Grenzen stellen?

Dat schrijven meer mijn ding is dan uitgeven, merkte ik meteen na het schrijven van mijn vorige blog. Mijn lief, veel bedrevener in business dan ik, merkte fijntjes op, dat unique selling point ook weer denken is vanuit de verkoper. Het gaat om het unique buying point.

Hij heeft wel gelijk. Dat raakt de kern. Waarom zou jij mijn boek willen kopen? Volgens mij blijft het antwoord hetzelfde. Kort gezegd, omdat je er tijdens en na het lezen een goed gevoel aan over houdt.

Mijn lief schudt trouwens toch al af en toe zijn hoofd over mijn onbesuisde hap snap zoektocht in uitgeversland. Zonder mooi plan verzamel ik al her en der informatie. Toch helpt mij deze manier in elk geval wel bij het straks maken van dat plan. Ik kom namelijk steeds meer dingen tegen, waar ik over na moet denken. Ook steeds meer stof voor mijn blogs trouwens.

Zo probeerde ik er achter te komen, wat een boek bij die on demand drukkerijen gaat kosten. Vervolgens vergeleek ik die prijzen weer met de prijzen van de boeken van mijn lievelingsauteurs in mijn genre. Leverde een interessante observatie op. Waarom zouden mijn potentiële lezers namelijk voor een boek van mij, een debutant, enkele euro's meer betalen dan voor een bestsellerschrijfster? Wie is bereid voor mijn boek te betalen en hoe veel dan?

Zou je als debutant niet beter een e-boek uit kunnen geven?  Een luttel bedrag van hooguit 2 a 3 euro is dan al voldoende.Veel mensen hebben echter nog steeds liever een echt boek in handen.

Een e-book is ook een oplossing trouwens voor een ander dilemma. Wie 'geef'' je allemaal een exemplaar. Uitgeven is net als ondernemen vooral ook het stellen van grenzen. Ik merk bijvoorbeeld, dat ik de neiging heb, om iedereen die ik ken en die mijn boek wil lezen het boek gewoon te geven. Bij een e-boek zijn de kosten nog wel te dragen, maar elk gedrukt boek kost mij zelf de volle verkoopprijs. Waar ligt bij een gedrukt exemplaar dan de grens aan wie je het gratis geeft? Wordt het in de toekomst in plaats van een fles wijn, een exemplaar van mijn boek?

Als schrijver kan ik besluiten of ik al dan niet aan het lezen van mijn boeken wil verdienen. Als uitgever moet je er naar streven dat minimaal de kosten gedekt zijn. Als schrijver kan ik een stapeltje 'uitleen'-exemplaren hebben, als uitgever/ondernemer moet je juist 'verkopen'. Is dat nu een vrouwending, dat je je over zoiets druk maakt of gewoon slecht ondernemerschap?

Gelukkig zijn deze thema's nog onderdelen van de allerlaatste stap, namelijk de uitvoering van het uitgeven en verkopen van mijn boeken. Mijn lief heeft gelijk, het heeft weinig zin je daar nu al mee bezig te houden.

Dan kom ik natuurlijk ook nog bij de hamvraag? Is schrijven hobby of mijn beroep. De cirkel is rond. Ik  ben ik weer bij het why/waarom?

Voorlopig blijf ik nog lekker hopen dat een 'echte' uitgever mijn boeken onder zijn of haar hoede gaat nemen. Levert mij veel tijd op om verder te schrijven. Dat doe ik nu eenmaal het liefste.

Mijn echte grens ligt bij september. Heeft dan een uitgever nog niet zijn business in mijn boeken gezien, zal ik zelf in actie moeten komen. Uiteraard dan met een plan.

Lezen als business

Nu mijn tweede boek 'Tango met een knal' bijna klaar is, begint er ineens iets te kriebelen. Tot nu toe heb ik me alleen met het schrijven bezig gehouden. Daar zit mijn lol. Ik merk dat ik me nu druk begin te maken over het uitgeven van mijn boeken.

Natuurlijk heb ik 'Cupcakes en een koffer' naar een aantal uitgeverijen gestuurd. Lekker makkelijk. Laat die het werk maar doen, die hebben daar ten slotte voor geleerd. Alleen, juist de uitgeverijen die het best bij mijn boek passen, die reageren maar niet. Tot september had ik ze gegeven, niet wetende dat ik steeds vaker te horen krijg, dat het mensen het graag willen lezen.

Ik wil dus een uitgegeven boek. Nu is dat vrij simpel. Uitgeverijen zat, die je binnen een maand zo veel exemplaren leveren als je wil. Die je zelfs in meer of mindere mate steunen bij de pr van het boek.

Zo al neuzend zit ik in gedachten al een businessplan te maken. Nog heel ongestructureerd. De gouden cirkel  geeft namelijk aan dat je eerst met het why/waarom moet beginnen, dan het how/hoe en dan pas het wat. Die eerste stap ben ik met wat ik tot nu toe uitgezocht heb, heerlijk aan het overslaan.

Dat is niet zo verwonderlijk, want het beantwoorden van die vraag is nog niet zo makkelijk. Uitgaande van de marketingprincipes, gaat het niet om de aanbodkant (mijn boeken) maar om de vraagkant. Waarom zou jij mijn boek willen lezen. Wat maakt mijn boek (product) zo uniek (unique selling point) dat jij het wil kopen.

Toch kan ik het product niet loslaten. Ik produceer namelijk niet omdat er een vraag ligt. Ik begin gewoon te schrijven en dan komt er iets leuks uit. Zelfs als niemand het zou willen hebben, haalt dat niets af van het plezier van het schrijven. Het resultaat is een goed product. Niet voor iedereen trouwens.

Wat mijn boeken uniek maakt, is dat ze lezen als een trein. Pretentieloos vermaak, waarbij je (hopelijk) het uit wil lezen. Geboeid blijft, omdat je wil weten hoe het afloopt. Het spannend is, maar niet te. Het romantisch is, maar niet klef. Een echte spannende chicklit. Vooral vrouwen zullen er van genieten. Steeds meer mannen in de juiste stemming gelukkig ook.

Het voor wie heb ik opgelost. Nu het zingevingsstukje nog. Waarom schrijf ik mijn boeken. Niet omdat jij mijn boek wil hebben. Eigenlijk gewoon, omdat ik het zelf zo leuk vind om chicklits en detectives te lezen. Ik het heerlijk vind in het verhaal meegenomen te worden. Ik graag lach en huil bij een boek. Ik even niet na hoef te denken. de wereld om me heen even verdwenen is. Bij elk nieuw boek dat ik uitkies, twijfel ik steeds tussen een detective of een chicklit. Boeken die beide in zich hebben, zijn dan ook duidelijk mijn favoriet.

Wat is er heerlijker dan mijn favoriete boek zelf te schrijven? Dat het me gelukt is en dat jij net als ik geniet van het lezen.

Een knallende titel!

Daar is hij dan. Eindelijk. De titel van mijn tweede boek. Na een genoeglijke avond met vrienden, word ik 's morgens wakker omdat mijn blaas op knappen staat. Nog te vroeg om op te staan, kruip ik even later terug in bed en prijs me gelukkig dat ik geen knallende koppijn heb.

Half soezerig blijft het woord 'knallend' door me heen malen. Voor ik het weet ben ik in allerlei varianten mijn titel aan het samen stellen. Inmiddels meer wakker dan slapend, komt er weer van alles langs. Ik voel steeds duidelijker dat 'knallend' wel eens het sleutelwoord zou kunnen zijn.

Net als trouwens 'tango'. Daar begon het ten slotte mee. Alle voorzetsels komen langs, maar het lukt me maar niet om het puntje op de i te zetten. Inmiddels speelt me de drank van de vorige avond alweer parten. Opnieuw moet ik plassen. Op de badkamer schijnt ondertussen volop de zon, ik hoor de vogels fluiten in dit verder doodstille vakantieappartement. En dan, daar op het zonovergoten Duitse platteland met blik op de windmolens en zonnepanelen schiet hij door me heen.

IK HEB HEM! Ik weet het meteen. Dit is hem. Klaarwakker nu, kom ik haast dansend weer de slaapkamer op, waar mijn lief heel voorzichtig wakker begint te worden. Als hij ook maar iets van een geluid bromt, kan ik me niet meer inhouden en spuit mijn zojuist gevonden titel er vol enthousiasme uit. Mijn lief is dat net iets te veel van het goede. 'Wat ben jij wakker' komt het er kreunend uit. Dan realiseert hij zich blijkbaar, dat er iets van commentaar van hem verwacht wordt. Met moeite perst hij dan de volgende woorden er uit: 'het allitereert niet'.

Geen alliteratie? Nou en. Het is geen dichtbundel, geen nieuwe Suske en Wiske, maar een nieuwe Yara March. Opnieuw een chicklit gecombineerd met detective. Een boek waarin weer het nodige gebeurt. Waarin de hoofdpersonen te maken krijgen met vijandige overnames, aanslagen, sabotage en hoe kan het ook anders in een chicklit, met passie. Passie voor wijn, passie voor het werk en passie voor.............

Bij dit boek moet mijn titel passen. In de beste traditie van titels voor een chicklit. Maar ook het detective-element moet in de titel terug te vinden zijn. De titel moet alvast een voorproefje zijn voor de explosieve inhoud, voor de passie en hij moet jou uitnodigen het te willen lezen. 

 'Cupcakes en een koffer' , mijn eerste heeft een opvolger gekregen.  'Boek nummer 2'  heeft definitief afgedaan. Vanaf nu heet het: 'TANGO MET EEN KNAL'. Het past perfect.

Excuusblog

Met veel plezier lees ik mijn tweede boek. Ik hoef tot nu toe zelfs niet veel te verbeteren. Heb ik me weer eens voor niets zo druk zitten maken. Het is opnieuw leuk om te lezen.

Toch ben ik ongeduldig en heb er niet zo heel veel zin in. Dat heeft alles te maken met het feit, dat boek no.3 al in de startblokken staat. Regelmatig word ik 's nachts wakker met een alinea-tje of zo voor het nieuwe verhaal. Ik heb zo'n zin om het ook op te gaan schrijven.

Bovendien heb ik inmiddels ook al een synopsis voor boek no. 4 genoteerd. Ik kom gewoon tijd te kort.

Vroeger vond ik het heerlijk om een nieuw ontwerp voor de inrichting van mijn huis te maken. Zodra het ontwerp klaar was, ik de materialen uitgezocht had, en de meubels versjouwd, verloor ik ook weer de interesse om de puntjes op de i te zetten. In mijn gedachten was het namelijk al klaar. Inmiddels was ik al lang weer bezig met het ontwerp van de volgende ruimte in huis.

Zo gaat het nu ook met boek no.2. Ik hoef alleen nog maar de foutjes er uit te halen. Oh ja, en de titel nog bedenken natuurlijk.

Eigenlijk wil ik aan het derde boek beginnen, maar behoor ik het tweede boek af te ronden. In plaats daarvan doe ik het allebei niet en schrijf nu dus een blog. Ik verdien een schop onder mijn....

Boek no.2 eve n dit versturen en ik kom er weer aan.

Cliché

Het fijne van chicklits en detectives is dat ze meestal via vaste patronen verlopen. In een detective wordt het meestal gedaan door iemand waar je het totaal niet van verwacht. (Als het goed is tenminste). De spanning wordt in beide steeds meer opgevoerd. Als schrijfster moet je de spanning weten op te voeren. Je gebruikt cliffhangers, er vinden soms ingewikkelde verwikkelingen plaats, je introduceert meerdere verhaallijnen om de lezer (en soms je zelf ook) maar zo lang mogelijk op een dwaalspoor te brengen.

Bij mijn eerste boek is me dat, als zeg ik het zelf, goed gelukt. Bij mijn tweede zat ik met een probleem. Vanaf het begin is al duidelijk wie er achter zit. Bij het opnieuw lezen, zal ik niet alleen de spel en typefouten er uit moeten halen. Ik zal er vooral op moeten letten of er wel voldoende spanning in zit. Gelukkig weet je wel wie er achter zit, maar nog niet hoe hij zijn snode plannen ten uitvoer gaat brengen. Je weet nog niet of hij in zijn opzet zal slagen en hoe dat zijn weerslag heeft op de hoofdpersonen.

Tot nu toe ben ik het herlezen maar voor me uit aan het schuiven. Zou ik me net zo laten meesleuren in het verhaal als bij 'Cupcakes en een koffer', mijn eerste? Stel je voor dat ik het saai vind, of dat het te veel een cliché is. Er mogen dan wel vaste patronen onder een boek zitten, de toepassing moet wel verrassend zijn. Het geeft tenslotte ook geen voldoening als je een te makkelijke puzzel hebt weten op te lossen. Dat laatste woord, waar je de hele dag over na hebt lopen denken, bij de kruiswoordpuzzel, het laatste stukje bij die moeilijke jigsawpuzzle.. Het gevoel van euforie als je het weer geflikt hebt. Heerlijk toch?
Dat gevoel van euforie heb ik bij een boek, als ik het mis had, als ik niet ontdekt heb hoe het zit, of als ik het wel goed heb, maar het hele boek me af ben blijven vragen of ik het wel goed heb.

Ik zal nu de stoute schoenen aan moeten gaan trekken. Gaan ontdekken of mijn tweede boek verrassend genoeg is, spannend, ontroerend en uitdagend is. Maar vooral leuk en ontspannend genoeg is, dat jij het wil   lezen.

Happy end?

 Een film of boek moet met een happy end eindigen, toch? Wil jij niet ook het liefst met een voldaan gevoel de bioscoop verlaten, de televisie of e-reader uitzetten, het boek dichtklappen? De held heeft het hem weer geflikt, het goede heeft het kwade overwonnen en ze hebben elkaar uiteindelijk toch gekregen. En hoe! Bij voorkeur stomend.  Dat leidt zelfs in het preutse America tot kaskrakers.

De keren dat het anders afloopt dan verwacht, de onverwachte ontknopingen laten mij des te harder in shock achter. Als ik een boek heb, dat me te pakken heeft en ik hoef echt nog maar een tien tot twintig bladzijden, vecht ik tegen de slaap om het vooral nog uit te lezen.Zo ook bij de boeken van Karin Slaughter. Was het Genesis of het boek er voor of er na?Een paar keer was ik al in slaap geknikkebold, alle losse eindjes werden nog opgeruimd, het goede had reeds voldoende gezegevierd over het kwade, totdat op vrijwel de laatste bladzijde iets gebeurt..... De rest van de nacht lukte het me nauwelijks nog in slaap te vallen. Ik was niet alleen in shock, ik voelde ook nog dagen een soort van meelevend verdriet. het verdriet dat je ook kunt voelen als een bekend iemand overlijdt. Sommige mensen mogen niet dood gaan. Kijk maar naar het overlijden van mensen als Elvis, John Lennon, prinses Diana, Herman Brood en André Hazes.

In een horrorfilm verwacht je shock effecten. Daar horen ze zelfs in te zitten. Zo heb ik bij de film Carry de hele film het maar een flauwe bedoening gevonden. Tot de laatste minuut. Die hand die uit het graf komt heeft me nog lang achtervolgd.

In een chicklit horen ze elkaar dus te krijgen. Daar mogen dan best wel wat verwikkelingen aan vooraf gegaan zijn. De heldin mag twijfelen tussen twee mannen. Ze mag er uiteindelijk (meestal heel onlogisch) zelfs vandoor gaan met een onverwachte derde, maar de koppeling moet tot stand komen. De misverstanden, de haat-liefde verhouding,op weg er naar toe, daar gaat het toch om?

in het echte leven krijg je al shockeffecten genoeg. Is het vreemdgaan meestal niet gebaseerd op een misverstand, ziet de man of vrouw van je dromen je gewoon niet zitten, of blijkt hij of zijj in het dagelijkse gebruik het dopje niet op de tandpastatube te draaien. Daarom moet het in een boek of film wel goed gaan. Zodat je kunt blijven hopen op dat heerlijke happy end.

Opnieuw beginnen

Gisteren schreef ik de laatste zin van mijn tweede boek. Nu begint het moeizame proces van het herschrijven. Hoewel moeizaam?

Was ik gisteren nog heel ontdaan, dat mijn boek zo maar af was. Vandaag begint dat gevoel al een beetje te slijten. Was ik ontdaan omdat ik het gevoel had, dat er nog van alles verteld moest worden, vandaag diende de oplossing daar voor zich al aan.

Voelde het gisteren nog alsof iemand me midden in een zin onderbreekt om me er op te wijzen dat mijn verhaal helemaal niet interessant is, vandaag weet ik dat het klopt.

Als ik nu nog verder zou vertellen wordt het langdradig. Toch mag het nog verteld worden. Het moet alleen eerder in het boek.

Ongemerkt ben ik vanmorgen al weer begonnen met het herschrijven van wat al geschreven is. En ik sta nog te popelen ook. Te popelen om wat nog verteld moet worden in te voegen. Te popelen te gaan lezen of ik werkelijk in het begin een broer heb beschreven, die helemaal geen nut in het verhaal heeft en die geschrapt moet worden. Te popelen om te ervaren of ik ook dit boek met spanning lees.

Te popelen ook eindelijk achter de titel te komen. Te popelen ook om snel aan mijn volgende boek te mogen beginnen.

Finish

Zo ik typ de kop van het volgende hoofdstuk. Mooi moment om even een mandarijntje te pakken. Midden onder het pellen stop ik abrupt.  Ik loop al na te denken over de inhoud van het volgende hoofdstuk als het ineens tot me doordringt.

Ik heb zojuist de laatste zin geschreven. Helemaal ontdaan zak ik neer op mijn stoel.

Ik ben pas op de eerste dag van mijn schrijfvakantie en nu zou mijn tweede boek al af zijn? Soms lees ik een boek en op de laatste bladzijde blijf ik totaal in shock achter. Zo voelt het nu ook. Niet dat het boek zo shockend is, maar het feit dat het nu af is, wel.

Ik voel me een beetje huilerig en tegelijkertijd ook voorzichtig euforisch. Wat een raar gevoel. Vanaf september is dit boek met zijn hoofdpersonen al bij me en dan is nu het afscheid wel heel dicht bij gekomen.

Natuurlijk had ik het wel aan voelen komen. Al een week spookt mijn derde boek al door mijn hoofd. Een vervolg op het eerste ‘Cupcakes en een koffer’. Bovendien zat ik al boven de 80.000 woorden.

Inmiddels heb ik misschien al honderd keer tegen mezelf gezegd dat het af  is. Het blijft een bizar gevoel.

Titel

Het begon bij mijn tweede boek met een Tango.
Later kwam er de wijn bij. Ik zag een lege fles van mijn favoriete Argentijnse Malbec, en plotsklaps speelde mijn tweede boek  in Argentinië. De aanslagen, de sabotage en de doden kwamen pas veel later. Net als de ware liefde. Alleen de titel ontbreekt nog steeds.

Kwam bij 'Cupcakes en een koffer'  zo maar ineens de titel van het boek bovendrijven, bij dit boek heerst voorlopig nog volledige radiostilte.

En dat terwijl dit boek vooraan in de rij stond om geschreven te willen worden. Het bleef maar Tango in mijn koppie schreeuwen. Had het boek in wording zich nu maar meteen met de hele titel aan me opgedrongen. Helaas.  Zo lang ik nog heel relaxed kon denken dat die titel nog wel komt, was er niets aan de hand. Nu het boek bijna klaar is en nog steeds zonder titel, begint het toch wat te kriebelen.

Nu ik er over ga nadenken, heb ik ook nog eens veel noten op mijn zang. Aan de titel zou je  moeten kunnen merken dat er sprake is van een meidenroman en van een detective. De titel moet bovendien prikkelen. Op zijn minst om het op te pakken en op de achterkant te lezen waar het over gaat. Bovendien moet het woord Tango er in voorkomen.

Een of ander wijze heeft eens gezegd dat één beeld meer zegt dan duizend woorden. Misschien moet de omslag wel met een foto die alle elementen met elkaar verenigt?

Inmiddels ben ik wat actiever te worden. Zo heb ik laatst samen met mijn lief een avondje zitten brainstormen. Behalve veel lol heeft ook dat geen titel opgeleverd. Wel leuke inzichten.

'Cupcakes en een koffer' , mijn eerste boek had voor mij alle elementen die een titel tot titel maken. Mijn lief wees me er op dat die titel zo goed 'bekt' vanwege de alliteratie. Laat me dat zelf nou niet eens opgevallen zijn. In elk geval leidde dat tijdens de brainstorm tot veel allitererende titels.

Een heerlijke ontdekkingstocht. Al snel werd ons wel duidelijk dat je er met alliteratie nog niet bent. Titels als Het mysterie van de  Trillende Tango of  De Trieste Tango  doen eerder denken aan een Suske en Wiske strip dan aan een heerlijke meidenroman. Alle melige titels die dit inzicht genereerde waren waarschijnlijk alleen maar leuk omdat die avond ook de Argentijnse wijn goed smaakte.

Vanmorgen nog bedacht ik 'De dood danst tango'. Helaas doet me dat weer te veel aan een detective denken. Terwijl boek no.2, zoals het  al een paar maanden heet, toch ook vooral een chicklit is.

Morgen begint weer een nieuwe week 'schrijfvakantie'. ('s Morgens schrijven, loop van de middag naar het strand) Wellicht dat ik liggend op het strand tot verrassende inzichten kan komen. Een ding weet ik alvast zeker: het is in ieder geval lekker warm.

P.S. Tips en ideeën zijn van harte welkom via yara@yaramarch.com