Hormonenstrijd

Vandaag heb ik de hele dag vrij gemaakt om te schrijven. Ik verheug me er al weer op. Benieuwd wat er vandaag uit mijn computer komt rollen. Gaat het verder met sabotage, moord en bedrog? Of gaat de liefde een steeds grotere rol spelen in het leven van mijn hoofdpersonen?

Gaan de hormonen gierend uit de klauwen lopen? Spuit de adrenaline door de aderen? Gaat het mij lukken om de spanning, de angst, de hartkloppingen het trillen en beven zo te beschrijven, dat jij als lezer op het puntje van je stoel zit?

Kan ik het het weeë gevoel in de buik, de uitslaande vlammen inclusief blozende wangen, de euforie, de onzekerheid en twijfel, kan ik al die extreme gevoelsuitbarstingen gebruiken om te laten merken hoe verliefd mijn hoofdpersonen zijn? Maar ook hoe ontregelend en verlammend het kan werken? Wat doet het met mijn hoofdpersonen als beide gevoelens tegelijkertijd optreden?

Vorige week verheugde ik me ook al op een dagje schrijven. Totdat ik me tijdens het schrijven realiseerde dat ik eerst wat meer van de wijnbouw in Argentinië af moest weten om de tijdlijn in mijn nieuwe boek te laten kloppen. Een hele morgen heb ik via internet informatie verzameld over het proces van pluk naar wijn, vereisten voor de teelt etc.

Waar ik niet uit kon komen was wanneer welke werkzaamheden plaats vinden. Voor de oogst kwam ik er nog wel uit, maar voor het snoeien en opbinden? Mijn boek speelt op dit moment in november. Wat doen ze op een wijnbouwbedrijf in Argentinië in november?

Na een uur vergeefs zoeken besloot ik mijn zwager Jan, tuinder en wijnkenner, te bellen. Had ik eerder moeten doen. Binnen tien minuten wist ik niet alleen al die dingen die ik 's morgens had zitten opzoeken, maar kon hij ook samen met mij berekenen, waar ze in Argentinië in november mee bezig zouden kunnen zijn. Van je familie moet je het hebben. In dit geval in gunstige zin.(Overigens heb jij meer info hou ik me aanbevolen)

Dat het (niet) schrijven van het boek ook op mij een ontregelende invloed heeft, merk ik de laatste paar weken.

Toen ik tijdens het schrijven van 'Cupcakes en een koffer', mijn eerste boek, elke dag tijd had om te schrijven, had ik lichamelijk nergens last van. Nu ik deze blog schrijf, realiseer ik me dat, nu ik nog maar  mondjesmaat tijd heb om te schrijven, dat blijkbaar wel ontregelend werkt.

Sinds een paar weken giert de adrenaline regelmatig uit het niets door me heen, zweten en allerlei gevoelsuitbarstingen met zich mee brengend. Een aangepast dieet en ondersteunende homeopathische tabletten  moeten soelaas bieden. Terwijl mijn gedachten de hele dag bij de wijnbouw zijn, mag ik zes weken lang geen wijn drinken. Terwijl in mijn boek de steaks van de barbecue vliegen, mag ik maar eens in de vier dagen rundvlees.

Vanmorgen drong het ineens tot me door. Niks geen te traag werkende schildklier, overgang of voedsel gevoeligheden.Mijn hormonen kunnen er niet uit. Er moet een plekje zijn voor de hartkloppingen, de vlinders, het (angst)zweet, het zweverige gevoel, kortom al die gevoelens en emoties waar mijn hoofdpersonen mee geconfronteerd zullen worden. Ik voel de verlammende carrousel aan gevoelens, in plaats van dat ik ze beschrijf. Er rest me dus eigenlijk maar een oplossing. Meer tijd besteden aan schrijven!

Even warmlopen met deze blog en nu weer verder met de avonturen in mijn tweede boek.

( P.S. Voor alle zekerheid houd ik me ook maar aan het aangepaste voedingspatroon.)