Lezen of schrijven

Al sinds ik een klein kind was, heb ik boeken verslonden. Regelmatig kon je me met een boek in een hoekje van een bank terugvinden. Op die momenten kon je een kanon afschieten, de wereld om me heen bestond even niet meer. Voor even bevond ik me helemaal in de wereld van mijn boek. 

Het was zelfs zo erg, dat toen ik een jaar of acht was, ik de boekenvoorraad van het kleine provinciestadje waar we destijds woonden, al helemaal gelezen had. Met hoge uitzondering kreeg ik toestemming om boeken uit te lenen uit de leeftijdscategorie negen tot twaalf jaar. Wel moest mijn stapeltje boeken voor ik ze meenam eerst gekeurd worden door de juffrouw van de bibliotheek. Voor ik die voorraad uit had, verhuisden we gelukkig naar de 'grote stad', waardoor vooral mijn boekenwereld een stuk groter werd.

Mijn studie Nederlands was dan ook eerder ingegeven door mijn enorme leeshonger (wat is er leuker dan voor je werk te mogen lezen, nietwaar), dan door mijn liefde voor taal. Dat kwam pas later. 

Inmiddels kom ik regelmatig voor een dilemma te staan. Nog steeds valt het me zwaar, om een boek dat me pakt weg te leggen. En sinds de aanschaf van mijn e-reader is er altijd wel een boek dat er om schreeuwt door mij gelezen te worden.

En dan het boek dat ik aan het schrijven ben. Zodra ik weer helemaal verdiept ben in het verhaal, is er geen ruimte meer voor andere boeken. Ik lees en herlees en vooral wil ik weten hoe de verwikkelingen in mijn boek op papier gaan komen. Wat mijn hoofdpersonen allemaal gaan meemaken en hoe de verschillende verhaallijnen samen komen. 

Steeds meer merk ik dat lezen en schrijven nauwelijks samen gaan. Het ergste overkwam me vorige week. In een ruk las ik het boek 'Zoek het maar uit' van Chantal van Gastel uit.  Een heerlijke chicklit. Tot nu toe de beste die ik van haar gelezen heb. Alleen, het was zo goed, dat ik, toen ik het boek uit had, een beetje verslagen achterbleef. Verslagen, want alles klopt in dit boek. Het verhaal pakt je. De verhaallijnen vertellen meerdere verhalen, die knap samen weten te komen tot één verhaal. De spanningsopbouw zorgt er voor dat je het boek niet weg kunt leggen en zelfs de sex is niet functioneel.

Die morgen had ik nog aan mijn nieuwe boek zitten werken en hoewel ik nog druk was allerlei verwikkelingen te verwerken, miste ik nog steeds iets. Het zat me dwars, dat ik de vinger niet er niet op kon leggen wat ik mis. Het lezen van een min of meer perfecte chicklit is dan niet bepaald bevorderend voor mijn zelfvertrouwen.

Een week heeft het schrijven stil gelegen en ben ik aan een niet zo'n perfecte thriller begonnen.

Dit weekend ben ik weer voorzichtig begonnen  het verhaal te lezen dat ik tot nu toe geschreven heb. En raad eens? Het pakte me gelukkig. 

Inmiddels ben weer zo ver, dat ik er naar uitkijk weer verder te mogen schrijven. Dat ik weer benieuwd ben hoe het verhaal zich verder gaat ontwikkelen. Dat ik er ook alle vertrouwen in heb, dat wat ik nu nog mis er later vanzelf bij zal komen. 

Voorlopig moeten de perfecte boeken van andere schrijvers  maar even op mij wachten. En terwijl jullie mogen genieten van het lezen, ga ik voorlopig weer verder met schrijven.