Bedankt mijnheer Piekema

Mijn vakantie ligt inmiddels zo’n zes weken terug. Schreef ik in die vakantie van ruim drie weken nog 50.000 woorden, de afgelopen ruim zes weken ben ik niet verder dan zo’n 15.000 woorden gekomen.

In het begin van de vakantie deed ik nog van alles naast het schrijven. Vanaf vier  uur ’s middags lag ik lekker bij het zwembad in het zonnetje te lezen. Vier uur werd vijf uur, vijf uur werd zes uur.  Totdat ik gewoon tot een uur of zeven doorschreef. Zelfs het aperitiefje schoot er steeds vaker bij in. Zo vol zat ik nog van het verhaal dat af wilde.

Na anderhalve week, lukte lezen ook bijna niet meer. Ik was zo bezig met mijn eigen verhaallijn, dat er in mijn hoofd geen ruimte meer was voor het verhaal van een ander.

En nu. Langzamerhand begint het gewone leven het weer over te nemen van het schrijven. De ruimte om te schrijven lijkt steeds meer af te nemen. En met het ontbreken van ruimte om te schrijven, neemt het leven zelf steeds meer ruimte in. Ik kijk weer elke dag  (al is het maar even) televisie. En gisteren heeft mijn lief op mijn verzoek drie boeken die ik nog wilde lezen, op mijn e-reader gezet. Misschien ga ik ze zelfs wel lezen.

Hoewel ik het heerlijk vind om te lezen, om helemaal weg te raken in een verhaal, merk ik nu dat ik dat eigenlijk niet wil. Ik wil helemaal verdiept zijn in mijn eigen nieuwe boek. Ik wil me weer laten meeslepen door het verhaal. Zoals vanmiddag even weer gebeurde. Ik was aan het schrijven, er gebeurde iets en ja hoor. Ik mocht weer terug naar een eerder hoofdstuk. Daar moest, hoera, iets toegevoegd worden om het verhaal weer te laten kloppen. Schrijven zoals ik het het liefste doe, nam zijn eigen plek weer in. Ik hoefde alleen maar te volgen.

De wereld bestond weer even niet meer voor mij. Ik zat middenin een brand.  Aangestoken, zal in het boek weldra gaan blijken. Wie het gedaan heeft en waarom, daar hoop ik nog zo’n 70.000 woorden voor nodig te hebben om dat duidelijk te laten worden.  De aanzet er voor heeft zich vandaag al verplaatst van hoofdstuk 13 naar hoofdstuk 10 en ik weet zeker dat  die aanzet nog veel eerder in het boek toegevoegd zal gaan worden. Op welke manier, daar ben ik zelf ook weer razend benieuwd naar.

Enfin, ik zat er dus weer even echt lekker in, toen er iemand mijn tijdelijke werkkamer op kwam om de verwarming te ontluchten. (Vandaag werden de verwarmingsbuizen verplaatst) Na de tweede keer storen gaf ik het op. Zelfs bloggen lukte niet, want internet lag er weer eens uit.

Dat die verwarmingsmeneer  een heel lekker ding was, was aan mij niet besteed. Ik wilde weer verder schrijven. De echte wereld klopte echter te nadrukkelijk aan mijn deur. En daarmee ook mijn nieuwsgierigheid. Hoe zou het inmiddels beneden er uit zien? Zou de muur er al uit zijn, en zo ja hoe ziet dat dan uit. Moeten die mannen beneden eigenlijk geen koffie hebben?  Zuchtend heb ik mijn document gesaved.

Na iedereen van koffie voorzien te hebben, heb ik nog een poging gewaagd verder te schrijven.  Toen het heerlijk warme zonnetje mijn ogen voor de derde keer liet dichtvallen, songpop (speel ik tussendoor om wakker te worden) op mijn telefoon vastliep, internet nog steeds niet werkte en ik geen idee had, waar vandaag mijn blog over zou moeten gaan, ben ik uit frustratie ik maar gaan hamsteren.

Inmiddels blog ik weer, doet internet het weer, en heb ik er echt zin in verder te schrijven. Zaterdag een nieuwe poging? 

Want ik ben zo benieuwd wanneer de volgende gebeurtenissen in het boek werkelijkheid gaan worden.  De  (bijna?) liefdesbreuk tussen twee hoofdpersonen, een ontluikende liefde in een heel onverwachte hoek, Niet alleen mensen , ook bedrijven zullen elkaar gaan vinden in mijn nieuwe verhaal. Waartoe dat alles gaat leiden? Op dit moment is dat ook voor mij nog een raadsel.

Of zou het allemaal toch totaal anders gaan?

Zaterdag een nieuwe poging!