Terwijl beneden volop getimmerd wordt, bedenk ik dat er niet eens zo veel verschil is tussen verbouwen en schrijven.
Hoewel ik zelf niet de hamer, de zaag of de kwast hanteer, moet ik wel steeds bedenken wat ik wil.
Waar moeten leidingen, welke apparatuur moet waar aangesloten. Hoe moeten de stopcontacten er uit zien. Regelmatig word ik dan ook op pad gestuurd om de materialen uit te gaan zoeken. Niet gehinderd door enige kennis, moet ik wel alles vragen.
Net als de research voor dingen in mijn boek waar ik niets van weet. Voor mijn boek maak ik gebruik van internet of ik kom toevallig (zou toeval dan echt niet bestaan?) iemand tegen die me er meer over kan vertellen.
Zo sport ik regelmatig samen met een politierechercheur. Vaak kom je op zo'n sportschool op dezelfde tijdstippen ongeveer dezelfde mensen tegen. Hem had ik echter al maanden niet meer gezien.Ik sta op de crosswalker te bedenken, hoe de beschieting door de rechercheurs in mijn eerste boek aangepakt zou kunnen worden. Mijn man heeft me al vaker verteld, dat als ik met mijn gedachten bij het schrijven ben, ik niets meer om me heen hoor en zie.
Ik raak een beetje gefrustreerd, want ik weet dus echt niets van politieprocedures. Op enig moment kijk ik opzij en wie staat er naast me op de crosstrainer? Ja hoor de rechercheur. Ik struikel haast over mijn woorden, zo benieuwd ben ik wat hij me kan vertellen. Al snel heb ik in de gaten hoe het in grote lijnen in zijn werk gaat. Heel anders dan op tv, maar zo simpel dat ik het kan verzinnen. Zo dient zich telkens op het juiste moment weer een oplossing aan.
Sinds ik schrijf en sinds ik me met de bouw moet bemoeien, leer ik dus elke dag weer gigantisch bij. Inmiddels weet ik precies bij welke bouwmarkt, elektronicazaak, computerwinkel etc. mensen staan met kennis van zaken. Mensen die uit kunnen leggen, waarom je iets wel of niet aan moet schaffen. Mensen die je ook vertellen kunnen of de door jou bedachte oplossing wel de goede is.
Tijdens het schrijven van mijn boek lopen er soms zo veel verhaallijnen die verteld willen worden, dat mijn hoofd bijna op springen staat. Dat bonkebonk-gevoel herken ik ook, nadat ik samen met een zeer deskundige juffrouw bij de Hornbach alle stekkers, stopcontacten, inbouwspots en draadloze stroomsystemen bij elkaar gezocht heb. Wat een hoop nieuwe kennis die ik allemaal moet verwerken.
Stiekem voel ik me ondertussen apetrots als er vervolgens overlegd moet worden met de makers. Inmiddels ben ik namelijk de deskundige over welke apparatuur er in huis is en met elkaar verbonden moet worden. welke stopcontacten, dimmers, lampen, schakelaars en zo bij welke plekken in huis horen. Waar nog geen apparatuur of materiaal voor aangeschaft is. Apetrots ook dat ik het inmiddels steeds beter begin te snappen.
Volgens mij heb ik ook sommige heel leuke oplossingen bedacht.
Ik vraag me af of ik over een paar weken als de verbouwing klaar is, af en toe in mijn stoel zal zitten te genieten, van dat ene stopcontact, dat precies op de goede plek zit.
Net zoals ik nu zo kan genieten als ik een passage uit een van mijn schrijfsels over lees en trots ben op de gebruikte woorden.Tevreden ben met het geschrevene, en soms nog precies weet hoe het was om juist dit te schrijven. En niet alleen stiekem ben ik apetrots op 'Cupcakes en een koffer'.
Schrijven is net als verbouwen. Allebei een heel eigen wereld. Vol met onbekende dingen, die ontdekt moeten worden. Waar projecten afgerond worden. Een eigen tempo kennen. Het resultaat uiteindelijk prachtig is. Een resultaat waar ik nog lang van zal genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten