Smexy

Soms krijg ik vreemde vragen. Zoals of mijn boek ‘smexy’ is. Nu weet ik niet wat smexy is en dat had de vragensteller blijkbaar verwacht, want hij stuurde meteen een link naar wikipedia mee.

Daar leer ik dan dat het een samentrekking is van smart en sexy.

Nu denk ik dat je dat van een boek niet kunt zeggen. Wel van de hoofdpersonen. En als ik daar over na denk, dan zijn ze in 'Cupcakes en een koffer' inderdaad allemaal smexy. Ook de mannen.

In mijn nieuwe boek echter, ben ik daar nog niet zo zeker van.  Zo denkend over de karakters van mijn hoofdpersonen, is me al eerder opgevallen, dat in mijn nieuwe boek een van de ‘good guys’ toch een enorme hufter is.

In mijn boeken, net als in het gewone leven, ga ik er meestal van uit dat mensen aardig zijn.  Als ze dat dan niet zijn, ben ik telkens weer verbaasd. O.K. van sommige mensen kun je het verwachten. De rol die ze in het maatschappelijk verkeer spelen, verwacht van ze dat ze zich onaangenaam kunnen opstellen. Een afperser die netjes en beleefd vraagt of je hem alsjeblieft geld wil geven, kan zich beter laten omscholen.

Moeilijker wordt het als het allemaal niet zo zwart-wit ligt. Als een heel aardig iemand, een grote rotzak blijkt te zijn. Als iemand waar je het totaal niet van verwacht helemaal door het lint gaat. Toch merk ik bij mezelf dat ik ook dan vaak blijf denken, oh maar dat gebeurt in de grote stad, of in een ver land, in de film, maar zeker niet in mijn eigen buurt.

Totdat het wel gebeurt.

Een nieuw fenomeen begint zich af te tekenen. Nadat ik bij het schrijven van mijn boeken, al kan lachen, ontroerd kan raken, soms zit te huilen, ben ik nu ook af en toe geschokt. Geschokt dat zo’n aardig of lekker ding, zo’n rotzak kan zijn. Niet omdat het een boef is, maar gewoon omdat hij zo’n karakter heeft. Omdat hij niet kan invoelen wat voor effect zijn gedrag op anderen heeft.

Heel stiekem moet ik echter ook toegeven, dat de echte rotzakken soms heel leuk zijn om te schrijven. Heerlijk onaangepast te zijn. Je niets van conventies en zo aan te trekken en recht voor zijn raap alleen maar je eigen belang voorop stellen. Zoals ook sommige politici zich tegenover andere op kunnen stellen.

Eigenlijk zou ik de debatten moeten volgen, want ik kan er veel van karaktertekeningen en communicatie leren. Maar vinden jullie het heel erg, als ik liever schrijf? Net als bepaalde sitcoms het moeten hebben van het in de grond boren van medespelers, lijkt het debat sinds Fortuijn alleen maar levendig te zijn, als de tegenstander als persoon aangevallen wordt.

Nu zullen politici er wel tegen kunnen. Maar vind jij het leuk, telkens opnieuw op je persoon aangevallen te worden. Ligt de bron voor pesten op het werk, op school enzovoort niet gewoon in het feit dat wij leren te lachen om series als Married with Children, Cheers of Lachen om homevideo’s.

Leedvermaak. Het woord zegt het al. Vermaak over het leed van een ander. Mijn maag voelt hol als ik het zie. En toch schiet ook ik af en toe in de lach als iemand uitglijdt. En zijn ook sommige van de personen in mijn boeken aardig en toch ook een rotzak of een rotzak met soms heel aardige trekjes, Het zijn net echte mensen.