Een echte domper voor mijn enthousiaste plannen om morgen aan een hardlooptraining te beginnen, vormen die veel grotere horde lopers, die zich moeizaam voort lijken te slepen. Dikke rode kop, het zweet loopt in stralen langs het lijf. Het lijkt wel of de benen voor elke stap als een eindeloos gewicht opgetild moeten worden. Niks soepel, niks cadans, hard zwoegen en stampen als een log nijlpaard. Ik stel me voor dat deze vorm van hardlopen meer in de buurt komt van hoe het er uit ziet, als ik me er aan ga wagen.
Zo zijn er meer dingen die ik graag zou willen beoefenen.
Als romantica ben ik natuurlijk verleid door die mannen en vrouwen die met wapperende haren over het strand of de steppen galopperen. Moeiteloos natuurlijk. Misleid ook door zo iemand als bijvoorbeeld Zorro, die met een sprong boven op zo'n paardenrug belandt. Dan ik tijdens mijn eerste poging tot paardrijden. Alleen al er op klimmen. Het lijkt wel of ik in een keer honderd kilo zwaarder en even zo vele jaren stijver ben. Om, eindelijk daarboven aangekomen, te merken dat zo'n beest beweegt. Wat voelt dat wiebelig! Ik heb de neiging om me overal waar maar mogelijk vast te grijpen. Ik verwacht er elk moment af te kunnen vallen. Ik kom mezelf tegen als ik moet toegeven, dat ik er alleen maar als een zoutzak bijzit. En er zo snel als mogelijk weer van af wil.
Zo ook mijn poging tot pianospelen. Mijn vingers gaan alle kanten op, behalve de goede. Het gebrek aan coördinatie laat zelfs de vlooienmars afgrijselijk klinken. Aan saxofoonspelen ben ik maar niet eens begonnen.
Ik heb me er inmiddels bij neergelegd. Voor mij zou het maanden, zo niet jaren van regelmatig oefenen vergen om hooguit middelmatige prestaties te leveren. Ik ben enthousisast publiek bij mensen die wel kunnnen spelen. Ik zwijmel bij films waar de held en heldin uren galopperen om elkaar daarna in de armen te vallen. (Dat ze nu allebei heel onromantisch een uur in de wind naar paard stinken, ruik je er voor de buis niet gelukkig niet bij). Ik blijf genieten van de mooie soepel voorbij joggende mooie lichamen. Bovenal probeer ik mijn lief liefdevol te stimuleren, zijn pogingen om ooit net zo soepel voorbij te rennen, vol te blijven houden.
Maar toch. Telkens als ik iemand zo soepel zie langsrennen, een schitterende blues of slepende soul hoor spelen of met wapperende haren op een strand zie galopperen, raak ik even enthousiast. Zou het niet toch ook voor mij weggelegd zijn?
Voorlopig hou ik me bij het schrijven. Dat voelt voor mij moeiteloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten