Een meester ben ik. Een meester in het creëren van innerlijke onrust. Het minste of geringste kan me van mijn a propos brengen. De afgelopen maand heb ik toegeleefd naar mijn ideale schrijfplek. Niet te groot, mooi uitzicht, centraal gelegen, lekker weer. Eind juni is het zo ver. De ideale plek staat vanaf juli tot mei volgend jaar voor me klaar. Twee weken van verwachtingsvolle spanning volgen. Vanaf juli kan ik maar liefst vier weken gaan schrijven.
Voor het zo ver is, heb ik het natuurlijk op mijn manier druk. Druk met bedenken wat er allemaal mee moet en vooral druk om dat binnen 60 kilo te houden. Met 300 gram speling is het me uiteindelijk gelukt en stap ik moe maar voldaan samen met mijn lief het vliegtuig in. Deze keer te moe om meteen te gaan schrijven. Eerst slapen.
De volgende dag zit ik echter nog steeds vol onrust. Ik wil mijn omgeving verkennen, mijn schrijfplek meer eigen maken. Ik dacht deze omgeving al te kennen, maar blijkbaar niet genoeg. Er volgen nu dagen met rondzwerven, de kleine en grote winkels verkennen , dagen zonder schrijfenergie. Alle kleine praktische dingen moeten rond zijn voor ik kan gaan schrijven.
Terwijl ik dan eindelijk aan mijn computer zit, klaar om te beginnen, verwerkt mijn lief de aankopen. Haakjes ophangen voor de handdoeken, de keukenapparatuur aansluiten. Op de achtergrond hoor ik een hartgrondige verwensing. Zo een die mijn aandacht vraagt. Zuchtend ga ik op het geluid af. Mijn lief blijkt onder stroom te hebben gestaan. Niet alleen hij, alle apparatuur met hem.
Over een paar dagen komt er een monteur, niets aan de hand zou je denken. Mijn innerlijke onrust komt echter weer om de hoek kijken. Er moet nog iets geregeld en blijkbaar maakt dat mij weer onrustig. De dagen verstrijken zonder dat me iets uit handen komt. De monteur is nog niet geweest of de eerste blog rolt weer uit mijn computer, net als de volgende 500 woorden voor 'Geknipt voor haar'. Nog niet veel, maar het eerste begin is er. De volgende dag al 1500 woorden en dan zit ik eindelijk in mijn ritme. De eerste dag met 3000 woorden is een feit.
Die avond sta ik heerlijk onder de douche als ik de bel hoor. Daarna heel veel drukte. De benedenburen zijn overstroomd. Er blijkt een buis in onze badkamer gebroken en alle water wordt afgesloten om erger te voorkomen. Om acht uur word ik wakker gebeld door de loodgieter. Ongewoon snel gaat men aan de slag. De loodgieter rent zich rot tussen ons en de benedenburen om de diagnose te kunnen stellen. Vier uur later zijn het bad en de omliggende tegels er al uitgeslagen. 'Vandaag komt het af'', wordt me keer op keer verzekerd. Ik ga maar naar het strand. Het blijkt meer werk dan gedacht. Diezelfde dag krijgen ze het niet meer af. Gelukkig kunnen we nu wel weer het toilet gebruiken.
De grootste tegenslag volgt. Volgens de regels mag na renovatie geen nieuw bad meer geplaatst worden. Slechts een douche is toegestaan. Daar gaat mijn droomplek. Het bad waar ik heerlijk in kan liggen mijmeren, nieuwe plots kan bedenken, mijn koude botten kan verwarmen, weg.
Ik voel me ontredderd. Mijn kwaadheid kan geen kant op. Niemand kan ik de schuld geven, zelfs mij zelf niet. Niemand kan ik tot actie aansporen. Ik kan hier geen enkele invloed op uitoefenen en ik voel de stoom haast uit mijn oren komen. 'Domme pech', constateert mijn lief nuchter. Net als de tegels die niet in de juiste maat te leveren zijn, de winkels die vanwege een feestdag ook vandaag nog dicht zijn, de douche die tegelloos op voltooiing staat te wachten.
Na twee dagen vroeg opstaan en nachten vol malen, heb ik vandaag lekker uitgeslapen. Vanmorgen heb ik mezelf eens goed toegesproken. Me gerealiseerd dat het is zoals het is en zit ik aan de computer. Bereid mijn innerlijke onrust te negeren. Ik ben benieuwd hoeveel woorden er vandaag ontstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten