Vakantie

Voor mij is een boek lezen een soort van minivakantie. Even verdwijnt het dagelijks leven. Even hoef je je niet bezig te houden met de dagelijkse dingen. Niet met de was, die nodig gedaan moet worden. Niet met de boodschappen, niet met de verjaardag waar je morgen naar toe moet, niet met het originele cadeautje dat je wil kopen, niet... Waarschijnlijk kun je deze lijst zelf ook wel eindeloos aanvullen. Op een of andere manier wordt mijn aandacht elke dag opgeslokt door die duizend grote en kleine dingen die nu eenmaal gedaan moeten worden. Op mijn werk natuurlijk, maar ook daar buiten om  slibt mijn agenda ongemerkt vol. Ondanks dat het vaak heel leuke dingen zijn, voelt het heerlijk als er een moment is, dat er even niets hoeft.
Op die momenten trek ik me vaak terug met een boek.

Als tiener al lag ik vaak uren in bad te lezen. Nu lees ik vooral 's avonds voor het slapen gaan, in de sauna en natuurlijk nog steeds in bad. Daar zie ik even niet dat de lege kopjes nog naar de keuken moeten, daar hoor ik de telefoon niet en daar is morgen weer een dag. Het meeste lees ik echter nog steeds op vakantie. De auto is meestal het volst van al die boeken die meegaan. De e-reader is voor mij een ideale oplossing, voor het altijd weer te kort aan boeken.

Ik kan geweldig genieten van een boek, waarin de taal knap gebruikt is, verhaallijnen meerlagig zijn. Helaas wordt dat vaak te niet gedaan doordat voor de hoofdpersonen het leve treurnis blijft. In de literatuur, vooral de Nederlandse, lijkt het meestal wel, alsof het leven niet genoten mag of kan worden. Nadat het boek uit is blijft er vaak een weemoedig of zelfs zwaarmoedig gevoel over.

Ben ik te veel een optimist als ik, als ik heel eerlijk ben, het liefst een boek lees, dat een goed gevoel achterlaat? Dat aan het eind de wereld weer op zijn pootjes terecht is gekomen. Ongemerkt is daardoor mijn leesgedrag verschoven. Steeds groter wordt de stapel detectives en chicklits. Heerlijk als ze elkaar uiteindelijk toch weer gekregen hebben, de boeven weer veilig opgesloten zitten en het trouwens boeven zijn waarvan je kunt denken dat die in jouw omgeving toch niet voorkomen.

Tot een jaar geleden begon een vakantie altijd met lezen. Ik zat nog niet in het vliegtuig of op mijn stoel bij de tent of ik zat verdiept in dat boek, dat al minstens een week op me lag te wachten. Heerlijk.

Dat is totaal veranderd. Het lezen voor het slapen gaan is gebleven. In bad zit ik bijna niet meer. Elke vrije minuut en vooral elke vakantie zit ik achter de computer. Te schrijven. Ik ga helemaal op in de eigen wereld van het boek, dat ik op dat moment aan het schrijven ben. Ik geniet. Met volle teugen. Ik zit helemaal in het verhaal en de wereld om me heen bestaat even niet.

De vakanties worden steeds langer en  ik plan steeds vaker een korte vakantie om vooral maar door te kunnen schrijven. Want ik wil weten hoe het verhaal verder gaat, hoe de plot zich ontwikkeld, wat er voordat het laatste woord geschreven is, allemaal gebeurt. Ik wil genieten van de avonturen van mijn hoofdpersonen.

Ik geniet zo veel van het schrijven, dat ik de knoop heb doorgehakt en besloten heb vanaf het najaar ook mijn werkuren vooral te gaan vullen met het schrijven. Wat me zorgen maakt, is of het me gaat lukken het gevoel van vrijheid, dat een vakantie me geeft,  vast te blijven houden. Dat ik elke dag tussen negen en vijf de wereld even buiten me kan laten. Voorlopig weiger ik me daar echt zorgen over te maken. Integendeel ik kan het moment bijna niet afwachten tot het zover is. Ik geniet er nu al van te weten dat het niet lang meer duurt, of ik zit vrijwel dagelijks te genieten van een boek.

Mijn boek!

Kapitein Haddock

Computers zijn niet mijn sterkste kant. Ik ben blij dat ik met de tekstverwerker redelijk overweg kan. Regelmatig leer ik nieuwe dingen bij. Soms noodgedwongen. Vorige week nog zegt mijn lief: ‘Werk jij niet met verschillende versies?’

Nu weet ik dat het kan, maar ik ben dan altijd bang, dat ik de verschillende versies door elkaar ga halen. Of is dat misschien juist om dat te voorkomen? 

Wel sla ik de laatste versie altijd op diverse plaatsen op. Op twee usb-sticks, in the cloud en in drie verschillende mappen.

Ik werk op drie verschillende computers en moet dus regelmatig mijn bestanden overzetten. (Synchroniseren lukt meestal niet) Je voelt hem natuurlijk al aankomen. Vanmorgen het verkeerde bestand overgezet. De hele dag aan een oudere versie gewerkt. Aangezien ik bezig ben met het herschrijven van de reeds geschreven tekst, zal het me veel moeite kosten de verbeterde tekst terug te vinden.

Tot mijn vreugde kwam ik er achter, toen ik nog 1 laatste versie over had, nadat ik de rest allemaal al had overschreven met de oude versie.

Pfoe, hoef ik in elk geval niet uit te zoeken hoe ik die weer terug kan krijgen.  Misschien wordt het nu eindelijk tijd dat versie verhaal eens te gaan snappen. Heb toch even lopen kapitein Haddocken.

Afdwalen en zon

Vandaag scheen eindelijk dan de zon. In Nederland dan. Vanmorgen dus meteen de buitentafel schoongemaakt, mijn laptop naar buiten gesjouwd en vanmiddag zelfs de parasol geïnstalleerd, omdat het toetsenbord en de computer te warm werden. Deze dag officieel uitgeroepen tot 'Zet je computer en werk buiten'-dag.

Nog steeds ben ik druk met het herschrijven van de tekst. een van de hoofdpersonen zit in de gevangenis, In beperking. Wat me bezighoudt is of ze dan wel via haar advocaat haar (financiële) zaken mag regelen. Vervolgens verloor ik me vanmiddag op internet in alle informatie over procedures rondom arrestatie, regels voor gevangenissen, advocaten etc. Ik heb nu antwoord op heel veel vragen die ik (nog) niet had. Alleen nog niet op de vraag, die ik wel had. Bovendien heb ik er een zwaar hoofd aan overgehouden.

Met de informatie die ik wel gevonden heb, hoefde ik gelukkig alleen maar hier en daar wat aan te vullen. Ik heb nog niet echt iets verkeerds geschreven.

Het veranderen van de tekst kost me jammer genoeg op deze manier meer tijd, dan ik wil. Ik ben zo ongedurig. Ik wil verder schrijven, ik wil weten hoe het mijn hoofdpersonen vergaat. Ik wil weten hoe de lijntjes in elkaar grijpen en ik wil eindelijk op gaan schrijven wat ik nu al weet.

Toch is het ook heerlijk de tekst over te lezen en met wat ik nu weet, de tekst aan te kunnen vullen. Sommige dingen nog mysterieuzer te maken. Soms nog mooiere woorden te vinden. Sommige gebeurtenissen aan te vullen. Soms met kromme tenen van de spanning te zitten lezen. Blij te zijn met wat er al staat.

Dan vergeef ik mezelf, dat ik regelmatig afdwaal. Afdwaal omdat ik ook nadenk, over wat ik allemaal moet uitzoeken, als ik mijn boeken zelf ga uitgeven. Afdwaal omdat me ook iets voor een nieuw boek te binnen schiet. De stapel post-it's en de notities op mijn telefoon groeien gestaag.

Voor vandaag zit het er al weer bijna op. Mijn computer staat nu in de schaduw. Mijn hangmat heeft nog zon en lacht me toe. Morgen gelukkig weer een schrijfdag.

Monnikenwerk

Gelukkig de laatste reisdag. Vanmorgen werd ik weer wakker met een nieuwe ontwikkeling in 'Geknipt voor jou' En niet zo maar een. Voor ik aan het boek begon, dacht ik dat de twee hoofdpersonen uit mijn eerste boek 'Cupcakes en een koffer'  weer de hoofdpersonen van dit boek zouden worden. Dat bleek echter niet zo te zijn. Althans niet tot nu toe. Ineens ontstaat er wending, waardoor ze toch wel eens het detective-echtpaar zouden kunnen worden, dat ik al in gedachten had.

Heb ik vorige week nog alles herschreven om Jessica de hoofdpersoon te maken. Nu mag alles weer herschrijven om Miranda opnieuw de hoofdpersoon te laten zijn.

Meestal meet ik af hoe ik opgeschoten ben aan het aantal woorden dat ik die dag heb geschreven. Herschrijven kost vaak heel veel tijd en levert meestal maar een paar woorden op. Soms moet er zo veel geschrapt worden dat er zelfs minder woorden overblijven.

Des te verder je in het boek komt, des te meer tijd kost het, soms meerdere dagen. Het veranderen is niet het ergste. Ik verander het omdat er iets nieuws sstaat te gebeuren, waardoor die veranderingen noodzakelijk zijn. Zolang ik aan het veranderen ben, kan ik die nieuwe   ontwikkelingen niet gaan opschrijven.

Soms moet ik erg veel geduld hebben. En dan schiet me ook nog eens de ene na de andere blog te binnen.

Schrijfkoorts

Vanmorgen werd ik wakker, met een verandering voor 'Geknipt voor haar' in mijn hoofd. Prachtige veranderingen. Drie kwartier later zou mijn wekker gaan, zodat we aan een tweedaagse autorit naar huis konden beginnen. Een kwartier later werd ook mijn lief wakker. Van mijn gedraai. Voor de eerste keer vertrokken wij vroeger dan gepland.

Mijn lief begint er aan te wennen dat ik regelmatig helemaal in mijn Yara wereld zit. Ondanks dat hij het af en toe wat eng vindt, ik ben namelijk nauwelijks meer aanspreekbaar, vind hij het ook erg leuk te zien, hoe geconcentreerd ik aan het werk ben. Dat heeft hij nog niet eerder van mij gezien.

Vanmorgen dus nieuwe ontwikkelingen bedacht voor mijn boek en twee autodagen voor de boeg. Dan is mijn lief zo aardig, dat hij aanbiedt, dat mijn computer mee de auto in mag. En zo zit ik dan, terwijl de prachtige natuur van de Pyreneeën aan me voorbijtrekt, druk te typen.

Helaas voor mij, bleek de routeplanner niet goed te werken, zodat ik deze keer niet moest stoppen, omdat de batterij leeg was, maar omdat ik telkens nieuwe stukjes route in moest plannen en moest controleren. Ondertussen had ik wel mooi ingevoegd wat ik bedacht had en alweer een nieuwe ontwikkeling toegevoegd. Bovendien twee blogs geplaatst. Het mooiste is wel dat ik nu op 20.450 woorden zit. Mijn deadline van 20.000 woorden heb ik alsnog gehaald.

Morgenavond weer thuis en hopelijk kan ik ook de komende tijd voldoende tijd inruimen voor mijn boek. De volgende schrijfweken komen pas over zes weken. Zo lang kan ik echt niet wachten.

Er zit muziek in

Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf, schrijven blijft een verrassend proces. In mijn eerste boek Çupcakes met een koffer' zat heel veel muziek. Veel oude veertiger en vijftiger jaren muziek, maar ook voor mij vaak heel onbekende muziek. Dat kwam gewoon vanzelf. De tekst van een van die nummers werd zelf min of meer het Leitmotiv van het boek.

In mijn tweede boek 'Tango me een knal' zou ik veel muziek verwacht hebben. Helaas. Het was zelfs zo, dat toen twee van de hoofdpersonen een 'eigen' lied moesten krijgen, ik absoluut niets kon verzinnen. Nu ik dit typ weet ik zelfs niet eens meer welk nummer het uiteindelijk geworden is.

Mijn derde boek 'Geknipt voor haar' is een vervolg op het eerste. Vrijwel vanaf het begin speelt muziek weer een grote rol. Daar hoef ik geen moment over na te denken. Het komt er vanzelf weer uitrollen.

Als ik dit najaar ga starten met de uitgave van mijn boeken, realiseerde ik me net, dat in mijn pr-campagne muziek een grote rol gaat spelen. Bereid je er maar alvast op voor.

Overigens beloof ik je dat ik zelf niet ga zingen (zie blog Illusie)

Meesterwerk?

Ik blijf me verbazen over hoe mijn schrijven in zijn werk gaat. Ruim een week geleden ben ik aan mijn derde boek 'Geknipt voor haar' begonnen. Ik had een schrijfweekje gepland en toen ik eergisteren op de laatste dag van die week, bijna 20.000 woorden geschreven had, wilde ik dat getal natuurlijk rond maken. Met nog zo'n 1000 woorden te gaan gebeurde er iets heel anders.

'Cupcakes met een koffer' en 'Tango met een knal' mijn eerste twee boeken begonnen met een proloog. Ik vond het verrassend, dat ik ruim voor ik met dit boek kon beginnen, de eerste zin al wist. (die heb ik in een van vorige blogs al verklapt). Toen ik hem uiteindelijk ging opschrijven, bleek het de eerste zin van hoofdstuk 1 te zijn. Ruim een week heb ik blij mogen zijn met een boek zonder proloog. Een boek moet niet al te voorspelbaar zijn, toch? Totdat ik het die voorlopig laatste schrijfdag ineens heel zeker wist, er moet een proloog komen.

Vervolgens schreef ik een van de tot nu toe spannendste en kortste prologen. Ik zat te stuiteren op mijn stoel. Zo mooi vond ik hem zelf. Inmiddels zat ik niet ver meer van die 20.000 woorden af. 19.611 om precies te zijn. Ik had echter net mijn proloog meesterwerk (tot nu toe) geschreven. Ik was zo euforisch, dat me even niets nieuws meer te binnen wilde schieten. Al was het alleen al, omdat ik die middag me zelf toch niet meer kon overtreffen.

De deadline van 20.000 woorden heb ik laten schieten. Ik bleef gelukkig evengoed blij met mijn prestatie.

Illusie

Zoals een goochelaar zijn publiek probeert te misleiden, doet een schrijver dat ook. Laatst heb ik eens goed kunnen oefenen in het misleiden van publiek. Op het terras waar we zaten begon,  met een hoofdzakelijk Engels publiek, een Karaoke. Mijn lief wilde al wegvluchten, maar de muziek was leuk, er werd redelijk goed gezongen en de wijn viel goed. Op zeker moment trok ik de stoute schoenen aan. Ik had zin om te dansen.

Ik ging naar de organisator, verklaarde plechtig dat ik niet kan zingen, wel dansen. Ik vroeg een paar twistnummers aan en ja hoor, binnen de kortte keren had ik twee terrassen vol mensen aan het dansen. Af en toe slaakte ik een kreet of riep een stuk tekst om extra dansers aan te moedigen, maar daar hield het zingen wel mee op. Verder had ik de nummers zo uit gekozen dat de mensen zelf volop meezongen. De organisator, die wel kon zingen, vulde de ontbrekende zang aan. Het werd een dolle boel.

Regelmatig kwam ik de rest van de avond terug op het podium. Na de tweede keer hoefde de organisator alleen nog maar aan te kondigen dat de ‘crazy dutch woman that can’t sing’ weer op zou treden of er ging al een luid gejuich en applaus op. Ik had die avond een heel dankbaar publiek. En maakte vrienden voor het leven.

Het leukste gebeurde nog na die avond. Telkens kwam ik mensen tegen, die vertelden dat ze zo’n leuke avond hadden gehad. Ook hoorde ik mensen aan een tafeltje achter ons vertellen, dat ze zo’n leuke karaoke hadden gehad. Dat het voor het eerst was dat ze op een karaoke hadden gedanst. Blijkbaar is dat niet gebruikelijk. Ben ik even blij dat ik dat niet wist. Anders had ik nooit zo’n leuke avond gehad.

Ook had ik anders nooit zo vaak gehoord, dat ik zo prachtig kan zingen. De mensen die ik de volgende dagen ontmoette, dachten echt dat ik ze voor de gek hield, als ik ze vertelde, dat ik  die avond geen noot gezongen heb.

Ik kan namelijk niet zingen.

En nu maar af wachten of ik in mijn boeken, mijn publiek net zo goed kan misleiden. Dat ze heel lang niet weten wie er achter de moorden zit. Dat ze heel lang niet weten welk koppel voor elkaar valt of wie wie bedriegt.

Schrijven vind ik niet alleen leuk, het gaat me ook steeds beter af. Ik wacht al vol spanning af, totdat de eerste mensen me komen vertellen dat het zo’n leuk boek was, dat ze gelezen hebben.

Wakker

Niets is zo vervelend als vroeg in de nacht wakker worden met een volle blaas. Ik ben moe en wil verder slapen. Ik draai me om. Maar niets helpt tegen een volle blaas, behalve opstaan en naar de wc gaan. Met mijn ogen zo veel mogelijk dicht, (wellicht blijf ik dan slapen) stommel ik richting wc.

Hoe komt het toch dat als ik terugloop de figuren van mijn boek door mijn gedachten spoken. Vrijwel elke keer is het raak. Gisteren wist ik ineens hoe de seriemoordenaar in mijn nieuwe boek moest komen en afgelopen nacht, afgelopen nacht was daar ineens de titel voor mijn boek. Nog niet eerder heeft een boek van mij al zo vroeg in het schrijfproces een titel gekregen.

Terwijl het boek nog voor 90% geschreven moet worden, weet ik het meteen. Deze titel past helemaal. Ik probeer weer te gaan slapen. Ik ben nu echter veel te opgewonden om weer te kunnen slapen. Bang dat ik, als ik wakker word de titel niet meer weet, pak ik mijn iphone en zet hem meteen in mijn notities.

Uiteindelijk ebt de opwinding voldoende weg en ergens vannacht ben ik weer in slaap gevallen.
Later dan anders werd ik met nog een zware kop van de slaap wakker. Ik wist de titel meteen.

Boek no.3 heet vanaf nu: 'Geknipt voor haar'

Ik ben benieuwd waar ik aankomende nacht van wakker word.

Wisseling van de wacht?

Vanmorgen wist ik het al. Er gaat iets spannends toegevoegd worden in mijn nieuwe boek, het vervolg op 'Cupcakes en een koffer'. In een ruk heb ik zitten schrijven om me ineens te realiseren dat er nog iets belangrijks te gebeuren staat. In Cupcakes was Miranda de hoofdpersoon en is zij de ik-figuur. In dit boek is haar vriendin Veronique degene waar het om draait. Toch speelt ook Miranda weer een belangrijke rol.

Op het heetst van het schrijven, merk ik ineens dat het hoofdstuk van vanmorgen over Veronique van persoon gewisseld is. Schreef ik in het begin nog over haar in de derde persoon, de laatste alinea's zijn ongemerkt in de ik-vorm overgegaan. Nu het nog makkelijk kan, moet ik een besluit nemen. Gaat Miranda van de ik-vorm naar de derde persoon en neemt Veronique de ik-vorm voor haar rekening?

Gelukkig wil mijn lief nu eerst gaan eten. Kan ik er nog even over denken.

Nieuwsgierig?

Dansen gevaarlijk? Pijnlijke voeten is het gevaarlijkste wat Carry-Ann kan bedenken als ze aan dansen denkt. Waar denk jij aan als je aan Argentinië denkt? Juist, wijn, tango en passie. Net als Carry-Ann als haar zus in Argentinië haar hulp nodig heeft.

Behalve haar passie voor de tango, gelooft Carry-Ann trouwens niet in het bestaan van de alles omverwerpende liefde. Ze is echter ook onverbeterlijk romantisch Stiekem hoopt ze nog eens iemand tegen te komen, die bewijst dat ze ongelijk heeft.

Maar niet in Argentinië. Ze wil niet dezelfde fout maken als haar zus. Het gevaar blijkt echter niet in alleen in de liefde te schuilen. Brandstichting, sabotage, moord, liefde en bedrog vormen de ingrediënten voor de uiterst explosieve situatie, waar ze in terecht komt. Ineens blijkt haar leven op het spel te staan

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

In mijn nieuwste boek 'Tango met een knal', leef je vol spanning mee met de (liefdes)avonturen van Carry-Ann, haar vriendin Ellen en haar zus Merle in het aantrekkelijke wijngebied van Argentinië. 

Een nieuwe heerlijke chicklit gecombineerd met een detective is op zoek naar een uitgever. 

Hou jij van lezen?

Smelt je graag weg bij een combinatie van:

• Liefde 
• Spanning
• Onverwachte verwikkelingen

Vind je het heerlijk als bij een boek kunt:

• Lachen
• Ontroerd raken
• Grimlachen

Dan is deze nieuwe Yara March iets voor jou.

P.S. Ook 'Cupcakes met een koffer' wacht nog op zijn uitgever.

Voor wie niet wachten kan op mijn boeken:  De making of... Yara March 

www.yaramarch.blogspot.nl

Geïnteresseerd?:

Neem contact op met

Yara March

yara@yaramarch.com

Twee keer genieten

Sinds 'Cupcakes en een koffer' er op wacht uitgegeven te worden, raak ik niet over het boek uitgepraat. Ik zou het iedereen wel willen laten lezen. Vooral ook wil ik weten of jij plezier hebt beleefd aan het lezen.
Ik kan dan ook al enige tijd bijna niet wachten tot het uitgegeven wordt.

Nu is echter mijn tweede boek 'Tango met een knal' ook al klaar. Ik ben er weer zo blij mee, dat ik ook nu weer van de daken wil schreeuwen, dat het klaar is. Zo trots, dat ik weer wil dat iedereen het gaat lezen. Als een uitgever nu op de stoep staat voor 'Cupcakes met een koffer' , zou ik het liefst 'Tango met een knal' , meteen mee uit laten geven. Marketingtechnisch waarschijnlijk niet slim, maar ik wil jullie meteen van allebei laten genieten.

Bij mijn kinderen wil ik toch ook niet over maar een van hen praten. Ze zijn me allemaal even lief. Ieder met zijn eigen karakter, dat wel. Toch betrap ik me regelmatig op een irritante gewoonte. Als een van mijn kinderen me vertelt iets geweldigs te hebben gepresteerd, wijs ik hem of haar ook op een prestatie van een van mijn andere kinderen. Terwijl ik me dood erger als mijn moeder hetzelfde doet.

Die fout wil ik bij mijn boeken niet maken. (Trouwens hopelijk in de toekomst bij mijn kinderen ook niet meer).Vraag me dus niet welk boek me het liefste is of welk het beste is. Ze zijn gewoon allebei geweldig zoals ze zijn. Het belangrijkste blijft, dat jij geniet van het lezen. Is het niet heerlijk, om als je genoten hebt van een van de twee, het andere al klaar ligt om ook aan te beginnen?

Apetrots

Toen mijn eerste zoon geboren werd, was ik natuurlijk giga blij met hem. Ik vond echter ook, dat ik niet stereotiep mijn kind het mooiste en liefste van de hele wereld hoorde te vinden. Terwijl hij dat gewoon was.Ik zou het wel van de daken hebben willen schreeuwen. In plaats daarvan, was het eerste dat ik steeds zei,  dat zijn neus in de verdrukking had gezeten en scheef stond.

Bij elke bezoeker verwachtte ik echter, dat hij of zij zou zeggen wat een mooie en lieve baby het was. Gelukkig werd dat vaak gezegd, zodat ik dan eindelijk apetrots kon beamen dat ik dat als moeder natuurlijk niet objectief kon beoordelen. Gelukkig zeiden zij het ook, want ja ook ik vond hem zo mooi en lief! Ik kon wel de hele dag vertederd naar hem blijven kijken.

Mijn tweede boek "Tango met een knal' is klaar. Eindelijk is het zo ver dat mijn lief het mag lezen.
Gek genoeg, had ik voor ik het naar hem toestuurde eigenlijk geen idee hoe het geworden was. Het was spannend om te lezen, ik vond dat ik vaak prima tekst had gevonden om het verhaal te vertellen, regelmatig raakte het me. Toch durfde ik nog niet trots te zijn op het resultaat.

Ik was nog bezig back-ups te maken, toen mijn lief van zijn ipad opkeek en me vroeg: 'mag ik zeggen dat ik het geweldig en integrerend vind beginnen. Terwijl ik alleen nog maar de proloog heb gelezen. Knap hoe je al zo veel in zo weinig bladzijden hebt verteld.' Sentimentele tuttebol als ik ben, schoten mijn ogen meteen ontroerd vol tranen. Apetrots.

Malen

Vannacht heb ik lang wakker gelegen. De euforie gierde nog door mijn lijf. Liggend in mijn bed wilde ik het liefste opstaan om al die dingen te doen die ik nog wilde doen. De synopsis schrijven, een blog schrijven, beginnen met boek drie. Mijn nagels opnieuw lakken. Langzamerhand veranderde mijn willen in moeten. Ik moet nog............ en nam mijn onrust alleen maar toe. Het heerlijke gevoel van euforie dat gisteren de hele avond bij me is gebleven, voelde ineens gejaagd. Vooral ook omdat al enige tijd twee boeken in mijn hoofd strijden om geschreven te worden. 's Nachts is dat dan ineens een dilemma.
Op zeker moment heb ik besloten of op te staan en iets te gaan doen, of mijn ogen te sluiten en te gaan slapen.

Toen ik vanmorgen wakker werd, was het over. Niet de euforie. Niet de dadendrang. Wel het malen. Ik zit nu gewoon te genieten van het schrijven van de eerste blog. Dadelijk nog eentje en dan de synopsis. Nog even mijn tweede boek dateren en dan kan ik beginnen aan boek no.3. Natuurlijk het vervolg op 'Cupcakes en een koffer'. Zelfs de eerste zinnen zijn in mijn hoofd al klaar. Miranda, Jessica, Kim en Veronique, Tim, Marc en Francois staan al weer te trappelen om in nieuwe avonturen verwikkeld te raken. Met een eerste zin als: 'Ze is dood',  belooft ook boek no. 3 weer heftig te worden. Ook in de liefde.

Rest er nog een ander boek, waarvan de eerste twee hoofdstukken al in mijn kop ronddansen. Dat is en wordt een verhaal apart. Zelfs ik weet nog niet precies hoe het in elkaar zit. Volgens mij moet het nog een beetje rijpen. Ik hoop rond augustus zo ver te zijn, dat ik ook met dit boek kan beginnen.

Straks echter eindelijk boek no.3.

Dat of wat; wat maakt het uit?

Hoewel het weer leuk is  'Tango met een knal' opnieuw te lezen zijn sommige aspecten minder leuk. Zoals het gebruik van de juiste taal. De spellingcorrector dwingt me elke keer als ik het woord 'tenslotte' gebruik na te denken of het nu 'ten slotte' of 'tenslotte' moet zijn. Na een tijd steeds over spelling van een woord na te denken, weet ik het ineens ook niet meer.

Vandaag besloot ik om de regel nu maar eens in mijn aantekeningen op te schrijven. Hoef ik wat minder na te denken. Ik naar de fantastische site van 'onze taal'. Helder en duidelijk.

Toen ik daar toch bezig was, zocht ik meteen ook maar weer eens dat/wat op. En daar had 'onze taal'een verrassing voor mij in petto die ik jullie niet wil onthouden.
Natuurlijk werd het weer oed uitgelegd, maar met deze docenten, hadden wij vroeger waarschijnlijk heel wat meer van correcte taal onthouden/gehouden? Toch?

Ik vond het in elk geval een leuke beloning bij  mijn saaie speurtocht naar het  correcte spellen.

Is het nu dat of wat? Wat maakt het uit? http://www.youtube.com/watch?v=GL_RGoJ7PSw