Toen mijn eerste zoon geboren werd, was ik natuurlijk giga blij met hem. Ik vond echter ook, dat ik niet stereotiep mijn kind het mooiste en liefste van de hele wereld hoorde te vinden. Terwijl hij dat gewoon was.Ik zou het wel van de daken hebben willen schreeuwen. In plaats daarvan, was het eerste dat ik steeds zei, dat zijn neus in de verdrukking had gezeten en scheef stond.
Bij elke bezoeker verwachtte ik echter, dat hij of zij zou zeggen wat een mooie en lieve baby het was. Gelukkig werd dat vaak gezegd, zodat ik dan eindelijk apetrots kon beamen dat ik dat als moeder natuurlijk niet objectief kon beoordelen. Gelukkig zeiden zij het ook, want ja ook ik vond hem zo mooi en lief! Ik kon wel de hele dag vertederd naar hem blijven kijken.
Mijn tweede boek "Tango met een knal' is klaar. Eindelijk is het zo ver dat mijn lief het mag lezen.
Gek genoeg, had ik voor ik het naar hem toestuurde eigenlijk geen idee hoe het geworden was. Het was spannend om te lezen, ik vond dat ik vaak prima tekst had gevonden om het verhaal te vertellen, regelmatig raakte het me. Toch durfde ik nog niet trots te zijn op het resultaat.
Ik was nog bezig back-ups te maken, toen mijn lief van zijn ipad opkeek en me vroeg: 'mag ik zeggen dat ik het geweldig en integrerend vind beginnen. Terwijl ik alleen nog maar de proloog heb gelezen. Knap hoe je al zo veel in zo weinig bladzijden hebt verteld.' Sentimentele tuttebol als ik ben, schoten mijn ogen meteen ontroerd vol tranen. Apetrots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten