Diepvriesdag

Elvis 30 nummer 1 hits schallen door de luidspreker. Voldaan kijk ik naar de lege bier- en wijnflessen om me heen. Met elke lege fles die ik er aan toevoeg word ik vrolijker.
De verbouwing begint zijn tol te eisen. Al twee dagen is mijn humeur ver onder het vriespunt gedaald. Het lijkt bovendien of alles tegenzit. Tijd dus om de hits van Elvis mijn humeur te laten sturen.

En dat begint aardig te lukken. De langzame, heerlijk romantische nummers, de warme stem van Elvis. Alle ingrediënten werken mee om mijn gedachten af te laten dwalen naar mijn tweede boek. Op een paar uurtjes aan het begin van de week na, vind ik momenteel te weinig rust om aan mijn boek te werken. En wat mis ik het! Waarschijnlijk dat ik daarom zo'n kort lontje heb.

Maar nu kan ik me heerlijk overgeven aan het vervolg. De liefdesscènes een plek geven en de plot van de  detective verder uitwerken. Ik merk dat er een verschuiving aan het optreden is. Mijn eerste boek was nog duidelijk een chicklit gecombineerd met een detective. Bij dit boek treedt de chicklit echter veel minder nadrukkelijk op de voorgrond. Het idee voor het derde boek ( een vervolg op 'Cupcakes en een koffer', mijn eerste) wordt waarschijnlijk zelfs voornamelijk een detective. Wel een beetje jammer, de liefdesperikelen zijn zo leuk om te schrijven.

Terug naar Elvis. Veel tijd om me in het nieuwe verhaal te verliezen geeft hij me niet. Zodra de swingende nummers aan bod komen, kan ook ik niet meer stil blijven staan. Luidkeels meezingend en dansend dwalen mijn gedachten weer af. Nu echter naar de kookpotten waar ik driftig in sta te roeren.

Vandaag is namelijk diepvriesdag. Twee à drie keer per jaar halen we bij de biologische limousinkoeienboer een vleespakket op en sla ik driftig aan het koken om weer voor maanden genoeg porties hachee in biersaus, rundvlees in rode wijnsaus, peposo met veel knoflook, wijn en rozemarijn etc. in de diepvries op te slaan.

Mijn jongste zoon vindt het heerlijk als hij bij zijn schaarse bezoeken weer uit de diepvriesvoorraad kan komen schransen. Tijdelijk vriendinloos verzuchtte hij laatst: 'Ik hoop dat ik nu een vriendin vind,  die net zo lekker kan koken als jij, mam.' Zo'n opmerking levert hem geheid een extra portie hachee op.

En dat brengt mijn gedachten dan weer bij mijn oma van vaderskant. Altijd als ik daar kwam stond er wel iets te eten klaar. Van stoofschotels tot vlaaien, zonder eten kon een bezoek bij oma niet worden afgesloten. Als kind was ik blijkbaar vel over been, dus ik moest nodig wat vetter gemest worden. Ik mocht dan ook onbeperkt van oma van al het lekkers genieten.

Op het laatst van haar leven begon oma steeds vergeetachtiger te worden, zodat het geregeld voorkwam, dat ze ergens in de kasten nog iets te eten vond. Dat het lekkers dan meestal ver over de datum was en vaak al een verdachte groene kleur had, viel haar niet meer op. Het kostte dan ook veel vindingrijkheid om haar verwennerij weg te moffelen, zonder dat ze het zag. Eten weggooien was namelijk een doodzonde.

Oma met zestien kinderen, waarvan er nog twaalf in leven waren, vertelde vaak de verhalen hoe moeilijk het in de oorlog in de hongerwinter soms was om iedereen van eten te voorzien. Hoe ze op de fiets met houten banden naar het noorden fietste om een zak aardappelen te halen, die haar dan bij terugkomst bij een overval weer afgenomen werd. Als ik dan als kind met tranen in de ogen, dit verhaal aan mijn vader vertelde, stelde hij mij weer gerust.Hij beweerde zelfs, dat hij nog nooit zo goed had gegeten als in de oorlogstijd.

Later begreep ik dat mijn opa zo'n goede ritselaar was, dat er eigenlijk altijd wel genoeg eten was voor al die kinderen en de onderduikers, die er ook altijd waren.

Een van die onderduikers verscheen ook later nog altijd trouw bij elke begrafenis in de familie. Toen ik de eerste keer vroeg wie die meneer was, werd achteloos gezegd: 'oh, dat is de onderduiker'. Pas daarna kwamen de anekdotes over de oorlog los.

Het toenmalige huis van mijn opa en oma lag net achter de spoorlijn van het station Venlo. De mensen die wisten te ontsnappen uit de treinen, werden o.a. door het huis van mijn grootouders geloodst, waar ze of op de vliering of achter in de tuin verstopt werden, tot ze verder konden naar een ander adres. Onder de rozentuin was in een talud een goed verborgen ruimte gemaakt.

Bij een van die gelegenheden vertelde een van de oudere zussen van mijn vader met een kwinkslag naar mijn vader, tegen me wat een deugniet mijn vader vroeger was. Acht jaar bij het begin van de oorlog, had hij de ernst van de situatie niet al te zeer in de gaten. Duitsers pesten was voor hem een leuk spelletje. Op een dag  kwamen ze hem echter na en renden met hem mee de gang van zijn ouderlijk huis in, waar hij dacht veilig te zijn. Dat op dat moment de onderduikers in de kamer zaten te kaarten, kon hij niet weten, maar bezorgde zijn zus de schrik van haar leven. In de haast om op de vliering te komen, zakte een van de onderduikers met een been door het zachtboard plafond. Gelukkig dropen de Duitsers al snel af, zonder in de kamer te zijn geweest. Hoeveel straf mijn vader heeft gehad, heb ik niet onthouden, maar het zal niet mals zijn geweest.

Die anekdotes waren onderdeel van al die verhalen die verteld werden over muziek- en dansavondjes, ontmoetingen tijdens het werk. Pas de geschiedenislessen maakten de voor mijn familie heel gewone gebeurtenissen achteraf bijzonder.

Terwijl mijn gedachten dus op en neer gingen tussen de herinneringen aan mijn oma en het bedenken van de verhaallijn voor mijn boek, realiseerde ik me, dat het gewone leven vaak meer drama in zich verborgen heeft, dan ik ooit kan verzinnen.

Zou het mij in mijn verhalen blijven lukken om de gewone gebeurtenissen achteraf gezien bijzonder te maken?

Uitgever vindt boek?

Gisteren was de gelukstrekking bij de staatsloterij. Dat deed me denken aan een vroegere collega. Ontelbare keren heb ik haar horen vertellen, dat ze zeker wist dat ze de staatsloterij  (of een andere loterij) zou gaan winnen. Op een dag vroeg ik hoe vaak ze eigenlijk een lot kocht. Waarop ze toegaf nog nooit een lot gekocht te hebben. Zodra ze een lot zou kopen moest het ook het winnende zijn. Ze wachtte dus liever nog maar even.

Zo vergaat het mij ook een beetje met mijn eerste boek 'Cupcakes en een koffer'. Ik weet zeker dat het goed genoeg is om uitgegeven te worden. Zolang ik nog geen uitgever heb, geniet ik van de voorpret.
Een hele tijd heb ik in stilte genoten van de voltooiing van mijn boek. Daarna ging ik met de blog '' boek vindt uitgever' op zoek naar een uitgever.

Zelfs via mijn blogs hoop ik dat een uitgever, agent of zo, geïnteresseerd raakt. Tsjaa, als ik heel eerlijk ben, vind ik eigenlijk dat een uitgever naar mij toe moet komen. Dat zij/hij mijn schrijfsels leuk vindt en nu nieuwsgierig is naar mijn boek.

Je leest wel dat mijn romantische inborst me parten speelt. Ik geloof nog in fairytales. Mijn  verstand zegt echter dat sprookjes niet bestaan. Toch ga ik liever voor mijn gevoel, dat me voor houdt dat alle dingen in mijn leven waarvan ik zeker wist dat ik dat wilde bereiken, ook op een of andere manier werkelijkheid geworden zijn.

Gewoon afwachten is echter ook wel heel erg de kop in het zand stekenderij. De gulden middenweg is dan ook mijn manuscript toesturen naar al die uitgeverijen of agenten die, dank zij tips naar aanleiding van mijn blogs en research, bij mijn boek zouden kunnen passen.
I
Inmiddels heb ik  de stoute schoenen aangetrokken en ligt mijn boek nu ergens op de stapel bij vier uitgeverijen.

En regelmatig denk ik even aan degene die mijn boek mag gaan lezen. Zou zij of hij net zo van het lezen genieten als ik genoten heb van het schrijven? Zou ze op het puntje van haar stoel zitten, haar haar om haar vinger windend, terwijl ze verder leest. Benieuwd naar wat er zal komen.

Of kan zij of hij niet over haar eigen schaduw heen stappen. Ziet alleen de interpunctie of andere 'technische' fouten. Kijkt met professionele blik naar hitpotentie (hoog!) of naar de kosten voor het drukproef klaar maken van het manuscript. Of misschien geeft deze uitgeverij maar een beperkt aantal  boeken in dit genre uit en zitten ze gewoon voor dit jaar al vol.

Een tip wil ik degene die mijn boek gaat lezen meegeven. Vergeet even je targets, vergeet even je professionaliteit en vergeet vooral niet waar het bij het lezen om gaat:  Durf gewoon van het lezen te genieten.Laat je heel even, echt maar een boek lang, meeslepen door de avonturen van Miranda en haar vriendinnen.

Als je op die manier je werk kunt invullen, heb je dan de staatsloterij nog nodig om gelukkig te zijn?

Veel leesplezier

Wordt vervolgd...

Wat kan een verbouwing je leven toch ontregelen.Met mijn hoofd vol met het maken van lijstjes voor stopcontacten en ander elektrisch spul, verf en verfkleuren, ontruimen van kasten en vooral het aansturen en van koffie voorzien van bouwvakkers komt het schrijven volledig in de verdrukking.

Ergens ben ik blijven steken in een grote brand en is bijna de eerste dode gevallen in mijn inmiddels tweede boek. Gelukkig blijft in mijn hoofd  het verhaal nu ook even steken, want nog meer verwikkelingen kan mijn hoofd nu even niet hebben.

Ook het bloggen is daardoor stil gevallen, want als er niets gebeurt, kan ik ook niets vertellen over the making of...  Niet dat ik niets te vertellen heb. Breek me de bek niet open...als het over de verbouwing zou mogen gaan.

Inmiddels kijk ik er al naar uit dat eind deze week ik weer terug kan verhuizen naar mijn nieuwe werkkamer. Met uitzicht op mijn bijna geheel gerenoveerde tuin. Zodat ik weer terug kan naar het nieuwe verhaal. Weer de spanning mag voelen van iets ingewikkelds dat staat te gebeuren op liefdesgebied. Weer mag onderduiken in de misverstanden, in de grote maar juist ook heel kleine, boze wereld van de misdaad.

En dan dacht ik twee weken geleden nog, dat als ik toch niet veel zou kunnen doen vanwege de verbouwing, ik misschien wel even een paar dagen naar Barcelona kon gaan als research voor het boek natuurlijk.
Jammer, niet gelukt. Toch leuk te merken dat ik zelfs bij zo'n verbouwing niet gemist kan worden.

Al is het maar om koffie te zetten...