De afgelopen drie weken schoot mijn tweede boek geweldig op. maar liefst 35.000 woorden verder.
Ergens tussen de 40.000 en 50.000 woorden, merkte ik echter ook dat ik zelfs met hard nadenken de namen van de hoofdpersonen van "Cupcakes en een koffer' mijn eerste boek, niet meer wist.
Nadat ze inmiddels bijna een jaar regelmatig in mijn gedachten verschenen, lijken ze ineens heel ver weg.
Daarvoor in de plaats heb ik nu echter wel nieuwe vrienden en vriendinnen gekregen. Ze spoken door mijn hoofd maar vooral door het verhaal.
Ongemerkt zijn zij nu zo belangrijk geworden, dat ze mijn vorige hoofdpersonen verdreven hebben. Nieuwe belevenissen houden me elke dag bezig.
Zeker nu mijn nieuwe boek zijn voltooiing begint te naderen, merk ik dat ik mijn eersteling nu echt losgelaten heb.
Het wordt dus tijd dat de heren en/of dames uitgevers mijn eerste boek van mij over gaan nemen. Ze moeten nu zelfs op gaan schieten. Tenslotte wil het tweede binnenkort ook al het levenslicht aanschouwen.
Mijn nieuwe boek (een titel zou langzamerhand echt handig zijn) begon wat slapjes. Ik wist waar het om moest draaien, maar had nog geen idee hoe dat in zijn werk zou gaan. Terwijl de eerste hoofdstukken wel al vooruit wilden wijzen naar de rest van het verhaal. Moeizaam construeerde ik de eerste aanwijzingen voor de plot.
Twee weken geleden nam het verhaal echter een heel andere wending. Het begon zichzelf weer te schrijven. Waardoor alles wat ik in de afgelopen maanden geschreven had, niet meer klopte of op zijn minst overbodig werd.
Even wilde ik nog tegensputteren. Een paar dagen heb ik het nog uitgesteld. Stukken veranderen of zelfs schrappen? Het idee! Brrrr. Het was toch leuk bedacht? Ik zou het slechtste in mezelf eindelijk eens op mogen schrijven en de ultieme slechterik mogen creëren. Heerlijk leek me dat. Toch schreef het helemaal niet lekker. De beoogde slechterik was eigenlijk helemaal zo slecht nog niet. Alles wat ik hem wilde laten doen, paste gewoon niet bij hem.
Ergens in het verhaal is hij zelfs getransformeerd tot een lieverd. En ja, wat moet ik dan? Vanaf dat ik alle slechte dingen begon te verwijderen en hem gewoon ook een lieverd liet zijn, ontstonden ineens de echte slechteriken. In plaats van na te denken over hoe ik iemand slecht kon maken, slopen de slechteriken zo maar mijn verhaal binnen. Werd het verhaal ineens heel spannend. Vraag ik me elke dag weer af, hoe het af gaat lopen en heb ik al weer zitten janken omdat het zo ontroerend was.
Ik verwacht nog zo'n 10.000 woorden te moeten schrijven om alle verhaallijnen hun bestemming te laten bereiken. Na ongeveer 80.000 woorden rest mij dan alleen nog de taak om alles na te lezen. Heb ik ook wel echt die eensklaps valse verwijzingen verwijderd?
Ik mag ze, ook van mezelf, vanaf nu helemaal loslaten. De nieuwe plot heeft het definitief overgenomen.
