Op het verkeerde been

Gisteren en vandaag natuurlijk weer druk geweest met het bestuderen van mijn studieobject: mannen.
Nog steeds ben ik bezig te inventariseren wat een man nu aantrekkelijk maakt. Meteen besloot ik mijn studieobject nog een beetje uit te breiden met : vrouwen.

Want ook de vrouwen in mijn boeken worden als aantrekkelijk omschreven. Nog eens rond kijkend in mijn hotel of op het strand valt het gros niet onder de beschrijving van aantrekkelijk.

En nu moet ik gaan nuanceren: niet vallend onder mijn omschrijving van aantrekkelijk. Tenslotte lopen de meeste van de zogenaamde niet aantrekkelijke types maar mooi met zijn tweeën rond. Dus voor de partner zijn ze wel degelijk aantrekkelijk. Ook zij hebben net als de helden en heldinnen in mijn boeken vlinders in hun buik (gehad), romantische avondjes uit (gekend), en zijn hotel de botel van elkaar (geweest).

Mijn lief heeft een tijdje bij een modellen opleiding gewerkt. Hij vertelde dat het mooie uiterlijk snel went. Pas als zo'n meid ook nog uitstraling heeft of intelligent is, dan blijft ze interessant.

En laatst op de sportschool hadden de 50+ dames een heel dispuut over lelijke mannen die toch heel aantrekkelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan Mick Jagger (in zijn goede jaren ten minste).Wat geeft iemand nou uitstraling? Pas als iemand het heeft of niet heeft,  herken je het.

De nog jonge en overigens heel goed uitziende sportinstructeur wist niet goed waar hij moest kijken toen hij die dames in leeftijd variërend van begin 50 tot tegen de 70 verlekkerd allerlei mannen hoorde vergelijken.
Zou dat de reden zijn dat hij enige weken later vervangen werd door een pittige tante?

Ik zat me af te vragen of uitstraling niet ook te maken heeft met eigenschappen die je iemand toedicht. Denken we niet erg in stereotypen? Het succes van Benidorm Bastards is hier op gebaseerd.

Jaren geleden, bij de vrijgezellenfuif van mijn zwager ging het gezelschap (Hazesfans en -haters) verkleed in campingsmoking een kroegentocht houden waarbij als beloning in een van de cafés een grote pan knakworst klaar stond. Alleen de overige cafés kwamen de meestal in driedelig lopende heren niet in. Daar raakten ze daarna maanden niet over uitgepraat. Stiekem hadden ze natuurlijk verwacht, dat de uitsmijters door hun tijdelijke uiterlijk heen zouden kijken en meteen zouden herkennen dat zij wel degelijk goed volk waren. Op de Korenmarkt in Arnhem mooi niet dus.Je ziet er zo uit, dus zul je ook wel....

Ik betrapte mezelf trouwens ook op een staaltje van stereotiep denken.    Bij het ontbijtbuffet in mijn hotel staan naast de flessen cava ook de flessen vodka koud. "Zitten er zeker ook Russen en Scandinaviërs in dit hotel', hoorde ik mezelf denken.

Ik ben natuurlijk niet de enige die stereotiep denkt. Zou ik dat in clichés denken, niet kunnen gebruiken om mijn lezers lekker op het verkeerde been te zetten?

Ik heb weer wat om over na te denken op het strand. Nadat ik klaar ben met het afvinken van de aantrekkelijke mannen uiteraard.

Mannen

Mannen

De mannen in mijn boeken zijn allemaal lekkere dingen. Vanmorgen bij het moment mijmerde ik wat een man nou eigenlijk een lekker ding maakt. Oplettend kijk ik om me heen. Een eetzaal vol mannen is natuurlijk ideaal voor mijn studie.

Ik word er echter niet vrolijk van. 80% van wat hier zit is bejaard of hoogbejaard en ziet er waarschijnlijk al vanaf hun 35^e ook zo uit. Type niet interessant.

Wacht daar zie ik een markante kop boven het koffieapparaat uitsteken. Nu ben ik natuurlijk benieuwd naar de rest. Lang hoef ik niet op de afknapper te wachten. Er komt een campingsmokingbroek van de ergste soort te voorschijn en als klap op de vuurpijl een roze playboy T-shirt. Het zit nog te strak ook. Mijn interesse is niet eens meer groot genoeg om de tekst op het shirt te ontcijferen. Iets met lover er in. Zal wel great zijn.

De mannen aan het tafeltje iets verder op lijken ook niet verkeerd. Hoewel ze zijn duidelijk met zijn tweeën.

Al snel kom ik tot de conclusie dat de leeftijd niet zo belangrijk blijkt te zijn, als de uitstraling maar jeugdig is. Het lijf? Ook hier geldt de uitstraling. Die moet uiteraard slank zijn. Een paar pondjes te veel kan als het maar goed verdeeld zit.En bij een heel mooie kop of verder lekker lijf valt een bierbuik(je) ineens niet meer op.  En tenslotte de ogen, die maken de finishing touch. Je moet er natuurlijk wel in kunnen verdrinken.

Bij de avondmaaltijd gebeurt er wat vreemds. Sexy wordt ineens vertederend. Twee prachtige mannen zitten aan tafel met hun kind van ongeveer anderhalf jaar in de kinderstoel. Tot zo ver nog niets aan de hand. Gewoon twee mooie, sexy mannen. En dan gebeurt het. Als een van de twee opstaat heb ik vrij uitzicht op zijn t-shirt. Met grote letters zie ik staan: L U C K Y  D A D D Y.

Winkelen

Zal ik nu wel, zal ik nu niet? Kan het misschien morgen? De bank en een week gemiste tv-programma's lonken naar me. Buiten regent het.Maar nee, de melk is op en eigenlijk heb ik wel zin in iets lekkers.

Gelukkig maar 5 minuten wachten tot er een parkeerplaatsje vrij komt en dan stort ik me in de zaterdagmiddag boodschappen-voor-de-week-doen-drukte.

Als ik ruim twee uur later doodop de winkel uit kom, bedenk ik dat je dit nu nooit in boeken leest. Die wekelijkse gang naar de supermarkt, thuis weer alles in moeten ruimen en ja juist dat lekkers dat ik wilde kopen hadden ze natuurlijk niet.

Nee in boeken gaat de heldin boodschappen doen en iedere week komt ze dezelfde mysterieuze en oh zo knappe man tegen. Heel wat spannende verwikkelingen later blijken ze uiteindelijk toch voor elkaar bestemd.

Of de heldin in het boek vindt onder de spruitjes een lijk en natuurlijk wordt die zaak onderzocht door een norse, brompot van een rechercheur. Maar dan wel een rechercheur die als hij lacht de mooiste man is die zij ooit is tegengekomen. Het hele boek blijft het spannend of zij haar rijke vriend in gaat ruilen tegen deze ruwe bolster, blanke pit figuur. En hoewel we allemaal hopen dat het deze rechercheur gaat worden, slaken we toch een zucht van opluchting als het daadwerkelijk gebeurt.

In een ander genre boeken gaat het om de boodschappenjongen die aan huis de boodschappen bezorgt bij welgestelde dames van net belegen leeftijd. Als een lopend vuurtje gaat het rond dat hij nog wel meer uitpakt dan de tassen met boodschappen alleen. Deze ervaringen zullen zijn verdere leven bestemmen. Het old boys netwerk heeft hij niet meer nodig om het uiteindelijk ver te schoppen. Dat het uiteindelijk toch helemaal mis met hem gaat is dan zo mooi en de jeugdervaringen zo smeuïg beschreven, dat dit boek hoge ogen gooit bij de AKO-literatuurprijs.

Nee het spannendste dat ik ooit bij de supermarkt heb beleefd is dat ik bij het uitparkeren met mijn oude eend net de wielbak van een heel dikke (lease)SUV raakte. Een nauwelijks zichtbaar schrammetje van elfhonderd euro kostte me gelukkig niet mijn hele no-claimkorting.

Toch, laatst ging ik op een voor mij heel ongebruikelijk vroeg tijdstip (nog voor negen uur) en dat in het weekend mijn boodschappen doen. Tot mijn verbazing, en eerlijk is eerlijk, ook mijn genoegen was ik plotseling omringd door prachtige mannen van de oh-wat-ziet-die-er-lekker-uit- leeftijd. "Dat is nog eens leuk winkelen', dacht ik nog. Totdat me opviel dat al deze mannen begeleid werden door 2 of meer dreumesen. Pappadag, moeders mag uitslapen. In plaats van verlekkerd rond te lopen betrapte ik mezelf er op dat ik genietend en vertederd toekeek, hoe er weer zo'n lekker ding achter een ontsnapte peuter aanholde. Dat verschillende van die vaders er naarmate de tijd vorderde steeds verhitter uit kwamen te zien wakkerde mijn plezier alleen maar aan.

Als ik de vader de een van die dreumesen was geweest had ik de bedrijfsleider van deze supermarkt trouwens aangeklaagd wegens pestgedrag. Wie haalt het in zijn hoofd om onder de broodbak, op de grond,  midden in het doorlooppad van het brood, het beleg en andere noodzakelijke boodschappen grote dozen neer te zetten op kinderooghoogte. Die dozen bevatten volgens de doosgrote foto een speelgoed winkelwagentje.

Terwijl een van die pappa's voor mamma een lekker croissantje staat uit te zoeken, laat zijn dochtertje van ongeveer tweeënhalf jaar haar echte winkelwagentje mét vlaggetje staan en begint aan zo'n doos te sjorren. De bovenkant van de doos komt net tot haar neus, dus het kost enige moeite voor ze de doos onder de bak uitgetrokken heeft. Na een aantal keren achterover op haar billen gevallen te zijn, straalt ze als het haar gelukt is. Ze loopt om de doos heen en duwt de doos als een kruiwagen voor zich uit in de richting van haar karretje. Pappa komt er ineens achter wat zijn dochter staat te doen. Resoluut houdt hij zijn dochtertje tegen en zet de boos met één beweging terug onder de broodbak.

Verbazingwekkend rustig kijkt zijn dochter, wat hij doet. Hij heeft zich echter nog niet omgedraaid of zij schiet weer op de doos af en het hele verhaal begint opnieuw. Dat geduld hier een familietrekje is, valt af te leiden uit het feit, dat dit tafereel zich tot vier keer toe voor mijn ogen afspeelt. Het verhaal stopt op het moment dat het meisje in de grote winkelwagen wordt getild.

Tot mijn vreugde vindt pa het blijkbaar te moeilijk om ook haar winkelwagen te besturen. Het volgende half uur kom ik ze namelijk diverse keren tegen overal elders in de winkel. Een stuk verderop zie ik dan haar winkelwagentje eenzaam achtergelaten. Pa  rent ondertussen verhit achter zijn dochter aan. Zijn volhardende dochter is weer op weg terug naar de verleidelijke doos.

Nog nagenietend kwam ik vrolijk met mijn boodschappen thuis. In geuren en kleuren vertelde ik mijn supermarktbelevenissen.

De grootste domper die dag was echter niet, dat al die lekkere mannen ineens brave huisvaders bleken te zijn, nee dat was de opmerking van mijn lief over mijn verhaal, waar de vertedering vanaf droop. Nuchter constateerde hij: : 'Het wordt tijd dat jij oma wordt'!

Spiegelbeeld

Zes of zeven jaar zal ik zijn geweest. We woonden toentertijd naast een café waar in elk geval met de kermis en andere hoogtijdagen een orkestje speelde. Volgens mijn moeder traden daar ook Andres vóór Sandra en Rocco Granata in hun begindagen op. Ik herinner me alleen nog maar van die mannen met accordeons.

Samen met mijn twee zussen sliepen we op een zolderkamer en door het zolderraam dreven regelmatig flarden van muziek naar binnen. Luidkeels zong ik dan mee met de hits van toen. Spiegelbeeld en Ritme van de regen zouden mijn grote doorbraak worden. Want stiekem hoopte ik dat een van die cafégangers die daar beneden luidruchtig het café verlieten, mij zouden horen en dat ik dan ontdekt zou worden en heel bekend enzovoorts. Ik zong dan ook vooral heel hard.

Nog ben ik mijn ouders dankbaar dat ze me nooit verteld hebben dat mijn gezang niet om aan te horen was. Mijn hele jeugd heb ik dan ook luidkeels gezongen, onwetend dat ik geen toon kan houden en het geheel dus valser dan vals klonk.

Bij een van mijn banen hadden ze ook een huisband. Al tijdens de proeftijd wilden ze me introduceren als bandlid. De looks had ik er wel voor. Maar ja ik speel geen instrument en inmiddels was mij al lang duidelijk geworden dat ik weliswaar een prettige stem heb, maar toon houden….’ Dan maar in het achtergrondkoortje’, riep een collega nog. Na een sing-a-long bij de vrijdagmiddagborrel heb ik er nooit meer iets over gehoord. Gelukkig bleken mijn zangkunst geen voorwaarde voor mijn vaste contract.

Vanavond was ik de derde avond op een rij bij een muziekvoorstelling. Eerst twee avonden genieten bij concerten van Alex McMurray  (http://www.alexmcmurray.com/music.php )om vanavond de driedaagse af te sluiten met  Matennaaiers van Nico Dijkshoorn en Ronald Giphart.

En wat ben ik beide heren dankbaar. Niet alleen inspireerden ze me met hun geweldige voorstelling tot deze blog, nee ze gaven me een heel ander toekomstbeeld.

Ronald Giphart gaf aan niet te beschikken over enig muzikaal talent (speelt geen instrument, zingt niet).   Dankzij de vernuftige regievondsten viel dat echter helemaal niet op. Zwakte werd hier juist sterkte. En zo wist hij een fraaie bijdrage te leveren aan diverse schitterende songs van Nico Dijkshoorn. Op andere momenten onderstreepte de muziek weer zijn verhalen.

Mijn fantasie sloeg meteen op hol. Tot voor kort was ook het schrijven nog een verre droom. Inmiddels ben ik anderhalf boek en 47 blogs verder. 

Als fervent muziekliefhebber heb ik er altijd spijt van gehad dat ik me niet lekker in een band kan uitleven.  Maar nu zie ik weer een heel nieuw perspectief voor mij opdoemen.  Mijn blogs, stukken uit mijn boek, andere schrijfsels en dan een band die het geheel kan onderstrepen met een lekkere slepende, ophitsende sound.  

Wie weet komt die droom van dat kleine zesjarige meisje toch nog uit. Mijn deurbel heb ik al veranderd. Die speelt alvast in viervoud ‘Ritme van de regen’.