Gedichtendag

Vandaag zag ik in mijn pauze dat het nationale gedichtendag is. Daarom in plaats van een blog vandaag vier (oude) gedichten van Itzs Jeroeg (mijn pseudoniem voor Yara geboren werd)

Uit de bundel 'Mensen om me heen'

Glamour

Stralen schitteren glinsteren
In vol ornaat
Op weg naar het bal

De mooiste pumps
Een trendy jurk
Het lijf al in verval

Uit de bundel 'Life is bitter Life is Sweet'

++++++++++++++++++++++++++++++++++

Vreugde

Tintelend bloed
Energie giert door me heen
Een lied welt op
Ik huil niet meer

Mijn hoofd voelt licht
Mijn hart lijkt te barsten
De wereld lacht
Mijn voeten dansen

En iedereen lijkt aardig
Zelfs ik

+++++++++++++++++++++

Geluk

Lieve opmerking
Triest gevoel
Hand vol vertrouwen
Dag zonder doel

Zonnestraal op je huid
Heldere lucht
Bloem die openbloeit
Boom die zucht

Eerste lach
Kus die slaagt
Arm om mijn schouder
Vriend die plaagt

++++++++++++++++++++++++++++++

Geschenk

Elke dag
Elke lach
Elke traan
Elke kriebel
Elke giebel

Verpak ik met
Aandacht en liefde
Strik ik dicht met
Warmte

Lezen of schrijven

Al sinds ik een klein kind was, heb ik boeken verslonden. Regelmatig kon je me met een boek in een hoekje van een bank terugvinden. Op die momenten kon je een kanon afschieten, de wereld om me heen bestond even niet meer. Voor even bevond ik me helemaal in de wereld van mijn boek. 

Het was zelfs zo erg, dat toen ik een jaar of acht was, ik de boekenvoorraad van het kleine provinciestadje waar we destijds woonden, al helemaal gelezen had. Met hoge uitzondering kreeg ik toestemming om boeken uit te lenen uit de leeftijdscategorie negen tot twaalf jaar. Wel moest mijn stapeltje boeken voor ik ze meenam eerst gekeurd worden door de juffrouw van de bibliotheek. Voor ik die voorraad uit had, verhuisden we gelukkig naar de 'grote stad', waardoor vooral mijn boekenwereld een stuk groter werd.

Mijn studie Nederlands was dan ook eerder ingegeven door mijn enorme leeshonger (wat is er leuker dan voor je werk te mogen lezen, nietwaar), dan door mijn liefde voor taal. Dat kwam pas later. 

Inmiddels kom ik regelmatig voor een dilemma te staan. Nog steeds valt het me zwaar, om een boek dat me pakt weg te leggen. En sinds de aanschaf van mijn e-reader is er altijd wel een boek dat er om schreeuwt door mij gelezen te worden.

En dan het boek dat ik aan het schrijven ben. Zodra ik weer helemaal verdiept ben in het verhaal, is er geen ruimte meer voor andere boeken. Ik lees en herlees en vooral wil ik weten hoe de verwikkelingen in mijn boek op papier gaan komen. Wat mijn hoofdpersonen allemaal gaan meemaken en hoe de verschillende verhaallijnen samen komen. 

Steeds meer merk ik dat lezen en schrijven nauwelijks samen gaan. Het ergste overkwam me vorige week. In een ruk las ik het boek 'Zoek het maar uit' van Chantal van Gastel uit.  Een heerlijke chicklit. Tot nu toe de beste die ik van haar gelezen heb. Alleen, het was zo goed, dat ik, toen ik het boek uit had, een beetje verslagen achterbleef. Verslagen, want alles klopt in dit boek. Het verhaal pakt je. De verhaallijnen vertellen meerdere verhalen, die knap samen weten te komen tot één verhaal. De spanningsopbouw zorgt er voor dat je het boek niet weg kunt leggen en zelfs de sex is niet functioneel.

Die morgen had ik nog aan mijn nieuwe boek zitten werken en hoewel ik nog druk was allerlei verwikkelingen te verwerken, miste ik nog steeds iets. Het zat me dwars, dat ik de vinger niet er niet op kon leggen wat ik mis. Het lezen van een min of meer perfecte chicklit is dan niet bepaald bevorderend voor mijn zelfvertrouwen.

Een week heeft het schrijven stil gelegen en ben ik aan een niet zo'n perfecte thriller begonnen.

Dit weekend ben ik weer voorzichtig begonnen  het verhaal te lezen dat ik tot nu toe geschreven heb. En raad eens? Het pakte me gelukkig. 

Inmiddels ben weer zo ver, dat ik er naar uitkijk weer verder te mogen schrijven. Dat ik weer benieuwd ben hoe het verhaal zich verder gaat ontwikkelen. Dat ik er ook alle vertrouwen in heb, dat wat ik nu nog mis er later vanzelf bij zal komen. 

Voorlopig moeten de perfecte boeken van andere schrijvers  maar even op mij wachten. En terwijl jullie mogen genieten van het lezen, ga ik voorlopig weer verder met schrijven.

(On)verwachte inspiratie

02.15 met de ogen dicht strompel ik naar de wc. Helaas moet ik plassen en ik probeer de koude vloer en de koude overloop te negeren. Als ik even later weer heerlijk warm in mijn bedje lig en langzaam wegdoezel, ben ik ineens klaar wakker. Na nu al weken een beetje kwakkelig geschreven te hebben, schiet me zo maar te binnen hoe ik het detective deel in mijn boek verder kan laten gaan.

In plaats van dat ik nu gerust verder kan slapen, giert natuurlijk de adrenaline door me heen. Als ik niet zo hondsmoe was, stond ik nu op om de eerste beginselen te gaan schrijven. Helaas kan ik het denkproces niet zo maar stopzetten. Ik heb dus nog meer dan een uur wakker gelegen. Toch is het leuk om te merken, dat iedere keer als ik denk dat het deze keer met de inspiratie niet zal gaan lukken, het verhaal toch vanzelf weer verder gaat.

Telkens als me iemand de laatste tijd vroeg, hoe het schrijven ging, heb ik dan ook vol vertrouwen vertelt, dat mijn ervaring is, dat ik als het echt nodig is, de inspiratie van zelf komt. Ik begon het hem zelf echter langzamerhand te knijpen.

Ik heb zelfs nog even overwogen of ik toch niet met een van mijn andere boekideeën zou moeten beginnen. Dat dit boek niet langer meer levensvatbaar is. En dan zit ik nu weer zo maar te glunderen achter mijn computertje. Want ik heb toch iets leuks bedacht! Voorlopig kan ik weer even vooruit. Gelukkig heb ik de komende tijd ook weer vrije tijd ingeruimd om alles op te gaan schrijven.

Om zo waarheidsgetrouw mogelijk te gaan schrijven, heb ik nog even wat informatie nodig en ik weet zelfs al hoe ik daaraan kan komen.

Met mijn gedachten volop bij mijn tweede boek, merkte ik dat mijn eersteling 'Cupcakes en een koffer' steeds meer uit beeld begon te raken. Vooral ook omdat het nu al enige tijd bij een aantal uitgeverijen ligt te wachten.

Het trof mij de afgelopen tijd dan ook zeer aangenaam dat ik uit diverse hoeken van velen van mijn volgers, fans etc. een opsteker mocht ontvangen. Zij hebben mij zo hartverwarmend  het uitgeven van 'Cupcakes en een koffer' in 2013 toegewenst. Het doet me ongelooflijk goed, dat jullie met zo veel plezier mijn blogs lezen. Uit opmerkingen als: 'als je al zo leuk schrijft in je blogs, kan het niet anders of er moet een uitgeverij zijn, die je boek gaat uitgeven', spreekt een vertrouwen, dat mij sterkt.

Overigens zag ik kort geleden, dat een van de uitgeverijen waar ik mijn eerste boek heen heb gestuurd, me nu volgt op twitter. Zou daar misschien iets gaan gebeuren?

Tussendoortje

Een van de (mannelijke) hoofdpersonen in mijn nieuwe boek is voor de eerste keer echt verliefd. De echte macho womanizer, die hij is, wordt overvallen door de gevoelens van onzekerheid, die dat met zich meebrengt.

Hij weet dan ook niet zeker of hij het wel leuk vindt om verliefd te zijn.

Voor mij is het lastig om geloofwaardig een man, een rasversierder, die altijd zo zeker is in het gezelschap van vrouwen, ineens te laten blozen, zijn gedachten telkens te laten afdwalen, hem de plank misschien wel mis te laten slaan.

Op dit moment is het nog helemaal open hoe het met hem en zijn liefde verder gaat. Ook voor mij. Gaat hij een koekje van eigen deeg krijgen en laat zij hem vallen, na even haar pleziertje met hem gehad te hebben? Valt ze als een blok voor hem en raakt hij zijn interesse in haar dan weer kwijt. Negeert ze hem en wat doet dat met hem?

Opties genoeg, maar Yara weet nog niet welke richting het uit gaat. 

Gelukkig kent ook dit boek weer verschillende verhaallijnen en weet ik inmiddels dat als het nodig is, er ook als ik al weer veel verder ben, er een aanvulling op deze episode kan komen.

Als tussendoortje dus maar even een blog. Wie weet gebeuren er dan als ik weer verder ga met mijn boek, ineens heel spannende dingen. En terwijl ik dit schrijf voel ik ineens wat op komen borrelen. Een vage gedachte begint concreter te worden.

Helaas voor jullie lezers, ga ik deze blog beëindigen. Het boek roept weer.

P.S. Wanneer was jij voor het laatst verliefd? Had je vlinders, kon je nog eten? Welk gevoel overheerste? Wat deed het met je? Heb je er woorden voor? Mail me dan eens wat verliefd zijn met jou  doet of heeft gedaan?

Zeuren

Mijn lief vertelde me  fijntjes dat ik in mijn vorige blog over winkelen wel erg aan het zeuren was.
Dat deed me er aan denken dat hoofdpersonen in boeken of blogs meestal niet zeuren.

Zelfs de meest onervaren speurders (mannen en vrouwen) blijken onverschrokken door te speuren, ondanks dat ze in de loop van het speuravontuur steeds meer geblutst raken.

Grote bult op de kop en een barstende hoofdpijn na een klap vanuit een hinderlaaq: ze blijven zelfs helder denken.
Gekneusde of gebroken ribben: ze blijven in de achtervolging ondanks stekende pijnen en ademnood stug doorrennen.
Nachten zonder voldoende slaap: ze staan bij het krieken van de dag alweer fris naast hun bed.

De moraal van de meeste verhalen is dan ook, niet zeuren, doorgaan.Pas dan ben je de held(in).

Vreemd eigenlijk, dat we al van kinds af aan ingeprent krijgen, dat we vooral flink moeten doorpakken.

Moe?: 'jonge mensen zijn niet moe', zei mijn moeder altijd

Over de gevolgen kunnen arboartsen meepraten. Burnout is tenslotte een kwestie van chronische overbelasting. Regelmatige pauzes zijn echt niet verkeerd hoor. Ze houden je fit.

Goede ontspanning is bijvoorbeeld lezen. Moet je alleen niet na willen doen, wat ze in die boeken en verhalen hun helden laten doen..Niks flink zijn, je over je vermoeidheid heen zetten of een tandje bijzetten.Vergt het al met al niet veel meer durf en daadkracht als je gewoon je grenzen aangeeft?

Als je dan toch moe of in een vervelende bui bent, geniet er dan ook van!

Als je moe bent, geniet dan van het luieren en lekker niets doen (mag echt wel hoor!).
Als je je vervelend voelt, lees dan een lekker zielig boek of kijk naar een zielige film. De kerstspecial van All your need is love is overigens ook altijd goed om heerlijk een potje bij te janken. Dat lucht op!
Als je wil zeuren doe het dan goed! Geef alles en iedereen om je heen de schuld van alles wat er volgens jou verkeerd is gegaan.

Waarschuw alleen even de mensen om je heen. Kunnen zij lekker op de vlucht slaan. Op hun eigen kamer met de deur dicht geven zij zo namelijk hún grenzen aan.(Scheelt een hoop geruzie).

Als er niemand meer is om te zeuren mag jij voor deze keer lekker in jezelf praten.Praat het van je af en overdrijf flink. Zul je zien dat je eindigt met om je eigen heerlijke onredelijkheid te lachen.
Of nog beter: koop bij de kringloopwinkel een oud servies en leef je uit!Scherven brengen toch geluk?

Not a shopaholic

Inmiddels snap ik weer waarom ik toch zo’n hekel aan nieuwe dingen kopen heb. Teruglopen van de verkopen heeft volgens mij niets te maken met de crisis, maar veel meer met de hoge mate van miskopen, uitverkocht zijn, de goede kleur of maat niet kunnen vinden. Kortom winkelstress!

Winkelen is niet mijn ding. Al heel lang niet. Aanschaf van nieuwe kleren of spullen is meestal een toevalstreffer. Ik loop ergens en zie iets wat ik al heel lang nodig heb. Kopen is dan ook zo gebeurd.

De ellende begint als ik iets persé nu moet hebben. Stad en land loop ik dan af en vind meestal nog niet wat ik nodig heb. Voor basisdingen als t-shirts en zo zijn postorderbedrijven dan een uitkomst.

Moeten ze echter niet bezorgen met selectvracht, want als de verzender dat aangeeft mogen ze niet bij de buren bezorgen, bovendien kun je bij hen het pakket niet ophalen als je tijdens de bezorgtijden niet thuis bent. Waarna het pakket doodleuk weer retour afzender wordt gestuurd.

Deze week leek goed te beginnen. Een hele waslijst van to do boodschappen bij me, toog ik naar het stadscentrum. Voor het eerste artikel moest de uiterst vriendelijk blijvende juffrouw , blijkbaar het hele magazijn op de kop zetten. Herhaaldelijk kwam ze terug om weer een andere collega aan te klampen of zij misschien….Na een minuut of tien vond ze eindelijk mijn bestelling. Ik weet niet wie er meer opgelucht was, zij of ik.

Op naar de volgende winkel. Het artikel dat ik moest hebben was helaas uitverkocht. Gelukkig vond ik bij een andere winkel niet wat ik moest hebben, maar wel die makkelijke doeken om de ramen mee na te wrijven. Ze stonden wel niet op mijn lijstje, maar alleen omdat ik ze vergeten was er op te zetten. Bovendien hadden ze mijn lichtboompje met warm wit licht, waar een donker hoekje in de tuin op stond te wachten.

Vervolgens naar het volgende winkelcentrum om het chiptegoed op mijn geskimde pasje terug te laten storten. Beide chipautomaten bleken defect. Maar hier vond ik wel de lichttakken waar een ander stukje tuin heel blij mee zal zijn. En pantoffels met een geborduurd vlindertje er op. Die kon ik natuurlijk niet laten liggen.

Thuis aangekomen begon ik meteen mijn boompje uit te pakken. Gebruiksaanwijzing erbij: 1. Zet het kruis in elkaar. Welk kruis? Na de hele doos op z’n kop gezet te hebben, blijkt dat kruis er gewoon niet in te zitten. Nu moet dat ding toch in de grond, dus misschien kan dat ook wel zonder kruis. Hoef ik tenminste niet weer terug naar de stad. Helaas passen ook de twee lengtestangen met geen mogelijkheid in elkaar. Bij het testen, blijken vervolgens van verschillende takken de lampjes niet te werken. En tot overmaat van ramp moeten ook nog bij 120 lampjes 120 blaadjes vastgeklikt te worden.

Er zit niets anders op, ik zal terug moeten. En niet alleen naar het centrum, ook weer naar het andere winkelcentrum, want mijn voeten komen met geen mogelijkheid in die leuke pantoffels. En ook bij de in dit winkelcentrum gekochte takken branden diverse lampjes niet.

Het enige tijdstip waarop ik nog terug kan gaan, is de ochtend waarop ik 's avonds een vliegtuig moet halen. Die ochtend had ik vrij genomen om lekker relaxed me voor te bereiden op de rit naar het vliegveld. Rond enen ben ik weer thuis om de laatste dingetjes in te pakken.

Zonder pantoffels, lichtboompje, maar wel met nieuwe lichttakken (in de winkel uitgeprobeerd) Gelukkig heb ik ook nog een leuk feesttopje gescoord, waardoor ik een jurk en een paar bijpassende schoenen weer uit mijn koffer kan halen...

Gejaagd rijd ik naar mijn lief om hem op te halen. Gelukkig rijdt hij ons naar het vliegveld. Ik ben gesloopt.

Laat ik nu op vakantie heel veel leuke kleren tegen komen! Helaas bevat mijn koffer al te veel kilo's om al dat moois mee te kunnen nemen.

Winkelen is blijkbaar toch niet voor mij weggelegd.