Home sweet home

Terwijl beneden volop getimmerd wordt, bedenk ik dat er niet eens zo veel verschil is tussen verbouwen en schrijven.

Hoewel ik zelf niet de hamer, de zaag of de kwast hanteer, moet ik wel steeds bedenken wat ik wil.
Waar moeten leidingen, welke apparatuur moet waar aangesloten. Hoe moeten de stopcontacten er uit zien. Regelmatig word ik dan ook op pad gestuurd om de materialen uit te gaan zoeken. Niet gehinderd door enige kennis, moet ik wel alles vragen.

Net als de research voor dingen in mijn boek waar ik niets van weet. Voor mijn boek maak ik gebruik van internet of ik kom toevallig (zou toeval dan echt niet bestaan?) iemand tegen die me er meer over kan vertellen.

Zo sport ik regelmatig samen met een politierechercheur. Vaak kom je op zo'n sportschool op dezelfde tijdstippen ongeveer dezelfde mensen tegen. Hem had ik echter al maanden niet meer gezien.Ik sta op de crosswalker te bedenken, hoe de beschieting door de rechercheurs in mijn eerste boek aangepakt zou kunnen worden. Mijn man heeft me al vaker verteld, dat als ik met mijn gedachten bij het schrijven ben, ik niets meer om me heen hoor en zie.

Ik raak een beetje gefrustreerd, want ik weet dus echt niets van politieprocedures. Op enig moment kijk ik opzij en wie staat er naast me op de crosstrainer? Ja hoor de rechercheur. Ik struikel haast over mijn woorden, zo benieuwd ben ik wat hij me kan vertellen. Al snel heb ik in de gaten hoe het in grote lijnen in zijn werk gaat. Heel anders dan op tv, maar zo simpel dat ik het kan verzinnen. Zo dient zich telkens op het juiste moment weer een oplossing aan.

Sinds ik schrijf en sinds ik me met de bouw moet bemoeien, leer ik dus elke dag weer gigantisch bij. Inmiddels weet ik precies bij welke bouwmarkt, elektronicazaak, computerwinkel etc. mensen staan met kennis van zaken. Mensen die uit kunnen leggen, waarom je iets wel of niet aan moet schaffen. Mensen die je ook vertellen kunnen of de door jou bedachte oplossing wel de goede is.

Tijdens het schrijven van mijn boek lopen er soms zo veel verhaallijnen die verteld willen worden, dat mijn hoofd bijna op springen staat. Dat bonkebonk-gevoel herken ik ook, nadat ik samen met een zeer deskundige juffrouw bij de Hornbach alle stekkers, stopcontacten, inbouwspots en draadloze stroomsystemen bij elkaar gezocht heb. Wat een hoop nieuwe kennis die ik allemaal moet verwerken.

Stiekem voel ik me ondertussen apetrots als er vervolgens overlegd moet worden met de makers. Inmiddels ben ik namelijk de deskundige over welke apparatuur er in huis is en met elkaar verbonden moet worden. welke stopcontacten, dimmers, lampen, schakelaars en zo bij welke plekken in huis horen. Waar nog geen apparatuur of materiaal voor aangeschaft is. Apetrots ook dat ik het inmiddels steeds beter begin te snappen.
Volgens mij heb ik ook sommige heel leuke oplossingen bedacht.

Ik vraag me af of ik over een paar weken als de verbouwing klaar is, af en toe in mijn stoel zal zitten te genieten, van dat ene stopcontact, dat precies op de goede plek zit.

Net zoals ik nu zo kan genieten als ik een passage uit een van mijn schrijfsels over lees en trots ben op de gebruikte woorden.Tevreden ben met het geschrevene, en soms nog precies weet hoe het was om juist dit te schrijven. En niet alleen stiekem ben ik apetrots op 'Cupcakes en een koffer'.

Schrijven is net als verbouwen. Allebei een heel eigen wereld. Vol met onbekende dingen, die ontdekt moeten worden. Waar projecten afgerond worden. Een eigen tempo kennen. Het resultaat uiteindelijk prachtig is. Een resultaat waar ik nog lang van zal genieten.

Overkill

De laatste tijd schreef ik bijna elke dag een blog. Gewoon omdat ik het leuk vind. iets te schrijven wat diezelfde dag ook klaar is. Na te denken over de vorm, zinsbouw etc. Me af te vragen hoe ik het moet schrijven dat jij het ook interessant vindt om te lezen. Hoe breng ik er spanning in, zodat je het ook uit wil lezen?

Heerlijk om te doen, zelfs dagelijks. Nu merk ik dat ook mijn trouwste fans, niet elke dag de tijd vinden om mijn blogs te lezen. Al dagen dub ik nu, moet ik er minder schrijven. Af en toe ook gemakkelijk. Of gewoon moet doorgaan?  Of minder schrijven en regelmatig op herhaling gaan?

Hoe zorg ik er voor dat jij mijn blogs blijft lezen?

De afgelopen drie dagen ben ik dus op herhaling gegaan? Heb je dat al gemerkt?

Wat ik merk dat ik mis, is feedback. Vol spanning kijk ik toe als mijn lief mijn laatste blog leest. Moet hij lachen en bij welke passage dan?

Geweldig vind ik het als vrienden en bekenden laten horen dat ze mijn blog leuk vinden om te lezen.

Net nog liet ik iemand mijn laatste blog lezen. Ze wist niet dat ik ze schrijf. Tot mijn grote genoegen moest ze herhaaldelijk lachen.

Als commentaar vertelde ze, dat ze tijdens het lezen een helemaal blij gevoel gekregen had.  Ze straalde helemaal.

Een mooier compliment kon ik niet krijgen.

Geniet jij van mijn blogs? Wil je ze vaker of minder vaak lezen? Wacht je al op de volgende? Moet ik vaker op herhaling gaan?

Laat me het weten. Retweet ze, volg ze, klik me aan in google+ (YaraMarch@gmail.com), connect of stuur een mail naar yara@yaramarch.nl.

Yara March kun je vinden op Twitter, Linkedin en Google+.

Lijstjesgeil

Een van mijn volgers op twitter is tipadvies.nl. Toen ik de site eens goed bekeek, realiseerde ik me, dat ik gek ben op lijstjes.

Lijstjes voor welke dingen ik nog moet doen, lijstjes voor de boodschappen, lijstjes wat er allemaal in mijn nieuwe workshop aan bod moet komen, lijstjes wat mee moet op vakantie en nog veel meer. Overal maak ik lijstjes voor. Vooral om dingen niet te vergeten. Mijn bureau ligt meestal helemaal bezaaid met lijstjes.

Veel van mijn tijd verspil ik dan ook met het zoeken naar een van die lijstjes. Mijn nieuwste 'lijstjes'wapenfeit is nu dat ik het lijstje maak op mijn telefoon. de notities app is daar geweldig voor. Het scheelt een hoop zoeken. Ik heb nu dus lijsten met de meeste maten van ramen, deuren, en muren in mijn huis. Van me door anderen aangeraden hotels en campings en nog veel meer. Het is al een hele lijst geworden van lijstjes.

De laatste tijd komen daar andere lijstjes bij. Van wat ik ergens onderweg bedenk, dat veranderd moet worden in mijn boek. Aandachtspunten voor de volgende hoofdstukken, of een synopsis van een idee voor een volgend boek.

Terug naar tipadvies.nl  Een site vol met lijstjes! Ik smolt toen ik al die heerlijke lijstjes vol tips aan het bekijken was. Anti-katertips bijvoorbeeld. Maar liefst 36 tips hoe je een vrouw kunt versieren terwijl je aan 23 tips genoeg hebt om een man.te versieren.

Ik vraag me dan af wie er makkelijker te versieren valt. De vrouw omdat er veel meer dingen zijn waarvoor ze gevoelig blijkt, of de man omdat je voor hem weinig nodig hebt?

Ik wilde deze blog afsluiten met de opmerking dat ik benieuwd ben, wanner in mijn boeken een lijstjesmaker zal opduiken. Ineens realiseer ik me dat in 'cupcakes en een koffer'* al zo iemand zit.

De rechercheurs belast met het onderzoek willen de gebeurtenissen eens even op een rijtje zetten.

En je raadt het al. Ze maken een lijst(je).



* Cupcakes en een koffer

Inhoud:

Als vier vriendinnen met elkaar op vakantie gaan, kunnen ze nog niet vermoeden, dat weldra hun leven op zijn kop zal staan. Twee van hen vinden hun grote liefde. Voor het echter zo ver is, wordt er bij hun ingebroken, worden ze beschoten en als klap op de vuurpijl wordt een van de vier ontvoerd. Er moeten eerst doden vallen voor ook de politie duidelijk wordt wat er aan de hand is.

Een heerlijke chicklit gecombineerd met een detective wacht op dit moment nog op een uitgever. Tips zijn welkom bij yara@yaramarch.com. Stuur je lijstje.

Bedankt mijnheer Piekema

Mijn vakantie ligt inmiddels zo’n zes weken terug. Schreef ik in die vakantie van ruim drie weken nog 50.000 woorden, de afgelopen ruim zes weken ben ik niet verder dan zo’n 15.000 woorden gekomen.

In het begin van de vakantie deed ik nog van alles naast het schrijven. Vanaf vier  uur ’s middags lag ik lekker bij het zwembad in het zonnetje te lezen. Vier uur werd vijf uur, vijf uur werd zes uur.  Totdat ik gewoon tot een uur of zeven doorschreef. Zelfs het aperitiefje schoot er steeds vaker bij in. Zo vol zat ik nog van het verhaal dat af wilde.

Na anderhalve week, lukte lezen ook bijna niet meer. Ik was zo bezig met mijn eigen verhaallijn, dat er in mijn hoofd geen ruimte meer was voor het verhaal van een ander.

En nu. Langzamerhand begint het gewone leven het weer over te nemen van het schrijven. De ruimte om te schrijven lijkt steeds meer af te nemen. En met het ontbreken van ruimte om te schrijven, neemt het leven zelf steeds meer ruimte in. Ik kijk weer elke dag  (al is het maar even) televisie. En gisteren heeft mijn lief op mijn verzoek drie boeken die ik nog wilde lezen, op mijn e-reader gezet. Misschien ga ik ze zelfs wel lezen.

Hoewel ik het heerlijk vind om te lezen, om helemaal weg te raken in een verhaal, merk ik nu dat ik dat eigenlijk niet wil. Ik wil helemaal verdiept zijn in mijn eigen nieuwe boek. Ik wil me weer laten meeslepen door het verhaal. Zoals vanmiddag even weer gebeurde. Ik was aan het schrijven, er gebeurde iets en ja hoor. Ik mocht weer terug naar een eerder hoofdstuk. Daar moest, hoera, iets toegevoegd worden om het verhaal weer te laten kloppen. Schrijven zoals ik het het liefste doe, nam zijn eigen plek weer in. Ik hoefde alleen maar te volgen.

De wereld bestond weer even niet meer voor mij. Ik zat middenin een brand.  Aangestoken, zal in het boek weldra gaan blijken. Wie het gedaan heeft en waarom, daar hoop ik nog zo’n 70.000 woorden voor nodig te hebben om dat duidelijk te laten worden.  De aanzet er voor heeft zich vandaag al verplaatst van hoofdstuk 13 naar hoofdstuk 10 en ik weet zeker dat  die aanzet nog veel eerder in het boek toegevoegd zal gaan worden. Op welke manier, daar ben ik zelf ook weer razend benieuwd naar.

Enfin, ik zat er dus weer even echt lekker in, toen er iemand mijn tijdelijke werkkamer op kwam om de verwarming te ontluchten. (Vandaag werden de verwarmingsbuizen verplaatst) Na de tweede keer storen gaf ik het op. Zelfs bloggen lukte niet, want internet lag er weer eens uit.

Dat die verwarmingsmeneer  een heel lekker ding was, was aan mij niet besteed. Ik wilde weer verder schrijven. De echte wereld klopte echter te nadrukkelijk aan mijn deur. En daarmee ook mijn nieuwsgierigheid. Hoe zou het inmiddels beneden er uit zien? Zou de muur er al uit zijn, en zo ja hoe ziet dat dan uit. Moeten die mannen beneden eigenlijk geen koffie hebben?  Zuchtend heb ik mijn document gesaved.

Na iedereen van koffie voorzien te hebben, heb ik nog een poging gewaagd verder te schrijven.  Toen het heerlijk warme zonnetje mijn ogen voor de derde keer liet dichtvallen, songpop (speel ik tussendoor om wakker te worden) op mijn telefoon vastliep, internet nog steeds niet werkte en ik geen idee had, waar vandaag mijn blog over zou moeten gaan, ben ik uit frustratie ik maar gaan hamsteren.

Inmiddels blog ik weer, doet internet het weer, en heb ik er echt zin in verder te schrijven. Zaterdag een nieuwe poging? 

Want ik ben zo benieuwd wanneer de volgende gebeurtenissen in het boek werkelijkheid gaan worden.  De  (bijna?) liefdesbreuk tussen twee hoofdpersonen, een ontluikende liefde in een heel onverwachte hoek, Niet alleen mensen , ook bedrijven zullen elkaar gaan vinden in mijn nieuwe verhaal. Waartoe dat alles gaat leiden? Op dit moment is dat ook voor mij nog een raadsel.

Of zou het allemaal toch totaal anders gaan?

Zaterdag een nieuwe poging! 

Fictie of werkelijkheid?

Verbouwen en schrijven is niet altijd de meest ideale combinatie.

 Mijn hoofdpersonen dansen net vol vurig temperament de tango, de spanning tussen die twee loopt steeds meer op. Hun lichamen komen steeds dichter bij elkaar. Zij voelt de haartjes op haar armen recht overeind gaan staan als zijn adem over haar blote schouder strijkt….  Als iemand tegen me zegt: ‘mevrouw wilt u de glaslatten aan de binnen of de buitenkant’. Probeer daarna maar weer eens opnieuw in de juiste stemming voor een dampende bijna-liefdesscène te komen.

Gelukkig zal over een week of twee die ellende waarschijnlijk afgelopen zijn. Op dit moment liggen ze een week voor op schema. Dat hoor je niet vaak.

Als er in mijn boeken bouwvakkers zitten, zijn het meestal van die mooie, krachtig gespierde en vooral heel sexy mannen. Zo’n man, waar je je, als je hem op straat tegen zou komen, het liefst nog een keer voor om zou willen draaien.

Vanmiddag had ik na die glaslatten wel wat mooie mannelijke inspiratie kunnen gebruiken. Maar helaas. Bij mij in huis lopen nu al twee weken verschillende, hard werkende mannen rond. Op kranen, met glas, met hout, met stenen, met beton en wat al niet meer. Allemaal heel aardige, heel gewone mannen. Maar sexy, nee die werken zeker bij iemand anders.

Als mensen dus vragen of mijn boeken autobiografisch zijn, kan ik dat met een gerust hart ontkennen.

Er staan natuurlijk wel dingen in die op een of andere manier in het echte leven ook kunnen gebeuren. Sommige dingen heb ik misschien ook zelf wel eens meegemaakt. Ik ben natuurlijk wel, net als mijn hoofdpersonen in ‘Cupcakes en een koffer’ op Gran Canaria geweest. Maar niet in dat hotel en op die plek.

Ik pluk dingen uit het echte leven. In mijn boeken ondergaat alles een transformatie. Gebeurtenissen komen heel anders weer terug. Soms ingewikkelder, soms simpeler, soms gevaarlijker, soms onbegrijpelijker maar vooral heel anders dan in mijn eigen leven.

Neem nu de samenvatting van de inhoud van ‘Cupcakes en een koffer’

De eerste ontmoeting van Miranda met Marc Lutz zet meteen de toon. Voortaan heet hij in haar gedachten ‘Eikel’.  Met een hoofdletter!  Er is een verwisselde koffer voor nodig om hen weer bij elkaar te brengen. Ook deze keer wordt haar beeld van hem alleen maar bevestigd.

Marc, die zich van geen kwaad bewust is, wordt echter meer in beslag genomen door een fraudezaak op zijn werk. Als hij zelf verdacht wordt van de fraude, wordt hij gedwongen op onderzoek uit te gaan. Miranda blijft echter door zijn gedachten én zijn dromen spelen. Als ook zij door de politie verdacht wordt, volgen de gebeurtenissen zich in snel tempo op. En dan vallen er doden.

Zeg nu zelf. Lijkt dit op jouw leven?

Smexy

Soms krijg ik vreemde vragen. Zoals of mijn boek ‘smexy’ is. Nu weet ik niet wat smexy is en dat had de vragensteller blijkbaar verwacht, want hij stuurde meteen een link naar wikipedia mee.

Daar leer ik dan dat het een samentrekking is van smart en sexy.

Nu denk ik dat je dat van een boek niet kunt zeggen. Wel van de hoofdpersonen. En als ik daar over na denk, dan zijn ze in 'Cupcakes en een koffer' inderdaad allemaal smexy. Ook de mannen.

In mijn nieuwe boek echter, ben ik daar nog niet zo zeker van.  Zo denkend over de karakters van mijn hoofdpersonen, is me al eerder opgevallen, dat in mijn nieuwe boek een van de ‘good guys’ toch een enorme hufter is.

In mijn boeken, net als in het gewone leven, ga ik er meestal van uit dat mensen aardig zijn.  Als ze dat dan niet zijn, ben ik telkens weer verbaasd. O.K. van sommige mensen kun je het verwachten. De rol die ze in het maatschappelijk verkeer spelen, verwacht van ze dat ze zich onaangenaam kunnen opstellen. Een afperser die netjes en beleefd vraagt of je hem alsjeblieft geld wil geven, kan zich beter laten omscholen.

Moeilijker wordt het als het allemaal niet zo zwart-wit ligt. Als een heel aardig iemand, een grote rotzak blijkt te zijn. Als iemand waar je het totaal niet van verwacht helemaal door het lint gaat. Toch merk ik bij mezelf dat ik ook dan vaak blijf denken, oh maar dat gebeurt in de grote stad, of in een ver land, in de film, maar zeker niet in mijn eigen buurt.

Totdat het wel gebeurt.

Een nieuw fenomeen begint zich af te tekenen. Nadat ik bij het schrijven van mijn boeken, al kan lachen, ontroerd kan raken, soms zit te huilen, ben ik nu ook af en toe geschokt. Geschokt dat zo’n aardig of lekker ding, zo’n rotzak kan zijn. Niet omdat het een boef is, maar gewoon omdat hij zo’n karakter heeft. Omdat hij niet kan invoelen wat voor effect zijn gedrag op anderen heeft.

Heel stiekem moet ik echter ook toegeven, dat de echte rotzakken soms heel leuk zijn om te schrijven. Heerlijk onaangepast te zijn. Je niets van conventies en zo aan te trekken en recht voor zijn raap alleen maar je eigen belang voorop stellen. Zoals ook sommige politici zich tegenover andere op kunnen stellen.

Eigenlijk zou ik de debatten moeten volgen, want ik kan er veel van karaktertekeningen en communicatie leren. Maar vinden jullie het heel erg, als ik liever schrijf? Net als bepaalde sitcoms het moeten hebben van het in de grond boren van medespelers, lijkt het debat sinds Fortuijn alleen maar levendig te zijn, als de tegenstander als persoon aangevallen wordt.

Nu zullen politici er wel tegen kunnen. Maar vind jij het leuk, telkens opnieuw op je persoon aangevallen te worden. Ligt de bron voor pesten op het werk, op school enzovoort niet gewoon in het feit dat wij leren te lachen om series als Married with Children, Cheers of Lachen om homevideo’s.

Leedvermaak. Het woord zegt het al. Vermaak over het leed van een ander. Mijn maag voelt hol als ik het zie. En toch schiet ook ik af en toe in de lach als iemand uitglijdt. En zijn ook sommige van de personen in mijn boeken aardig en toch ook een rotzak of een rotzak met soms heel aardige trekjes, Het zijn net echte mensen.

Schrijfvakantie

Gisteren weer een nieuwe verhaallijn bedacht. Er is echter een maar. Ik vind de tijd niet om het op te schrijven.

Het normale werk en leven slokt alle tijd en energie op.

Heb ik dan een vakantie omgeving nodig om te kunnen schrijven? Zou wel leuk zijn. De rest van mijn leven op vakantie. Binnenkort moet ik maar eens de proef op de som nemen.

Yara March gaat op vakantie. Natuurlijk op een lekker plekje ergens in de natuur. Met mooi weer, internet en vooral niet te vergeten een zwembad. Een plek waar ik heerlijk elke dag kan schrijven, zodat ik na die week al op de helft van mijn nieuwe boek hoop te zitten.


Wat heeft een schrijfster het toch goed hè?


Waar de verhaallijn eindelijk op de computer tot leven kan komen. Waar nog meer verhaallijnen ontstaan. Waar ik misschien weer zit te janken van ontroering of niet meer bij kom van het lachen. Want al die kleine verhaaltjes, grote emoties en heerlijke slik-momenten borrelen nu al in mijn hoofd. Vol spanning wachtend tot ze naar buiten mogen komen.

Voor als je ook niet kunt wachten op mijn eerste en tweede boek:  lees dan alvast een van de inmiddels 37 blogs:


http://yaramarch.blogspot.nl/