Uitgever gevonden

'Kun je van vierduizend boeken ook een bank maken?', vraagt mijn lief. Waarna we beiden gieren van het lachen. Eerder schreef ik al dat de speurtocht naar uitgevers voor zelfpublishing, me vooral een ding oplevert. Namelijk dat ik de correctie, de opmaak, het maken van de cover, de publiciteit, kortom al het werk zelf zal moeten doen. Toen ik ook nog eens een leuke drukkerij (Pumbo) tegenkwam, begon het idee te rijpen of ik dan niet ook maar zelf uitgever zal gaan worden.

In een ver verleden heeft mijn lief een uitgeverij gehad. Ik zag zijn ogen al weer beginnen te glinsteren toen ik het idee opperde. Inmiddels zijn we zo ver dat de uitgeverij zelfs al bij de kamer van koophandel bekend staat, we een eigen uitgeversprefix hebben en in de colofoon samen met het isbn-nummer van 'Cupcakes en en koffer'  Yara March Productions als trotse uitgeverij vermeld staat.

Nu moeten we dus een besluit nemen, laten we er 1000 of meteen 5000 drukken. Het duurt in deze drukke weken rond de Kerst drie tot vier weken als ik zou moeten nabestellen. Het zou vreselijk zijn, als er wel vraag naar mijn boek is, maar dat ik het vervolgens niet leveren kan.

Het moeilijkste wordt om vijfduizend toekomstige lezers te laten weten dat mijn boek er is. Want de moeite waard is het. Ik ben het inmiddels voor de tiende keer aan het lezen (de zoveelste drukproef) en geniet er nog steeds van. Ik ben blij dat ik zo'n leuk boek geschreven heb, anders zou het me denk ik langzamerhand mijlenver de keel uithangen.

Binnenkort ga ik jullie, lezers van mijn blogs, vragen mijn boek onder de aandacht van zo veel mogelijk potentiële lezers te brengen. Samen moet het ons toch wel lukken om vijfduizend lezers te vinden. Anders wordt het wel een heel dure bank.

'Cupcakes en een koffer' ISBN 978-90-821397-0-9
Binnenkort overal te koop voor slechts € 16,95 (o.a. boekenbestellen.nl; www.yaramarch.nl)

Spannend, intrigerend, meeslepend
Romantisch, ontroerend, hilarisch
En slagroom, heel veel slagroom

P.S. Nog maar ongeveer 3 weken en je kunt het eindelijk lezen

Heren en dames medeondernemers:

Nog op zoek naar een leuk relatiegeschenk of iets voor in het kerstpakket. Denk dan eens aan deze heerlijke chicklit vol actie én een thriller vol romantiek.

Vanaf 100 exemplaren mag de uitgever u een aantrekkelijke korting bieden.
Bovendien komt Yara March in overleg tijdens een van uw evenementen langs voor een Meet & Greet. 
Interesse: sales@yaramarch.nl





 

Help jij Yara March?

Zoals ik al eerder schreef, komt er heel wat kijken bij het zelf uitgeven van mijn boek 'Cupcakes en een koffer'. Zoals bijvoorbeeld de biografie voor de achterkant. Help jij me die tekst perfect te maken?

Zou deze tekst jou aansporen het boek aan te schaffen of juist je er van weerhouden.

Graag commentaar. Je mag deze blog naar iedereen die commentaar wil geven doorsturen.

Lange tijd heb ik gedacht dat er niets leukers bestaat dan weg te dromen bij het lezen van een boek. Even helemaal weg van druk, druk, druk. Tot ik maart 2012 zelf boeken ben gaan schrijven.

Vanaf dat moment geniet ik niet meer alleen van mijn lief, mijn kinderen, dansen, lekker eten en drinken, muziek of van de zon. Vrijwel dagelijks zit ik op het puntje van mijn stoel; geïntrigeerd, soms schaterlachend, soms ontroerd. Nieuwsgierig naar wat er nu weer gaat gebeuren.

Juli 2012 werd Yara March geboren. Yara laat me kennis maken met een wereld vol gevaar. Ze is echter ook onverbeterlijk romantisch. Nagelbijten blijkt heel goed samen te gaan met zwijmelen.

Yara March heeft een hekel aan winkelen. Toch heeft ze meer schoenen, dan haar kast aan kan.

Lees jij wat er staat?

Het blijft vreemd te merken hoe de menselijke geest werkt. Niet alleen kun je halve zinnen lezen, zie je dubbele woorden niet of vul je ontbrekende letters aan. Een oud-collega van me, Arie Maat verzamelde in zijn boek 'het geheim van de de smid' allerlei opmerkelijke creatieve beginstrategieën. De titel van het boek was er zo een. Lees hem nog maar een keer. Zag je het dubbele woord de eerste keer ook al? Zo kom ik bij de correctie van mijn 1e boek 'Cupcakes en een koffer' zelfs na de derde correctie nog spelfouten, kromme zinnen en andere onregelmatigheden tegen.

Vrijdag keek ik bij het programma Collegetour naar een interview met een van mijn favoriete schrijfsters: Karin Slaughter. Het ging onder andere over de gruwelijke scènes in haar boeken. Nu hou ik helemaal niet van geweld of akelige scènes. Ik was me er echter niet eens bewust van dat die zo veel in haar boeken voor komen. Blijkbaar registreer ik die gewoon niet. Ik heb met verbazing naar de inderdaad gruwelijke scènes geluisterd.

Mijn lief heeft me vandaag zijn correctie van mijn tweede correctie teruggestuurd. Ik dacht nu echt alles eruit te hebben gefilterd. Nee dus. Nog steeds zitten er spel- en andere fouten in. Een troost was echter dat hij het boek weer leuk vond om te lezen. Hij vond het na mijn correcties zelfs nog beter geworden. Ik straalde vanmiddag bijna net zo hard als het heerlijke herfstzonnetje.

Met goede moed begin ik morgen dan ook aan mijn vierde correctie. Ben benieuwd wat ik nog allemaal tegen kom. 

love is in the air

Eerlijk gezegd, zag ik er heel erg tegenop.

Voortvarend heb ik besloten mijn eerste boek 'Cupcakes en een koffer' zelf te gaan corrigeren. Ik zag er tegenop omdat ik het voor de derde keer integraal zal gaan lezen. Ik zag er tegenop, bang dat het toch niet zo goed is, als ik in gedachten heb. Ik zag er tegenop omdat ik weet waar qua spelling en stijl mijn blinde vlekken zitten. Zou ik die nu dan wel kunnen verbeteren?

Om overkill te voorkomen, heb ik besloten 10 bladzijden (A4) per dag te doen. Gelukkig kan ik niet tellen, zodat ik regelmatig 11 of 12 bladzijden nagekeken blijk te hebben.

Gelukkig, want nog eerlijker, ik vind het heerlijk om te doen. Elke dag verbaas ik me weer. Verbaasd over de stomme schrijffouten die er na twee keer nakijken toch nog in blijken te zitten (heel vaak wel of wet in plaats van we bijvoorbeeld en al die vergeten punten op het eind van zin!). Verbaasd ook over het verkeerde d/t gebruik. Nog verbaasder over de nog steeds veel voorkomende en/en zinnen. Die had ik er toch al uitgehaald?, dacht ik. Nog verbaasder, dat mijn blinde vlekken met betrekking tot het gebruik van leestekens en komma's me meteen opvallen. Niet verbaasd ben ik, dat ik samen met mijn lief hele disputen heb over of een komma nu wel of niet... Die komma's blijven nu eenmaal mijn zwakke plek. Misschien wel omdat ik zo graag verder wil lezen, dat ik geen tijd heb, om bij een komma te pauzeren. Ik ervaar bij het lezen nu eenmaal geen natuurlijke pauze-momenten.

Het meest verbaasd ben ik echter nog wel over het herlezen en herschrijven. Ik vind het toch weer leuk om te doen. Ondanks dat ik ook heel veel herschrijf, verbaast het basisverhaal me keer op keer. Het leest ontspannend, leuk, af en toe tenenkrommend spannend. Zelfs bij de derde keer. Weer weet ik niet hoe het verder gaat, wat er komen gaat en wanneer nu ook al weer die en die verwikkeling komt.
Weer lees ik alvast stiekem vooruit, benieuwd hoe het verder gaat. Om daarna weer terug te moeten naar het begin, zodat ik ook de fouten er uit kan halen.

De adrenaline giert door me heen, mijn wat-is-dit-leuk-om-te-doen-smile popt steeds opnieuw op, en ongemerkt ben ik al weer dik over de helft aangekomen. Ondanks de hoofdpijn van het denken over die stomme komma's, houd ik er elke dag met spijt mee op. Ik zou willen dat ik meer bladzijden per dag aan zou kunnen.

Vandaag heb ik maar liefst twee romantische en opzwepende liefdesscènes herschreven. Mijn hoofd en hart zitten overvol. Zometeen lekker in het zonnetje gaan zwemmen om mijn hoofd weer leeg te maken.

En om af te koelen.

Werk in uitvoering

Als verse corrector en uitgever heb ik veel bewondering voor mijn professionele collega's. Al meer dan een week ben ik niet aan schrijven of bloggen toegekomen. Zo intensief ben ik bezig geweest met de toekomstige release van mijn eerste boek 'Cupcakes en een koffer'.

Nu weet ik dat al het werk dat ik nu doe, ook ten goede komt aan mijn volgende boeken. Ik durf er dan ook gerust de tijd voor te nemen. Ik moet namelijk heel wat beslissingen nemen. Niet op zijn minst voor mijn 'technisch directeur'. Die is namelijk druk met het ontwerp en de inrichting van mijn website. Na een dagje brainstormen, hebben we in elk geval vast kunnen leggen welke functionaliteiten in de website moeten zitten.

In de tussentijd heb ik bovendien een nieuwe laptop aangeschaft. Ik werd verleid door de mogelijkheid om twaalf uur zonder stroomdraad overal te kunnen schrijven. Al anderhalve week ben ik echter druk om al mijn handige programma's en mappen over te zetten, handleidingen te lezen, een nieuwe versie van office te leren kennen en nog steeds niet alles onder de knie te hebben. Niet alleen kost het veel tijd en ergernis. Ik raak hopeloos gefrustreerd, als ik alles precies zo doe als in de handleiding staat en het desondanks niet functioneert. Het vreet energie.

Desondanks heb ik de eerste 34 bladzijden gecorrigeerd. Groot is echter mijn teleurstelling dat ik mijn gecorrigeerde teksten, teruggestuurd krijg van mijn medecorrector, vol rood en blauw (spelling en taalfouten). Meestal heeft hij gelijk en begrijp ik er niets van dat ik dát over het hoofd heb gezien. Soms grijp ik echter de telefoon om samen met hem in dispuut te gaan of die komma er nu wel of niet moet staan. In elk geval kost het corrigeren heel wat meer tijd, dan ik had gedacht.

Leuk is het wel. Leuk omdat ik mijn boek wéér met plezier lees. Ik zit af en toe heerlijk te herschrijven en heb steeds de neiging, een paar bladzijden meer te corrigeren. Het kriebelt wel. Ik heb zo'n zin om verder te gaan met mijn derde boek. Dat moet noodgedwongen even wachten. Jullie wachten al veel te lang tot mijn eerste boek ook voor jullie te lezen is.

Ik ben tenslotte niet de enige die er van mag genieten.

Nog even geduld; wordt vervolgd.

A new job

Today I start with a new job. I decide to do the correction of my first book 'Dangerous Cupcakes' (Cupcakes en een koffer) all by myself. A hell of a job. So I will do only ten pages a day. I hope my brain will not get tired from this small amount.

And for all the incorrects I miss, my love will read it too.

It will be exciting weeks. I get a new website. After the correction the book needs to get the right lay-out, and ofcourse it needs the right cover.

Halfway November I hope that you can read it. At first in Dutch. I let you know when the English release will be. Translation needs at least two months.

And now: at work.

Een nieuwe baan

Vandaag is het zo ver. Ik begin in een nieuwe baan. Als corrector.

'Cupcakes en een koffer' ligt klaar, net als de uittreksels uit Onze Taal over leestekens, gebruik verleden en tegenwoordige tijd, dat/wat, tenslotte/ten slotte en de komma.

Spannend vind ik het wel. Toen ik vorige week de eerste paar bladzijden eens door keek, zag ik ook stilistische foutjes. Betekent het, dat ik misschien wel hele stukken opnieuw ga schrijven? Hopelijk niet. Mijn voornemen is, om elke dag tien bladzijden te corrigeren. Op die manier word ik dit monnikenwerk niet zat, en raak ik hopelijk ook niet 'bedrijfsblind'. Voor alle zekerheid zal ook mijn lief alles nog een keer nalezen, zodat er in elk geval geen storende fouten in blijven staan.

Daarna vertrouw ik op jullie als lezer. Mocht ik iets over het hoofd hebben gezien, mag je me er op wijzen. Bij een volgende druk kan ik het dan wijzigen.

De komende weken staan in het teken van de lancering van 'Cupcakes en een koffer'. De website schiet al lekker op. Ik weet welke stappen we nog moeten zetten om mijn eersteling als e-boek te publiceren. Deze week begin ik aan een spreadsheet om de drukkosten bij de diverse drukkerijen op een rij te zetten.

Zouden jullie dan medio november eindelijk mijn boek kunnen lezen?

Wordt vervolgd

Sentimental

Are you crying on weddings? I do. I am hopeless sentimental. But I am not the only one. My neighbor is even worse. And she is much more younger than I am. So no, it is not my age when my tears are rolling only because I see the look in the eyes from my next-door  neighbor as he sees his gorgeous bride standing in the doorway.

They were rolling again this afternoon as she was walking over the red carpet at her fathers arm. A brass band plays the bridal mars. And again as I hear the story of their growing love ending with how  last Christmas he ask her to marry him.

Today everything seems right to give Margaretha and Arno their dream wedding. For me it looks like a fairy tale. The beautiful old-timer, the charming historical location in the middle of the woods. The place where princess Wilhelmina lived after world war II. The red carpet, the music. Except in the movies, I think I never experienced how the wedding mars plays as the bride comes in.

This afternoon I go back to celebrate and party. I hope I don't need my handkerchiefs anymore. Although I don't know if my neighbor takes enough hankies with her.

Sentiment

Gelukkig is mijn veel jongere buurvrouw minstens net zo sentimenteel als ik. Anders zou ik nog denken dat ik oud word. Ondertussen stonden we met zijn tweeën vanmorgen en vanmiddag heerlijk te janken. De werkelijkheid is zoals altijd veel ontroerender dan mijn fantasie.

Onze buurvrouw Margaretha trouwde vandaag met haar Arno. Wij stonden natuurlijk op de eerste rang toen Arno haar vanmorgen met een schitterende oldtimer op kwam halen. Gisteren had de familie het huis al prachtig versierd. Terwijl hij met het bruidsboeket naar de deur liep, begonnen mijn ogen al te prikken. Ze liet hem ook nog een hele tijd wachten voor de deur openging. Zenuwen natuurlijk. Maar die blik in zijn ogen toen hij haar in haar schitterende jurk zag staan. Ik hield ze niet meer tegen. Daar biggelden de eerste tranen en voorlopig zouden ze niet meer drogen.

De plechtigheid vanmiddag werd ingeluid door een heerlijk spelende brassband, die met veel koperwerk de bruidsmars inzette.  Volgens mij heb ik behalve in de film nog nooit echt een bruid op de bruidsmars naar binnen zien komen. Zelfs een spring-in-het-veld als Margaretha schreed, toen ze aan de arm van haar vader over de rode loper naar binnen kwam. Terwijl het bruidspaar alleen maar straalde, stond ik natuurlijk weer te sniffen. Net als mijn buurvrouw.

Alles werkte ook mee om het gevoel in een sprookje beland te zijn, te versterken. De schitterende historische lokatie midden in de bossen van Ulvenhout. Het koetshuis, de plek waar prinses Wilhelmina na de oorlog neerstreek. De prachtige auto, de bijzondere jurk, de ambtenaar van de burgerlijke stand, die de rol van verteller op zich nam. Zo leefden we mee hoe deze twee elkaar ontmoet hebben, wanneer ze verliefd werden en hoe het 'aan' ging. Bij het verhaal van het huwelijksaanzoek op tweede kerstdag, hield ik het alweer niet meer droog.

Vanavond nog terug om samen met hen te feesten. Hopelijk kan ik de zakdoekjes dan in de tas houden. Hoewel, zou de buurvrouw er genoeg bij zich hebben?

Van schrijver naar uitgever

De vier weken schrijfvakantie zitten er op. Vooraf hoopte ik  nog zo´n 40.000 tot 60.000 woorden te gaan schrijven. De teller is echter bij een goede 8000 woorden blijven steken.

Niet omdat ik niets te vertellen zou hebben. Stof genoeg. De verhaallijnen moeten nog strakker en uitdagender herschreven worden. Dat is nog behoorlijk wat werk, daar kom ik echter wel uit.

Aan het schrijven zelf ligt het dus niet. Ik werd afgeleid. Niet door het heerlijke weer, het lekkere strand of de schaduwrijke terrasjes. Een beetje wel natuurlijk.

Zowel het strand, de terrasjes en het heerlijke bleek ik hard nodig te hebben. Nodig om definitief te besluiten mijn boeken zelf uit te geven. Nodig om met mijn lief te brainstormen over mijn marketingideeën. Nodig ook om internet af te struinen op zoek naar kennis over dit nieuwe vak. Elke dag groeit mijn kennis. Met elke vraag krijg ik meer antwoorden. Voelde het in het begin nog een doolhof, inmiddels is het een spannende speurtocht geworden.

Nu aan het einde van mijn schrijfvakantie weet ik in grote lijnen wat er allemaal uitgewerkt moet gaan worden. Ik sta te popelen om alle ideeën verder uit te werken. Mijn lief gaat aan de slag om de technische  details uit te zoeken en te regelen. Kan hij goed gebruiken voor het uitgeven van zijn eigen non-fictie boekenserie.

Ook jullie, mijn lezers, gaan een rol krijgen. Ik zal vaak besluiten moeten gaan nemen, Niet mijn sterkste kant. Wellicht dat jullie me dan af en toe kunnen helpen. Zoals bij de keuze voor een boekomslag bijvoorbeeld. Bovendien zal ik je natuurlijk op de hoogte blijven houden van de ontwikkelingen.

Leek The making of… vooral te gaan over het schrijfproces. Inmiddels wordt het dus echt echt The making of…

Ik heb er zin in.

P.S.

Mijn derde boek zal er ook nog wel komen. Ik plan gewoon weer een nieuwe schrijfvakantie.

A brand new publisher

My dear blogger fans I just finished my writing holiday. Four weeks I planned to write the end of my third book. But I didn’t.

I didn’t because I used the vacation to decide to become a publisher. The publisher of my first book. A new profession, but what an exciting one.

I stepped into the internet with a lot of questions. At first it seemed to be a labyrinth, but it becomes more and more an intriguing search. (speurtocht)

And now I have a lot of answers. Enough to start.  I know now what I need to do to make the right steps. My love is going to help me with the technical details. That intrigues him. Lucky for me.

In the future I need you too. I need you to make decisions for me. I am very bad at that. You can help me decide which cover you like most for instance. But you can help me mostly by reading my book when it is ready.

Till then I will let you know what’s going on. I start with the Dutch version of the book, but as soon as possible an English version will be published too.

I am looking forward to my first working day. As a publisher.

P.S.

My third book will be written too. I only have to plan a new writing holiday.

Murphy

Dutch version below

Today again I enjoyed  a day full of writing.

I didn't care at all that they came to remove the bath.

Not even that the tiler came to tile the bathroom

Not even as he managed to nail through the waterpipe and the water came out of the wall

Not even when we didn't have water again, now for only three hours (instead a whole day earlier this week)

Not even as the waterpipe appears to be rotten and they have to get a new one.

Not even as nearly finished, the lamp stopped giving light and no extra bulb seemed to fit.

So now after a week of plumming and tiling I passed the first 35.000 words of my third book. I am glad I almost am halfway finishing it.

Still I hear workingnoice in the bathroom. I don't dare to take a look.

Although I think they renovated this week every pipe, they took away my bath and only gave me a shower back because of new buildingregulations, so nothing can be going wrong anymore.

But what If I am wrong?

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Net als gisteren was vandaag weer een heerlijke schrijfdag.

Niets heb ik me aangetrokken van het bad dat opgehaald werd, de tegelzetter die de badkamer kwam afmaken. Zelfs niet toen hij het presteerde om een spijker door de waterleiding te slaan en wij weer afgesloten werden van het water.

Zelfs niet toen de waterpijp verrot bleek en er eerst een nieuwe pijp gehaald moest worden.

Zelfs niet toen bijna klaar, de lamp in de badkamer sprong en de reservelampen niet bleken te passen.

Zojuist ben ik de 35.000 woorden gepasseerd. Bijna op de helft van mijn derde boek dus. Op de badkamer hoor ik nog steeds gewerkt worden. Ik durf niet te gaan kijken hoe ver ze zijn.

Volgens mij is deze week al alles mis gegaan, wat mis kan gaan. Is alles vernieuwd wat kapot kan gaan.

Maar wat als ik me vergis?

Murphy

Net als gisteren was vandaag weer een heerlijke schrijfdag.

Niets heb ik me aangetrokken van het bad dat opgehaald werd, de tegelzetter die de badkamer kwam afmaken. Zelfs niet toen hij het presteerde om een spijker door de waterleiding te slaan en wij weer afgesloten werden van het water.

Zelfs niet toen de waterpijp verrot bleek en er eerst een nieuwe pijp gehaald moest worden.

Zelfs niet toen bijna klaar,  de lamp in de badkamer sprong en de reservelampen niet bleken te passen.

Zojuist ben ik de 35.000 woorden gepasseerd. Bijna op de helft van mijn derde boek dus. Op de badkamer hoor ik nog steeds gewerkt worden. Ik durf  niet te gaan kijken hoe ver ze zijn.

Volgens mij is deze week al alles mis gegaan, wat mis kan gaan. Is alles vernieuwd wat kapot kan gaan.

Maar wat als ik me vergis?

Innerlijke onrust

Een meester ben ik. Een meester in het creëren van innerlijke onrust. Het minste of geringste kan me van mijn a propos brengen. De afgelopen maand heb ik toegeleefd naar mijn ideale schrijfplek. Niet te groot, mooi uitzicht, centraal gelegen, lekker weer. Eind juni is het zo ver. De ideale plek staat vanaf juli tot mei volgend jaar voor me klaar. Twee weken van verwachtingsvolle spanning volgen. Vanaf juli kan ik maar liefst vier weken gaan schrijven.

Voor het zo ver is, heb ik het natuurlijk op mijn manier druk. Druk met bedenken wat er allemaal mee moet en vooral druk om dat binnen 60 kilo te houden. Met 300 gram speling is het me uiteindelijk gelukt en stap ik moe maar voldaan samen met mijn lief het vliegtuig in. Deze keer te moe om meteen te gaan schrijven. Eerst slapen.

De volgende dag zit ik echter nog steeds vol onrust. Ik wil mijn omgeving verkennen, mijn schrijfplek meer eigen maken. Ik dacht deze omgeving al te kennen, maar blijkbaar niet genoeg. Er volgen nu dagen met rondzwerven, de kleine en grote winkels verkennen , dagen zonder schrijfenergie. Alle kleine praktische dingen moeten rond zijn voor ik kan gaan schrijven.

Terwijl ik dan eindelijk aan mijn computer zit, klaar om te beginnen, verwerkt mijn lief de aankopen. Haakjes ophangen voor de handdoeken, de keukenapparatuur aansluiten. Op de achtergrond hoor ik een hartgrondige verwensing. Zo een die mijn aandacht vraagt. Zuchtend ga ik op het geluid af. Mijn lief blijkt onder stroom te hebben gestaan. Niet alleen hij, alle apparatuur met hem.

Over een paar dagen komt er een monteur, niets aan de hand zou je denken. Mijn innerlijke onrust komt echter weer om de hoek kijken. Er moet nog iets geregeld en blijkbaar maakt dat mij weer onrustig. De dagen verstrijken zonder dat me iets uit handen komt. De monteur is nog niet geweest of de eerste blog rolt weer uit mijn computer, net als de volgende 500 woorden voor 'Geknipt voor haar'. Nog niet veel, maar het eerste begin is er. De volgende dag al 1500 woorden en dan zit ik eindelijk in mijn ritme. De eerste dag met 3000 woorden is een feit.

Die avond sta ik heerlijk onder de douche als ik de bel hoor. Daarna heel veel drukte.  De benedenburen zijn overstroomd. Er blijkt een buis in onze badkamer gebroken en alle water wordt afgesloten om erger te voorkomen. Om acht uur word ik wakker gebeld door de loodgieter. Ongewoon snel gaat men aan de slag.  De loodgieter rent zich rot tussen ons en de benedenburen om de diagnose te kunnen stellen. Vier uur later zijn het bad en de omliggende tegels er al uitgeslagen. 'Vandaag komt het af'',  wordt me keer op keer verzekerd. Ik ga maar naar het strand. Het blijkt meer werk dan gedacht. Diezelfde dag krijgen ze het niet meer af. Gelukkig kunnen we nu wel weer het toilet gebruiken.

De grootste tegenslag volgt. Volgens de regels mag na renovatie geen nieuw bad meer geplaatst worden. Slechts een douche is toegestaan. Daar gaat mijn droomplek. Het bad waar ik heerlijk in kan liggen mijmeren, nieuwe plots kan bedenken, mijn koude botten kan verwarmen, weg.

Ik voel me ontredderd. Mijn kwaadheid kan geen kant op. Niemand kan ik de schuld geven, zelfs mij zelf niet. Niemand kan ik tot actie aansporen. Ik kan hier geen enkele invloed op uitoefenen en ik voel de stoom haast uit mijn oren komen. 'Domme pech', constateert mijn lief nuchter. Net als de tegels die niet in de juiste maat te leveren zijn, de winkels die vanwege een feestdag ook vandaag nog dicht zijn, de douche die tegelloos op voltooiing staat te wachten.

Na twee dagen vroeg opstaan en nachten vol malen, heb ik vandaag lekker uitgeslapen. Vanmorgen heb ik mezelf eens goed toegesproken. Me gerealiseerd dat het is zoals het is en zit ik aan de computer. Bereid mijn innerlijke onrust te negeren. Ik ben benieuwd hoeveel woorden er vandaag ontstaan.

Hardlopen

Het is een genot te kijken naar al die mensen die al hardlopend op het strand, over de boulevard of gewoon op straat voorbij komen. Althans sommigen. De soepele ritmische kadans waarop ze zich voortbewegen, laat het uitzien alsof er niets makkelijkers bestaat, dan je op deze manier voortbewegen.

Een echte domper voor mijn enthousiaste plannen om morgen aan een hardlooptraining te beginnen, vormen die veel grotere horde lopers, die zich moeizaam voort lijken te slepen. Dikke rode kop, het zweet loopt in stralen langs het lijf. Het lijkt wel of de benen voor elke stap als een eindeloos gewicht opgetild  moeten worden. Niks soepel, niks cadans, hard zwoegen en stampen als een log nijlpaard. Ik stel me voor dat deze vorm van hardlopen meer in de buurt komt van hoe het er uit ziet, als ik me er aan ga wagen. 

Zo zijn er meer dingen die ik graag zou willen beoefenen. 

Als romantica ben ik natuurlijk verleid door die mannen en vrouwen die met wapperende haren over het strand of de steppen galopperen. Moeiteloos natuurlijk. Misleid ook door zo iemand als bijvoorbeeld Zorro, die met een sprong boven op zo'n paardenrug belandt. Dan ik tijdens mijn eerste poging tot paardrijden. Alleen al er op klimmen. Het lijkt wel of ik in een keer honderd kilo zwaarder en even zo vele jaren stijver ben. Om, eindelijk daarboven aangekomen, te merken dat zo'n beest beweegt. Wat voelt dat wiebelig! Ik heb de neiging om me overal waar maar mogelijk vast te grijpen. Ik verwacht er elk moment af te kunnen vallen. Ik kom mezelf tegen als ik moet toegeven, dat ik er alleen maar als een zoutzak bijzit.  En er zo snel als mogelijk weer van af wil.

Zo ook mijn poging tot pianospelen. Mijn vingers gaan alle kanten op, behalve de goede. Het gebrek aan coördinatie laat zelfs de vlooienmars afgrijselijk klinken. Aan saxofoonspelen ben ik maar niet eens begonnen.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd. Voor mij zou het maanden, zo niet jaren van regelmatig oefenen vergen om hooguit middelmatige prestaties te leveren. Ik ben enthousisast publiek bij mensen die wel kunnnen spelen. Ik zwijmel bij films waar de held en heldin uren galopperen om elkaar daarna in de armen te vallen. (Dat ze nu allebei heel onromantisch een uur in de wind naar paard stinken, ruik je er voor de buis niet gelukkig niet bij). Ik blijf genieten van de mooie soepel voorbij joggende mooie lichamen. Bovenal probeer ik mijn lief liefdevol te stimuleren, zijn pogingen om ooit net zo soepel voorbij te rennen, vol te blijven houden.

Maar toch. Telkens als ik iemand zo soepel zie langsrennen, een schitterende blues of slepende soul hoor spelen of met wapperende haren op een strand zie galopperen, raak ik even enthousiast. Zou het niet toch ook voor mij weggelegd zijn?

Voorlopig hou ik me bij het schrijven. Dat voelt voor mij moeiteloos.

Energy

First published in Dutch August 22, 2012

Liever in het Nederlands lezen?: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/energie.html

Today, I already have been in Barcelona, The Netherlands and in Argentina. Of course only in my new book.

It is great to discover new places, places I never was before myself. Yara doesn’t mind about my ignorance. For a week already she lets me surf the internet. She makes me collect. Collect all the information I need for my second book.

And despite all that research, the story itself didn’t write well. Especially yesterday it didn’t give me energy at all. And when it gives me no energy, how will that than be for you, my readers. Rereading it I thought it was boring, more a collection of facts than a real gripping story.

I am not the writer of stories that take their time to develop. The story with a lot of little stories in it, that come together at the end of the book. By reading it, you think several times, how smart it is. No I am not that kind of writer.

My books should catch all your attention. From the beginning till the end. There must be tension in it. It should make you curious, curious to how it will end. For me I am satisfied enough as just I can tell myself every evening how smart I did write that day.

Yesterday evening, I was pretty devastated, as Yara whispers in my ear: ‘Your first book starts the same. In the beginning you write the summary. Day by day the words, the sentences, the paragraphs, and the chapters will be written that gives this book the tension and flow you want it to have’.

Today I let my fear go and from that moment on Yara was writing again. The last chapter was erased, the first two chapters rewritten and then the story began to write itself again. And it starts to grow.

The whole day my face was sparkling and it still does.

I enjoy it. I enjoy the beautiful weather today, the story that grows and blooms. And I enjoy Yara. She knows every day again how the story develops.

It feels great to be a writer.

N.B.: Still you can be the main person in The making of …help Yara to publish her books . How? You can read it here: http://yaramarch.blogspot.nl/2013/07/books-get-publisher.html

Macabre

First published in Dutch August 21, 2012

Liever in het Nederlands lezen: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/griezelen.html

It occurs to me that since I operate as Yara March, I do a lot of things I never dare before. Scary and eerie. I wonder what makes the difference. Before I felt tension coming from fear, now it feels more as the excitement coming from gruesome curiosity.

There are people who enjoy to see a horror picture. For me those kinds of pictures are just a bit too scary.

I still remember that I was looking a picture at the telly early in the evening. Surrealistic and a bit of film noire. French of course. It was early in the evening and still light outside. The kids were already sleeping, my husband had a late night meeting.

At the end of the picture it was already dark out/ and inside. De trees outside showed their moving shades in the flickering light of the television. The end of the picture was scary. That evening I had all the ingredients for a really scary evening full of suspense. And at that moment a mouse chose to come somewhere out of the ceiling and walked its way down the wall.

That was too much for me. I didn´t dare to move any more. Not even to go and put thee lights on. How long I was in that vegetative state, I don´t know. On a certain time I took the phone and rang my best friend. After I explained the situation, almost all my fear disappeared as she laughed out loud. Still holding the phone I walked to the switch of the light and with the light the rest of my fear disappeared.

Normally I am never afraid of mice. It was just the combination, darkness, scary picture, being alone and then a mouse walking along the wall...It could have been a serial killer so scared I felt.

I think it was the last time I looked at a scary movie.

For Yara it is not scary at all. She enjoys excitement and for her all those scary moves are fun. She loves to get lovely scared and so she is never really scared. It is nothing more than enjoying getting scared.

It feels good, just like it feels good to get tensed when you read a good book. You want to know how it ends, even if you think you know it already. The satisfaction it gives when it turns out you´re right. The same enjoyable tension I have, when I read my books again. And even that I know already how it ends; it still gives me that pleasurable tension.

A little bit of tension belongs to a book. Makes fun. Pleasurable tension also belongs to my intentions to get my books published.

I know that they will, there are too many readers waiting for them.

Only how it is going to happen­? How does publishing work? Which agent or publisher is the right one for my books? Which combination is bulls’ eye? Still more questions then answers. That gives that agreeable tension. I am so curious.

The next months, step by step, I will get my answers. So do you by following me by reading my blogs.

Are you just as I am, also curious when ‘Cupcakes and a koffer’ (Dangerous Cupcakes) and my other books will be available in the bookstore? Stay with this series of blogs. You get your answers, and more, soon.

As a regular reader you know you can play the main character.in the making of …Yara March. How?  Read about it in : http://yaramarch.blogspot.nl/2013/07/books-get-publisher.html

In the meantime maybe I should go to see a scary movie. But only together with Yara.

Love, sex & words

First published in Dutch 19-08-2012 

Liever in het Nederlands lezen? : http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/liefde-seks-en-woorden.html

Prude. I am. 

More than I thought.

Most time people don’t admit, but in real live everything is about love also. Isn’t your mind full of the big search  to feel secure  and for tenderness? Don’t you feel alive when you  feel passion? A theme so important in your live is talking topic number one isn’t it?

No? Off course, when you just  fall in love, you want to talk about it all the time. Although, mostly you talk in neutral terms. You talk about how cute, sweet, sexy, smart and so on  your new lover is. That he even can cook, and pays so much attention to you. But after you’re longer and longer  a couple it stops.

It’s totally different when you for instance talk about food . When did you last hear friends talk about that fantastic diner in that marvellous restaurant? Or did you talk about by yourself? All the mouth watering details of the meal are subject of the review. Every course, the sauce, the accompanying drinks and it never ends when you tell about that special desert. Even if you eat too much or not and how it was with your stomach after the dinner. Nothing left out.

The exception are some television programs. But in real live nobody tells about how great you have had sex yesterday. You don’t talk about with whom, or even not where it was. You will never hear the juicy details either.

In my books you find a lot of love scenes of course. That’s what you expect from a chicklit. I love to write them. If there only wasn’t that dilemma.  The main characters in my books are not every time that prude that they stop after a kiss or holding hands. It even becomes pretty wild sometimes. 
 

The dilemma is which details I describe and which not. The main issue is which words I use. It must excite you, without being obscene. There must be passion in it, without becoming pornographic.

I can describe how a body is touched. Body is a word lovely neutral . Lesser than less I have to describe how a sexual organ is touched. (In real live it happens more often of course) In Dutch there are a lot of similar words for a sexual organ and for sexual action. The great duo van Kooten and De Bie as the ‘Klisjeemannetjes’ (unfortunate only in Dutch but search in English for simular entertainers yourself) 

http://www.youtube.com/watch?v=CvFbL2iGAUw. 

Enjoy this outstanding conference.

I read a lot of books. How do other writers do? How do they find the right words to tell the story as beautiful as love can be, with words beautiful as well.

And then I found the ultimate declaration of love in ‘Suzanne's diary for Nicholas’ . It even lasts a whole book. Don’t wonder that it reads like a detective .  It is written by James Patterson, writer of detectives  as the series the woman’s murder club and Alex Cross.  If you didn’t read it yet, don’t hesitate: read it now.

And even he, as an American, uses explicit sexual organ names.

But I already decided that if I can, I won’t use explicit words. It is far more exciting for my readers if I describe,  if I build up excitement. I write and rewrite till the story becomes all the passion, all the hunger, all the desire and even all  the lust my story deserves.

If I do find the right words? You, my reader,  have to decide it.

Books get publisher

First published in Dutch 20-8-2012

Liever in het Nederlands lezen: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Over and over again I hear the words of M.‘Even more fun than writing, is to find your book in the bookstore’.

So I decided to do my best to get it published. But I need your help too.

I already made my first preparations. 

You can find me on Linkedin, Twitter, Facebook and I blog in Dutch and nowadays also in English. 

I hardly have any followers. So this is for you: tweeter, blogger, facebooker, entrepeneur all over the world, retweet me, like me, send me to all those people you think be helpful for me to get my books published. And of course to all those people that might love to read my blogs and later on my books.

So: Give ‘Dangerous Cupcakes/ Cupcakes en een koffer’ its well deserved place in the bookstore.

Do you love in books:

• a combination of love, excitement and unexpected events
• to get moved,
• to be so curious about the next that you bite your nails
• to laugh out loud
• that you hardly can stop reading

Then ‘Dangerous Cupcakes/ Cupcakes en een koffer’  is the right book for you!

A lovely Chicklit (modern love story) mixed with an exciting detective.

Are you an agent or publisher  with experience in

• (Inter)national publishing
• Filmrights

Do you think the books of Yara March  should get published? And can you help me with it?

Available:

Dangerous Cupcakes  / Cupcakes en een koffer :

in Dutch

Times new roman 12, 

85.448 words,

 168 A4 pages

When four girlfriends takes a holiday, they can't even suspect that soon their lives will be upside down. Two of them find their Mr. Big. Before that, however, they are the victim of a burglary, they are shot at and as icing on the cake one of the four gets kidnapped. Even the police need two deaths before they know what is going on.

Tango met een knal

In Dutch

Times new roman 12

86.532 words

122 A4 pages

Carry-Ann loves dancing. Especially a passionate Tango. When her sister, who lives in Argentina, needs her help, she doesn't hesitate. She goes.

She doesn't believe in the big love. But somewhere deep in her heart she is romantic. So maybe... But not in Argentina. She doesn't want to make the same mistake as her sister. It proves to be hard as the neighbours are two handsome brothers. Both divine dancers of the tango.

Love is not the only danger she meets. Arson attack, sabotage, explosions, murder, love and cheating are the ingredients for the extreme explosive situation where she ends up in. Suddenly her life is in great danger.

‘Geknipt voor haar’

Aproxiate available (± September 2013)

My third book is a sequel of the first. You meet the four girlfriends again. Just like a new mr. Big and a serial killer..... 

Are you curious about the books and do you know somebody who can get it published, let me know! yara@yaramarch.com (or sent this request to others)

I got a lot of tips over selfpublishing books as well as e-books. 

Tips about 

• correctors 
• designers 
• (free) websites
• PR 
• translators  
• everything I need to know about selfpublishing 

are welcome at: yara@yaramarch.com

Weconomy

• Do you believe just as I do that there will be a lot of readers who enjoy reading my books?
• Do you believe in your own product (booktrailer, design, corrector, translator and so on)
• Will you co-invest in my book by investing your expertise? (payment in part of the results)

Are you an entrepeneur and/or:

• Do you reach the same group of women (modern timeless 20+) as I do with my books? I give you my first book for free, if you use your publishing activities (for example advertising in illustrations and other media and if you take the costs for making the book ready to publish
• Do you want to (pre)order my book x-times as relation- or christmasgift?
• Do you like to sponsor a part of the release costs of my book(s). You will be named in the book.
• Will you be co-entrepeneur in publishing my book(s)

Please feel free to contact me: yara@yaramarch.com

Do you want to know how it is going on with Yara March and her books? Stay with her by reading her blogs on: yaramarch.blogspot.com

I tweet on @YaraMarch.1 in English and @YaraMarch  in Dutch and I am on linkedin and facebook.

I am still learning publicity so wait for pinterest

Till the next blog.

Vakantiestress

Vier weken tijd om te schrijven. Vier weken verder met ‘Geknipt voor haar’. Vier weken genieten.

Ben ik dan de enige, die de week er voor druk is met koffers pakken, zaken regelen, inkopen doen, nadenken over wat er allemaal mee moet, wassen, strijken etc.

Momenteel vallen de mussen van het dak, maar ik zit meestal binnen. Niet omdat het koeler is, maar omdat er nog zo veel moet gebeuren, totdat ik op vakantie kan. Ik gun me geen tijd om te schrijven, te sporten, tv te kijken, de krant te lezen , Spaans te leren of niets te doen. Ik snap niet hoe ik anders voor al die dingen tijd vind.

Door al dat geregel ben ik inmiddels hard aan vakantie toe.

Maar het begint nu op te schieten. Nog drie nachtjes slapen en mijn schrijfvakantie begint. De koffers zijn gepakt, de reispapieren liggen klaar, nog een paar puntjes op de i en dan is mijn boek vier weken lang weer aan de beurt.

Na dagen van alleen maar aandacht voor inpakken en wegwezen, heb ik weer de ruimte om te bloggen, morgen kan ik weer gaan sporten en donderdag gaat het relaxen  ook lukken tijdens  een familieuitstapje.

Ben benieuwd of het bloggen in die vier weken gaat lukken.(je hebt ze vast nog niet allemaal gelezen, heb je dan nu alle tijd voor) Het schrijven gaat als een trein, dat weet ik zeker.

Nog drie nachtjes slapen en na een reisdag heb ik weer alle aandacht voor Vier meiden en een seriemoordenaar. (Zou ook een leuke titel hebben kunnen zijn). 

Maandag begin ik echt!

Rewrite

Liever in het Nederlands lezen: http://yaramarch.blogspot.nl/2013/07/opnieuw.html

Soon I have to go back to my second book. Carry-Ann the main character in this book, flies to Argentina. She makes a stopover in Barcelona, the city I have never been before.

Together with my computer, I gave her a very nice day. However, it can’t be done in a day. I was already in Valencia and Madrid. Two cities where everything that  is worthwhile to see is close to another. So not in Barcelona. It is spread over the city. I shouldn’t forget that sometimes there are heights between, I didn’t see on the map. And even changing lines in the subway means to walk a lot.

I must admit that you can enjoy sitting on a terrace everywhere in Barcelona. Everywhere except the famous Ramblas, crowded and the least interesting place I have seen.

Rewrite is the only option.

There is enough left to give her a great day.

Even in the book I don’t mention the efficient subway map in the train itself. As in every train they have dramatic lousy speakers. But they have a map on which at the next station a red light is flashing. The light stays on for every station we passed already. At once you can see what’s your next station and in which direction you go. Somebody has been very clever.

I even don’t mention the Gay Pride Parade. At the end of the parade a lot of sweepers and sweepcars cleaned the whole street within five minutes. While we were sitting on the end of the route, we witnessed that the barricades and police left. Within ten minutes after the last truck of the parade, the traffic was going on again. It was just like there never was a partying and dancing crowded parade at all.

I didn’t expect so much efficiency in Spain. In the paper I only hear about everything what’s wrong in this country.  I think I noticed the wrong things. But I like being blind for the wrong things. I have much more fun seeing what’s going well. See that there is also a lot they do good. It gives hope.

In my books a lot of trouble happens. In the end not everything goes well. (Otherwise it would be too predictable). But there are enough happy endings to keep you enjoying. Both life and my books.

Opnieuw

Binnenkort moet ik weer even aan de slag met mijn tweede boek 'Tango met een knal'. Carry-Ann, de hoofdpersoon, vliegt via een tussenstop in Barcelona, naar Argentinië. Op dit moment ben ik, samen met mijn lief , voor het eerst in Barcelona. Het programma dat Carry-Ann in een dag doet, blijkt ondoenlijk.

Thuis op de computer leek het zo simpel.  Met Madrid en Valencia in mijn achterhoofd, steden waar alles heel dicht bij elkaar blijkt te liggen, had ik voor Barcelona iets dergelijks verwacht. Barcelona blijkt echter veel uitgestrekter te zijn. Zelfs overstappen in de metro vergt een forse tippel. En dan heb ik het nog niet eens over de hoogteverschillen. Bovendien is het overal leuker om te zitten dan op de beroemde en overvolle Ramblas. 

Overdoen dus. 

Er blijft nog genoeg over om haar wel een geweldige dag te laten hebben. 

Terwijl er in het boek niets zal komen te staan over het geweldige metrosysteem van de knipperende lampjes op het schema van de metrostations. Net als overal is het omroepsysteem ook hier dramatisch onverstaanbaar. Er gaat echter een lampje knipperen voor het volgende station. Van de stations waar je bent geweest, blijven de lampjes branden. Zo zie je in een oogopslag waar je bent en in welke richting je rijdt. Daar is over nagedacht. Nog nergens anders gezien. Simpel en efficiënt. 

Ook zal er niets in komen over de optocht die ik hier zag (Gay Pride Barcelona) Achter de laatste wagen   liep een peloton vegers  en reden diverse veegwagens. Binnen vijf minuten nadat de laatste wagen voorbij was, was de straat weer schoon. We zaten aan het eind van de route en maakten mee dat na tien minuten ook de drangrekken en politie weer verdwenen. waren  Het verkeer denderde meteen weer langs, alsof er kort van te voren geen uitbundig feestende tocht voorbij was gekomen. 

Zoveel efficiency had ik in Spanje niet verwacht. Tenslotte hoor je via de krant alleen maar berichten over hoe slecht het allemaal in Spanje wel niet geregeld is. Ik zal wel op de verkeerde dingen gelet hebben. Ik zie nu eenmaal het liefste de positieve dingen die ik tegenkom. 

Gelukkig ben ik meestal stekeblind voor de negatieve dingen. Het is toch veel leuker terug te kijken op de dingen die goed gaan, in plaats van op alles wat misloopt? 

In mijn boeken gaat er natuurlijk van alles mis.  Om het spannend te houden: net als in het echte leven komt niet alles goed. Gelukkig zijn er genoeg happy endings om te blijven genieten. Van het leven en van mijn boeken.

Falling in love

First published in Dutch August 18, 2012

Liever in het Nederlands lezen:  http://yaramarch.blogspot.com.es/2012/08/verliefd.html

This morning it hit me. Writing is to me like falling in love.

The whole day I feel a little bit excited. As somebody asks me questions about the things I write, I don't stop talking about it anymore. Normally I am interested in my friends and in the people around me, but the only thing I am interested in now is Yara, Yara and again Yara.

In the middle of the night I can wake up with a new idea for a blog or for one of my books to write.

When I wake up in the morning, I want to go to my computer and write, write, write. This blog I write before breakfast. This night there were so many ideas in my mind, that I don't feel relaxed enough to sit in the sun with the paper and my breakfast. No, I have to write first.

All the other things to do, at the time seem less important. Even the funny things. The only thing that really gives fun is to write.

I hardly don't read, I don't ly in my hammock in the sun anymore, don't watch tele. My favorite series have to wait for me a little bit longer. I can hardly concentrate on my work, the paper or a book. I sit, my mind somewhere else, dreaming. Thinking of a new piece of  text.

I also do everything for Yara. All those things I never dared. For Yara I do. Blogging (it even is fun), make friends on facebook, tweet. Yara goes into social media.

The whole day it feels like I'm in heaven. I feel great every time I wrote a new blog or a new part of the book. I feel completely satisfied.

I feel that lovely itch every time I open my computer and read what I wrote before. Lucky when I surprised think that it is really great what I wrote. Or excited that I can rewrite it even better.

All that urge, al that really satisfying work, that itchy feeling in my stomach, that feeling as if the whole world only moves around one thing and one thing only: writing. That' s just like the feeling I have when I am falling in love.

That's why I love writing so much. Say it yourself. Nothing goes above falling in love!

Questions about language

First published in Dutch August 17, 2012

Liever de Nederlandse versie lezen?:  http://yaramarch.blogspot.com.es/2012/08/taaldilemma.html

Yesterday my love started to read my book. I am curious about his reaction. Especially his reaction at the prologue. It is the only part of the book I have doubts about. There is something wrong, but I can't tell what it is, that is wrong.

He knows it. Immediately. So yesterday I started to rewrite. And again I loved it. In the end I even am satisfied. So my love is too.

I also have the answer at my doubts if I was ready for criticism. I am. I don't care. I even skipped some sentences. Even those I was proud of. Proud at the words I found and that suit so well. But in the new context they don't fit anymore. I am glad there are more well found words in the book. I can't use those words in this book, but maybe I can in the next.

Language is weird. In one of my former blogs, I already told you I sometimes remember the most beautifull (not oldfashined but) vintage words. It still feels heroic to use those words in my book.      

And when I am honest, I am proud as the corrector says 'oldfashioned'. Again I resqued a word. It will not be forgotten!

Translation from Dutch to English is even more difficult. In the original Dutch blog I told something about modern language. The example I gave doesn't exist as a problem in the English language. There are a lot of Dutch phrases, you never heard of in English. Talking English is easier because I don't have to translate a phrase, because I don't use it when talking. Did you ever try to translate with google? It isn't even funny.

Sometimes I think, I shouldn't translate my blogs. My English is too bad, to give you a good idea of my writing. But when I start a thing, I will end it too. Anyhow, I hope you enjoy reading my blogs. Let me know if you do.

Of course I will give my book to a professional translator. You can enjoy reading it even more.

Multiple personality

First published in Dutch August 15, 2012

Liever in het Nederlands lezen: http://yaramarch.blogspot.com.es/2012/08/multiple-persoonlijkheid.html

Since the day Yara is born, I noticed that more and more often I talk about Yara as a person. Especially of course when I am talking about writing my books.

It feels as if every time I am going to write, I step inside Yara. Yara is a lot more creative and relaxed then I am. She doesn’t mind. I can worry about the smallest things. Yara just says: ‘we’ll see’.

To my surprise, she manages everything. I can panic,when I don’t write enough on a day. The three other stories in my head are hurrying me. She stays calm all the time. Glad that, when the writing flow stock, she has an evening for herself. For now doing something else then writing. ‘More than one book at the time I can’t write anyway, she tells me.

Yara plans my time a lot better than I would. She takes care, that I keep enjoy writing my books. And I do, even it takes all my time.

I am very sorry that Yara doesn’t like managing and organizing. I would be glad to let her do it. But still she lets it be my job. She teaches me to stay relaxed when I can’t do enough during the time I planned for it. Nowadays, thanks to Yara, when I run out of time, I don’t worry. Even when I can’t work on it for a few days.

Yara also has more courage than I have. Sometimes I think: ‘Can I write this? My parents, my children and my friends are reading this too. Yara just writes it.

Sometimes, my love, who sees a lot of my double personality, says to me: ‘ Do you know that there are people which are getting treatment for that? And he can’t help that he has to laugh out loudly. (LOL)

But I am very glad with my multiple personality. I learn a lot from Yara. Since she is in my life, I never enjoyed life more than now. At last I am much more the woman I want to be.

So Yara writes this blog. While I should break the beans.

Another late diner today. Who cares?

Long live the bookstore

Liever in het Nederlands lezen: http://yaramarch.blogspot.com.es/2013/06/lang-leve-de-boekhandel.html

I love travelling. The best of it is my urge to write as soon as I arrive on the plane. New blogs, the translation of the old ones or going on with by latest book. I don’t care. I only want to write. The flight is always too short. So I didn’t care at all when my husband told me he has to go to Barcelona in Spain for his work. Because I was allowed to travel with him!

Today at the airport I was pleased to take my computer out of my backpack. Then it hit me. As well my computer glasses as my reading glasses were still at home at the table. For a moment I thought that I would not be able to write. But I was lucky. I had still more than an hour to go before my plane would leave.

I went to the information desk at Schiphol airport and a very friendly lady thought that I could by some glasses in the bookstore. I wouldn’t think about that myself. But it feels logic.

In the bookstore I met another friendly lady. She brought me to the display where a lot of glasses smiled to me. I was glad that the glasses had colour codes for the strength; I couldn’t read the numbers at all. But as always there was too much choice for me. If there is one thing I can’t, than it is making a choice. And my husband wasn’t there to make the choice for me (he was still watching our luggage). They were also packed in plastic, so I couldn’t look how they fit with my face. Of course it was just a few Euro glasses, but even they have to fit!

I think that nice lady of the store didn’t mind to get the two pairs of glasses out of the plastic. Normally everything is shining like a mirror in such a store. Not here. Not the computer screen, not the front of the cash register, even not the glass windows. But then I saw a display case. That I could see it now, didn’t help at all. I liked them both.

For a moment I wanted to buy them both. In a crises good for the economy. The solution from my husband: buy them both He knows already that he cannot make the right choice. He would hear the for of years, that I liked the other glasses better. (Yes guys even with such  cheap glasses I would, but ladies you understand why, isn’t it?) But there are already so many glasses everywhere in the house, that wouldn’t be good for the environment.

I think that nice lady has the same problem as I have. She was very willing to look with me. But she couldn’t make the choice too. She also liked them both. We both decided that the most practical should win. A thick book made the decision. One of the two glasses proves to be the best.

Lucky with my new glasses I even get more lucky. I saw a new format book I never saw before. Maybe also good for the release of my own book.

I knew before that the bookstore is great to choose books, but now it helps me read too.

P.S. As t’s a pity. I liked them! I write this blog, my glasses are broke already. The screw fell out. So I type with leaning glasses. I

Lang leve de boekhandel!

Reizen is leuk. Al was het maar, omdat ik al op het vliegveld begin te schrijven. Blogs, (nieuwe Nederlandse of oude blogs vertalen naar het Engels, of verder met mijn boek.) Ik vond het dan ook helemaal niet erg, dat mijn lief enige tijd geleden aankondigde, dat hij voor zijn werk naar Barcelona moest. Want ik mocht mee!

Vanmiddag op het vliegveld haalde ik met veel genoegen mijn computer te voorschijn.

Om er vervolgens achter te komen, dat zowel mijn computerbril als mijn leesbril nog thuis op tafel lagen. Even dacht ik, dat mijn geplande werk in duigen zou vallen. Gelukkig had ik nog ruim een uur tot mijn vliegtuig vertrok en toog naar de informatiebalie op Schiphol. De lieve mevrouw daar verwees me op mijn zoektocht naar een leesbril naar de boekhandel. Zou ik zelf niet aan gedacht hebben, maar eigenlijk heel logisch.

Ook daar weer een lieve mevrouw, die me bereidwillig naar het rek bracht, waar een keur van brillen me toelachte. Gelukkig hebben de verschillende sterktes ook een kleurcode, lezen kan ik de getallen natuurlijk zonder bril niet. Veel te veel keus voor mij, natuurlijk. Als ik iets niet kan, dan is het kiezen. Uiteindelijk had ik er nog twee over. Vooral zonder mijn lief, die nog op de koffers zat te passen, moest ik het toch echt zelf doen. Ze zaten nog verpakt ook, even opzetten was er niet bij. Het is maar een flutbrilletje van een paar euro, maar ik ben ijdel genoeg, dat ook die bij mij moet passen.

Die lieve mevrouw vond het echter geen enkel probleem, de brillen uit de verpakking te halen. Meestal spiegelt alles in een winkel. Hier echter niet. Het beeldscherm van de kassa niet, het blinkende front van de balie: te dof. De posters achter glas: de poster overheerste te veel. Maar daar, in de verte een vitrine. Daar kon ik het eindelijk zien. Het hielp niks. Ik vond ze allebei leuk.

De lieve mevrouw verdenk ik er sterk van, dat ze  mijn keuzeprobleem uit eigen ervaring  herkende.  Bereidwillig keek ze met me mee. Maar ook zij vond ze allebei mooi. Even dacht ik nog, ze maar allebei te kopen. In deze crisistijd, stimuleert dat de economie alleen maar. Meestal is dat ook de oplossing van mijn lief. Als hij namelijk de keus maakt, moet hij nog jaren horen, dat die andere bril waarschijnlijk toch leuker zou zijn geweest. (Ja heren, ook bij zo’n prut tijdelijk brilletje, maar dames jullie begrijpen  het wel he).

Uit duurzaamheidsoverwegingen weigerde ik, toch maar om er twee te kopen. Thuis liggen namelijk al overal van die brilletjes te slingeren.

De mevrouw en ik gingen nu voor praktisch. Er kwam een dik boek aan te pas om uit te proberen welke bril het beste las. Toen kon ik eindelijk de keus maken.

In de gauwigheid zag ik ook nog een nieuw type boek: de dwarsligger. Misschien is deze vorm ook wel iets voor mijn eigen boek.

De boekhandel: Behulpzaam niet alleen om boeken te kopen, maar ook om ze te kunnen lezen.  

P.S.

Terwijl ik nu deze blog afschrijf, is het brilletje inmiddels al weer gesneuveld. Het schroefje van het oor is er uit gevallen. Ik typ nu met zo’n scheve bril. Toch jammer. Ik vond hem net zo leuk.