Internet en andere ellende In de hoofdrol: José en Jolanda

Een van de meest wijze vragen die een docent me ooit stelde was: Wat kun je dank zij de dingen des levens die je hebt meegemaakt?

Nu doelde hij op de overlevingsstrategieën die je dan ontwikkelt. Ik betrek het nu echter op een heel ander stuk ellende.

I N T E R N E T

Kon ik me in Italië nog voorstellen dat internet zo traag was en regelmatig uitviel. Zeker in de middle of nowhere waar ik verbleef.  In Nederland hoort hij het gewoon te doen. Punt.

Mijn overlevingsstrategie in Italië bestond uit het vooruit inplannen van meerdere blogs. Dat reduceerde mijn ergernis tot een dag per vijf dagen.

Sinds anderhalve week valt mijn internet een paar keer per dag uit. Sinds we een nieuw modem hebben, gebeurde dat al regelmatig, maar deze regelmaat is me net iets te vaak. In plaats van 's avonds met energie te stoppen (want mensen wat is schrijven toch leuk!) heb ik nu steeds zo'n band om de kop. Kennen jullie dat?

Een ding heb ik inmiddels van die internet ellende geleerd.
De afgelopen week heb ik veel tips gekregen om mijn boek zelf uit te geven. Dus zelf redigeren, versturen, administreren en wat er nog meer bij kan komen kijken? Ik dacht het niet.

Dus o.a. José bedankt voor de tip, maar nog even niet.

Laat mij maar doen waar ik goed in ben. Schrijven.


Dus bedankt mijnheer Ziggo voor de internet ellende.


Behalve de introductie van Peter, heb ik gisteren gebruik gemaakt van de tip van Jolanda . Ik heb mijn proposal en een deel van het manuscript aangeboden aan een literair agent.

Internet is toch geweldig (als het werkt) Hiervoor had ik nog nooit van een proposal gehoord, laat staan hoe het er uit moet zien. Dat vind je dus allemaal op internet. Genieten toch!

Het mochten vier A4-tjes zijn, maar ik had aan bijna 3 A4-tjes genoeg om meer te vertellen over genre, vorm, synopsis, hoofdpersonages, thema, decor, doelgroep, opzet, inhoud, omvang en een curriculum.

Ik voelde me af en toe net op de middelbare school waar ik toentertijd nog zelf ploeterde op de uittreksels.
Want ja wat is het thema van mijn boek? Je hoort toch altijd van schrijvers dat recensenten veel meer bedoelingen zien, dan dat je zelf hebt bedacht.

Nu begrijp ik dat wel. Ik schrijf. Al schrijvende ontstaat het verhaal, lopen de lijnen en ontstaat waarschijnlijk ook het thema. Niet andersom. Ik bedenk niet 's morgens nu wil ik het eens hebben over liefde overwint de dood. Om maar iets te noemen.

En de inhoud. Hoe vertel je iets over waar het boek over gaat, zonder dat je weet wat er allemaal gebeurt en hoe het afloopt. Het moet prikkelen om te lezen, niet het lezen overbodig maken.

Ik denk dat ik een hele leuke synopsis heb gevonden. Oordeel zelf.

Cupcakes en een koffer

Synopsis: Als vier vriendinnen met elkaar op vakantie gaan, kunnen ze nog niet vermoeden, dat weldra hun leven op zijn kop zal staan. Twee van hen vinden hun grote liefde. Voor het echter zo ver is, wordt er bij hun ingebroken, worden ze beschoten en als klap op de vuurpijl wordt een van de vier ontvoerd. Er moeten eerst doden vallen voor ook de politie duidelijk wordt wat er aan de hand is

N.B. Reacties zijn welkom. Ken jij iemand die het boek dichter bij een uitgever kan brengen, laat het mij weten of stuur dit door naar jouw netwerk.
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Hoogzwanger

Er wordt wel gezegd dat een creatief product, in mijn geval mijn eerste boek, voelt als een kind.
Op dit moment voel ik me echter vooral hoogzwanger.

Hoogzwanger, vol dubbele gevoelens.

Hoogzwanger, het kind mag van jou nu wel eens komen. Terwijl je bij een kind vooral nieuwsgierig bent naar wat voor een mensje het wordt, ben ik bij mijn boek vooral nieuwsgierig naar wie het gaat uitgeven en hoe dat in zijn werk gaat.

Van de ene kant kan het niet vlug genoeg gaan. Ik kijk vol verlangen uit naar de reactie van degene die met mijn boek bezig is,

Dan komt het dubbele om de hoek kijken. Net als bij een zwangerschap, kun je ook genieten van het zwanger zijn. Wil je dat gevoel zo lang mogelijk koesteren.

Zo voelt het met mijn boek ook. Zolang nog niemand er iets van vindt, is het nog van mij. Vind ik het geweldig en geniet vol trots van wat voor me ligt.

Zodra een uitgever of literair agent zijn licht er over laat schijnen, zou het zo maar eens kunnen dat ze er niet zo trots op zijn als ik.

Het is dan net alsof je een pasgeboren baby aan de omgeving laat zien. Voor jou is het de liefste, mooiste en meest bijzondere baby die je ooit hebt gezien.

Je omgeving kirt misschien wel met je mee. De ooohhhs en aaahhhs zijn niet van de lucht, maar toch. Ze draaien zich na de bewondering weer om en gaan verder met hun leven.

Voor jou blijft het echter jouw bijzondere kindje. En eerlijk is eerlijk, daar hoort die ander ook van af te blijven. Het is nog heel even alleen maar van jou, vanaf nu voor altijd.

Totdat het zelf de wereld gaat verkennen................

Er gaat iets gebeuren: In de hoofdrol: Peter D.

Een wee gevoel in mijn buik. Een strakke band om mijn maag. Mijn ademhaling zit ineens heel hoog. De brok in mijn keel maakt het slikken moeilijker.

Gespannen zit ik nu achter de computer. Vanmorgen was het dan zo ver. Peter D., een van de tipgevers van vorige week heeft een schrijver/uitgever zo ver gekregen dat ik hem mag bellen.

Nu is bellen niet zo mijn ding. Vooral niet als ik iets moet van iemand die ik niet eens ken.

Negen uur: Om het maar zo lang mogelijk uit te stellen, schijtlaars die ik ben, ga ik eerst schrijven.

Want ja je kunt iemand toch niet zo maar om negen uur 's morgens al bellen, nietwaar? Wanneer dan wel?
Om een uur belt mijn lief. Heb je al gebeld? Hij weet hoe ik er tegen op zie.
Met een 'nou succes' hangt hij even later op.


Twee uur: Ik lees de wijzigingsvoorstellen die mijn lief bij het lezen van 'Cupcakes en een koffer" heeft gemaakt. Gelukkig vooral een paar vergeten of te veel  gebruikte letters (hoe zo spellingcontrole?).
Hier en daar heeft hij wat moeite met de gebruikte woorden. Gelukkig kan ik daar iets dat veel spannender is voor terug zetten. Al met al zo gepiept.


Drie uur:  Ik begin me voor te bereiden op het gesprek. De bel, er komen twee mensen onze open haard verplaatsen. Uitstel van executie.

Vier uur: Stel hij wil wat bladzijden proef lezen, hoe veel moet ik dan sturen om een beeld te geven. Na de eerste vier hoofdstukken, zijn alle verhaallijnen aan bod geweest. 15 bladzijden inclusief de twee voorbladen. Moet kunnen.

Nog stel ik het even uit.

Ik kom op het idee eerst maar eens die meneer te googelen. Hè, hè, er hoort nu ook een gezicht en een verhaal bij.

Ik pak de telefoon.

Daarna krijg ik het nog even druk. De eerste vier hoofdstukken moeten verpakt in een eigen document. Even nalezen op eventuele fouten (alleen een paar vergeten komma's)

Mijn blog in de mail bijvoegen en dan

Vijf minuten zit ik met mijn vinger boven de verzendknop.

Nu gaat het echt gebeuren. Yara March laat de eerste keer iemand anders commentaar leveren op haar boek.

Vinden jullie het net zo spannend hoe het verder gaat? Wordt vervolgd.

Spanning stijgt

Mijn lief is de laatste tijd erg druk met de verbouwing van ons huis. Zo druk dat hij maar weinig tijd kan vinden om te lezen. Gisteren had hij weer even een paar uurtjes. Hij zat verdiept in 'Cupcakes en een koffer',  mijn eerste boek, terwijl ik de uurtjes benutte aan mijn tweede boek verder te schrijven.

Opeens kijkt hij op en zegt: Mag ik je een complimentje geven. Ik ontdek net een verhaallijn, die ik helemaal niet verwacht. Nu word ik wel heel benieuwd, wat er aan de hand is.'

Dat hoort een mens natuurlijk heel graag. Daarna vond ik het helemaal niet erg meer, dat hij het detective deel in het boek  spannender vindt dan het liefdesverhaal. Aangezien hij ook dat vlot geschreven vindt, maak ik me daar niet al te veel zorgen over.

Ik kon wel janken zo blij was ik gisteren, dat ook hij het spannend vindt. Dat hij benieuwd is hoe het verder gaat. Dat is wat ik hoop dat mijn boek met zijn lezers doet. Het boek moet je in spanning houden.Liefst tot de laatste bladzijde.

De spaarzame tijd die mijn lief aan het lezen van mijn boek kan besteden, houdt mij nu in spanning. Tot de laatste door hem te lezen bladzijde.

Heb jij nog tips voor mij? Nog steeds kun jij de hoofdpersoon worden in een van mijn blogs. Hoe? Lees 
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Toch een blog

Heerlijk om weer helemaal in het verhaal te zitten. Ik weet dat ik niet van plan was voor morgen (als jullie dit lezen vandaag) een nieuwe blog te schrijven.

Ik ben vandaag echter zo heerlijk opgeschoten met mijn nieuwe boek, dat ik toch tijd over heb voor een nieuwe blog.

Al schrijvende werd me al duidelijk, dat ook hier een detective in het verhaal begint te sluipen. Net als in mijn vorige boek, weet ik nu dus al een beetje wat er te gebeuren staat. Ben benieuwd wanneer dat ook in het boek te voorschijn gaat komen.

Ik ben al op 10.000 woorden. Een beetje laat om ook het detective gedeelte naar voren te laten komen. Mijn ervaring met het vorige boek is, dat er soms ook vooraan nog extra hoofdstukken komen. Zal hier waarschijnlijk ook gebeuren. Je moet als lezer tenslotte ook in het begin al weten dat er iets spannends te gebeuren staat.

Ik schat dat ik nog zo'n 75.000 woorden te gaan heb. Hopelijk kan ik een hoop vrije dagen plannen de komende tijd. Ik ben namelijk zelf nog het nieuwsgierigst hoe het verhaal zich zal gaan ontrollen.

Helaas pas dinsdag een deel van de dag weer tijd.

Zal ik woensdag anders maar niet gaan sporten? Tenslotte heb ik vandaag gelezen dat elke dag een half uur sporten, net zo veel, zelfs beter resultaat oplevert dan elke dag een uur sporten.

Voorlopig voor jullie dus mijn blogs (dit is no. 32) Veel leesplezier

Nog ideeën? Ik hoor ze graag:  http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Tijd om te schrijven

Vandaag  en morgen wil ik eigenlijk geen blog schrijven. Niet omdat het weekend is. Nee het heeft een heel praktische reden. Met een heel weekend vol leuke sociale verplichtingen voor de boeg, wil ik elke minuut die ik heb benutten om verder te schrijven aan mijn tweede boek.

Nu ik niet meer elke dag gewoon kan schrijven, zoals in mijn vakantie, merk ik pas hoe moeilijk het is voldoende tijd te vinden om te schrijven. Net als ik voor mijn gevoel weer helemaal in het verhaal zit, is de tijd al weer om.

Daarom vandaag geen uitgebreide blog en morgen waarschijnlijk geen. Maar niet getreurd.

Er zijn al 30 blogs, heb je ze al allemaal gelezen?

Nog steeds mag jij de hoofdpersoon worden in een van mijn blogs. Hoe? Lees
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Sterke Mannen.

Hoera, er is een verschil tussen mannen en vrouwen.

De meeste mannen en vrouwen weten al lang wat allerlei wetenschappers de laatste tijd proberen aan te tonen: Er is verschil tussen man en vrouw.

Als schrijfster zeg ik daar nog boven op: 'en maar goed ook'. Want waar zou het anders in een chicklit over moeten gaan? Verschil moet er zijn.

Maar is er ook een verschil tussen de lezers van typische 'vrouwen' boeken en typische 'mannen' boeken  (wat zijn trouwens mannenboeken bij de fictieboeken)? Waarschijnlijk weet de afdeling marketing van een grote boekhandel of van een uitgeverij daar veel meer over te vertellen dan ik.

Wel weet ik, dat ik het altijd heerlijk heb gevonden, als ik bij een boek lekker kan lachen en ontroerd kan raken. Ook films waarbij dat kan oefenen een grote aantrekkingskracht op mij uit. En niet alleen op mij.

Als ik op dinsdag vraag wie er naar Grace's Anatomy of soortgelijke series heeft gekeken, dan beamen de meeste vrouwen in mijn omgeving dit wel.Ook afgelopen maandag heb ik weer een heerlijk traantje kunnen laten lopen bij Private Practice. Toch kijk ik meestal alleen.

Vinden mannen zo'n avondje zwijmelen nou echt niet leuk? Of durven ze er niet van te genieten? Hoe zit dat dan bij boeken?

Op een van onze vakanties hadden we blijkbaar wat te weinig boeken bij ons. Op een avond word ik steeds uit mijn boek gehaald, doordat mijn lief steeds in lachen uitbarst. Bij navraag blijkt, dat hij een boek uit mijn stapel aan het lezen is. "De prins op het verkeerde paard' van Jill Mansell. Sindsdien is voor hem de ontdekkingstocht door chicklitland begonnen. Het klopt nu echt als hij van zichzelf  zegt dat hij een lees omnivoor is. Mijn stapel boeken  is niet langer meer voor mij alleen. Het komt nu zelfs af en toe voor dat hij een schrijfster eerder ontdekt dan ik en me wijst op haar boeken.

Gelukkig zijn er ook mannen die bij een ontroerend gedeelte in een film, zichzelf niet stoer gaan overschreeuwen en gewoon net als ik een traantje wegpinken.Heel wat lekkerder kijken in de bioscoop.

Een man hoeft voor mij niet alleen stoer, gespierd en mooi te zijn. Maakt het durven tonen van emoties nou juist niet van een man een echte man.

Ik hoop dan ook dat mijn boek straks niet alleen door vrouwen gelezen zal gaan worden. Misschien moet er wel een sticker op komen met: 'ook geschikt voor echte mannen'



N.B. Je kunt nog steeds de hoofdpersoon worden in mijn blogs. Hoe? Lees

http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Ergernis, spannend of hartverwarmend?

Veel verhalen beginnen met een vorm van ergernis,  met iets wat eng of spannend gevonden wordt, of met iets hartverwarmends.

Het mooiste zijn de verhalen die alle drie in zich verenigen.

Laat het woord navigatiesysteem vallen en de sterke verhalen komen los. Vandaag hoorde ik de volgende voorbeelden:

De ergernis als het ding het midden in het centrum van een vreemde stad, als je er bijna bent, het ineens af laat weten en je een uur later en tig eenrichtingsstraten verder te laat op je afspraak bent.

Of ergens in het buitenland op een autosnelweg 65 km lang hebt gezien blijf deze weg volgen en dan net bij het kruispunt van 5 snelwegen het ding opnieuw gaat laden.

Of ergens in de middle of nowhere zonder gsm bereik van je navigatie staan en dan zo’n boertje van buuten tegen komen die tegen je zegt: ‘ie bint un mooi wiefke. Ik wil wel mit oe mit rieën en oe de weg wiezen’. Lief bedoeld?

Of in een Italiaanse stad twee jochies op scooters die je wijzen achter hen aan te rijden.  Vervolgens via een wirwar van smalle straatjes naar ergens  buitenaf rijden. Terwijl je met je medereisgenoten al tien minuten ruzie maakt of het wel verstandig is.  Is dit nu niet juist de situatie waarvan iedereen zegt: ‘hoe kun je nou zo stom zijn”. En net als je besluit het voor gezien te houden en zo snel als mogelijk weer de bewoonde wereld op te zoeken, brengen ze je precies naar de plaats van bestemming. Nog voor je hen zelfs maar hebt kunnen bedanken, rijden ze vrolijk zwaaiend verder.

De vier vrouwen aan tafel waren het hier roerend over eens: hartverwarmend!

Het doet me denken aan een situatie uit mijn jeugd.

Hongarije 1971. De tijd dat je nog minstens 2 ½ uur op een visum moest wachten bij de grens. De auto van top tot teen doorzocht werd. Je nog in de rij moest staan voor melk, brood en als het er was vlees.

De tijd ook dat het straatbeeld buiten de toeristengebieden bepaald werd door zwaarbewapende soldaten of politie, meestal Russen. En vrienden van mijn ouders twee jaar eerder toen ze stopten om de weg te vragen bij, wat later een kazerne bleek, beschoten werden.

Onderweg bleek de veertien dagen oude Ford Taunus 17M van mijn vader (elf jaar later mijn eerste auto) net achter Wenen kuren te vertonen. We hadden ons net zoals elk jaar bij Wenen giga verreden. Toen bestond het boek ‘waarom vrouwen niet kunnen kaartlezen’ nog niet, anders had mijn vader mijn moeder natuurlijk nooit de weg laten wijzen en was deze vakantie niet net als alle anderen begonnen met veel gesnauw.

Om een lang verhaal kort te maken. Volgens de garage moest er een nieuw onderdeel in, levertijd 14 dagen. Laat onze vakantie nou net 14 dagen duren. We konden er wel mee rijden, alleen deden de lichten het niet, dus alleen bij daglicht rijden.

Dat durfde mijn vader wel aan. Het oponthoud aan de grens duurde wat langer dan gepland. Zodat we onze plaats van bestemming toen het begon te schemeren nog niet bereikt hadden.

Auto ergens in de rimboe aan de kant en te voet verder. Op zoek naar een overnachtingsplaats. Al snel kwamen we  twee jochies tegen, die ons meenamen op een tocht dwars door de mais en koren velden, waar we na ruim drie kwartier bij een hotel kwamen. Helaas was dat veel te duur voor mijn vaders bescheiden vakantieportemonnee, maar bij het hotel wisten ze wel een privéadres en de jochies gingen weer met ons op pad. Bij de kamer aangekomen namen ze met een brede zwaai afscheid.

Kamer beviel goed, adres op een papiertje en nu de auto ophalen. Inmiddels was het half negen en pikkedonker. Voor het kameradres stopte net een politiejeep. Mijn vader probeert nog uit te leggen wat we zoeken, als ineens een van de agenten druk begint te gebaren. 

Wat daarna gebeurt is net een film over fout politieoptreden. We begrijpen niet wat hij bedoelt, als hij ineens mijn moeder bij de arm pakt en achterin de jeep duwt. Met het geweer gebaart hij dat ook wij achterin moeten kruipen. En daar zitten we dan, mijn moeder met drie angstige tienermeiden achter de tralies achterin. 

Gescheiden van mijn vader die voor in de cabine tussen de mannen in geklemd zit in de vrachtwagenachtige jeep. En dan scheuren we weg. Bij elke bocht vallen we over elkaar heen op de houten bankjes achterin.

In onze angst zien we ons al wegrotten in een of andere Russische gevangenis. Daar hoorde je toen tenslotte enge verhalen genoeg over.

Uiteindelijk stopt de jeep, mijn vader wordt meegenomen een gebouw in. Mijn moeder doet haar best niet al te bang te doen, maar haar stem slaat over door haar eigen hysterische angst.  Ze maant ons stil te zijn, bang dat we een verkeerde actie uitlokken. Het huilen staat ons nader dan het lachen, maar we durven zelfs niet te huilen. Minuten duren uren.

Dan komt mijn vader lachend met nog een man en de twee agenten/soldaten weer naar buiten. Mijn moeder wordt uitgenodigd naar buiten te komen en als ze even later terug komt, vertelt ze opgelucht wat er aan de hand is. Het gebouw blijkt een restaurant. De derde man een Duitssprekende ober. Hij vertaalt voor de agenten waar onze auto staat. Tien minuten later zijn we, bij onze auto. Omdat de lichten niet werken, rijdt de Jeep voor ons uit tot we weer bij onze kamer zijn. Ze willen geen geld, zelfs geen pakje sigaretten en verdwijnen zwaaiend alsof we hun beste vrienden zijn. De auto wordt de volgende dag door de plaatselijke smid gemaakt. Het kostte drie gulden vijftig.

Energie

Vandaag (gisteren als je dit leest) ben ik al in Barcelona, Nederland en Argentinië geweest. In mijn nieuwe boek natuurlijk.

Toch is het heerlijk onbekende gebieden te verkennen, zonder er zelf ooit geweest te zijn. Yara trekt zich van mijn onwetendheid niets aan. Die laat me al een week overal naar toe surfen. Ze zet me aan het verzamelen. Het verzamelen van alle informatie die ik nodig heb voor mijn nieuwe boek.

En ondanks al dat zoeken, vond ik het verhaal zelf niet zo erg vlotten. Het leverde, vooral gisteren, geen energie op. En als het mij al geen energie geeft, hoe moet dat dan met mijn lezers. Toen ik het overlas, vond ik het saai,  meer een opdreunen van feiten dan een verhaal dat je pakt.

En ik schrijf nu eenmaal geen boeken, die langzaam naar een clou toewerken. Waarbij je eerst door veel tekst heen moet,  uiteindelijk komen dan alle lijntjes samen en denk je: ‘Wat knap geschreven’

Zo zijn mijn boeken niet. Ik wil dat het boek je van het begin af pakt, er spanning opgebouwd wordt. Het nieuwsgierig maakt. En het is voldoende als ik zelf ’s avonds denk: Wat weer knap geschreven vandaag’.

Gisteravond , ik een beetje de wanhoop nabij, fluisterde Yara me in, dat mijn vorige boek ook zo begon. Te veel een opsomming. Het was een uittreksel van het verhaal en al schrijvende kwamen er de woorden, de zinnen, de alinea’s en de hoofdstukken die de vaart erin brachten.

Ik liet mijn angst vandaag gewoon los en vanaf dat moment zat Yara dus weer achter de computer. Het laatste hoofdstuk werd geschrapt, de eerste twee herschreven en toen begon het verhaal weer vanzelf te lopen. En te groeien.

Ik heb weer de hele dag zitten glimmen en nog, terwijl ik deze blog aan het schrijven ben.

En ik geniet. Ik geniet van het mooie weer, van het verhaal dat weer groeit en bloeit, van Yara die elke dag weer weet hoe het verder gaat.

Wat is schrijven toch leuk.

N.B. Nog steeds kun jij de hoofdpersoon zijn in the making of… ‘help Yara aan een uitgever of literair agent’ Hoe? Je leest het in de volgende blog: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Griezelen

Vanmorgen bedacht ik dat ik de laatste tijd als Yara allemaal dingen doe die ik altijd eng vond. Eng en/of spannend.

Ik vroeg me af wat er nu zo veel anders is, dat ik het toch doe en alleen maar dat beetje spanning voel voortkomend uit nieuwsgierigheid. In plaats van spanning voortkomend uit angst.

Sommige mensen genieten intens van een horror of griezelfilm. Voor mij zijn die films altijd net even té spannend.

Ik weet nog goed dat ik in een grijs verleden een film-Noire achtige surrealistische, natuurlijk Franse film zat te kijken op een voorloper van Arte. (in die tijd altijd om 19.30uur op ZDF) 

De kinderen lagen op bed, ik was verder alleen thuis. Toen ik begon te kijken, was het buiten nog licht. Tegen het einde van de film was het buiten inmiddels donker geworden. De kamer werd nog slechts verlicht door de flikkerende tv. De bomen buiten wierpen hun bewegende schaduwen over de muren.  De suspense knalde van het scherm, toen ik langzaam op de muur naast de tv een muis naar beneden zag komen lopen. De combinatie griezelig eind van de film, donkere kamer en muis was te veel voor mij. Verstijfd zat ik op de bank en durfde zelfs niet op te staan om het licht aan te maken.

Hoe lang ik zo gezeten heb, weet ik niet meer. Wel dat ik op enig moment de telefoon, die gelukkig naast me stond, gepakt heb en mijn beste vriendin gebeld heb. Haar stem en klaterende lach toen ik de situatie uitlegde, doorbraken de spanning. Nog steeds met de hoorn aan mijn oor (gelukkig een heel lang verlengsnoer, want zo moest dat toen zonder mobiel) liep ik naar de lichtknop en het laatste restje spanning vervloog.

En dat terwijl ik normaal helemaal niet bang voor muizen ben (ik schrik alleen door de plotselinge snelheid, waarmee ze altijd verschijnen)

.

Ik geloof dat het de laatste griezelfilm was die ik gezien heb.

Maar Yara zou waarschijnlijk haar vriendin niet nodig hebben om over de situatie te kunnen lachen. Yara vind griezelen leuk, en griezelt daarom nooit echt. Een leuk stukje spanning meer is het niet.

Spanning, zoals ik ook met kromme tenen van spanning een boek uit wil lezen (zelfs bij mijn eigen boek had ik die spanning en werd ik regelmatig verrast hoe het beschreven wordt!) Spanning omdat je wil weten hoe het afloopt, ook al verwacht je de afloop wel te weten. Spanning hoe men bij die afloop komt. Spanning wanneer je gelijk begint te krijgen.

Een beetje spanning is dus leuk.

Spanning hoort bij een boek en die leuke spanning hoort voor mij ook bij het offensief dat ik deze week begonnen ben om ‘Cupcakes en een koffer’ uitgegeven te krijgen.

Want ik weet immers dat het uitgegeven gaat worden. Er wachten te veel lezers op dit boek om het niet te doen.

Alleen hoe dat gaat gebeuren? Hoe gaat het uitgeven van een boek in zijn werk? Welke agent of uitgever past bij het boek? Welke combinatie wordt de gouden formule? Meer vragen nog dan antwoorden. Dat is nog spannend. Ik ben zo benieuwd.

En stapje voor stapje zal ik daar de komende tijd antwoord op gaan krijgen. En jullie via mijn blogs ook.

Ben je benieuwd wanneer ‘Cupcakes en een koffer’ in de winkel zal liggen? Blijf deze blog dan volgen. De ontknoping volgt binnenkort.

En als trouwe lezer weet je, dat ook jij binnenkort een hoofdrol kunt spelen in de making of…Yara March. Hoe: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html

Misschien moet ik eerst nog maar eens een griezelfilm gaan kijken. Maar dan wel samen met Yara.

Boek vindt Uitgever? nieuwe versie

Steeds weer spelen me de woorden van M. door het hoofd.
' Nog leuker dan schrijven, is je boek in de etalage zien liggen.'

Via deze blog ga ik mijn uiterste best doen deze ervaring te realiseren.
Daar heb ik jullie hulp bij nodig.

Allerlei voorbereidingen heb ik al getroffen.

Je vindt mij nu op Linkedin, Twitter, Facebook en ik blog. Ik heb echter nog nauwelijks volgers, dus tweeters, bloggers, Facebookers van Nederland en België en de wereld daarbuiten retweet me, like me, stuur me door naar mensen waarvan jij denkt dat ze me verder kunnen helpen.

Kortom: Geef 'Cupcakes en een koffer', 'Tango met een knal' , 'Geknipt voor haar' een plekje in de boekwinkel.

Hou je van lezen?

Smelt je helemaal weg bij een combinatie van:

- Liefde
- Spanning
- Onverwachte verwikkelingen

Vind je het heerlijk als je bij een boek kunt:

- Lachen
- Ontroerd raken
- Grimlachen

Wil je graag moeite hebben te stoppen met lezen?

Dan is ‘Cupcakes met een koffer’ van Yara March iets voor jou!

Een heerlijke chick-lit gecombineerd met een detective.
In haar boeken vormt de liefde niet het enige gevaar...

Ben jij een agent of uitgeverij die ervaring heeft met:

- Nationale en internationale publicatie van chick-lits c.q. detectives
- Filmrechten

Dan kun jij wellicht er voor zorgen, dat 'Cupcakes en een koffer' en mijn andere boeken in boekvorm en/of als filmscript zullen gaan verschijnen.

Cupcakes en een koffer

Nederlands
85.448 woorden
Times new roman 12
168 A4-tjes met alleen witregels voor de alinea’s

Als vier vriendinnen met elkaar op vakantie gaan, kunnen ze nog niet vermoeden, dat weldra hun leven op zijn kop zal staan. Twee van hen vinden hun grote liefde. Voor het echter zo ver is, wordt er bij hun ingebroken, worden ze beschoten en als klap op de vuurpijl wordt een van de vier ontvoerd. Er moeten eerst doden vallen voor ook de politie duidelijk wordt, wat er aan de hand is.

Tango met een knal

Nederlands
Times new roman 12
86.532 words
122 A4 pages

Carry-Ann houdt van dansen. Vooral van passionele tango's . Als haar zus, die in Argentinië woont, haar hulp nodig heeft, hoeft ze niet lang na te denken.

Ondanks haar passie voor de tango, gelooft Carry-Ann niet in het bestaan van de alles omverwerpende liefde. Ze is echter ook onverbeterlijk romantisch. Stiekem hoopt ze nog eens iemand tegen te komen, die bewijst dat ze ongelijk heeft. Maar niet in Argentinië. Ze wil niet dezelfde fout maken als haar zus. Dat wordt moeilijk, als op de haciënda van de buren twee knappe broers blijken te wonen, die ook nog eens goddelijk de tango dansen.

Het gevaar blijkt echter niet in alleen in de liefde te schuilen. Brandstichting, sabotage, moord, liefde en bedrog vormen de ingrediënten voor de uiterst explosieve situatie, waar ze in terecht komt. Ineens blijkt haar leven op het spel te staan.

Geknipt voor haar

Met zo'n titel is het niet vreemd, dat mijn derde boek zich in de kapperswereld afspeelt. De vriendinnen uit 'Cupcakes en een koffer' spelen opnieuw een hoofdrol. Net als de liefde trouwens. En een seriemoordenaar..... Een nieuwe spannende chicklit.(under construction)

Tips

Nadat ik vorig jaar deze oproep heb geplaatst, heb ik veel tips ontvangen. Vooral over selfpublishing. In eerste instantie wilde ik vooral schrijven en het uitgeven aan vakmensen overlaten. Inmiddels ben ik zo ver, dat ik ook het zelf publiceren in boekvorm en als e-boek overweeg. Ik stik van de ideeën.

Heeft iemand nog tips met betrekking tot:
- een corrector met liefde voor mijn genre
- persklaar maken
- omslag design dat mijn lezers aantrekt
- boektrailer maken
- (gratis) website passend bij mijn boeken en de vindbaarheid van mijn boeken en blogs vergrotend
- vertaler naar Engels met liefde en respect voor mijn stijl

- boeken-pr

- (gratis) publiciteit in de media (interviews, reviews, persberichten etc.)

- alles wat nodig is om mijn boeken te publiceren en bij zijn lezers te brengen

Ik hoor jullie tips graag! yara@yaramarch.com

Weconomy

• Geloof jij net als ik dat er genoeg lezers plezier aan mijn boeken zullen beleven? 
• Geloof jij in jouw product (trailer, omslag, corrector, vertaler etc.)
• Ben je bereid je diensten risicodragend(betaling in deel van de opbrengst) te verlenen? 

Ben je ondernemer en/of :

• Bereik je dezelfde doelgroep als ik met mijn boeken (moderne leeftijdloze 20+ vrouwen) Ik stel mijn eerste boek gratis ter beschikking als ik gebruik kan maken van jullie marketinginspanningen (o.a. adverteren in relevante tijdschriften en overige media) en jullie het persklaar maken en overige kosten voor je rekening neemt.
• Wil je graag een x-aantal exemplaren van mijn boek (voor)bestellen als relatiegeschenk of in je kerstpakket?
• Sponsor je graag een deel van de kosten voor het persklaar maken van mijn boek(en) Uiteraard met naamsvermelding. 
• Wil je graag co-ondernemer zijn in het publiceren van mijn boek(en

Ik kom graag met je in contact: yara@yaramarch.com

Voor wie niet wachten kan op het boek: 

The making of……Yara March

De making of mijn boeken kun je al volgen op: yaramarch.blogspot.com

http://yaramarch.blogspot.nl/2012/07/hoe-het-begon.html

Is de eerste blog en regelmatig verschijnt er een nieuwe blog met de schrijversperikelen, voorproefjes van de muziek in Cupcakes en een koffer, achtergrondinformatie over figuren in mijn boeken. Zelfs in het Engels.

Geïnteresseerd:

Neem contact op met:

Yara March

yara@yaramarch.com

Liefde, seks en woorden

Eigenlijk ben ik heel erg preuts. Merkte ik.

Mensen willen het niet altijd toegeven maar ook in het normale leven draait alles om de liefde. Mensen zoeken geborgenheid, vertrouwdheid en leven op bij passie. Toch? Alleen als je eenmaal enige tijd bij de koppels hoort, hebben we het er niet meer over. Natuurlijk wel in het begin.En dan alleen maar in algemene zin Dat je verliefd bent en op wie, dat je het nog steeds leuk met elkaar hebt, dat hij of zij zo fantastisch kookt. En dan houdt het op.

Uitgebreid krijg je te horen over dat heerlijke etentje laatst bij dat fantastische restaurant. Of die fantastische maaltijd die een partner gekookt heeft.Meestal word je dan verblijd met details waarbij je het water in de mond loopt. Elke gang, alle bijpassende drankjes, elk sausje en vooral dat bijzondere toetje, alles komt aan bod. Zelfs of je je daarna al dan niet opgeblazen voelde.

Met uitzondering van sommige tv-programma's natuurlijk. Maar in het normale sociale verkeer hoor je nooit iemand over hoe lekker de seks gisteren was, of met wie, laat staan waar en op sappige details hoef je al helemaal niet te rekenen.

In mijn boeken komen natuurlijk heel veel liefdesscènes voor. Dat krijg je nu eenmaal als je een chicklit schrijft.Heerlijk om te schrijven alleen kom ik af en toe voor een dilemma te staan.

Natuurlijk blijft het meestal niet alleen maar bij handjes vasthouden en een kusje. Nee het gaat er af en toe best heftig aan toe. Dan ontkom ik er niet aan om af en toe iets expliciet te beschrijven.

Dan begint de zoektocht naar de juiste woorden. Het mag opwindend beschreven worden, maar niet platvloers. Er mag passie aan te pas komen, maar het moet geen porno worden.

Soms wordt een lichaam gestreeld: lichaam is een heerlijk neutraal woord. Heel af en toe komt dan ook een geslachtsdeel in beeld.(In mijn verhalen dan, in het echte leven natuurlijk veel vaker)

Dan begint de ellende. Onze taal kent natuurlijk heel veel synoniemen voor een geslachtsdeel. Luister maar eens hoeveel synoniemen Van Kooten en de Bie als de klicheemannetjes op de LP Hengstenbal aan de daad zelf hebben gewijd. http://www.youtube.com/watch?v=CvFbL2iGAUw Een sublieme conference.

Aan de meeste synoniemen kleeft echter wel een nadeel. Piemel of lul klinkt zo lullig. Woorden als Zwaard of wapenstok rieken mij te veel naar hele slechte bouquetreeksachtige of porno verhalen. Mijn beste stuk naar voetbalsupporterspraat. Pik klinkt erg hard, maar noemt het beest(je) wel bij zijn naam.

Opmerkzaam heb ik de laatste tijd dan ook de liefdesscènes in boeken van andere schrijvers gelezen.

James Patterson bijvoorbeeld is bestsellerschrijver van verrukkelijke detectives ( De woman murdersclub-serie en de serie met Alex Cross in de hoofdrol in een woord geweldig!) én liefdesromans. Het glazen hart is mijns inziens een van de mooiste liefdesverklaringen ter grootte van een heel boek. En dan ook nog geschreven met de spanning van een detective. Als je het nog niet gelezen hebt: doen!

Hij is ook nog eens Amerikaan. Wat preutsheid betreft overtreffen de Amerikanen mij natuurlijk ruimschoots. Tot mijn opluchting heeft ook hij het gewoon over een pik als hij er, meestal wel sporadisch, over schrijft.

Toch merk ik dat ik expliciete benamingen zo veel mogelijk vermijd. Ik schrijf en herschrijf totdat duidelijk wordt waarover het gaat.  Zo veel als mogelijk zonder het beestje bij zijn naam te noemen. Maar wel probeer ik de hartstocht, opwinding en passie die de personen in mijn boek beleven over te laten komen.

Jullie mogen beoordelen of ik daar de juiste woorden voor gevonden heb.

Verliefd

Vanmorgen bedacht ik dat schrijven voor mij voelt alsof ik verliefd ben.

De hele dag bevind ik me in een lichte staat van euforie. Als iemand me vragen stelt over mijn schrijfsels raak ik niet uitgepraat. Normaal ben ik ook heel erg geïnteresseerd in de vrienden en mensen om me heen, maar nu ben ik alleen maar vol van Yara.

’s Nachts kan ik zo maar helemaal opgewonden wakker worden met een nieuw idee voor mijn blog of voor een van mijn boeken.

Als ik ’s morgens wakker word, wil ik het liefst meteen aan de computer gaan zitten en schrijven, schrijven, schrijven.

Deze blog schrijf ik ook nog voor ik ontbeten heb, want ik heb vannacht weer zo veel bedacht, dat ik nu echt de rust niet heb, om met een krantje lekker in het zonnetje te ontbijten. Nee, eerst schrijven.

Alle andere dingen lijken van minder belang. Zelfs de leukste dingen, want ik wil eigenlijk het allerliefste meteen gaan schrijven.

Ik lees nauwelijks meer, lig maar heel af en toe lekker in de zon op mijn hangmatje te genieten van het prachtige weer, kijk geen tv meer, zelfs mijn favoriete series moeten maar even op me wachten.

Ik kan me nauwelijks op mijn werk, de krant of een boek concentreren. Ik betrap me erop dat ik regelmatig dromerig voor me uit zit te staren. Alweer een nieuw stuk tekst bedenkend.

Ik doe ook alles voor Yara. Zaken waar ik al jaren tegenop zie om te doen, voor Yara doe ik het. Bloggen (maar dat blijkt net zo leuk als boeken schrijven), Linked in, Facebook zelfs twitteren, Yara March goes for social media.

De hele dag heb ik het gevoel dat ik met mijn hoofd in de wolken loop. En als ik weer een blog of een paar hoofdstukken klaar heb voel ik mij volledig bevredigd.

Verwachtingsvol en met vlinders in mijn buik maak ik mijn computer open en iedere keer weer ben ik zeer aangenaam verrast als ik teruglees wat ik geschreven heb of wil meteen aan de slag om het nog pakkender te vertellen.

Eindelijk weet ik waarom ik schrijven zo leuk vind. Want zeg nou zelf, er is toch niets leukers dan verliefd te zijn?

Taaldilemma's

Gisteren is Pieter begonnen met het lezen van mijn boek. Als hij begint te lezen ben ik vooral benieuwd  naar zijn reactie op de proloog, het enige deel van het boek, waar ik zelf twijfels bij heb. Er klopt iets niet en ik kan maar niet de vinger leggen op wat mij nou hindert.

Gelukkig kan hij me dat meteen vertellen. Gisteren dus toch weer aan de slag met herschrijven. Ik vond het weer leuk! Eindelijk ben ik nu wel tevreden, Pieter ook trouwens.

Hiermee heb ik ook meteen antwoord gekregen op mijn vraag, of ik wel tegen kritiek zal kunnen. Ja dus. Het maakt me helemaal niets uit. Ik heb zelfs zinnen weggeschreven, waar ik trots op ben. Trots op de gevonden woordkeus. Maar in het nieuwe concept past het niet meer. Gelukkig staan er nog veel meer leuke vondsten in het boek

Dat ik die woorden nu niet kan gebruiken. Wie weet komen de woorden in een van de volgende boeken wel weer van pas.

Taal toch al zo iets geks. Eerder schreef ik, dat er soms het mooiste oud taalgebruik opborrelt. Ik voel het nog steeds als een soort van geuzendaad om zo’n woord of zo’n uitdrukking juist wel te gebruiken. Eigenlijk ben ik stiekem trots op mezelf, als de spellingcontroller het stempel ouderwets taalgebruik op mijn schrijfsel plakt.Ik heb het weer voor elkaar. Weer een 'ouderwets' woord van de ondergang gered.

Lastiger vind ik modern taalgebruik. In een van de eerste hoofdstukken van Cupcakes en een koffer gaat de telefoon. Automatisch wil ik schrijven : zij nam de telefoon op. Voor ik het opschrijf, vraag ik me ineens af of je dat nog wel zo zegt. Tenslotte nam je bij zo’n ouderwets toestel de hoorn van het toestel. Vandaar het woord opnemen. Maar tegenwoordig heeft bijna iedereen een mobieltje of een dect-toestel. Die toestellen druk je aan.

Laat ik het maar een deskundige op modern taalgebruik vragen en ik bel mijn jongste zoon.

Ik kon natuurlijk niet gewoon vragen of je nog steeds de term ‘de telefoon oppakken of opnemen gebruikt’. Heel omzichtig begin ik dus te omschrijven: 'Als jouw telefoon overgaat, wat doe je dan?'  Yes, hij zegt: ‘meestal hem oppakken’. Vervolgens hebben we nog een heel gesprek gehad over de correctheid van die uitdrukking. En zoals meestal als je het over de juistheid van taal hebt, is ook hij tijdens het gesprek gaan twijfelen.

.

Overigens was mijn zoon helemaal verbaasd, dat ik juist hem belde over correct taalgebruik.. Hij, die volgens zijn moeder niet altijd het beste Nederlands schrijft, werd nota bene door diezelfde moeder geraadpleegd.

In mijn boek wordt de telefoon dus gewoon opgenomen of opgepakt. Wel laat ik de personen in mijn boek een nummer intoetsen in plaats van draaien. Zo modern ben ik dan weer wel.

Multiple persoonlijkheid

Sinds Yara geboren is, betrap ik me er op dat ik het steeds vaker niet over me zelf, maar over Yara heb. Vooral natuurlijk als het over het schrijven gaat.

Ik heb ook het gevoel, dat als ik ga schrijven, ik in de huid van Yara kruip. Yara is creatiever en vooral ook  laconieker dan ik ben. Ze ziet wel. Waar ik me nog al eens zorgen kan maken of iets wel  goed komt, denkt Yara gewoon ‘komt vanzelf wel goed’.

En tot mijn grote verbazing lukt het  haar dan ook gewoon. Als Yara  ’s avonds niet meer weet, hoe het verhaal verder gaat, vind ze dat prima, kan ze tenminste ook nog eens een avondje wat anders doen.

Als ik in paniek raak, omdat ik inmiddels al weer drie andere verhalen bedacht heb, blijft Yara heel kalm en denkt: ‘meer dan een tegelijkertijd kan ik toch niet schrijven’.

Yara plant mijn tijd veel beter, dan dat ik dat doe. Zij zorgt er voor, dat ik van het schrijven blijf genieten, ondanks dat al mijn tijd er nu door opgeslokt wordt.

Zoals ik al gemerkt heb, heeft Yara net als ik een hekel aan regelzaken. Dat laat ze helaas aan mij over. Wel heb ik van haar geleerd, me daar minder druk over te maken. Als het niet lukt in de tijd die ik er voor gepland heb, laat ik het rustig liggen, totdat ik er wel weer tijd voor heb, ook al duurt dat een paar dagen.

 Yara durft ook veel meer dan ik. Denk ik bij sommige scenes nog wel eens: ‘gaat dit niet te ver, mijn kinderen en ouders lezen dit ook?’ Yara schrijft ze gewoon.

Pieter zegt nog wel eens gekscherend tegen mij: ‘Er zijn heel veel mensen die hiervoor behandeld worden’.

Ik ben echter heel blij met mijn multiple persoonlijkheid. Ik leer veel van Yara. Ik geniet sinds zij er is veel meer van mijn leven en dankzij Yara, ben ik veel meer de vrouw die ik wil zijn.

Yara schrijft dus nu gewoon deze blog, terwijl ik eigenlijk de boontjes zou moeten schoonmaken.

Eten we vandaag toch gewoon wat later!

Nog meer liefde

Vandaag is het dan eindelijk zo ver. Het boek dat in Italië al door mijn hoofd spookte, is vandaag begonnen zichzelf  te laten schrijven.

Het was nog even spannend, want naast het boek voor mijn werk dat ik ook nog mag schrijven, spookten er de afgelopen dagen al drie verhalen door mijn kop. Welk zou het gaan worden? Dat was voor mij ook nog de grote vraag.

Vandaag dus begonnen, en weer verbaasd het me hoe het boek zich weer van zelf schrijft. En hoe ik net als bij ‘Cupcakes en een koffer’ steeds terug moet naar eerdere passages om weer stukken aan te vullen.

Helaas word ik na een uur of zes, zeven moe, want de volgende hoofdstukken staan al te trappelen om geschreven te worden. Uit ervaring (wat klinkt dat goed!) weet ik inmiddels dat ik beter kan stoppen, omdat ik er vanaf nu te lang over zal gaan doen om het op te schrijven. Ik kan echter bijna niet wachten tot donderdag, want dan heb ik weer tijd om verder te schrijven.

Vandaag dus al weer de eerste zes  A4-tjes volgepend, 3354 woorden. Een prachtig begin, zeker als je weet dat dit boek zich afspeelt in Argentinië, een land waar ik niets van af weet. Was dus veel Googelen vandaag. In ‘Cupcakes en een koffer’ hadden de hoofdpersonen iets met (oude) muziek. Gelukkig weet ik daar het een en ander vanaf, scheelde veel opzoeken.

Tot nu toe hebben twee personen in het boek iets met oude (zwart-wit) films. Weet ik iets minder van af. Bijvoorbeeld de volgende vrouw die al meteen een bescheiden rolletje heeft in mijn tweede boek Merle Oberon.  Ik had nog nooit van haar gehoord, maar ja als een van de personen vindt dat een van de andere personen op haar lijkt, kom ik haar dus tegen op Google. Een prachtige vrouw om te zien, met ook nog eens een levensverhaal dat zich leest als een boek.

Alvast een voorproefje: http://sapnamagazine.com/2009/hollywoods-first-indian-actress-merle-oberon/

Zo zie je maar weer hoe leuk schrijven is. Ik kom de gekste wetenswaardigheden tegen, lees sappige levensverhalen, zie prachtige natuurfoto’s en typ me suf.

Een keerzijde is er wel. Het boek wil ook uitgegeven worden.

Ik moet nu voor ‘Cupcakes en een koffer’ dus op pad om een literair agent of een uitgever te vinden. Dat vind ik echter veel minder leuk om te doen. Ik schuif het dan ook een beetje voor me uit.

Vandaar de volgende oproep:

Hou je in boeken van de combinatie liefde, spanning en onverwachte verwikkelingen.

Wil je bij een boek ontroerd raken, op je nagels bijten omdat je benieuwd bent hoe het verder gaat, schateren of grinniken om een leuke ontwikkeling, moeite hebben om het weg te leggen?

Ben je inmiddels benieuwd naar de eersteling van Yara March en ken je iemand die de publicatie van ‘Cupcakes en een koffer’ op weg kan helpen, laat dan van je horen!.(of stuur deze oproep door)

Ben je benieuwd hoe het met Yara March en haar boeken verder gaat?

Blijf dan haar blogs volgen op yaramarch.blogspot.nl

Yara heeft inmiddels ook een pagina op facebook: www.facebook.com/YaraMarch wel nog under construction, tenslotte ben ik nog aan het leren hoe dit soort van dingen werken. Als je hem leuk vindt kun je hem liken.

Tot de volgende blog

Euforie

Gisteren aten we een heel, heel late barbecue.

De hele dag ben ik bezig geweest de laatste hand te leggen aan Cupcakes en een koffer.

De laatste 35 bladzijden had ik tot nog toe nog niet overgelezen en voor ik het wist zat ik helemaal in het verhaal. Ik las het met kromme tenen van de spanning.

Net als ik meestal heb wanneer ik bij het einde van een boek kom, kan ik het niet meer weg leggen en wil weten hoe het afloopt.

Het verwonderlijke is dat ik natuurlijk wel weet hoe het afloopt, ik heb het tenslotte zelf geschreven. 

In een liefdesroman weet je ook dat ze elkaar waarschijnlijk wel krijgen en toch is ieder verhaal weer even spannend. Want hoe krijgen ze elkaar.

Ik heb gemerkt, dat ik ook bij mijn boek weer heel benieuwd was naar het hoe? In welke volgorde gaat het gebeuren, wanneer komt dat en dat ter sprake. Al met al kon ik bijna niet stoppen om de noodzakelijke verbeteringen aan te brengen, laat staan stoppen voor zoiets banaals als eten.

Een late barbecue dus, maar tevens een gevoel van euforie. Cupcakes en een koffer was nu echt af en de afgelopen uren had ik in spanning gezeten over de afloop, werd ik weer geraakt door sommige scenes en voelde me heerlijk voldaan.

Vanmorgen werd ik wakker en wist precies welke verbeteringen nog nodig waren. Gisteren wilde ik zo graag het boek uitlezen, dat ik sommige foutjes over het hoofd heb gezien.

Vanmorgen heb ik het dus echt afgemaakt. De laatste aanvullingen, het nawoord, de citaten.

En zing ik al de hele morgen afwisselend de twee songs die geweldig passen bij mijn boek en mijn stemming

 Dream a little dream of me en When you’re smiling

Geniet er ook maar van

http://www.youtube.com/watch?v=cYaQKKre0PA

Ongeduld

Vandaag eens lekker gaan sporten. Na een uurtje yoga en een uur op de crosswalker, was het tijd voor 45 minuten zwemmen. Tijdens het zwemmen gebeurde het weer. De woorden begonnen opnieuw te dansen in mijn hoofd.

Toen ik vanmiddag thuis kwam, ben ik begonnen aan het eerste stuk van mijn boek voor mijn werk. Schoot al lekker op. Ook hier verwacht ik dat het boek vanzelf zal gaan groeien.

En ja de nieuwe chicklit. Vanmorgen waren er ineens twee. Met welke moet ik nu het eerst beginnen.
Tsjaa, waarom heb ik toch altijd luxe problemen?

Morgenvroeg eens kijken welk verhaal het hardst mijn aandacht vraagt. Het kan natuurlijk ook zo maar zijn, dat ik ze allebei tegelijkertijd moet schrijven. Waar haal ik alleen de tijd vandaan.

Een van mijn favoriete chicklit-schrijfsters Jill Mansell schrijft over zichzelf dat ze de hele dag druk is met mail, de tuin, koken, de kinderen, sociale contacten, sporten etc. etc. en als er dan nog tijd over is, schrijft ze. Zo voel ik het op dit moment ook. Tijdens het zwemmen bedenk ik dan ook, hoe ik meer tijd vrij kan maken om te schrijven.

Voorlopig doe ik dat door net te doen, alsof al die andere bezigheden er niet zijn, heel weinig tv te kijken en nog minder te lezen. Hoewel dat anders wel heel grote favorieten van me zijn.

Vandaag ook weer twaalf bladzijden van mijn eersteling bekeken. Inmiddels is het verhaal nu voor mij al zo bekend, dat ik het moeilijk vind te beoordelen of het leuk is om te lezen.

Of het wel:
Een boek is dat je moeilijk weg kunt leggen
Een boek is waar je bij kunt gniffelen of zelfs af en toe kunt schateren
Een boek is dat ook spannend is, omdat je wilt weten wat er nu eigenlijk aan de hand is
Een boek is waarin je pas heel laat in de gaten krijgt wie het gedaan heeft
Een boek is waar je heerlijk bij de liefdesscenes kunt zwijmelen
Een boek is waarbij je af en toe van ontroering een traantje moet wegpinken
Een boek is waarvan je tevreden bent dat je het hebt gekocht

Eigenlijk hoop ik dat het dat allemaal is.
Alleen zal ik het aan de toekomstige lezers moeten overlaten om dat te beoordelen.

Ik kan haast niet wachten.

Gemis

Is het pas een week geleden, dat ik terugreisde naar huis?

Vol plannen en ideeën voor twee nieuwe boeken, na drie weken me helemaal te hebben kunnen geven aan Cupcakes en een koffer.

En nu een week later, heel veel ervaringen en werk later, lijken die ideeën steeds verder weg te raken. Ik moet nu zelfs in mijn aantekeningen kijken om nog te weten wat ik bedacht had.

Elke dag baal ik meer, dat ik eerst andere dingen moet doen, dat ik niet gewoon mag genieten van het creatieve proces. Dat de woorden in me niet mogen rollen.

Gisteravond kregen eindelijk de woorden en zinnen die nog toegevoegd wilden worden aan Ceek (Cupcakes en een koffer) de ruimte. Heerlijk om ze weer te kunnen laten stromen.

Vandaag had  ik voor het eerst weer een hele dag voor Ceek. Het lezen is begonnen. En toch ben ik vanavond een beetje treurig. Want vandaag heb ik gelezen, fouten uit de tekst gehaald. Waar nodig zinnen mooier gemaakt. Gecontroleerd of alles klopt.

Maar ik mis iets. Ik mis het rollen van de woorden, het plezier van wat er nu weer gebeurt, want alles staat al geschreven. Er komen geen nieuwe ontwikkelingen meer. Het is af.

Maar toch ook niet, want ik mag nog 100 bladzijden lezen, verbeteren en aanvullen waar nodig.

En mijn nieuwe gedachten aan de volgende boeken raken meer en meer en meer op de achtergrond

Liefde

Wat is een chicklit zonder liefde. Helemaal niets dus.

In mijn boek komt de liefde dan ook veelvuldig voor. Heerlijke romantische liefde, maar ook scenes waar ik zelf af en toe met rode oortjes achter de computer heb gezeten.

In het begin dacht ik nog, hoe kan ik nu veel liefdesscènes krijgen, als de twee hoofdpersonen elkaar nog niet gevonden hebben. Gelukkig heeft het boek daar een uitstekende oplossing voor gevonden.

Nu vliegen de vonken er regelmatig vanaf. Tot mijn grote vreugde overigens, want liefdesscènes schrijven zich het makkelijkst. Voor ik er erg in had, stonden er al weer zon drieduizend woorden op het scherm.

Bij liefdesscènes horen ook romantische liedjes. Een van de geweldige songs in dit boek is dan ook het superromantische  Heaven (cheek to cheek van Louis Armstrong met Ella Fitzgerald) en haast nog mooier  Dream a little dream of me van hetzelfde tweetal

Veel plezier bij het luisteren.

  http://www.youtube.com/watch?v=YE4tnxdOAhw&feature=BFa&list=PLCA88A76BF489851A

http://www.youtube.com/watch?v=io0uqrp9dco&playnext=1&list=PL430D2BC8E76837AA&feature=results_main

Sorry M.

Vandaag is het dan eindelijk zo ver. Mijn hoofdpersonen hebben hun nieuwe naam gekregen.

Al nachten word ik steeds wakker met weer een nieuwe naam voor een van de personen. Intussen hadden alleen sommige bijfiguren nog geen nieuwe naam.

Vanmorgen de knoop doorgehakt en dapper begonnen met vervangen. Ben benieuwd of ik nu zelf nog weet wie wie is.

Misschien is het verhaal voor mij nu ook nieuw.

Vol ongeduld wacht ik al op dinsdag. De eerste dag dat ik echt tijd heb om mijn boek te gaan lezen.

Van te voren moet ik wel nog hier en daar wat aan passen. Nog steeds komen er voortdurend zinnen langs, die nog een plekje in mijn boek willen.

Donderdag hoop ik zo ver te zijn dat mijn nieuwe boek het licht gaat zien. Waarschijnlijk kan ik maandag al beginnen met het boek voor mijn werk. Dat wordt echter geen Yara March!

Terwijl hier iedereen gezellig buiten zit koffie te drinken, zit ik binnen aan de computer omdat ik het echt niet meer kon laten om aan het boek te gaan werken.

Ben er zelf verbaasd van. Zal ik nu er bij gaan zitten of mag ik toch nog even Yara zijn?

N.B.

M. je heet nu niet meer hetzelfde als mijn hoofdpersoon, maar mocht je het ooit gaan lezen, weet dan dat Marc eigenlijk jouw naam droeg. Overigens hoop ik je naam nu evengoed te onthouden.

Een muzikaal voorproefje

Als ik iets bedenk  voor het verhaal, waar ik zelf niets van weet, moet ik de informatie ergens vandaan halen.

Heerlijk  om zo’n vraag dan gewoon te stellen op internet en dan meestal de leukste antwoorden te vinden.

Soms kan ik het dan gebruiken in het verhaal, maar vaak bedacht het verhaal een veel simpelere oplossing. Uiteindelijk blijk ik dan al die opgezochte kennis niet nodig te hebben. Maar het houdt je wel van de straat.

Zo had het verhaal een Spaanse Fado-achtige zangeres nodig en vond ik Maria del Mar Bonet

http://www.youtube.com/watch?v=sgDGlyBnSSM&feature=related

Schitterend en zij komt nu in het boek voor samen met Al Alba van Luis Eduardo Aute http://www.youtube.com/watch?v=zVRN8d2kh1g ook zo indrukwekkend.

Heerlijk als ik samen met de hoofdpersonen in het verhaal zo’n schitterende muziek ontdek.

Niet gevonden, maar iets veel simpelers bedacht is o.a. een scanner waar het scanbestand in het geheugen van de scanner bewaard wordt.

Via Google weet ik inmiddels welke landen geen uitleveringsverdrag met Nederland hebben (en welke wel), via Wikipedia ontdek ik dan weer de prachtigste natuurgebieden in die landen.

Heb ik ook kunnen gebruiken

.

Een nadeel heeft zo iets ontdekken wel: ik wil het wel eens in het echt zien.

Mijn volgende verhaal lijkt zich in Zuid-Amerika te gaan afspelen. Wellicht een goede gelegenheid om de research eens ter plekke te gaan uitvoeren?