Film

Ergens halverwege het boek bedacht ik me dat het verhaal eigenlijk net een film is. De verschillende gebeurtenissen zie ik letterlijk gebeuren.

Het is zo filmisch geschreven, dat het wel een filmscenario kan zijn.

Zo’n heerlijke romantische film.

Het gekke is dat ik me geen acteurs kan voorstellen die de rollen zouden kunnen spelen. De meeste waaraan ik denk zijn inmiddels al veel te oud. Misschien moet ik weer eens vaker naar de film gaan.

Mijn fantasie laat me echter als auteur wel weer uitgenodigd worden voor de filmset.

Yara March goes Holywood. Ik zie me al helemaal als VIP misschien wel met een eigen trailer rondgereden worden.

Fantasie is toch geweldig, niet waar.

Zonder mijn fantasie zou Yara March tenslotte nooit geboren zijn.

Toen ik mijn laatste zin bedacht, moest ik terugdenken aan mijn eindexamen Frans op de middelbare school. Prachtige taal dat Frans, alleen heb ik er een beetje moeite mee. Vooral al die Franse boeken lezen. Ik snapte er meestal geen jota van.

Er was uiteindelijk een boek, dat ik alleen als film gezien had. Laat me nu net over dat boek gevraagd worden. En de eerste vraag was welke versie heb je gelezen? (er bleek een versimpelde en de originele versie van te zijn). Daar kon ik niet zo goed antwoord op geven, ik had ten slotte het boek niet gelezen.

Ik keek dus zonder veel moeite een beetje dommig voor me uit. Waarop de volgende vraag was: ‘stonden er plaatjes in?’ Daar kon ik met een gerust hart nee op zeggen. Waarop de examinator constateerde, dat ik dan de goede versie gelezen had, en over ging tot vragen over een boek dat ik gelukkig wel gelezen had.

Dus mocht je niet van lezen houden, tot bij de film.

Spagaat

Het boek is af. Dacht ik. Tot vanmorgen. De hele tijd spoken me nog zinnen, aanvullingen, verbeteringen etc. door het hoofd.

Terwijl het nieuwe boek zich ook al weer in mijn hoofd aan het vormen is.

En dat niet alleen, er verschijnt nu ook een boek voor mijn ‘dagelijkse werk’ in mijn gedachten.

Ik vertel iedereen altijd, je moet een ding tegelijk doen, dan raak je ook niet in de war. Alleen waar ga ik nu beginnen.

Vandaar eerst maar weer een blog.

Nog steeds voel ik me een beetje katerig, dat het verhaal klaar is. Ik heb ooit een bevalling gehad met alleen persweeën. Een uurtje weeën zo gepiept. Alleen heb ik daarna twee dagen naweeën gehad. Zo voelt het nu ook een beetje.

Steeds schieten me nog weer dingen te binnen. Heb ik dat er al in gezet, moet dat niet nog aangevuld. ‘Cupcakes en een koffer’ laat mij nog niet los.

Het was heerlijk even drie weken er helemaal voor het boek te kunnen zijn. Ik ben benieuwd hoe ik straks weer werk en schrijven kan gaan combineren.

Waarschijnlijk vaak vakantie plannen.

Het ei is gelegd

Het is 17.30 29 juli 2012 en ik heb zojuist de laatste zin getypt. Vandaag maar liefst 5864 woorden getypt en het is af. Zonder voorwoord bedankjes en motto en de dingen die ik alleen thuis kan opzoeken en nog ingevuld moeten worden, zijn het op dit moment 83.581 woorden.

Het voelt nu ruim 6 minuten later nog heel onwerkelijk. Ineens is mijn ontdekkingstocht tot zijn einde gekomen.

Het werk begint echter pas.

Ik zal de eerste zijn, die het boek zoals het er nu ligt integraal mag gaan lezen. Kritisch ook nog, want ik zal de fouten, de verschrijvingen, woorden die te vaak voorkomen, minder mooie zinswendingen enzovoorts er uit moeten halen.

Wellicht mag ik nog zinnen aanvullen of moet ik hier en daar wat schrappen.

Dan komt het waarschijnlijk moeilijkste stuk. Anderen mogen het kritisch gaan lezen. Zal ik tegen de kritiek kunnen? Of vind ik dat anderen het net als ik zelf een fantastisch boek moeten vinden.

Want ja, ik ben apetrots op het resultaat. Wat ik tot nu toe steeds gelezen heb, deed mij zelf af en toe versteld staan.

En dan het minst belangrijke, maar volgens M. minstens net zo leuk als het schrijven van het boek: het vinden van een literair agent die er voor gaat zorgen dat mijn boek een uitgever vindt. (Het is geen literatuur hoor, maar zo’n agent schijnt nu eenmaal zo te heten)

Dus als een van jullie nog een literair agent weet:

‘Cupcakes en een koffer’ is klaar om uitgegeven te worden!

Yara March, Prato Valerino 29 juli 2012

Soap

Schrijven is net het echte leven. Er gebeuren leuke dingen, ontroerende dingen, lieve dingen, verdrietige dingen, gemene dingen.

Als aankomend schrijfster is het leuk te ontdekken, dat al die stemmingswisselingen in mijn boek, ook bij mij plaatsvinden. Ik zit te grinneken, ik maak me kwaad, de tranen rollen me over de wangen en soms voel ik me helemaal gespannen, benieuwd hoe het verder gaat.

Op andere momenten ben ik helemaal verbaasd wat er nu weer uit mijn computer komt rollen, en soms bij voorbaat moe, omdat ik dan bijna alles weer moet gaan herschrijven.

Het leukste zijn de onverwachte ontwikkelingen. De gebeurtenissen die ik van te voren helemaal nog niet bedacht heb en die zo maar ineens toch gebeuren.

Nog leuker is als iets dat ik al ruim anderhalve week geleden bedacht had, eergisteren in het boek eindelijk aan bod kwam. Ik dacht al dat ze er nooit achter zouden komen.

Vandaag is dus die eerste moord eindelijk ontdekt. Ben benieuwd wanneer ze er achter komen wie het gedaan heeft,

Dat weet ik namelijk al drie weken. Nu moet het boek het ook nog gaan ontdekken. En ik hoop dat jullie straks als lezers het ook pas op het eind van het boek in de gaten krijgen.

Het gekke is dat ik de plot grotendeels bedacht had. Gebeurt er eergisteren iets waardoor die plot helemaal niet meer klopt. Zelf wist ik het even ook niet meer. Wordt ik 's nachts wakker om te plassen en schemert er vaag een idee hoe het wel eens verder zou kunnen gaan.

's Morgens begin ik de dag met een uurtje zwemmen en zoals iedere morgen begint het verhaal van de dag dan vorm te krijgen. Nu maar afwachten of als ik het dadelijk ga schrijven het ook zo gaat gebeuren.

Het zou zo maar weer anders kunnen gaan.

Tweenamig

Voor ik begon met schrijven, dacht ik altijd een boek te gaan schrijven met een beetje internationale allure. Niet zo’n typisch Nederlands boek, wat dat ook moge zijn. Vooral niet van die typisch Nederlandse namen.

Sinds ik schrijf hebben de personen in mijn boek, je raad het al, typisch Nederlandse namen.

Nou maakte me dat ook helemaal niet uit. Tenslotte schrijf ik voor mijn plezier en what’s in a name.

Tot deze week Tijdens een uurtje zwemmen kregen de personen in mijn boek ineens allemaal een zowel Engels- als Duits-talig goedklinkende naam. Ja zelfs in het Nederlands klinkt het niet slecht.

Ik heb nooit goed namen kunnen onthouden, dus heb ik naast mijn computer een lijstje liggen met de namen van mijn personen (vooral de achternamen zijn zo moeilijk te onthouden) Ik heb nu dus tussen haakjes op dat lijstje de nieuwe namen gezet.

In mijn denken hebben ze echter al twee namen.

Sinds vandaag ben ik dus niet tweetalig, maar tweenamig.

Ben benieuwd met welke naam ze uiteindelijk in mijn boek terechtkomen.

De politie, je vriend en helper

Voor je plezier schrijven is volgens mij schrijven wat er in je op komt. Voor het chicklit deel van mijn boek gaat het ook zo. De detective lijkt echter wel om tijdlijnen, analyses en zo te vragen, kortom een stukje denkwerk.

Nou heb ik daar niet zo heel veel zin in. Ik heb tot begin deze week de verschillende gebeurtenissen met een tijdlijn per gebeurtenis geschreven en dacht het daarmee al heel mooi te doen.

Pieter waarschuwde me al, je moet gewoon een boekanalyse op je eigen boek loslaten, je hebt daar niet voor niets voor geleerd.

Stiekem weet ik natuurlijk wel dat hij gelijk heeft, maar snapt hij intussen nou nog niet dat ik een boek wil schrijven, niet analyseren.

Ik heb voor mezelf besloten die analysefase te laten zitten tot het boek af is. Als ik er dan nog zin in zal hebben, kan ik het altijd nog doen. Dacht ik naïef.

Daarmee heb ik dus even buiten de waard (mijn boek dat zich zelf wel schrijft) gerekend. Dat zet me alsnog aan het werk.

Gaan die stomme rechercheurs in mijn boek een tijdlijn opzetten. In eerste instantie had ik daar al niet zo’n zin in, zoals je hierboven al hebt kunnen lezen, dus werd het een heel beperkte tijdlijn.

Natuurlijk bleek toen meteen dat ik helaas het een en ander moest omzetten in het verhaal.

Gisteren gingen die rechercheurs nog een stapje verder en zetten de tijdlijn van alle gebeurtenissen op een rij. En toen vielen ineens saaie en drukke kantoordagen op zondagen en meer van die onzinnige dingen. Bij het aanpassen van de tijdlijn, bleken vervolgens de hoofdstukken in de verkeerde volgorde te staan, er gebeurtenissen over twee dagen verdeeld, die in een dag moesten en omgekeerd.

Een aantal keren heb ik gisteren dan ook verzucht, ben ik blij dat ik geen politiewerk hoef te doen.

Nog blijer ben ik met mijn computertje. Ik heb nog typen geleerd op een gewone typemachine. Het werken met een elektrische typemachine was al een verademing. Die exercitie van gisteren had me in de ouderwetse tijd dagen gekost van letterlijk knippen, plakken, typ-ex  en alles weer overtypen. Bijna niet voor te stellen dat het nog maar en jaar of dertig geleden zo moest.

Voor alle zekerheid heb ik van alles wat ik gisteren heb gedaan een nieuw document gemaakt, waarbij ik in het oude document de oorspronkelijke tijdlijnen en gebeurtenissen heb laten staan. Vandaag eerst maar eens controleren of de verbeteringen ook echt verbeteringen zijn.

Hopelijk heb ik nu dank zij de politie, die vervelende analyse achter de rug. Mag ik vandaag gewoon weer schrijven.

What's in a name

Yara March. Wat ben ik trots op die naam.

Hij past als een handschoen.

Toen ik toe kwam aan een pseudoniem, zocht ik naar een naam waar ik in terug zou komen.

Met Yara March is me dat helemaal gelukt.

Na eerst gestoeid te hebben met een annagram van de letters van mijn voornamen en mijn meisjesnaam bleef ik ontevreden.

Totdat ik wat vrijer ging associëren.

March was toen heel snel gevonden. Tenslotte ben ik in maart geboren.

De voornaam kostte meer denkwerk. Na eerst heel veel meisjesnamen bekeken te hebben zocht ik het in een heel andere hoek.

Mijn lijfspreuk is: Wat voor een rups het einde is, is voor de vlinder het begin.

Vlinder leek me dus een heel mooie voornaam. Alleen bekt dat alleen in Nederland en ik wilde een neutralere naam met meer internationale allure.

Even googelen op butterfly en girls names leverde me 5 resultaten op. Yara was 1 van de 5.

The meaning is water lady, small butterfly. (Arab and Brazilian)

Ik heb altijd al wat met water gehad, dus die naam werd al maar mooier. Verder bestond er al weer volgens Google nog geen Yara March en was ook de domeinnaam nog vrij.

Yara March kon geboren worden!

Nota Bene

In het Engels betekent Yara trouwens prinses. En Pieter voegde weer een alinea aan onze persoonlijke roman toe door meteen toen ik dat ontdekte uit te roepen: ‘klopt ook als een bus, jij bent mijn prinses!’ En dat klonk niet eens klef!

Bij het terughalen van de precieze tekst oop google zie ik nu ook staan dat in de Braziliaanse mythologie: Iara was a beautifull goddess with green hair and fair skin.

Laat mijn haar alle kleuren van de regenboog gehad hebben, alleen groen ontbrak nog. Bij deze.

wedstrijdje

Behalve dat het schrijven leuk is, maak ik sinds Yara March geboren is ook andere heel leuke dingen mee en beleef ook aan die andere dingen dan het schrijven alleen heel veel plezier.

Het schrijven van dit blog bijvoorbeeld.

Of de interessante mensen die ik ontmoet. M., de journalist bijvoorbeeld die al een (wetenschappelijk) boek gepubliceerd heeft.

Heel nieuwsgierig wil ik dan weten hoe dik zijn boek is. Heel open vertelt hij dat zijn boek 50.000 woorden omvatte. Met plaatjes en noten er bij is het zelfs een heel behoorlijk dik boek geworden. Voor Duitsland bleek het eigenlijk zelfs 10.000 woorden te veel. Maar ja, wetenschappelijk boek hè.

Elke dag dat ik M. en zijn vrouw  tegenkwam, kon ik het niet laten te vertellen hoeveel woorden ik die dag weer geschreven had.

Toen ik over de 49.000 woorden zat, vertelde ik hem snoevend, deze week ga ik je lekker inhalen! Ik zei er nog net niet ‘lekker puh,’achter aan.

Dat deed hij wel toen hij zei, ‘maar ik ben al uitgegeven en jij lekker niet.’

Waarop zijn vrouw mij steunde en opperde, dat ik dat over hooguit een jaar wel zal inhalen.

M., net zo’n snoeverd als ik, kon niet nalaten te zeggen, ‘maar ik heb in Duitsland op de bestsellerlijst gestaan en dat moet zij (wijzend naar mij) eerst nog maar eens waar maken.’

Jammer voor M. was wel, dat zijn vrouw hem verbaasd aankeek en zei “maar daar weet ik helemaal niets van’en hij beteuterd moest toegeven dat hij ook niet verder was gekomen dan de 70^e plaats of zo.

Ik hou erg van spelletjes en ik wil ook heel graag winnen. Zelfs mijn kinderen wilden nooit meer met mij een spelletje spelen, omdat ik altijd veel te fanatiek wilde winnen.

Nou M., Yara March gaat de uitdaging aan.

Het lijkt mij fantastisch als ik volgend jaar tegen je kan zeggen, ‘ik heb je zelfs op de bestsellerlijst ingehaald’.

Snel

Laatst kreeg ik een mailtje met een verwijzing naar het boek ‘how to write a book in 14 days.

Laat ik nu schrijven voor mijn plezier.

En als je iets doet om er zo veel mogelijk lol aan te beleven, wil je niet dat het zo snel mogelijk af is, maar wil je juist dat het zo lang mogelijk duurt.

Wat dat betreft kun je schrijven wel vergelijken met de liefde bedrijven. Daar wil je toch ook niet zo snel mogelijk van af zijn?

Ik ken dat boek overigens wel, en dat gaat uit van een structuur. Je maakt steeds kleinere eenheden (van ik geloof maximaal 5 zinnen. Je begint  elke eenheid vol te schrijven en zo wordt het vanzelf een boek. Non-fictie dan wel.

Waar ik zo van geniet is dat ik niet hoef na te denken over structuren, inhouden etc. Het gebeurt. En heel stiekem ontdek dat er heel veel structuur in zit, schitterende stijlfiguren gebruikt worden.

Ongemerkt zijn die er van zelf ingeslopen. Genieten toch!

Woorden tellen

Jaren heb ik gedichten geschreven. Het uitdagende daaraan vond ik om met zo weinig mogelijk woorden zo veel mogelijk te zeggen.

Bij het schrijven nu, lijkt het soms wel of het de kunst is om met zo veel mogelijk woorden, zo weinig mogelijk los te laten.

In het begin verzuchtte ik dan ook vaak, er is al zo veel gebeurd, en toch ben ik nog maar drie bladzijden verder. Tot Pieter, mijn man, (ik mag zijn volledige naam gebruiken!) tegen me zei dat ik natuurlijk A4 tjes schrijf en het formaat van een boekbladzijde veel kleiner is.

Natuurlijk gelijk opgezocht hoeveel woorden op een bladzijde gaan. Op internet wordt dan gesproken van ergens tussen de 300 en 500 woorden per bladzijde. Als ik dan uitga van 400 woorden per bladzijde en het liefste boeken lees van tussen de 200 en 250 bladzijden, mag ik dus minstens 80.000 woorden schrijven.

Ik ben er dus nog lang niet.

In het begin was ik nog bang dat ik veel te kort van stof was. In grote lijnen wist ik waar het over ging. Die grote lijnen, met uitzondering van de clou, stonden met 9000 woorden  al grotendeels op papier. Het leuke is dat ik inmiddels ruim 51.000 woorden geschreven heb en nog steeds hetzelfde stuk nog niet geschreven heb.

Ertussenin zijn die eerste grote lijnen echter gegroeid tot een echt verhaal met handen en voeten. En het verhaal groeit nog steeds.

Soms bekruipt me nog steeds heel even de angst dat ik de 80.000 woorden nooit zal halen. Dat is echter altijd, ’s avonds als ik gestopt ben met schrijven omdat het voor die dag klaar is.

De volgende morgen komen er echter zomaar nieuwe ontwikkelingen bij en ’s avonds ben ik dan gemiddeld zo maar weer 3000 woorden verder..

Ik ben benieuwd bij hoeveel woorden het boek vindt dat het klaar is.

boek

Soms vertelde ik de laatste tijd aan mensen dat ik schrijf.

Meestal is dan de eerste vraag: ‘Wat schrijf je, een boek?’ 

Mijn standaardantwoord was tot voor kort steeds: ‘Nee, gewoon voor mijn plezier, en of het een boek wordt, zie ik nog wel. Is ook niet belangrijk, want het plezier zit voor mij in het schrijven, dus als het af is heb ik mijn plezier al gehad.”

Tot ik deze week M. tegenkwam. Is het toeval dat hij dezelfde voornaam heeft als een van mijn hoofdpersonen?

M. zei; ‘Maar dan weet je nog niet hoeveel plezier het oplevert, als je boek wordt uitgegeven en je het voor de eerste keer ergens in een boekwinkel ziet liggen.’

Mijn vraag of hij dat zelf dan heeft meegemaakt, kon hij bevestigend antwoorden. Weliswaar een wetenschappelijk boek, maar toch een heus, echt boek.

Blijkbaar is dat ergens blijven hangen, want sinds die opmerking praat ik wel over een boek, heeft mijn boek een titel gekregen en heb ik een heuse schrijversnaam.

Het wordt in eens net echt.

Woorden

Schrijven is leuk.

Minder leuk zijn de groene kringeltjes onder de tekst van de spellingcorrector. Ik vind het hartstikke leuk als er zo maar een zelfs door mij al lang vergeten woord uit de toetsen komt rollen.

Zit ik te gniffelen dat zo’n woord dan weer een nieuw leven krijgt ingeblazen.

Alleen dat commentaar van de spellingscorrector. Ouderwets taalgebruik, geen suggesties.

 

Hoe het begon

Heb je zelf weleens een boek willen schrijven?

Nou ik dus wel.

Maar ja waar zou ik dan over moeten schrijven. Zou het een thriller moeten worden, een chicklit?
Zou ik het in mij hebben een mooi doordacht literair meesterwerk te schrijven? Of zou het juist non-fictie moeten zijn, tenslotte kan ik eindeloos vertellen over mijn werk.

Niet alleen het soort boek kiezen weerhield me van de proef op de som. Ook de vorm weerhield me er van te beginnen aan mijn proeve van bekwaamheid. 1e of 3e persoon, verleden, heden of toekomst.

Jaren heb ik het kiezen voor me uit geschoven tot ergens in maart dit jaar.

Ik weigerde me langer druk te maken over hoe het moest, wat voor soort boek het zou moeten worden etc.
Nee ik wilde gewoon alleen maar schrijven.

Of het een boek zal worden, zal me worst wezen, welke vorm, welk genre who cares. Ik schrijf en wel voor mijn plezier.

En lieve mensen wat blijkt schrijven leuk te zijn. Ik ga zitten en er gebeurt iets. Ik schrijf stukken verhaal en de volgende keer dat ik verder ga voegen er zich weer stukken verhaal tussen.

P. mijn man, heeft me al eens nieuwsgierig gevraagd wanneer hij iets mag lezen, en ik moet hem teleurstellen.
Van mij zou hij het best mogen lezen, maar het is niet af.

Dat is niet erg als het achteraan niet af is, maar het is in het begin , in het midden en alles daartussen in niet af. En het leuke is, dat ik zelf ook nog niet weet waar het niet af is.

Ik bedenk iets, de woorden rollen er uit en dan blijkt dat er in een ander hoofdstuk weer iets bijgeschreven moet worden en ook dat gaat helemaal vanzelf.

Niets nadenken over vorm of genre.

Inmiddels ben ik 49.437 woorden verder en blijkt er een combinatie te zijn ontstaan van een chicklit en een detective. Schrijft een van de hoofdpersonen vanuit de ik-vorm en de anderen vanuit de 3e persoon.

Zit ik, als ik schrijf de hele tijd te glimmen omdat het me zo ontzettend veel plezier oplevert. Ik weet  al wie het gedaan heeft, maar hoe jullie dat gaan ontdekken ontdek ook ik elke dag een beetje meer.

Maar niet alleen schrijf ik, ik ontdek de mooiste muziek, de schitterendste locaties en de meest bijzondere wetenswaardigheden omdat dat ergens in het verhaal nodig blijkt te zijn.

Eergisteren werd het tijd voor een titel die ik in een volgende blog zal onthullen.

Vanmorgen werd Yara March geboren, het pseudoniem waar mijn schrijfsel inmiddels recht op blijkt te hebben.

In mijn blogs zal ik jullie de komende tijd laten meegenieten met mijn wederwaardigheden in

De making of ... Yara March