Vandaag heb ik de hele dag vrij gemaakt om te schrijven. Ik verheug me er al weer op. Benieuwd wat er vandaag uit mijn computer komt rollen. Gaat het verder met sabotage, moord en bedrog? Of gaat de liefde een steeds grotere rol spelen in het leven van mijn hoofdpersonen?
Gaan de hormonen gierend uit de klauwen lopen? Spuit de adrenaline door de aderen? Gaat het mij lukken om de spanning, de angst, de hartkloppingen het trillen en beven zo te beschrijven, dat jij als lezer op het puntje van je stoel zit?
Kan ik het het weeë gevoel in de buik, de uitslaande vlammen inclusief blozende wangen, de euforie, de onzekerheid en twijfel, kan ik al die extreme gevoelsuitbarstingen gebruiken om te laten merken hoe verliefd mijn hoofdpersonen zijn? Maar ook hoe ontregelend en verlammend het kan werken? Wat doet het met mijn hoofdpersonen als beide gevoelens tegelijkertijd optreden?
Vorige week verheugde ik me ook al op een dagje schrijven. Totdat ik me tijdens het schrijven realiseerde dat ik eerst wat meer van de wijnbouw in Argentinië af moest weten om de tijdlijn in mijn nieuwe boek te laten kloppen. Een hele morgen heb ik via internet informatie verzameld over het proces van pluk naar wijn, vereisten voor de teelt etc.
Waar ik niet uit kon komen was wanneer welke werkzaamheden plaats vinden. Voor de oogst kwam ik er nog wel uit, maar voor het snoeien en opbinden? Mijn boek speelt op dit moment in november. Wat doen ze op een wijnbouwbedrijf in Argentinië in november?
Na een uur vergeefs zoeken besloot ik mijn zwager Jan, tuinder en wijnkenner, te bellen. Had ik eerder moeten doen. Binnen tien minuten wist ik niet alleen al die dingen die ik 's morgens had zitten opzoeken, maar kon hij ook samen met mij berekenen, waar ze in Argentinië in november mee bezig zouden kunnen zijn. Van je familie moet je het hebben. In dit geval in gunstige zin.(Overigens heb jij meer info hou ik me aanbevolen)
Dat het (niet) schrijven van het boek ook op mij een ontregelende invloed heeft, merk ik de laatste paar weken.
Toen ik tijdens het schrijven van 'Cupcakes en een koffer', mijn eerste boek, elke dag tijd had om te schrijven, had ik lichamelijk nergens last van. Nu ik deze blog schrijf, realiseer ik me dat, nu ik nog maar mondjesmaat tijd heb om te schrijven, dat blijkbaar wel ontregelend werkt.
Sinds een paar weken giert de adrenaline regelmatig uit het niets door me heen, zweten en allerlei gevoelsuitbarstingen met zich mee brengend. Een aangepast dieet en ondersteunende homeopathische tabletten moeten soelaas bieden. Terwijl mijn gedachten de hele dag bij de wijnbouw zijn, mag ik zes weken lang geen wijn drinken. Terwijl in mijn boek de steaks van de barbecue vliegen, mag ik maar eens in de vier dagen rundvlees.
Vanmorgen drong het ineens tot me door. Niks geen te traag werkende schildklier, overgang of voedsel gevoeligheden.Mijn hormonen kunnen er niet uit. Er moet een plekje zijn voor de hartkloppingen, de vlinders, het (angst)zweet, het zweverige gevoel, kortom al die gevoelens en emoties waar mijn hoofdpersonen mee geconfronteerd zullen worden. Ik voel de verlammende carrousel aan gevoelens, in plaats van dat ik ze beschrijf. Er rest me dus eigenlijk maar een oplossing. Meer tijd besteden aan schrijven!
Even warmlopen met deze blog en nu weer verder met de avonturen in mijn tweede boek.
( P.S. Voor alle zekerheid houd ik me ook maar aan het aangepaste voedingspatroon.)
dinsdag 4 december 2012
donderdag 22 november 2012
Op het verkeerde been
Gisteren en vandaag natuurlijk weer druk geweest met het bestuderen van mijn studieobject: mannen.
Nog steeds ben ik bezig te inventariseren wat een man nu aantrekkelijk maakt. Meteen besloot ik mijn studieobject nog een beetje uit te breiden met : vrouwen.
Want ook de vrouwen in mijn boeken worden als aantrekkelijk omschreven. Nog eens rond kijkend in mijn hotel of op het strand valt het gros niet onder de beschrijving van aantrekkelijk.
En nu moet ik gaan nuanceren: niet vallend onder mijn omschrijving van aantrekkelijk. Tenslotte lopen de meeste van de zogenaamde niet aantrekkelijke types maar mooi met zijn tweeën rond. Dus voor de partner zijn ze wel degelijk aantrekkelijk. Ook zij hebben net als de helden en heldinnen in mijn boeken vlinders in hun buik (gehad), romantische avondjes uit (gekend), en zijn hotel de botel van elkaar (geweest).
Mijn lief heeft een tijdje bij een modellen opleiding gewerkt. Hij vertelde dat het mooie uiterlijk snel went. Pas als zo'n meid ook nog uitstraling heeft of intelligent is, dan blijft ze interessant.
En laatst op de sportschool hadden de 50+ dames een heel dispuut over lelijke mannen die toch heel aantrekkelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan Mick Jagger (in zijn goede jaren ten minste).Wat geeft iemand nou uitstraling? Pas als iemand het heeft of niet heeft, herken je het.
De nog jonge en overigens heel goed uitziende sportinstructeur wist niet goed waar hij moest kijken toen hij die dames in leeftijd variërend van begin 50 tot tegen de 70 verlekkerd allerlei mannen hoorde vergelijken.
Zou dat de reden zijn dat hij enige weken later vervangen werd door een pittige tante?
Ik zat me af te vragen of uitstraling niet ook te maken heeft met eigenschappen die je iemand toedicht. Denken we niet erg in stereotypen? Het succes van Benidorm Bastards is hier op gebaseerd.
Jaren geleden, bij de vrijgezellenfuif van mijn zwager ging het gezelschap (Hazesfans en -haters) verkleed in campingsmoking een kroegentocht houden waarbij als beloning in een van de cafés een grote pan knakworst klaar stond. Alleen de overige cafés kwamen de meestal in driedelig lopende heren niet in. Daar raakten ze daarna maanden niet over uitgepraat. Stiekem hadden ze natuurlijk verwacht, dat de uitsmijters door hun tijdelijke uiterlijk heen zouden kijken en meteen zouden herkennen dat zij wel degelijk goed volk waren. Op de Korenmarkt in Arnhem mooi niet dus.Je ziet er zo uit, dus zul je ook wel....
Ik betrapte mezelf trouwens ook op een staaltje van stereotiep denken. Bij het ontbijtbuffet in mijn hotel staan naast de flessen cava ook de flessen vodka koud. "Zitten er zeker ook Russen en Scandinaviërs in dit hotel', hoorde ik mezelf denken.
Ik ben natuurlijk niet de enige die stereotiep denkt. Zou ik dat in clichés denken, niet kunnen gebruiken om mijn lezers lekker op het verkeerde been te zetten?
Ik heb weer wat om over na te denken op het strand. Nadat ik klaar ben met het afvinken van de aantrekkelijke mannen uiteraard.
Nog steeds ben ik bezig te inventariseren wat een man nu aantrekkelijk maakt. Meteen besloot ik mijn studieobject nog een beetje uit te breiden met : vrouwen.
Want ook de vrouwen in mijn boeken worden als aantrekkelijk omschreven. Nog eens rond kijkend in mijn hotel of op het strand valt het gros niet onder de beschrijving van aantrekkelijk.
En nu moet ik gaan nuanceren: niet vallend onder mijn omschrijving van aantrekkelijk. Tenslotte lopen de meeste van de zogenaamde niet aantrekkelijke types maar mooi met zijn tweeën rond. Dus voor de partner zijn ze wel degelijk aantrekkelijk. Ook zij hebben net als de helden en heldinnen in mijn boeken vlinders in hun buik (gehad), romantische avondjes uit (gekend), en zijn hotel de botel van elkaar (geweest).
Mijn lief heeft een tijdje bij een modellen opleiding gewerkt. Hij vertelde dat het mooie uiterlijk snel went. Pas als zo'n meid ook nog uitstraling heeft of intelligent is, dan blijft ze interessant.
En laatst op de sportschool hadden de 50+ dames een heel dispuut over lelijke mannen die toch heel aantrekkelijk zijn. Denk bijvoorbeeld aan Mick Jagger (in zijn goede jaren ten minste).Wat geeft iemand nou uitstraling? Pas als iemand het heeft of niet heeft, herken je het.
De nog jonge en overigens heel goed uitziende sportinstructeur wist niet goed waar hij moest kijken toen hij die dames in leeftijd variërend van begin 50 tot tegen de 70 verlekkerd allerlei mannen hoorde vergelijken.
Zou dat de reden zijn dat hij enige weken later vervangen werd door een pittige tante?
Ik zat me af te vragen of uitstraling niet ook te maken heeft met eigenschappen die je iemand toedicht. Denken we niet erg in stereotypen? Het succes van Benidorm Bastards is hier op gebaseerd.
Jaren geleden, bij de vrijgezellenfuif van mijn zwager ging het gezelschap (Hazesfans en -haters) verkleed in campingsmoking een kroegentocht houden waarbij als beloning in een van de cafés een grote pan knakworst klaar stond. Alleen de overige cafés kwamen de meestal in driedelig lopende heren niet in. Daar raakten ze daarna maanden niet over uitgepraat. Stiekem hadden ze natuurlijk verwacht, dat de uitsmijters door hun tijdelijke uiterlijk heen zouden kijken en meteen zouden herkennen dat zij wel degelijk goed volk waren. Op de Korenmarkt in Arnhem mooi niet dus.Je ziet er zo uit, dus zul je ook wel....
Ik betrapte mezelf trouwens ook op een staaltje van stereotiep denken. Bij het ontbijtbuffet in mijn hotel staan naast de flessen cava ook de flessen vodka koud. "Zitten er zeker ook Russen en Scandinaviërs in dit hotel', hoorde ik mezelf denken.
Ik ben natuurlijk niet de enige die stereotiep denkt. Zou ik dat in clichés denken, niet kunnen gebruiken om mijn lezers lekker op het verkeerde been te zetten?
Ik heb weer wat om over na te denken op het strand. Nadat ik klaar ben met het afvinken van de aantrekkelijke mannen uiteraard.
woensdag 21 november 2012
Mannen
Mannen
De mannen in mijn boeken zijn allemaal lekkere dingen.
Vanmorgen bij het moment mijmerde ik wat een man nou eigenlijk een lekker ding
maakt. Oplettend kijk ik om me heen. Een eetzaal vol mannen is natuurlijk
ideaal voor mijn studie.
Ik word er echter niet vrolijk van. 80% van wat hier zit is
bejaard of hoogbejaard en ziet er waarschijnlijk al vanaf hun 35e
ook zo uit. Type niet interessant.
Wacht daar zie ik een markante kop boven het koffieapparaat
uitsteken. Nu ben ik natuurlijk benieuwd naar de rest. Lang hoef ik niet op de
afknapper te wachten. Er komt een campingsmokingbroek van de ergste soort te
voorschijn en als klap op de vuurpijl een roze playboy T-shirt. Het zit nog te
strak ook. Mijn interesse is niet eens meer groot genoeg om de tekst op het
shirt te ontcijferen. Iets met lover er in. Zal wel great zijn.
De mannen aan het tafeltje iets verder op lijken ook niet
verkeerd. Hoewel ze zijn duidelijk met zijn tweeën.
Al snel kom ik tot de conclusie dat de leeftijd niet zo
belangrijk blijkt te zijn, als de uitstraling maar jeugdig is. Het lijf? Ook
hier geldt de uitstraling. Die moet uiteraard slank zijn. Een paar pondjes te
veel kan als het maar goed verdeeld zit.En bij een heel mooie kop of verder lekker lijf valt een bierbuik(je) ineens niet meer op. En tenslotte de ogen, die maken de
finishing touch. Je moet er natuurlijk wel in kunnen verdrinken.
Bij de avondmaaltijd gebeurt er wat vreemds. Sexy wordt ineens vertederend. Twee prachtige mannen zitten aan tafel met hun kind van ongeveer anderhalf jaar
in de kinderstoel. Tot zo ver nog niets aan de hand. Gewoon twee mooie, sexy mannen. En dan gebeurt het. Als een van de twee opstaat heb ik vrij uitzicht op zijn
t-shirt. Met grote letters zie ik staan: L U C K Y D A D D Y.
zaterdag 10 november 2012
Winkelen
Zal ik nu wel, zal ik nu niet? Kan het misschien morgen? De bank en een week gemiste tv-programma's lonken naar me. Buiten regent het.Maar nee, de melk is op en eigenlijk heb ik wel zin in iets lekkers.
Gelukkig maar 5 minuten wachten tot er een parkeerplaatsje vrij komt en dan stort ik me in de zaterdagmiddag boodschappen-voor-de-week-doen-drukte.
Als ik ruim twee uur later doodop de winkel uit kom, bedenk ik dat je dit nu nooit in boeken leest. Die wekelijkse gang naar de supermarkt, thuis weer alles in moeten ruimen en ja juist dat lekkers dat ik wilde kopen hadden ze natuurlijk niet.
Nee in boeken gaat de heldin boodschappen doen en iedere week komt ze dezelfde mysterieuze en oh zo knappe man tegen. Heel wat spannende verwikkelingen later blijken ze uiteindelijk toch voor elkaar bestemd.
Of de heldin in het boek vindt onder de spruitjes een lijk en natuurlijk wordt die zaak onderzocht door een norse, brompot van een rechercheur. Maar dan wel een rechercheur die als hij lacht de mooiste man is die zij ooit is tegengekomen. Het hele boek blijft het spannend of zij haar rijke vriend in gaat ruilen tegen deze ruwe bolster, blanke pit figuur. En hoewel we allemaal hopen dat het deze rechercheur gaat worden, slaken we toch een zucht van opluchting als het daadwerkelijk gebeurt.
In een ander genre boeken gaat het om de boodschappenjongen die aan huis de boodschappen bezorgt bij welgestelde dames van net belegen leeftijd. Als een lopend vuurtje gaat het rond dat hij nog wel meer uitpakt dan de tassen met boodschappen alleen. Deze ervaringen zullen zijn verdere leven bestemmen. Het old boys netwerk heeft hij niet meer nodig om het uiteindelijk ver te schoppen. Dat het uiteindelijk toch helemaal mis met hem gaat is dan zo mooi en de jeugdervaringen zo smeuïg beschreven, dat dit boek hoge ogen gooit bij de AKO-literatuurprijs.
Nee het spannendste dat ik ooit bij de supermarkt heb beleefd is dat ik bij het uitparkeren met mijn oude eend net de wielbak van een heel dikke (lease)SUV raakte. Een nauwelijks zichtbaar schrammetje van elfhonderd euro kostte me gelukkig niet mijn hele no-claimkorting.
Toch, laatst ging ik op een voor mij heel ongebruikelijk vroeg tijdstip (nog voor negen uur) en dat in het weekend mijn boodschappen doen. Tot mijn verbazing, en eerlijk is eerlijk, ook mijn genoegen was ik plotseling omringd door prachtige mannen van de oh-wat-ziet-die-er-lekker-uit- leeftijd. "Dat is nog eens leuk winkelen', dacht ik nog. Totdat me opviel dat al deze mannen begeleid werden door 2 of meer dreumesen. Pappadag, moeders mag uitslapen. In plaats van verlekkerd rond te lopen betrapte ik mezelf er op dat ik genietend en vertederd toekeek, hoe er weer zo'n lekker ding achter een ontsnapte peuter aanholde. Dat verschillende van die vaders er naarmate de tijd vorderde steeds verhitter uit kwamen te zien wakkerde mijn plezier alleen maar aan.
Als ik de vader de een van die dreumesen was geweest had ik de bedrijfsleider van deze supermarkt trouwens aangeklaagd wegens pestgedrag. Wie haalt het in zijn hoofd om onder de broodbak, op de grond, midden in het doorlooppad van het brood, het beleg en andere noodzakelijke boodschappen grote dozen neer te zetten op kinderooghoogte. Die dozen bevatten volgens de doosgrote foto een speelgoed winkelwagentje.
Terwijl een van die pappa's voor mamma een lekker croissantje staat uit te zoeken, laat zijn dochtertje van ongeveer tweeënhalf jaar haar echte winkelwagentje mét vlaggetje staan en begint aan zo'n doos te sjorren. De bovenkant van de doos komt net tot haar neus, dus het kost enige moeite voor ze de doos onder de bak uitgetrokken heeft. Na een aantal keren achterover op haar billen gevallen te zijn, straalt ze als het haar gelukt is. Ze loopt om de doos heen en duwt de doos als een kruiwagen voor zich uit in de richting van haar karretje. Pappa komt er ineens achter wat zijn dochter staat te doen. Resoluut houdt hij zijn dochtertje tegen en zet de boos met één beweging terug onder de broodbak.
Verbazingwekkend rustig kijkt zijn dochter, wat hij doet. Hij heeft zich echter nog niet omgedraaid of zij schiet weer op de doos af en het hele verhaal begint opnieuw. Dat geduld hier een familietrekje is, valt af te leiden uit het feit, dat dit tafereel zich tot vier keer toe voor mijn ogen afspeelt. Het verhaal stopt op het moment dat het meisje in de grote winkelwagen wordt getild.
Tot mijn vreugde vindt pa het blijkbaar te moeilijk om ook haar winkelwagen te besturen. Het volgende half uur kom ik ze namelijk diverse keren tegen overal elders in de winkel. Een stuk verderop zie ik dan haar winkelwagentje eenzaam achtergelaten. Pa rent ondertussen verhit achter zijn dochter aan. Zijn volhardende dochter is weer op weg terug naar de verleidelijke doos.
Nog nagenietend kwam ik vrolijk met mijn boodschappen thuis. In geuren en kleuren vertelde ik mijn supermarktbelevenissen.
De grootste domper die dag was echter niet, dat al die lekkere mannen ineens brave huisvaders bleken te zijn, nee dat was de opmerking van mijn lief over mijn verhaal, waar de vertedering vanaf droop. Nuchter constateerde hij: : 'Het wordt tijd dat jij oma wordt'!
Gelukkig maar 5 minuten wachten tot er een parkeerplaatsje vrij komt en dan stort ik me in de zaterdagmiddag boodschappen-voor-de-week-doen-drukte.
Als ik ruim twee uur later doodop de winkel uit kom, bedenk ik dat je dit nu nooit in boeken leest. Die wekelijkse gang naar de supermarkt, thuis weer alles in moeten ruimen en ja juist dat lekkers dat ik wilde kopen hadden ze natuurlijk niet.
Nee in boeken gaat de heldin boodschappen doen en iedere week komt ze dezelfde mysterieuze en oh zo knappe man tegen. Heel wat spannende verwikkelingen later blijken ze uiteindelijk toch voor elkaar bestemd.
Of de heldin in het boek vindt onder de spruitjes een lijk en natuurlijk wordt die zaak onderzocht door een norse, brompot van een rechercheur. Maar dan wel een rechercheur die als hij lacht de mooiste man is die zij ooit is tegengekomen. Het hele boek blijft het spannend of zij haar rijke vriend in gaat ruilen tegen deze ruwe bolster, blanke pit figuur. En hoewel we allemaal hopen dat het deze rechercheur gaat worden, slaken we toch een zucht van opluchting als het daadwerkelijk gebeurt.
In een ander genre boeken gaat het om de boodschappenjongen die aan huis de boodschappen bezorgt bij welgestelde dames van net belegen leeftijd. Als een lopend vuurtje gaat het rond dat hij nog wel meer uitpakt dan de tassen met boodschappen alleen. Deze ervaringen zullen zijn verdere leven bestemmen. Het old boys netwerk heeft hij niet meer nodig om het uiteindelijk ver te schoppen. Dat het uiteindelijk toch helemaal mis met hem gaat is dan zo mooi en de jeugdervaringen zo smeuïg beschreven, dat dit boek hoge ogen gooit bij de AKO-literatuurprijs.
Nee het spannendste dat ik ooit bij de supermarkt heb beleefd is dat ik bij het uitparkeren met mijn oude eend net de wielbak van een heel dikke (lease)SUV raakte. Een nauwelijks zichtbaar schrammetje van elfhonderd euro kostte me gelukkig niet mijn hele no-claimkorting.
Toch, laatst ging ik op een voor mij heel ongebruikelijk vroeg tijdstip (nog voor negen uur) en dat in het weekend mijn boodschappen doen. Tot mijn verbazing, en eerlijk is eerlijk, ook mijn genoegen was ik plotseling omringd door prachtige mannen van de oh-wat-ziet-die-er-lekker-uit- leeftijd. "Dat is nog eens leuk winkelen', dacht ik nog. Totdat me opviel dat al deze mannen begeleid werden door 2 of meer dreumesen. Pappadag, moeders mag uitslapen. In plaats van verlekkerd rond te lopen betrapte ik mezelf er op dat ik genietend en vertederd toekeek, hoe er weer zo'n lekker ding achter een ontsnapte peuter aanholde. Dat verschillende van die vaders er naarmate de tijd vorderde steeds verhitter uit kwamen te zien wakkerde mijn plezier alleen maar aan.
Als ik de vader de een van die dreumesen was geweest had ik de bedrijfsleider van deze supermarkt trouwens aangeklaagd wegens pestgedrag. Wie haalt het in zijn hoofd om onder de broodbak, op de grond, midden in het doorlooppad van het brood, het beleg en andere noodzakelijke boodschappen grote dozen neer te zetten op kinderooghoogte. Die dozen bevatten volgens de doosgrote foto een speelgoed winkelwagentje.
Terwijl een van die pappa's voor mamma een lekker croissantje staat uit te zoeken, laat zijn dochtertje van ongeveer tweeënhalf jaar haar echte winkelwagentje mét vlaggetje staan en begint aan zo'n doos te sjorren. De bovenkant van de doos komt net tot haar neus, dus het kost enige moeite voor ze de doos onder de bak uitgetrokken heeft. Na een aantal keren achterover op haar billen gevallen te zijn, straalt ze als het haar gelukt is. Ze loopt om de doos heen en duwt de doos als een kruiwagen voor zich uit in de richting van haar karretje. Pappa komt er ineens achter wat zijn dochter staat te doen. Resoluut houdt hij zijn dochtertje tegen en zet de boos met één beweging terug onder de broodbak.
Verbazingwekkend rustig kijkt zijn dochter, wat hij doet. Hij heeft zich echter nog niet omgedraaid of zij schiet weer op de doos af en het hele verhaal begint opnieuw. Dat geduld hier een familietrekje is, valt af te leiden uit het feit, dat dit tafereel zich tot vier keer toe voor mijn ogen afspeelt. Het verhaal stopt op het moment dat het meisje in de grote winkelwagen wordt getild.
Tot mijn vreugde vindt pa het blijkbaar te moeilijk om ook haar winkelwagen te besturen. Het volgende half uur kom ik ze namelijk diverse keren tegen overal elders in de winkel. Een stuk verderop zie ik dan haar winkelwagentje eenzaam achtergelaten. Pa rent ondertussen verhit achter zijn dochter aan. Zijn volhardende dochter is weer op weg terug naar de verleidelijke doos.
Nog nagenietend kwam ik vrolijk met mijn boodschappen thuis. In geuren en kleuren vertelde ik mijn supermarktbelevenissen.
De grootste domper die dag was echter niet, dat al die lekkere mannen ineens brave huisvaders bleken te zijn, nee dat was de opmerking van mijn lief over mijn verhaal, waar de vertedering vanaf droop. Nuchter constateerde hij: : 'Het wordt tijd dat jij oma wordt'!
vrijdag 9 november 2012
Spiegelbeeld
Zes of zeven jaar zal ik zijn geweest. We woonden toentertijd
naast een café waar in elk geval met de kermis en andere hoogtijdagen een
orkestje speelde. Volgens mijn moeder traden daar ook Andres vóór Sandra en
Rocco Granata in hun begindagen op. Ik herinner me alleen nog maar van die
mannen met accordeons.
Samen met mijn twee zussen sliepen we op een zolderkamer en
door het zolderraam dreven regelmatig flarden van muziek naar binnen. Luidkeels zong ik dan mee met de hits van toen. Spiegelbeeld
en Ritme van de regen zouden mijn grote doorbraak worden. Want stiekem hoopte
ik dat een van die cafégangers die daar beneden luidruchtig het café verlieten,
mij zouden horen en dat ik dan ontdekt zou worden en heel bekend enzovoorts. Ik
zong dan ook vooral heel hard.
Nog ben ik mijn ouders dankbaar dat ze me nooit verteld
hebben dat mijn gezang niet om aan te horen was. Mijn hele jeugd heb ik dan ook
luidkeels gezongen, onwetend dat ik geen toon kan houden en het geheel dus
valser dan vals klonk.
Bij een van mijn banen hadden ze ook een huisband. Al
tijdens de proeftijd wilden ze me introduceren als bandlid. De looks had ik er
wel voor. Maar ja ik speel geen instrument en inmiddels was mij al lang
duidelijk geworden dat ik weliswaar een prettige stem heb, maar toon houden….’
Dan maar in het achtergrondkoortje’, riep een collega nog. Na een sing-a-long
bij de vrijdagmiddagborrel heb ik er nooit meer iets over gehoord. Gelukkig
bleken mijn zangkunst geen voorwaarde voor mijn vaste contract.
Vanavond was ik de derde avond op een rij bij een
muziekvoorstelling. Eerst twee avonden genieten bij concerten van Alex McMurray
(http://www.alexmcmurray.com/music.php
)om vanavond de driedaagse af te sluiten met Matennaaiers van Nico Dijkshoorn en Ronald
Giphart.
En wat ben ik beide heren dankbaar. Niet alleen inspireerden
ze me met hun geweldige voorstelling tot deze blog, nee ze gaven me een heel
ander toekomstbeeld.
Ronald Giphart gaf aan niet te beschikken over enig muzikaal talent
(speelt geen instrument, zingt niet). Dankzij de vernuftige regievondsten viel dat echter helemaal niet op. Zwakte werd hier juist sterkte. En zo wist hij een fraaie bijdrage te leveren aan diverse schitterende songs van Nico
Dijkshoorn. Op andere momenten onderstreepte de muziek weer zijn verhalen.
Mijn fantasie sloeg meteen op hol. Tot voor kort was ook het schrijven nog een verre droom. Inmiddels ben ik anderhalf boek en 47 blogs verder.
Als fervent muziekliefhebber
heb ik er altijd spijt van gehad dat ik me niet lekker in een band kan
uitleven. Maar nu zie ik weer een heel
nieuw perspectief voor mij opdoemen.
Mijn blogs, stukken uit mijn boek, andere schrijfsels en dan een band
die het geheel kan onderstrepen met een lekkere slepende, ophitsende sound.
Wie weet komt die droom van dat kleine zesjarige
meisje toch nog uit. Mijn deurbel heb ik al veranderd. Die speelt alvast in
viervoud ‘Ritme van de regen’.
zaterdag 27 oktober 2012
Diepvriesdag
Elvis 30 nummer 1 hits schallen door de luidspreker. Voldaan kijk ik naar de lege bier- en wijnflessen om me heen. Met elke lege fles die ik er aan toevoeg word ik vrolijker.
De verbouwing begint zijn tol te eisen. Al twee dagen is mijn humeur ver onder het vriespunt gedaald. Het lijkt bovendien of alles tegenzit. Tijd dus om de hits van Elvis mijn humeur te laten sturen.
En dat begint aardig te lukken. De langzame, heerlijk romantische nummers, de warme stem van Elvis. Alle ingrediënten werken mee om mijn gedachten af te laten dwalen naar mijn tweede boek. Op een paar uurtjes aan het begin van de week na, vind ik momenteel te weinig rust om aan mijn boek te werken. En wat mis ik het! Waarschijnlijk dat ik daarom zo'n kort lontje heb.
Maar nu kan ik me heerlijk overgeven aan het vervolg. De liefdesscènes een plek geven en de plot van de detective verder uitwerken. Ik merk dat er een verschuiving aan het optreden is. Mijn eerste boek was nog duidelijk een chicklit gecombineerd met een detective. Bij dit boek treedt de chicklit echter veel minder nadrukkelijk op de voorgrond. Het idee voor het derde boek ( een vervolg op 'Cupcakes en een koffer', mijn eerste) wordt waarschijnlijk zelfs voornamelijk een detective. Wel een beetje jammer, de liefdesperikelen zijn zo leuk om te schrijven.
Terug naar Elvis. Veel tijd om me in het nieuwe verhaal te verliezen geeft hij me niet. Zodra de swingende nummers aan bod komen, kan ook ik niet meer stil blijven staan. Luidkeels meezingend en dansend dwalen mijn gedachten weer af. Nu echter naar de kookpotten waar ik driftig in sta te roeren.
Vandaag is namelijk diepvriesdag. Twee à drie keer per jaar halen we bij de biologische limousinkoeienboer een vleespakket op en sla ik driftig aan het koken om weer voor maanden genoeg porties hachee in biersaus, rundvlees in rode wijnsaus, peposo met veel knoflook, wijn en rozemarijn etc. in de diepvries op te slaan.
Mijn jongste zoon vindt het heerlijk als hij bij zijn schaarse bezoeken weer uit de diepvriesvoorraad kan komen schransen. Tijdelijk vriendinloos verzuchtte hij laatst: 'Ik hoop dat ik nu een vriendin vind, die net zo lekker kan koken als jij, mam.' Zo'n opmerking levert hem geheid een extra portie hachee op.
En dat brengt mijn gedachten dan weer bij mijn oma van vaderskant. Altijd als ik daar kwam stond er wel iets te eten klaar. Van stoofschotels tot vlaaien, zonder eten kon een bezoek bij oma niet worden afgesloten. Als kind was ik blijkbaar vel over been, dus ik moest nodig wat vetter gemest worden. Ik mocht dan ook onbeperkt van oma van al het lekkers genieten.
Op het laatst van haar leven begon oma steeds vergeetachtiger te worden, zodat het geregeld voorkwam, dat ze ergens in de kasten nog iets te eten vond. Dat het lekkers dan meestal ver over de datum was en vaak al een verdachte groene kleur had, viel haar niet meer op. Het kostte dan ook veel vindingrijkheid om haar verwennerij weg te moffelen, zonder dat ze het zag. Eten weggooien was namelijk een doodzonde.
Oma met zestien kinderen, waarvan er nog twaalf in leven waren, vertelde vaak de verhalen hoe moeilijk het in de oorlog in de hongerwinter soms was om iedereen van eten te voorzien. Hoe ze op de fiets met houten banden naar het noorden fietste om een zak aardappelen te halen, die haar dan bij terugkomst bij een overval weer afgenomen werd. Als ik dan als kind met tranen in de ogen, dit verhaal aan mijn vader vertelde, stelde hij mij weer gerust.Hij beweerde zelfs, dat hij nog nooit zo goed had gegeten als in de oorlogstijd.
Later begreep ik dat mijn opa zo'n goede ritselaar was, dat er eigenlijk altijd wel genoeg eten was voor al die kinderen en de onderduikers, die er ook altijd waren.
Een van die onderduikers verscheen ook later nog altijd trouw bij elke begrafenis in de familie. Toen ik de eerste keer vroeg wie die meneer was, werd achteloos gezegd: 'oh, dat is de onderduiker'. Pas daarna kwamen de anekdotes over de oorlog los.
Het toenmalige huis van mijn opa en oma lag net achter de spoorlijn van het station Venlo. De mensen die wisten te ontsnappen uit de treinen, werden o.a. door het huis van mijn grootouders geloodst, waar ze of op de vliering of achter in de tuin verstopt werden, tot ze verder konden naar een ander adres. Onder de rozentuin was in een talud een goed verborgen ruimte gemaakt.
Bij een van die gelegenheden vertelde een van de oudere zussen van mijn vader met een kwinkslag naar mijn vader, tegen me wat een deugniet mijn vader vroeger was. Acht jaar bij het begin van de oorlog, had hij de ernst van de situatie niet al te zeer in de gaten. Duitsers pesten was voor hem een leuk spelletje. Op een dag kwamen ze hem echter na en renden met hem mee de gang van zijn ouderlijk huis in, waar hij dacht veilig te zijn. Dat op dat moment de onderduikers in de kamer zaten te kaarten, kon hij niet weten, maar bezorgde zijn zus de schrik van haar leven. In de haast om op de vliering te komen, zakte een van de onderduikers met een been door het zachtboard plafond. Gelukkig dropen de Duitsers al snel af, zonder in de kamer te zijn geweest. Hoeveel straf mijn vader heeft gehad, heb ik niet onthouden, maar het zal niet mals zijn geweest.
Die anekdotes waren onderdeel van al die verhalen die verteld werden over muziek- en dansavondjes, ontmoetingen tijdens het werk. Pas de geschiedenislessen maakten de voor mijn familie heel gewone gebeurtenissen achteraf bijzonder.
Terwijl mijn gedachten dus op en neer gingen tussen de herinneringen aan mijn oma en het bedenken van de verhaallijn voor mijn boek, realiseerde ik me, dat het gewone leven vaak meer drama in zich verborgen heeft, dan ik ooit kan verzinnen.
Zou het mij in mijn verhalen blijven lukken om de gewone gebeurtenissen achteraf gezien bijzonder te maken?
De verbouwing begint zijn tol te eisen. Al twee dagen is mijn humeur ver onder het vriespunt gedaald. Het lijkt bovendien of alles tegenzit. Tijd dus om de hits van Elvis mijn humeur te laten sturen.
En dat begint aardig te lukken. De langzame, heerlijk romantische nummers, de warme stem van Elvis. Alle ingrediënten werken mee om mijn gedachten af te laten dwalen naar mijn tweede boek. Op een paar uurtjes aan het begin van de week na, vind ik momenteel te weinig rust om aan mijn boek te werken. En wat mis ik het! Waarschijnlijk dat ik daarom zo'n kort lontje heb.
Maar nu kan ik me heerlijk overgeven aan het vervolg. De liefdesscènes een plek geven en de plot van de detective verder uitwerken. Ik merk dat er een verschuiving aan het optreden is. Mijn eerste boek was nog duidelijk een chicklit gecombineerd met een detective. Bij dit boek treedt de chicklit echter veel minder nadrukkelijk op de voorgrond. Het idee voor het derde boek ( een vervolg op 'Cupcakes en een koffer', mijn eerste) wordt waarschijnlijk zelfs voornamelijk een detective. Wel een beetje jammer, de liefdesperikelen zijn zo leuk om te schrijven.
Terug naar Elvis. Veel tijd om me in het nieuwe verhaal te verliezen geeft hij me niet. Zodra de swingende nummers aan bod komen, kan ook ik niet meer stil blijven staan. Luidkeels meezingend en dansend dwalen mijn gedachten weer af. Nu echter naar de kookpotten waar ik driftig in sta te roeren.
Vandaag is namelijk diepvriesdag. Twee à drie keer per jaar halen we bij de biologische limousinkoeienboer een vleespakket op en sla ik driftig aan het koken om weer voor maanden genoeg porties hachee in biersaus, rundvlees in rode wijnsaus, peposo met veel knoflook, wijn en rozemarijn etc. in de diepvries op te slaan.
Mijn jongste zoon vindt het heerlijk als hij bij zijn schaarse bezoeken weer uit de diepvriesvoorraad kan komen schransen. Tijdelijk vriendinloos verzuchtte hij laatst: 'Ik hoop dat ik nu een vriendin vind, die net zo lekker kan koken als jij, mam.' Zo'n opmerking levert hem geheid een extra portie hachee op.
En dat brengt mijn gedachten dan weer bij mijn oma van vaderskant. Altijd als ik daar kwam stond er wel iets te eten klaar. Van stoofschotels tot vlaaien, zonder eten kon een bezoek bij oma niet worden afgesloten. Als kind was ik blijkbaar vel over been, dus ik moest nodig wat vetter gemest worden. Ik mocht dan ook onbeperkt van oma van al het lekkers genieten.
Op het laatst van haar leven begon oma steeds vergeetachtiger te worden, zodat het geregeld voorkwam, dat ze ergens in de kasten nog iets te eten vond. Dat het lekkers dan meestal ver over de datum was en vaak al een verdachte groene kleur had, viel haar niet meer op. Het kostte dan ook veel vindingrijkheid om haar verwennerij weg te moffelen, zonder dat ze het zag. Eten weggooien was namelijk een doodzonde.
Oma met zestien kinderen, waarvan er nog twaalf in leven waren, vertelde vaak de verhalen hoe moeilijk het in de oorlog in de hongerwinter soms was om iedereen van eten te voorzien. Hoe ze op de fiets met houten banden naar het noorden fietste om een zak aardappelen te halen, die haar dan bij terugkomst bij een overval weer afgenomen werd. Als ik dan als kind met tranen in de ogen, dit verhaal aan mijn vader vertelde, stelde hij mij weer gerust.Hij beweerde zelfs, dat hij nog nooit zo goed had gegeten als in de oorlogstijd.
Later begreep ik dat mijn opa zo'n goede ritselaar was, dat er eigenlijk altijd wel genoeg eten was voor al die kinderen en de onderduikers, die er ook altijd waren.
Een van die onderduikers verscheen ook later nog altijd trouw bij elke begrafenis in de familie. Toen ik de eerste keer vroeg wie die meneer was, werd achteloos gezegd: 'oh, dat is de onderduiker'. Pas daarna kwamen de anekdotes over de oorlog los.
Het toenmalige huis van mijn opa en oma lag net achter de spoorlijn van het station Venlo. De mensen die wisten te ontsnappen uit de treinen, werden o.a. door het huis van mijn grootouders geloodst, waar ze of op de vliering of achter in de tuin verstopt werden, tot ze verder konden naar een ander adres. Onder de rozentuin was in een talud een goed verborgen ruimte gemaakt.
Bij een van die gelegenheden vertelde een van de oudere zussen van mijn vader met een kwinkslag naar mijn vader, tegen me wat een deugniet mijn vader vroeger was. Acht jaar bij het begin van de oorlog, had hij de ernst van de situatie niet al te zeer in de gaten. Duitsers pesten was voor hem een leuk spelletje. Op een dag kwamen ze hem echter na en renden met hem mee de gang van zijn ouderlijk huis in, waar hij dacht veilig te zijn. Dat op dat moment de onderduikers in de kamer zaten te kaarten, kon hij niet weten, maar bezorgde zijn zus de schrik van haar leven. In de haast om op de vliering te komen, zakte een van de onderduikers met een been door het zachtboard plafond. Gelukkig dropen de Duitsers al snel af, zonder in de kamer te zijn geweest. Hoeveel straf mijn vader heeft gehad, heb ik niet onthouden, maar het zal niet mals zijn geweest.
Die anekdotes waren onderdeel van al die verhalen die verteld werden over muziek- en dansavondjes, ontmoetingen tijdens het werk. Pas de geschiedenislessen maakten de voor mijn familie heel gewone gebeurtenissen achteraf bijzonder.
Terwijl mijn gedachten dus op en neer gingen tussen de herinneringen aan mijn oma en het bedenken van de verhaallijn voor mijn boek, realiseerde ik me, dat het gewone leven vaak meer drama in zich verborgen heeft, dan ik ooit kan verzinnen.
Zou het mij in mijn verhalen blijven lukken om de gewone gebeurtenissen achteraf gezien bijzonder te maken?
dinsdag 2 oktober 2012
Uitgever vindt boek?
Gisteren was de gelukstrekking bij de staatsloterij. Dat deed me denken aan een vroegere collega. Ontelbare keren heb ik haar horen vertellen, dat ze zeker wist dat ze de staatsloterij (of een andere loterij) zou gaan winnen. Op een dag vroeg ik hoe vaak ze eigenlijk een lot kocht. Waarop ze toegaf nog nooit een lot gekocht te hebben. Zodra ze een lot zou kopen moest het ook het winnende zijn. Ze wachtte dus liever nog maar even.
Zo vergaat het mij ook een beetje met mijn eerste boek 'Cupcakes en een koffer'. Ik weet zeker dat het goed genoeg is om uitgegeven te worden. Zolang ik nog geen uitgever heb, geniet ik van de voorpret.
Een hele tijd heb ik in stilte genoten van de voltooiing van mijn boek. Daarna ging ik met de blog '' boek vindt uitgever' op zoek naar een uitgever.
Zelfs via mijn blogs hoop ik dat een uitgever, agent of zo, geïnteresseerd raakt. Tsjaa, als ik heel eerlijk ben, vind ik eigenlijk dat een uitgever naar mij toe moet komen. Dat zij/hij mijn schrijfsels leuk vindt en nu nieuwsgierig is naar mijn boek.
Je leest wel dat mijn romantische inborst me parten speelt. Ik geloof nog in fairytales. Mijn verstand zegt echter dat sprookjes niet bestaan. Toch ga ik liever voor mijn gevoel, dat me voor houdt dat alle dingen in mijn leven waarvan ik zeker wist dat ik dat wilde bereiken, ook op een of andere manier werkelijkheid geworden zijn.
Gewoon afwachten is echter ook wel heel erg de kop in het zand stekenderij. De gulden middenweg is dan ook mijn manuscript toesturen naar al die uitgeverijen of agenten die, dank zij tips naar aanleiding van mijn blogs en research, bij mijn boek zouden kunnen passen.
I
Inmiddels heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ligt mijn boek nu ergens op de stapel bij vier uitgeverijen.
En regelmatig denk ik even aan degene die mijn boek mag gaan lezen. Zou zij of hij net zo van het lezen genieten als ik genoten heb van het schrijven? Zou ze op het puntje van haar stoel zitten, haar haar om haar vinger windend, terwijl ze verder leest. Benieuwd naar wat er zal komen.
Of kan zij of hij niet over haar eigen schaduw heen stappen. Ziet alleen de interpunctie of andere 'technische' fouten. Kijkt met professionele blik naar hitpotentie (hoog!) of naar de kosten voor het drukproef klaar maken van het manuscript. Of misschien geeft deze uitgeverij maar een beperkt aantal boeken in dit genre uit en zitten ze gewoon voor dit jaar al vol.
Een tip wil ik degene die mijn boek gaat lezen meegeven. Vergeet even je targets, vergeet even je professionaliteit en vergeet vooral niet waar het bij het lezen om gaat: Durf gewoon van het lezen te genieten.Laat je heel even, echt maar een boek lang, meeslepen door de avonturen van Miranda en haar vriendinnen.
Als je op die manier je werk kunt invullen, heb je dan de staatsloterij nog nodig om gelukkig te zijn?
Veel leesplezier
Zo vergaat het mij ook een beetje met mijn eerste boek 'Cupcakes en een koffer'. Ik weet zeker dat het goed genoeg is om uitgegeven te worden. Zolang ik nog geen uitgever heb, geniet ik van de voorpret.
Een hele tijd heb ik in stilte genoten van de voltooiing van mijn boek. Daarna ging ik met de blog '' boek vindt uitgever' op zoek naar een uitgever.
Zelfs via mijn blogs hoop ik dat een uitgever, agent of zo, geïnteresseerd raakt. Tsjaa, als ik heel eerlijk ben, vind ik eigenlijk dat een uitgever naar mij toe moet komen. Dat zij/hij mijn schrijfsels leuk vindt en nu nieuwsgierig is naar mijn boek.
Je leest wel dat mijn romantische inborst me parten speelt. Ik geloof nog in fairytales. Mijn verstand zegt echter dat sprookjes niet bestaan. Toch ga ik liever voor mijn gevoel, dat me voor houdt dat alle dingen in mijn leven waarvan ik zeker wist dat ik dat wilde bereiken, ook op een of andere manier werkelijkheid geworden zijn.
Gewoon afwachten is echter ook wel heel erg de kop in het zand stekenderij. De gulden middenweg is dan ook mijn manuscript toesturen naar al die uitgeverijen of agenten die, dank zij tips naar aanleiding van mijn blogs en research, bij mijn boek zouden kunnen passen.
I
Inmiddels heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ligt mijn boek nu ergens op de stapel bij vier uitgeverijen.
En regelmatig denk ik even aan degene die mijn boek mag gaan lezen. Zou zij of hij net zo van het lezen genieten als ik genoten heb van het schrijven? Zou ze op het puntje van haar stoel zitten, haar haar om haar vinger windend, terwijl ze verder leest. Benieuwd naar wat er zal komen.
Of kan zij of hij niet over haar eigen schaduw heen stappen. Ziet alleen de interpunctie of andere 'technische' fouten. Kijkt met professionele blik naar hitpotentie (hoog!) of naar de kosten voor het drukproef klaar maken van het manuscript. Of misschien geeft deze uitgeverij maar een beperkt aantal boeken in dit genre uit en zitten ze gewoon voor dit jaar al vol.
Een tip wil ik degene die mijn boek gaat lezen meegeven. Vergeet even je targets, vergeet even je professionaliteit en vergeet vooral niet waar het bij het lezen om gaat: Durf gewoon van het lezen te genieten.Laat je heel even, echt maar een boek lang, meeslepen door de avonturen van Miranda en haar vriendinnen.
Als je op die manier je werk kunt invullen, heb je dan de staatsloterij nog nodig om gelukkig te zijn?
Veel leesplezier
maandag 1 oktober 2012
Wordt vervolgd...
Wat kan een verbouwing je leven toch ontregelen.Met mijn hoofd vol met het maken van lijstjes voor stopcontacten en ander elektrisch spul, verf en verfkleuren, ontruimen van kasten en vooral het aansturen en van koffie voorzien van bouwvakkers komt het schrijven volledig in de verdrukking.
Ergens ben ik blijven steken in een grote brand en is bijna de eerste dode gevallen in mijn inmiddels tweede boek. Gelukkig blijft in mijn hoofd het verhaal nu ook even steken, want nog meer verwikkelingen kan mijn hoofd nu even niet hebben.
Ook het bloggen is daardoor stil gevallen, want als er niets gebeurt, kan ik ook niets vertellen over the making of... Niet dat ik niets te vertellen heb. Breek me de bek niet open...als het over de verbouwing zou mogen gaan.
Inmiddels kijk ik er al naar uit dat eind deze week ik weer terug kan verhuizen naar mijn nieuwe werkkamer. Met uitzicht op mijn bijna geheel gerenoveerde tuin. Zodat ik weer terug kan naar het nieuwe verhaal. Weer de spanning mag voelen van iets ingewikkelds dat staat te gebeuren op liefdesgebied. Weer mag onderduiken in de misverstanden, in de grote maar juist ook heel kleine, boze wereld van de misdaad.
En dan dacht ik twee weken geleden nog, dat als ik toch niet veel zou kunnen doen vanwege de verbouwing, ik misschien wel even een paar dagen naar Barcelona kon gaan als research voor het boek natuurlijk.
Jammer, niet gelukt. Toch leuk te merken dat ik zelfs bij zo'n verbouwing niet gemist kan worden.
Al is het maar om koffie te zetten...
Ergens ben ik blijven steken in een grote brand en is bijna de eerste dode gevallen in mijn inmiddels tweede boek. Gelukkig blijft in mijn hoofd het verhaal nu ook even steken, want nog meer verwikkelingen kan mijn hoofd nu even niet hebben.
Ook het bloggen is daardoor stil gevallen, want als er niets gebeurt, kan ik ook niets vertellen over the making of... Niet dat ik niets te vertellen heb. Breek me de bek niet open...als het over de verbouwing zou mogen gaan.
Inmiddels kijk ik er al naar uit dat eind deze week ik weer terug kan verhuizen naar mijn nieuwe werkkamer. Met uitzicht op mijn bijna geheel gerenoveerde tuin. Zodat ik weer terug kan naar het nieuwe verhaal. Weer de spanning mag voelen van iets ingewikkelds dat staat te gebeuren op liefdesgebied. Weer mag onderduiken in de misverstanden, in de grote maar juist ook heel kleine, boze wereld van de misdaad.
En dan dacht ik twee weken geleden nog, dat als ik toch niet veel zou kunnen doen vanwege de verbouwing, ik misschien wel even een paar dagen naar Barcelona kon gaan als research voor het boek natuurlijk.
Jammer, niet gelukt. Toch leuk te merken dat ik zelfs bij zo'n verbouwing niet gemist kan worden.
Al is het maar om koffie te zetten...
maandag 17 september 2012
Home sweet home
Terwijl beneden volop getimmerd wordt, bedenk ik dat er niet eens zo veel verschil is tussen verbouwen en schrijven.
Hoewel ik zelf niet de hamer, de zaag of de kwast hanteer, moet ik wel steeds bedenken wat ik wil.
Waar moeten leidingen, welke apparatuur moet waar aangesloten. Hoe moeten de stopcontacten er uit zien. Regelmatig word ik dan ook op pad gestuurd om de materialen uit te gaan zoeken. Niet gehinderd door enige kennis, moet ik wel alles vragen.
Net als de research voor dingen in mijn boek waar ik niets van weet. Voor mijn boek maak ik gebruik van internet of ik kom toevallig (zou toeval dan echt niet bestaan?) iemand tegen die me er meer over kan vertellen.
Zo sport ik regelmatig samen met een politierechercheur. Vaak kom je op zo'n sportschool op dezelfde tijdstippen ongeveer dezelfde mensen tegen. Hem had ik echter al maanden niet meer gezien.Ik sta op de crosswalker te bedenken, hoe de beschieting door de rechercheurs in mijn eerste boek aangepakt zou kunnen worden. Mijn man heeft me al vaker verteld, dat als ik met mijn gedachten bij het schrijven ben, ik niets meer om me heen hoor en zie.
Ik raak een beetje gefrustreerd, want ik weet dus echt niets van politieprocedures. Op enig moment kijk ik opzij en wie staat er naast me op de crosstrainer? Ja hoor de rechercheur. Ik struikel haast over mijn woorden, zo benieuwd ben ik wat hij me kan vertellen. Al snel heb ik in de gaten hoe het in grote lijnen in zijn werk gaat. Heel anders dan op tv, maar zo simpel dat ik het kan verzinnen. Zo dient zich telkens op het juiste moment weer een oplossing aan.
Sinds ik schrijf en sinds ik me met de bouw moet bemoeien, leer ik dus elke dag weer gigantisch bij. Inmiddels weet ik precies bij welke bouwmarkt, elektronicazaak, computerwinkel etc. mensen staan met kennis van zaken. Mensen die uit kunnen leggen, waarom je iets wel of niet aan moet schaffen. Mensen die je ook vertellen kunnen of de door jou bedachte oplossing wel de goede is.
Tijdens het schrijven van mijn boek lopen er soms zo veel verhaallijnen die verteld willen worden, dat mijn hoofd bijna op springen staat. Dat bonkebonk-gevoel herken ik ook, nadat ik samen met een zeer deskundige juffrouw bij de Hornbach alle stekkers, stopcontacten, inbouwspots en draadloze stroomsystemen bij elkaar gezocht heb. Wat een hoop nieuwe kennis die ik allemaal moet verwerken.
Stiekem voel ik me ondertussen apetrots als er vervolgens overlegd moet worden met de makers. Inmiddels ben ik namelijk de deskundige over welke apparatuur er in huis is en met elkaar verbonden moet worden. welke stopcontacten, dimmers, lampen, schakelaars en zo bij welke plekken in huis horen. Waar nog geen apparatuur of materiaal voor aangeschaft is. Apetrots ook dat ik het inmiddels steeds beter begin te snappen.
Volgens mij heb ik ook sommige heel leuke oplossingen bedacht.
Ik vraag me af of ik over een paar weken als de verbouwing klaar is, af en toe in mijn stoel zal zitten te genieten, van dat ene stopcontact, dat precies op de goede plek zit.
Net zoals ik nu zo kan genieten als ik een passage uit een van mijn schrijfsels over lees en trots ben op de gebruikte woorden.Tevreden ben met het geschrevene, en soms nog precies weet hoe het was om juist dit te schrijven. En niet alleen stiekem ben ik apetrots op 'Cupcakes en een koffer'.
Schrijven is net als verbouwen. Allebei een heel eigen wereld. Vol met onbekende dingen, die ontdekt moeten worden. Waar projecten afgerond worden. Een eigen tempo kennen. Het resultaat uiteindelijk prachtig is. Een resultaat waar ik nog lang van zal genieten.
Hoewel ik zelf niet de hamer, de zaag of de kwast hanteer, moet ik wel steeds bedenken wat ik wil.
Waar moeten leidingen, welke apparatuur moet waar aangesloten. Hoe moeten de stopcontacten er uit zien. Regelmatig word ik dan ook op pad gestuurd om de materialen uit te gaan zoeken. Niet gehinderd door enige kennis, moet ik wel alles vragen.
Net als de research voor dingen in mijn boek waar ik niets van weet. Voor mijn boek maak ik gebruik van internet of ik kom toevallig (zou toeval dan echt niet bestaan?) iemand tegen die me er meer over kan vertellen.
Zo sport ik regelmatig samen met een politierechercheur. Vaak kom je op zo'n sportschool op dezelfde tijdstippen ongeveer dezelfde mensen tegen. Hem had ik echter al maanden niet meer gezien.Ik sta op de crosswalker te bedenken, hoe de beschieting door de rechercheurs in mijn eerste boek aangepakt zou kunnen worden. Mijn man heeft me al vaker verteld, dat als ik met mijn gedachten bij het schrijven ben, ik niets meer om me heen hoor en zie.
Ik raak een beetje gefrustreerd, want ik weet dus echt niets van politieprocedures. Op enig moment kijk ik opzij en wie staat er naast me op de crosstrainer? Ja hoor de rechercheur. Ik struikel haast over mijn woorden, zo benieuwd ben ik wat hij me kan vertellen. Al snel heb ik in de gaten hoe het in grote lijnen in zijn werk gaat. Heel anders dan op tv, maar zo simpel dat ik het kan verzinnen. Zo dient zich telkens op het juiste moment weer een oplossing aan.
Sinds ik schrijf en sinds ik me met de bouw moet bemoeien, leer ik dus elke dag weer gigantisch bij. Inmiddels weet ik precies bij welke bouwmarkt, elektronicazaak, computerwinkel etc. mensen staan met kennis van zaken. Mensen die uit kunnen leggen, waarom je iets wel of niet aan moet schaffen. Mensen die je ook vertellen kunnen of de door jou bedachte oplossing wel de goede is.
Tijdens het schrijven van mijn boek lopen er soms zo veel verhaallijnen die verteld willen worden, dat mijn hoofd bijna op springen staat. Dat bonkebonk-gevoel herken ik ook, nadat ik samen met een zeer deskundige juffrouw bij de Hornbach alle stekkers, stopcontacten, inbouwspots en draadloze stroomsystemen bij elkaar gezocht heb. Wat een hoop nieuwe kennis die ik allemaal moet verwerken.
Stiekem voel ik me ondertussen apetrots als er vervolgens overlegd moet worden met de makers. Inmiddels ben ik namelijk de deskundige over welke apparatuur er in huis is en met elkaar verbonden moet worden. welke stopcontacten, dimmers, lampen, schakelaars en zo bij welke plekken in huis horen. Waar nog geen apparatuur of materiaal voor aangeschaft is. Apetrots ook dat ik het inmiddels steeds beter begin te snappen.
Volgens mij heb ik ook sommige heel leuke oplossingen bedacht.
Ik vraag me af of ik over een paar weken als de verbouwing klaar is, af en toe in mijn stoel zal zitten te genieten, van dat ene stopcontact, dat precies op de goede plek zit.
Net zoals ik nu zo kan genieten als ik een passage uit een van mijn schrijfsels over lees en trots ben op de gebruikte woorden.Tevreden ben met het geschrevene, en soms nog precies weet hoe het was om juist dit te schrijven. En niet alleen stiekem ben ik apetrots op 'Cupcakes en een koffer'.
Schrijven is net als verbouwen. Allebei een heel eigen wereld. Vol met onbekende dingen, die ontdekt moeten worden. Waar projecten afgerond worden. Een eigen tempo kennen. Het resultaat uiteindelijk prachtig is. Een resultaat waar ik nog lang van zal genieten.
dinsdag 11 september 2012
Overkill
De laatste tijd schreef ik bijna elke dag een blog. Gewoon omdat ik het leuk vind. iets te schrijven wat diezelfde dag ook klaar is. Na te denken over de vorm, zinsbouw etc. Me af te vragen hoe ik het moet schrijven dat jij het ook interessant vindt om te lezen. Hoe breng ik er spanning in, zodat je het ook uit wil lezen?
Heerlijk om te doen, zelfs dagelijks. Nu merk ik dat ook mijn trouwste fans, niet elke dag de tijd vinden om mijn blogs te lezen. Al dagen dub ik nu, moet ik er minder schrijven. Af en toe ook gemakkelijk. Of gewoon moet doorgaan? Of minder schrijven en regelmatig op herhaling gaan?
Hoe zorg ik er voor dat jij mijn blogs blijft lezen?
De afgelopen drie dagen ben ik dus op herhaling gegaan? Heb je dat al gemerkt?
Wat ik merk dat ik mis, is feedback. Vol spanning kijk ik toe als mijn lief mijn laatste blog leest. Moet hij lachen en bij welke passage dan?
Geweldig vind ik het als vrienden en bekenden laten horen dat ze mijn blog leuk vinden om te lezen.
Net nog liet ik iemand mijn laatste blog lezen. Ze wist niet dat ik ze schrijf. Tot mijn grote genoegen moest ze herhaaldelijk lachen.
Als commentaar vertelde ze, dat ze tijdens het lezen een helemaal blij gevoel gekregen had. Ze straalde helemaal.
Een mooier compliment kon ik niet krijgen.
Geniet jij van mijn blogs? Wil je ze vaker of minder vaak lezen? Wacht je al op de volgende? Moet ik vaker op herhaling gaan?
Laat me het weten. Retweet ze, volg ze, klik me aan in google+ (YaraMarch@gmail.com), connect of stuur een mail naar yara@yaramarch.nl.
Yara March kun je vinden op Twitter, Linkedin en Google+.
Heerlijk om te doen, zelfs dagelijks. Nu merk ik dat ook mijn trouwste fans, niet elke dag de tijd vinden om mijn blogs te lezen. Al dagen dub ik nu, moet ik er minder schrijven. Af en toe ook gemakkelijk. Of gewoon moet doorgaan? Of minder schrijven en regelmatig op herhaling gaan?
Hoe zorg ik er voor dat jij mijn blogs blijft lezen?
De afgelopen drie dagen ben ik dus op herhaling gegaan? Heb je dat al gemerkt?
Wat ik merk dat ik mis, is feedback. Vol spanning kijk ik toe als mijn lief mijn laatste blog leest. Moet hij lachen en bij welke passage dan?
Geweldig vind ik het als vrienden en bekenden laten horen dat ze mijn blog leuk vinden om te lezen.
Net nog liet ik iemand mijn laatste blog lezen. Ze wist niet dat ik ze schrijf. Tot mijn grote genoegen moest ze herhaaldelijk lachen.
Als commentaar vertelde ze, dat ze tijdens het lezen een helemaal blij gevoel gekregen had. Ze straalde helemaal.
Een mooier compliment kon ik niet krijgen.
Geniet jij van mijn blogs? Wil je ze vaker of minder vaak lezen? Wacht je al op de volgende? Moet ik vaker op herhaling gaan?
Laat me het weten. Retweet ze, volg ze, klik me aan in google+ (YaraMarch@gmail.com), connect of stuur een mail naar yara@yaramarch.nl.
Yara March kun je vinden op Twitter, Linkedin en Google+.
zaterdag 8 september 2012
Lijstjesgeil
Een van mijn volgers op twitter is tipadvies.nl. Toen ik de site eens goed bekeek, realiseerde ik me, dat ik gek ben op lijstjes.
Lijstjes voor welke dingen ik nog moet doen, lijstjes voor de boodschappen, lijstjes wat er allemaal in mijn nieuwe workshop aan bod moet komen, lijstjes wat mee moet op vakantie en nog veel meer. Overal maak ik lijstjes voor. Vooral om dingen niet te vergeten. Mijn bureau ligt meestal helemaal bezaaid met lijstjes.
Veel van mijn tijd verspil ik dan ook met het zoeken naar een van die lijstjes. Mijn nieuwste 'lijstjes'wapenfeit is nu dat ik het lijstje maak op mijn telefoon. de notities app is daar geweldig voor. Het scheelt een hoop zoeken. Ik heb nu dus lijsten met de meeste maten van ramen, deuren, en muren in mijn huis. Van me door anderen aangeraden hotels en campings en nog veel meer. Het is al een hele lijst geworden van lijstjes.
De laatste tijd komen daar andere lijstjes bij. Van wat ik ergens onderweg bedenk, dat veranderd moet worden in mijn boek. Aandachtspunten voor de volgende hoofdstukken, of een synopsis van een idee voor een volgend boek.
Terug naar tipadvies.nl Een site vol met lijstjes! Ik smolt toen ik al die heerlijke lijstjes vol tips aan het bekijken was. Anti-katertips bijvoorbeeld. Maar liefst 36 tips hoe je een vrouw kunt versieren terwijl je aan 23 tips genoeg hebt om een man.te versieren.
Ik vraag me dan af wie er makkelijker te versieren valt. De vrouw omdat er veel meer dingen zijn waarvoor ze gevoelig blijkt, of de man omdat je voor hem weinig nodig hebt?
Ik wilde deze blog afsluiten met de opmerking dat ik benieuwd ben, wanner in mijn boeken een lijstjesmaker zal opduiken. Ineens realiseer ik me dat in 'cupcakes en een koffer'* al zo iemand zit.
De rechercheurs belast met het onderzoek willen de gebeurtenissen eens even op een rijtje zetten.
En je raadt het al. Ze maken een lijst(je).
* Cupcakes en een koffer
Inhoud:
Lijstjes voor welke dingen ik nog moet doen, lijstjes voor de boodschappen, lijstjes wat er allemaal in mijn nieuwe workshop aan bod moet komen, lijstjes wat mee moet op vakantie en nog veel meer. Overal maak ik lijstjes voor. Vooral om dingen niet te vergeten. Mijn bureau ligt meestal helemaal bezaaid met lijstjes.
Veel van mijn tijd verspil ik dan ook met het zoeken naar een van die lijstjes. Mijn nieuwste 'lijstjes'wapenfeit is nu dat ik het lijstje maak op mijn telefoon. de notities app is daar geweldig voor. Het scheelt een hoop zoeken. Ik heb nu dus lijsten met de meeste maten van ramen, deuren, en muren in mijn huis. Van me door anderen aangeraden hotels en campings en nog veel meer. Het is al een hele lijst geworden van lijstjes.
De laatste tijd komen daar andere lijstjes bij. Van wat ik ergens onderweg bedenk, dat veranderd moet worden in mijn boek. Aandachtspunten voor de volgende hoofdstukken, of een synopsis van een idee voor een volgend boek.
Terug naar tipadvies.nl Een site vol met lijstjes! Ik smolt toen ik al die heerlijke lijstjes vol tips aan het bekijken was. Anti-katertips bijvoorbeeld. Maar liefst 36 tips hoe je een vrouw kunt versieren terwijl je aan 23 tips genoeg hebt om een man.te versieren.
Ik vraag me dan af wie er makkelijker te versieren valt. De vrouw omdat er veel meer dingen zijn waarvoor ze gevoelig blijkt, of de man omdat je voor hem weinig nodig hebt?
Ik wilde deze blog afsluiten met de opmerking dat ik benieuwd ben, wanner in mijn boeken een lijstjesmaker zal opduiken. Ineens realiseer ik me dat in 'cupcakes en een koffer'* al zo iemand zit.
De rechercheurs belast met het onderzoek willen de gebeurtenissen eens even op een rijtje zetten.
En je raadt het al. Ze maken een lijst(je).
* Cupcakes en een koffer
Inhoud:
Als vier vriendinnen met elkaar op vakantie
gaan, kunnen ze nog niet vermoeden, dat weldra hun leven op zijn kop zal staan.
Twee van hen vinden hun grote liefde. Voor het echter zo ver is, wordt er bij
hun ingebroken, worden ze beschoten en als klap op de vuurpijl wordt een van de
vier ontvoerd. Er moeten eerst doden vallen voor ook de politie duidelijk wordt
wat er aan de hand is.
Een heerlijke chicklit gecombineerd met een detective wacht op dit moment nog op een uitgever. Tips zijn welkom bij yara@yaramarch.com. Stuur je lijstje.
donderdag 6 september 2012
Bedankt mijnheer Piekema
Mijn vakantie ligt inmiddels zo’n zes weken terug. Schreef
ik in die vakantie van ruim drie weken nog 50.000 woorden, de afgelopen ruim
zes weken ben ik niet verder dan zo’n 15.000 woorden gekomen.
In het begin van de vakantie deed ik nog van alles naast het
schrijven. Vanaf vier uur ’s middags lag
ik lekker bij het zwembad in het zonnetje te lezen. Vier uur werd vijf uur,
vijf uur werd zes uur. Totdat ik gewoon
tot een uur of zeven doorschreef. Zelfs het aperitiefje schoot er steeds vaker
bij in. Zo vol zat ik nog van het verhaal dat af wilde.
Na anderhalve week, lukte lezen ook bijna niet meer. Ik was
zo bezig met mijn eigen verhaallijn, dat er in mijn hoofd geen ruimte meer was
voor het verhaal van een ander.
En nu. Langzamerhand begint het gewone leven het weer over
te nemen van het schrijven. De ruimte om te schrijven lijkt steeds meer af te
nemen. En met het ontbreken van ruimte om te schrijven, neemt het leven zelf
steeds meer ruimte in. Ik kijk weer elke dag
(al is het maar even) televisie. En gisteren heeft mijn lief op mijn
verzoek drie boeken die ik nog wilde lezen, op mijn e-reader gezet. Misschien
ga ik ze zelfs wel lezen.
Hoewel ik het heerlijk vind om te lezen, om helemaal weg te
raken in een verhaal, merk ik nu dat ik dat eigenlijk niet wil. Ik wil helemaal
verdiept zijn in mijn eigen nieuwe boek. Ik wil me weer laten meeslepen door
het verhaal. Zoals vanmiddag even weer gebeurde. Ik was aan het schrijven, er gebeurde
iets en ja hoor. Ik mocht weer terug naar een eerder hoofdstuk. Daar moest,
hoera, iets toegevoegd worden om het verhaal weer te laten kloppen. Schrijven
zoals ik het het liefste doe, nam zijn eigen plek weer in. Ik hoefde alleen
maar te volgen.
De wereld bestond weer even niet meer voor mij. Ik zat
middenin een brand. Aangestoken, zal in
het boek weldra gaan blijken. Wie het gedaan heeft en waarom, daar hoop ik nog
zo’n 70.000 woorden voor nodig te hebben om dat duidelijk te laten worden. De aanzet er voor heeft zich vandaag al
verplaatst van hoofdstuk 13 naar hoofdstuk 10 en ik weet zeker dat die aanzet nog veel eerder in het boek
toegevoegd zal gaan worden. Op welke manier, daar ben ik zelf ook weer razend
benieuwd naar.
Enfin, ik zat er dus weer even echt lekker in, toen er
iemand mijn tijdelijke werkkamer op kwam om de verwarming te ontluchten.
(Vandaag werden de verwarmingsbuizen verplaatst) Na de tweede keer storen gaf
ik het op. Zelfs bloggen lukte niet, want internet lag er weer eens uit.
Dat die verwarmingsmeneer een heel lekker ding was, was aan mij niet besteed. Ik wilde weer verder schrijven. De echte wereld klopte
echter te nadrukkelijk aan mijn deur. En daarmee ook mijn nieuwsgierigheid. Hoe
zou het inmiddels beneden er uit zien? Zou de muur er al uit zijn, en zo ja hoe
ziet dat dan uit. Moeten die mannen beneden eigenlijk geen koffie hebben? Zuchtend heb ik mijn document gesaved.
Na iedereen van koffie voorzien te hebben, heb ik nog een
poging gewaagd verder te schrijven. Toen
het heerlijk warme zonnetje mijn ogen voor de derde keer liet dichtvallen,
songpop (speel ik tussendoor om wakker te worden) op mijn telefoon vastliep,
internet nog steeds niet werkte en ik geen idee had, waar vandaag mijn blog
over zou moeten gaan, ben ik uit frustratie ik maar gaan hamsteren.
Inmiddels blog ik weer, doet internet het weer, en heb ik er
echt zin in verder te schrijven. Zaterdag een nieuwe poging?
Want ik ben zo benieuwd wanneer de volgende gebeurtenissen
in het boek werkelijkheid gaan worden. De
(bijna?) liefdesbreuk tussen twee
hoofdpersonen, een ontluikende liefde in een heel onverwachte hoek, Niet alleen
mensen , ook bedrijven zullen elkaar gaan vinden in mijn nieuwe verhaal. Waartoe
dat alles gaat leiden? Op dit moment is dat ook voor mij nog een raadsel.
Of zou het allemaal toch totaal anders gaan?
Zaterdag een nieuwe poging!
dinsdag 4 september 2012
Fictie of werkelijkheid?
Verbouwen en schrijven is niet altijd de meest ideale
combinatie.
Mijn hoofdpersonen dansen net vol vurig
temperament de tango, de spanning tussen die twee loopt steeds meer op. Hun lichamen
komen steeds dichter bij elkaar. Zij voelt de haartjes op haar armen recht
overeind gaan staan als zijn adem over haar blote schouder strijkt…. Als iemand tegen me zegt: ‘mevrouw wilt u
de glaslatten aan de binnen of de buitenkant’. Probeer daarna maar weer eens
opnieuw in de juiste stemming voor een dampende bijna-liefdesscène te komen.
Gelukkig zal over een week of twee die ellende
waarschijnlijk afgelopen zijn. Op dit moment liggen ze een week voor op schema.
Dat hoor je niet vaak.
Als er in mijn boeken bouwvakkers zitten, zijn het meestal
van die mooie, krachtig gespierde en vooral heel sexy mannen. Zo’n man,
waar je je, als je hem op straat tegen zou komen, het liefst nog een keer voor om
zou willen draaien.
Vanmiddag had ik na die glaslatten wel wat mooie mannelijke inspiratie
kunnen gebruiken. Maar helaas. Bij mij in huis lopen nu al twee weken
verschillende, hard werkende mannen rond. Op kranen, met glas, met hout, met
stenen, met beton en wat al niet meer. Allemaal heel aardige, heel gewone
mannen. Maar sexy, nee die werken zeker bij iemand anders.
Als mensen dus vragen of mijn boeken autobiografisch zijn,
kan ik dat met een gerust hart ontkennen.
Er staan natuurlijk wel dingen in die op een of andere
manier in het echte leven ook kunnen gebeuren. Sommige dingen heb ik misschien
ook zelf wel eens meegemaakt. Ik ben natuurlijk wel, net als mijn hoofdpersonen
in ‘Cupcakes en een koffer’ op Gran Canaria geweest. Maar niet in dat hotel en
op die plek.
Ik pluk dingen uit het echte leven. In mijn boeken ondergaat alles een transformatie. Gebeurtenissen komen heel anders weer terug. Soms ingewikkelder, soms simpeler, soms gevaarlijker, soms onbegrijpelijker maar vooral heel anders dan in mijn eigen leven.
Neem nu de samenvatting van de inhoud van ‘Cupcakes en een koffer’
De eerste ontmoeting van Miranda
met Marc Lutz zet meteen de toon. Voortaan heet hij in haar gedachten ‘Eikel’. Met een hoofdletter! Er is een
verwisselde koffer voor nodig om hen weer bij elkaar te brengen. Ook deze keer
wordt haar beeld van hem alleen maar bevestigd.
Marc, die zich van geen kwaad
bewust is, wordt echter meer in beslag genomen door een fraudezaak op zijn
werk. Als hij zelf verdacht wordt van de fraude, wordt hij gedwongen op
onderzoek uit te gaan. Miranda blijft echter door zijn gedachten én zijn dromen
spelen. Als ook zij door de politie verdacht wordt, volgen de gebeurtenissen
zich in snel tempo op. En dan vallen er doden.
Zeg
nu zelf. Lijkt dit op jouw leven?
maandag 3 september 2012
Smexy
Soms krijg ik vreemde vragen. Zoals of mijn boek ‘smexy’ is.
Nu weet ik niet wat smexy is en dat had de vragensteller blijkbaar verwacht,
want hij stuurde meteen een link naar wikipedia mee.
Daar leer ik dan dat het een samentrekking is van smart en
sexy.
Nu denk ik dat je dat van een boek niet kunt zeggen. Wel van
de hoofdpersonen. En als ik daar over na denk, dan zijn ze in 'Cupcakes en een koffer' inderdaad allemaal
smexy. Ook de mannen.
In mijn nieuwe boek echter, ben ik daar nog niet zo zeker
van. Zo denkend over de karakters van
mijn hoofdpersonen, is me al eerder opgevallen, dat in mijn nieuwe boek een van
de ‘good guys’ toch een enorme hufter is.
In mijn boeken, net als in het gewone leven, ga ik er meestal
van uit dat mensen aardig zijn. Als ze
dat dan niet zijn, ben ik telkens weer verbaasd. O.K. van sommige mensen kun je
het verwachten. De rol die ze in het maatschappelijk verkeer spelen, verwacht
van ze dat ze zich onaangenaam kunnen opstellen. Een afperser die netjes en
beleefd vraagt of je hem alsjeblieft geld wil geven, kan zich beter laten
omscholen.
Moeilijker wordt het als het allemaal niet zo zwart-wit
ligt. Als een heel aardig iemand, een grote rotzak blijkt te zijn. Als iemand
waar je het totaal niet van verwacht helemaal door het lint gaat. Toch merk ik
bij mezelf dat ik ook dan vaak blijf denken, oh maar dat gebeurt in de grote
stad, of in een ver land, in de film, maar zeker niet in mijn eigen buurt.
Totdat het wel gebeurt.
Een nieuw fenomeen begint zich af te tekenen. Nadat ik bij
het schrijven van mijn boeken, al kan lachen, ontroerd kan raken, soms zit te
huilen, ben ik nu ook af en toe geschokt. Geschokt dat zo’n aardig of lekker
ding, zo’n rotzak kan zijn. Niet omdat het een boef is, maar gewoon omdat hij
zo’n karakter heeft. Omdat hij niet kan invoelen wat voor effect zijn gedrag op
anderen heeft.
Heel stiekem moet ik echter ook toegeven, dat de echte
rotzakken soms heel leuk zijn om te schrijven. Heerlijk onaangepast te zijn. Je
niets van conventies en zo aan te trekken en recht voor zijn raap alleen maar
je eigen belang voorop stellen. Zoals ook sommige politici zich tegenover
andere op kunnen stellen.
Eigenlijk zou ik de debatten moeten volgen, want ik kan er
veel van karaktertekeningen en communicatie leren. Maar vinden jullie het heel
erg, als ik liever schrijf? Net als bepaalde sitcoms het moeten hebben van het
in de grond boren van medespelers, lijkt het debat sinds Fortuijn alleen maar
levendig te zijn, als de tegenstander als persoon aangevallen wordt.
Nu zullen politici er wel tegen kunnen. Maar vind jij het leuk, telkens opnieuw op je persoon
aangevallen te worden. Ligt de bron voor pesten op het werk, op school
enzovoort niet gewoon in het feit dat wij leren te lachen om series als Married
with Children, Cheers of Lachen om homevideo’s.
Leedvermaak. Het woord zegt het al. Vermaak over het leed
van een ander. Mijn maag voelt hol als ik het zie. En toch schiet ook ik af en
toe in de lach als iemand uitglijdt. En zijn ook sommige van de personen in
mijn boeken aardig en toch ook een rotzak of een rotzak met soms heel aardige
trekjes, Het zijn net echte mensen.
zaterdag 1 september 2012
Schrijfvakantie
Gisteren weer een nieuwe verhaallijn bedacht. Er is echter een maar. Ik vind de tijd niet om het op te schrijven.
Het normale werk en leven slokt alle tijd en energie op.
Heb ik dan een vakantie omgeving nodig om te kunnen schrijven? Zou wel leuk zijn. De rest van mijn leven op vakantie. Binnenkort moet ik maar eens de proef op de som nemen.
Yara March gaat op vakantie. Natuurlijk op een lekker plekje ergens in de natuur. Met mooi weer, internet en vooral niet te vergeten een zwembad. Een plek waar ik heerlijk elke dag kan schrijven, zodat ik na die week al op de helft van mijn nieuwe boek hoop te zitten.
Wat heeft een schrijfster het toch goed hè?
Waar de verhaallijn eindelijk op de computer tot leven kan komen. Waar nog meer verhaallijnen ontstaan. Waar ik misschien weer zit te janken van ontroering of niet meer bij kom van het lachen. Want al die kleine verhaaltjes, grote emoties en heerlijke slik-momenten borrelen nu al in mijn hoofd. Vol spanning wachtend tot ze naar buiten mogen komen.
Voor als je ook niet kunt wachten op mijn eerste en tweede boek: lees dan alvast een van de inmiddels 37 blogs:
http://yaramarch.blogspot.nl/
Het normale werk en leven slokt alle tijd en energie op.
Heb ik dan een vakantie omgeving nodig om te kunnen schrijven? Zou wel leuk zijn. De rest van mijn leven op vakantie. Binnenkort moet ik maar eens de proef op de som nemen.
Yara March gaat op vakantie. Natuurlijk op een lekker plekje ergens in de natuur. Met mooi weer, internet en vooral niet te vergeten een zwembad. Een plek waar ik heerlijk elke dag kan schrijven, zodat ik na die week al op de helft van mijn nieuwe boek hoop te zitten.
Wat heeft een schrijfster het toch goed hè?
Waar de verhaallijn eindelijk op de computer tot leven kan komen. Waar nog meer verhaallijnen ontstaan. Waar ik misschien weer zit te janken van ontroering of niet meer bij kom van het lachen. Want al die kleine verhaaltjes, grote emoties en heerlijke slik-momenten borrelen nu al in mijn hoofd. Vol spanning wachtend tot ze naar buiten mogen komen.
Voor als je ook niet kunt wachten op mijn eerste en tweede boek: lees dan alvast een van de inmiddels 37 blogs:
http://yaramarch.blogspot.nl/
vrijdag 31 augustus 2012
Internet en andere ellende In de hoofdrol: José en Jolanda
Een van de meest wijze vragen die een docent me ooit stelde was: Wat kun je dank zij de dingen des levens die je hebt meegemaakt?
Nu doelde hij op de overlevingsstrategieën die je dan ontwikkelt. Ik betrek het nu echter op een heel ander stuk ellende.
I N T E R N E T
Kon ik me in Italië nog voorstellen dat internet zo traag was en regelmatig uitviel. Zeker in de middle of nowhere waar ik verbleef. In Nederland hoort hij het gewoon te doen. Punt.
Mijn overlevingsstrategie in Italië bestond uit het vooruit inplannen van meerdere blogs. Dat reduceerde mijn ergernis tot een dag per vijf dagen.
Sinds anderhalve week valt mijn internet een paar keer per dag uit. Sinds we een nieuw modem hebben, gebeurde dat al regelmatig, maar deze regelmaat is me net iets te vaak. In plaats van 's avonds met energie te stoppen (want mensen wat is schrijven toch leuk!) heb ik nu steeds zo'n band om de kop. Kennen jullie dat?
Een ding heb ik inmiddels van die internet ellende geleerd.
De afgelopen week heb ik veel tips gekregen om mijn boek zelf uit te geven. Dus zelf redigeren, versturen, administreren en wat er nog meer bij kan komen kijken? Ik dacht het niet.
Dus o.a. José bedankt voor de tip, maar nog even niet.
Laat mij maar doen waar ik goed in ben. Schrijven.
Dus bedankt mijnheer Ziggo voor de internet ellende.
Behalve de introductie van Peter, heb ik gisteren gebruik gemaakt van de tip van Jolanda . Ik heb mijn proposal en een deel van het manuscript aangeboden aan een literair agent.
Internet is toch geweldig (als het werkt) Hiervoor had ik nog nooit van een proposal gehoord, laat staan hoe het er uit moet zien. Dat vind je dus allemaal op internet. Genieten toch!
Het mochten vier A4-tjes zijn, maar ik had aan bijna 3 A4-tjes genoeg om meer te vertellen over genre, vorm, synopsis, hoofdpersonages, thema, decor, doelgroep, opzet, inhoud, omvang en een curriculum.
Ik voelde me af en toe net op de middelbare school waar ik toentertijd nog zelf ploeterde op de uittreksels.
Want ja wat is het thema van mijn boek? Je hoort toch altijd van schrijvers dat recensenten veel meer bedoelingen zien, dan dat je zelf hebt bedacht.
Nu begrijp ik dat wel. Ik schrijf. Al schrijvende ontstaat het verhaal, lopen de lijnen en ontstaat waarschijnlijk ook het thema. Niet andersom. Ik bedenk niet 's morgens nu wil ik het eens hebben over liefde overwint de dood. Om maar iets te noemen.
En de inhoud. Hoe vertel je iets over waar het boek over gaat, zonder dat je weet wat er allemaal gebeurt en hoe het afloopt. Het moet prikkelen om te lezen, niet het lezen overbodig maken.
Ik denk dat ik een hele leuke synopsis heb gevonden. Oordeel zelf.
Cupcakes en een koffer
Synopsis: Als vier vriendinnen met elkaar op vakantie gaan, kunnen ze nog niet vermoeden, dat weldra hun leven op zijn kop zal staan. Twee van hen vinden hun grote liefde. Voor het echter zo ver is, wordt er bij hun ingebroken, worden ze beschoten en als klap op de vuurpijl wordt een van de vier ontvoerd. Er moeten eerst doden vallen voor ook de politie duidelijk wordt wat er aan de hand is
N.B. Reacties zijn welkom. Ken jij iemand die het boek dichter bij een uitgever kan brengen, laat het mij weten of stuur dit door naar jouw netwerk.
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
donderdag 30 augustus 2012
Hoogzwanger
Er wordt wel gezegd dat een creatief product, in mijn geval mijn eerste boek, voelt als een kind.
Op dit moment voel ik me echter vooral hoogzwanger.
Hoogzwanger, vol dubbele gevoelens.
Hoogzwanger, het kind mag van jou nu wel eens komen. Terwijl je bij een kind vooral nieuwsgierig bent naar wat voor een mensje het wordt, ben ik bij mijn boek vooral nieuwsgierig naar wie het gaat uitgeven en hoe dat in zijn werk gaat.
Van de ene kant kan het niet vlug genoeg gaan. Ik kijk vol verlangen uit naar de reactie van degene die met mijn boek bezig is,
Dan komt het dubbele om de hoek kijken. Net als bij een zwangerschap, kun je ook genieten van het zwanger zijn. Wil je dat gevoel zo lang mogelijk koesteren.
Zo voelt het met mijn boek ook. Zolang nog niemand er iets van vindt, is het nog van mij. Vind ik het geweldig en geniet vol trots van wat voor me ligt.
Zodra een uitgever of literair agent zijn licht er over laat schijnen, zou het zo maar eens kunnen dat ze er niet zo trots op zijn als ik.
Het is dan net alsof je een pasgeboren baby aan de omgeving laat zien. Voor jou is het de liefste, mooiste en meest bijzondere baby die je ooit hebt gezien.
Je omgeving kirt misschien wel met je mee. De ooohhhs en aaahhhs zijn niet van de lucht, maar toch. Ze draaien zich na de bewondering weer om en gaan verder met hun leven.
Voor jou blijft het echter jouw bijzondere kindje. En eerlijk is eerlijk, daar hoort die ander ook van af te blijven. Het is nog heel even alleen maar van jou, vanaf nu voor altijd.
Totdat het zelf de wereld gaat verkennen................
Op dit moment voel ik me echter vooral hoogzwanger.
Hoogzwanger, vol dubbele gevoelens.
Hoogzwanger, het kind mag van jou nu wel eens komen. Terwijl je bij een kind vooral nieuwsgierig bent naar wat voor een mensje het wordt, ben ik bij mijn boek vooral nieuwsgierig naar wie het gaat uitgeven en hoe dat in zijn werk gaat.
Van de ene kant kan het niet vlug genoeg gaan. Ik kijk vol verlangen uit naar de reactie van degene die met mijn boek bezig is,
Dan komt het dubbele om de hoek kijken. Net als bij een zwangerschap, kun je ook genieten van het zwanger zijn. Wil je dat gevoel zo lang mogelijk koesteren.
Zo voelt het met mijn boek ook. Zolang nog niemand er iets van vindt, is het nog van mij. Vind ik het geweldig en geniet vol trots van wat voor me ligt.
Zodra een uitgever of literair agent zijn licht er over laat schijnen, zou het zo maar eens kunnen dat ze er niet zo trots op zijn als ik.
Het is dan net alsof je een pasgeboren baby aan de omgeving laat zien. Voor jou is het de liefste, mooiste en meest bijzondere baby die je ooit hebt gezien.
Je omgeving kirt misschien wel met je mee. De ooohhhs en aaahhhs zijn niet van de lucht, maar toch. Ze draaien zich na de bewondering weer om en gaan verder met hun leven.
Voor jou blijft het echter jouw bijzondere kindje. En eerlijk is eerlijk, daar hoort die ander ook van af te blijven. Het is nog heel even alleen maar van jou, vanaf nu voor altijd.
Totdat het zelf de wereld gaat verkennen................
dinsdag 28 augustus 2012
Er gaat iets gebeuren: In de hoofdrol: Peter D.
Een wee gevoel in mijn buik. Een strakke band om mijn maag. Mijn ademhaling zit ineens heel hoog. De brok in mijn keel maakt het slikken moeilijker.
Gespannen zit ik nu achter de computer. Vanmorgen was het dan zo ver. Peter D., een van de tipgevers van vorige week heeft een schrijver/uitgever zo ver gekregen dat ik hem mag bellen.
Nu is bellen niet zo mijn ding. Vooral niet als ik iets moet van iemand die ik niet eens ken.
Negen uur: Om het maar zo lang mogelijk uit te stellen, schijtlaars die ik ben, ga ik eerst schrijven.
Want ja je kunt iemand toch niet zo maar om negen uur 's morgens al bellen, nietwaar? Wanneer dan wel?
Om een uur belt mijn lief. Heb je al gebeld? Hij weet hoe ik er tegen op zie.
Met een 'nou succes' hangt hij even later op.
Twee uur: Ik lees de wijzigingsvoorstellen die mijn lief bij het lezen van 'Cupcakes en een koffer" heeft gemaakt. Gelukkig vooral een paar vergeten of te veel gebruikte letters (hoe zo spellingcontrole?).
Hier en daar heeft hij wat moeite met de gebruikte woorden. Gelukkig kan ik daar iets dat veel spannender is voor terug zetten. Al met al zo gepiept.
Drie uur: Ik begin me voor te bereiden op het gesprek. De bel, er komen twee mensen onze open haard verplaatsen. Uitstel van executie.
Vier uur: Stel hij wil wat bladzijden proef lezen, hoe veel moet ik dan sturen om een beeld te geven. Na de eerste vier hoofdstukken, zijn alle verhaallijnen aan bod geweest. 15 bladzijden inclusief de twee voorbladen. Moet kunnen.
Nog stel ik het even uit.
Ik kom op het idee eerst maar eens die meneer te googelen. Hè, hè, er hoort nu ook een gezicht en een verhaal bij.
Ik pak de telefoon.
Daarna krijg ik het nog even druk. De eerste vier hoofdstukken moeten verpakt in een eigen document. Even nalezen op eventuele fouten (alleen een paar vergeten komma's)
Mijn blog in de mail bijvoegen en dan
Vijf minuten zit ik met mijn vinger boven de verzendknop.
Nu gaat het echt gebeuren. Yara March laat de eerste keer iemand anders commentaar leveren op haar boek.
Vinden jullie het net zo spannend hoe het verder gaat? Wordt vervolgd.
Gespannen zit ik nu achter de computer. Vanmorgen was het dan zo ver. Peter D., een van de tipgevers van vorige week heeft een schrijver/uitgever zo ver gekregen dat ik hem mag bellen.
Nu is bellen niet zo mijn ding. Vooral niet als ik iets moet van iemand die ik niet eens ken.
Negen uur: Om het maar zo lang mogelijk uit te stellen, schijtlaars die ik ben, ga ik eerst schrijven.
Want ja je kunt iemand toch niet zo maar om negen uur 's morgens al bellen, nietwaar? Wanneer dan wel?
Om een uur belt mijn lief. Heb je al gebeld? Hij weet hoe ik er tegen op zie.
Met een 'nou succes' hangt hij even later op.
Twee uur: Ik lees de wijzigingsvoorstellen die mijn lief bij het lezen van 'Cupcakes en een koffer" heeft gemaakt. Gelukkig vooral een paar vergeten of te veel gebruikte letters (hoe zo spellingcontrole?).
Hier en daar heeft hij wat moeite met de gebruikte woorden. Gelukkig kan ik daar iets dat veel spannender is voor terug zetten. Al met al zo gepiept.
Drie uur: Ik begin me voor te bereiden op het gesprek. De bel, er komen twee mensen onze open haard verplaatsen. Uitstel van executie.
Vier uur: Stel hij wil wat bladzijden proef lezen, hoe veel moet ik dan sturen om een beeld te geven. Na de eerste vier hoofdstukken, zijn alle verhaallijnen aan bod geweest. 15 bladzijden inclusief de twee voorbladen. Moet kunnen.
Nog stel ik het even uit.
Ik kom op het idee eerst maar eens die meneer te googelen. Hè, hè, er hoort nu ook een gezicht en een verhaal bij.
Ik pak de telefoon.
Daarna krijg ik het nog even druk. De eerste vier hoofdstukken moeten verpakt in een eigen document. Even nalezen op eventuele fouten (alleen een paar vergeten komma's)
Mijn blog in de mail bijvoegen en dan
Vijf minuten zit ik met mijn vinger boven de verzendknop.
Nu gaat het echt gebeuren. Yara March laat de eerste keer iemand anders commentaar leveren op haar boek.
Vinden jullie het net zo spannend hoe het verder gaat? Wordt vervolgd.
maandag 27 augustus 2012
Spanning stijgt
Mijn lief is de laatste tijd erg druk met de verbouwing van ons huis. Zo druk dat hij maar weinig tijd kan vinden om te lezen. Gisteren had hij weer even een paar uurtjes. Hij zat verdiept in 'Cupcakes en een koffer', mijn eerste boek, terwijl ik de uurtjes benutte aan mijn tweede boek verder te schrijven.
Opeens kijkt hij op en zegt: Mag ik je een complimentje geven. Ik ontdek net een verhaallijn, die ik helemaal niet verwacht. Nu word ik wel heel benieuwd, wat er aan de hand is.'
Dat hoort een mens natuurlijk heel graag. Daarna vond ik het helemaal niet erg meer, dat hij het detective deel in het boek spannender vindt dan het liefdesverhaal. Aangezien hij ook dat vlot geschreven vindt, maak ik me daar niet al te veel zorgen over.
Ik kon wel janken zo blij was ik gisteren, dat ook hij het spannend vindt. Dat hij benieuwd is hoe het verder gaat. Dat is wat ik hoop dat mijn boek met zijn lezers doet. Het boek moet je in spanning houden.Liefst tot de laatste bladzijde.
De spaarzame tijd die mijn lief aan het lezen van mijn boek kan besteden, houdt mij nu in spanning. Tot de laatste door hem te lezen bladzijde.
Heb jij nog tips voor mij? Nog steeds kun jij de hoofdpersoon worden in een van mijn blogs. Hoe? Lees
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
Opeens kijkt hij op en zegt: Mag ik je een complimentje geven. Ik ontdek net een verhaallijn, die ik helemaal niet verwacht. Nu word ik wel heel benieuwd, wat er aan de hand is.'
Dat hoort een mens natuurlijk heel graag. Daarna vond ik het helemaal niet erg meer, dat hij het detective deel in het boek spannender vindt dan het liefdesverhaal. Aangezien hij ook dat vlot geschreven vindt, maak ik me daar niet al te veel zorgen over.
Ik kon wel janken zo blij was ik gisteren, dat ook hij het spannend vindt. Dat hij benieuwd is hoe het verder gaat. Dat is wat ik hoop dat mijn boek met zijn lezers doet. Het boek moet je in spanning houden.Liefst tot de laatste bladzijde.
De spaarzame tijd die mijn lief aan het lezen van mijn boek kan besteden, houdt mij nu in spanning. Tot de laatste door hem te lezen bladzijde.
Heb jij nog tips voor mij? Nog steeds kun jij de hoofdpersoon worden in een van mijn blogs. Hoe? Lees
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
zondag 26 augustus 2012
Toch een blog
Heerlijk om weer helemaal in het verhaal te zitten. Ik weet dat ik niet van plan was voor morgen (als jullie dit lezen vandaag) een nieuwe blog te schrijven.
Ik ben vandaag echter zo heerlijk opgeschoten met mijn nieuwe boek, dat ik toch tijd over heb voor een nieuwe blog.
Al schrijvende werd me al duidelijk, dat ook hier een detective in het verhaal begint te sluipen. Net als in mijn vorige boek, weet ik nu dus al een beetje wat er te gebeuren staat. Ben benieuwd wanneer dat ook in het boek te voorschijn gaat komen.
Ik ben al op 10.000 woorden. Een beetje laat om ook het detective gedeelte naar voren te laten komen. Mijn ervaring met het vorige boek is, dat er soms ook vooraan nog extra hoofdstukken komen. Zal hier waarschijnlijk ook gebeuren. Je moet als lezer tenslotte ook in het begin al weten dat er iets spannends te gebeuren staat.
Ik schat dat ik nog zo'n 75.000 woorden te gaan heb. Hopelijk kan ik een hoop vrije dagen plannen de komende tijd. Ik ben namelijk zelf nog het nieuwsgierigst hoe het verhaal zich zal gaan ontrollen.
Helaas pas dinsdag een deel van de dag weer tijd.
Zal ik woensdag anders maar niet gaan sporten? Tenslotte heb ik vandaag gelezen dat elke dag een half uur sporten, net zo veel, zelfs beter resultaat oplevert dan elke dag een uur sporten.
Voorlopig voor jullie dus mijn blogs (dit is no. 32) Veel leesplezier
Nog ideeën? Ik hoor ze graag: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
Ik ben vandaag echter zo heerlijk opgeschoten met mijn nieuwe boek, dat ik toch tijd over heb voor een nieuwe blog.
Al schrijvende werd me al duidelijk, dat ook hier een detective in het verhaal begint te sluipen. Net als in mijn vorige boek, weet ik nu dus al een beetje wat er te gebeuren staat. Ben benieuwd wanneer dat ook in het boek te voorschijn gaat komen.
Ik ben al op 10.000 woorden. Een beetje laat om ook het detective gedeelte naar voren te laten komen. Mijn ervaring met het vorige boek is, dat er soms ook vooraan nog extra hoofdstukken komen. Zal hier waarschijnlijk ook gebeuren. Je moet als lezer tenslotte ook in het begin al weten dat er iets spannends te gebeuren staat.
Ik schat dat ik nog zo'n 75.000 woorden te gaan heb. Hopelijk kan ik een hoop vrije dagen plannen de komende tijd. Ik ben namelijk zelf nog het nieuwsgierigst hoe het verhaal zich zal gaan ontrollen.
Helaas pas dinsdag een deel van de dag weer tijd.
Zal ik woensdag anders maar niet gaan sporten? Tenslotte heb ik vandaag gelezen dat elke dag een half uur sporten, net zo veel, zelfs beter resultaat oplevert dan elke dag een uur sporten.
Voorlopig voor jullie dus mijn blogs (dit is no. 32) Veel leesplezier
Nog ideeën? Ik hoor ze graag: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
zaterdag 25 augustus 2012
Tijd om te schrijven
Vandaag en morgen wil ik eigenlijk geen blog schrijven. Niet omdat het weekend is. Nee het heeft een heel praktische reden. Met een heel weekend vol leuke sociale verplichtingen voor de boeg, wil ik elke minuut die ik heb benutten om verder te schrijven aan mijn tweede boek.
Nu ik niet meer elke dag gewoon kan schrijven, zoals in mijn vakantie, merk ik pas hoe moeilijk het is voldoende tijd te vinden om te schrijven. Net als ik voor mijn gevoel weer helemaal in het verhaal zit, is de tijd al weer om.
Daarom vandaag geen uitgebreide blog en morgen waarschijnlijk geen. Maar niet getreurd.
Er zijn al 30 blogs, heb je ze al allemaal gelezen?
Nog steeds mag jij de hoofdpersoon worden in een van mijn blogs. Hoe? Lees
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
Nu ik niet meer elke dag gewoon kan schrijven, zoals in mijn vakantie, merk ik pas hoe moeilijk het is voldoende tijd te vinden om te schrijven. Net als ik voor mijn gevoel weer helemaal in het verhaal zit, is de tijd al weer om.
Daarom vandaag geen uitgebreide blog en morgen waarschijnlijk geen. Maar niet getreurd.
Er zijn al 30 blogs, heb je ze al allemaal gelezen?
Nog steeds mag jij de hoofdpersoon worden in een van mijn blogs. Hoe? Lees
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
vrijdag 24 augustus 2012
Sterke Mannen.
Hoera, er is een verschil tussen mannen en vrouwen.
De meeste mannen en vrouwen weten al lang wat allerlei wetenschappers de laatste tijd proberen aan te tonen: Er is verschil tussen man en vrouw.
Als schrijfster zeg ik daar nog boven op: 'en maar goed ook'. Want waar zou het anders in een chicklit over moeten gaan? Verschil moet er zijn.
Maar is er ook een verschil tussen de lezers van typische 'vrouwen' boeken en typische 'mannen' boeken (wat zijn trouwens mannenboeken bij de fictieboeken)? Waarschijnlijk weet de afdeling marketing van een grote boekhandel of van een uitgeverij daar veel meer over te vertellen dan ik.
Wel weet ik, dat ik het altijd heerlijk heb gevonden, als ik bij een boek lekker kan lachen en ontroerd kan raken. Ook films waarbij dat kan oefenen een grote aantrekkingskracht op mij uit. En niet alleen op mij.
Als ik op dinsdag vraag wie er naar Grace's Anatomy of soortgelijke series heeft gekeken, dan beamen de meeste vrouwen in mijn omgeving dit wel.Ook afgelopen maandag heb ik weer een heerlijk traantje kunnen laten lopen bij Private Practice. Toch kijk ik meestal alleen.
Vinden mannen zo'n avondje zwijmelen nou echt niet leuk? Of durven ze er niet van te genieten? Hoe zit dat dan bij boeken?
Op een van onze vakanties hadden we blijkbaar wat te weinig boeken bij ons. Op een avond word ik steeds uit mijn boek gehaald, doordat mijn lief steeds in lachen uitbarst. Bij navraag blijkt, dat hij een boek uit mijn stapel aan het lezen is. "De prins op het verkeerde paard' van Jill Mansell. Sindsdien is voor hem de ontdekkingstocht door chicklitland begonnen. Het klopt nu echt als hij van zichzelf zegt dat hij een lees omnivoor is. Mijn stapel boeken is niet langer meer voor mij alleen. Het komt nu zelfs af en toe voor dat hij een schrijfster eerder ontdekt dan ik en me wijst op haar boeken.
Gelukkig zijn er ook mannen die bij een ontroerend gedeelte in een film, zichzelf niet stoer gaan overschreeuwen en gewoon net als ik een traantje wegpinken.Heel wat lekkerder kijken in de bioscoop.
Een man hoeft voor mij niet alleen stoer, gespierd en mooi te zijn. Maakt het durven tonen van emoties nou juist niet van een man een echte man.
Ik hoop dan ook dat mijn boek straks niet alleen door vrouwen gelezen zal gaan worden. Misschien moet er wel een sticker op komen met: 'ook geschikt voor echte mannen'
N.B. Je kunt nog steeds de hoofdpersoon worden in mijn blogs. Hoe? Lees
http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
donderdag 23 augustus 2012
Ergernis, spannend of hartverwarmend?
Veel verhalen beginnen met een vorm van ergernis, met iets wat eng of spannend gevonden wordt,
of met iets hartverwarmends.
Het mooiste zijn de verhalen die alle drie in zich
verenigen.
Laat het woord navigatiesysteem vallen en de sterke verhalen
komen los. Vandaag hoorde ik de volgende voorbeelden:
De ergernis als het ding het midden in het centrum van een
vreemde stad, als je er bijna bent, het ineens af laat weten en je een uur
later en tig eenrichtingsstraten verder te laat op je afspraak bent.
Of ergens in het buitenland op een autosnelweg 65 km lang
hebt gezien blijf deze weg volgen en dan net bij het kruispunt van 5 snelwegen
het ding opnieuw gaat laden.
Of ergens in de middle of nowhere zonder gsm bereik van je
navigatie staan en dan zo’n boertje van buuten tegen komen die tegen je zegt: ‘ie
bint un mooi wiefke. Ik wil wel mit oe mit rieën en oe de weg wiezen’. Lief
bedoeld?
Of in een Italiaanse stad twee jochies op scooters die je
wijzen achter hen aan te rijden. Vervolgens
via een wirwar van smalle straatjes naar ergens buitenaf rijden. Terwijl je met je
medereisgenoten al tien minuten ruzie maakt of het wel verstandig is. Is dit nu niet juist de situatie waarvan
iedereen zegt: ‘hoe kun je nou zo stom zijn”. En net als je besluit het voor
gezien te houden en zo snel als mogelijk weer de bewoonde wereld op te zoeken,
brengen ze je precies naar de plaats van bestemming. Nog voor je hen zelfs maar
hebt kunnen bedanken, rijden ze vrolijk zwaaiend verder.
De vier vrouwen aan tafel waren het hier roerend over eens:
hartverwarmend!
Het doet me denken aan een situatie uit mijn jeugd.
Hongarije 1971. De tijd dat je nog minstens 2 ½ uur op een
visum moest wachten bij de grens. De auto van top tot teen doorzocht werd. Je
nog in de rij moest staan voor melk, brood en als het er was vlees.
De tijd ook dat het straatbeeld buiten de toeristengebieden
bepaald werd door zwaarbewapende soldaten of politie, meestal Russen. En
vrienden van mijn ouders twee jaar eerder toen ze stopten om de weg te vragen
bij, wat later een kazerne bleek, beschoten werden.
Onderweg bleek de veertien dagen oude Ford Taunus 17M van
mijn vader (elf jaar later mijn eerste auto) net achter Wenen kuren te vertonen.
We hadden ons net zoals elk jaar bij Wenen giga verreden. Toen bestond het boek
‘waarom vrouwen niet kunnen kaartlezen’ nog niet, anders had mijn vader mijn moeder
natuurlijk nooit de weg laten wijzen en was deze vakantie niet net als alle
anderen begonnen met veel gesnauw.
Om een lang verhaal kort te maken. Volgens de garage moest
er een nieuw onderdeel in, levertijd 14 dagen. Laat onze vakantie nou net 14
dagen duren. We konden er wel mee rijden, alleen deden de lichten het niet, dus
alleen bij daglicht rijden.
Dat durfde mijn vader wel aan. Het oponthoud aan de grens
duurde wat langer dan gepland. Zodat we onze plaats van bestemming toen het
begon te schemeren nog niet bereikt hadden.
Auto ergens in de rimboe aan de kant en te voet verder. Op zoek naar een overnachtingsplaats. Al snel kwamen we twee jochies tegen, die ons meenamen op een
tocht dwars door de mais en koren velden, waar we na ruim drie kwartier bij een
hotel kwamen. Helaas was dat veel te duur voor mijn vaders bescheiden
vakantieportemonnee, maar bij het hotel wisten ze wel een privéadres en de
jochies gingen weer met ons op pad. Bij de kamer aangekomen namen ze met een
brede zwaai afscheid.
Kamer beviel goed, adres op een papiertje en nu de auto
ophalen. Inmiddels was het half negen en pikkedonker. Voor het kameradres
stopte net een politiejeep. Mijn vader probeert nog uit te leggen wat we
zoeken, als ineens een van de agenten druk begint te gebaren.
Wat daarna
gebeurt is net een film over fout politieoptreden. We begrijpen niet wat hij
bedoelt, als hij ineens mijn moeder bij de arm pakt en achterin de jeep duwt.
Met het geweer gebaart hij dat ook wij achterin moeten kruipen. En daar zitten
we dan, mijn moeder met drie angstige tienermeiden achter de tralies achterin.
Gescheiden van mijn vader die voor in de cabine tussen de mannen in geklemd zit in de
vrachtwagenachtige jeep. En dan scheuren we weg. Bij elke bocht vallen we over
elkaar heen op de houten bankjes achterin.
In onze angst zien we ons al wegrotten in een of andere
Russische gevangenis. Daar hoorde je toen tenslotte enge verhalen genoeg over.
Uiteindelijk stopt de jeep, mijn vader wordt meegenomen een
gebouw in. Mijn moeder doet haar best niet al te bang te doen, maar haar stem
slaat over door haar eigen hysterische angst. Ze maant ons stil te zijn, bang dat we een
verkeerde actie uitlokken. Het huilen staat ons nader dan het lachen, maar we
durven zelfs niet te huilen. Minuten duren uren.
Dan komt mijn vader lachend met nog een man en de twee
agenten/soldaten weer naar buiten. Mijn moeder wordt uitgenodigd naar buiten te
komen en als ze even later terug komt, vertelt ze opgelucht wat er aan de hand
is. Het gebouw blijkt een restaurant. De derde man een Duitssprekende ober. Hij
vertaalt voor de agenten waar onze auto staat. Tien minuten later zijn we, bij
onze auto. Omdat de lichten niet werken, rijdt de Jeep voor ons uit tot we weer
bij onze kamer zijn. Ze willen geen geld, zelfs geen pakje sigaretten en
verdwijnen zwaaiend alsof we hun beste vrienden zijn. De auto wordt de volgende
dag door de plaatselijke smid gemaakt. Het kostte drie gulden vijftig.
woensdag 22 augustus 2012
Energie
Vandaag (gisteren als je dit leest) ben ik al in Barcelona, Nederland en Argentinië
geweest. In mijn nieuwe boek natuurlijk.
Toch is het heerlijk onbekende
gebieden te verkennen, zonder er zelf ooit geweest te zijn. Yara trekt zich van
mijn onwetendheid niets aan. Die laat me al een week overal naar toe surfen. Ze
zet me aan het verzamelen. Het verzamelen van alle informatie die ik nodig heb
voor mijn nieuwe boek.
En ondanks al dat zoeken, vond ik het verhaal zelf niet zo
erg vlotten. Het leverde, vooral gisteren, geen energie op. En als het mij al
geen energie geeft, hoe moet dat dan met mijn lezers. Toen ik het overlas, vond
ik het saai, meer een opdreunen van
feiten dan een verhaal dat je pakt.
En ik schrijf nu eenmaal geen boeken, die langzaam naar een
clou toewerken. Waarbij je eerst door veel tekst heen moet, uiteindelijk komen dan alle lijntjes samen en
denk je: ‘Wat knap geschreven’
Zo zijn mijn boeken niet. Ik wil dat het boek je van het
begin af pakt, er spanning opgebouwd wordt. Het nieuwsgierig maakt. En het is
voldoende als ik zelf ’s avonds denk: Wat weer knap geschreven vandaag’.
Gisteravond , ik een beetje de wanhoop nabij, fluisterde Yara
me in, dat mijn vorige boek ook zo begon. Te veel een opsomming. Het was een
uittreksel van het verhaal en al schrijvende kwamen er de woorden, de zinnen,
de alinea’s en de hoofdstukken die de vaart erin brachten.
Ik liet mijn angst vandaag gewoon los en vanaf dat moment
zat Yara dus weer achter de computer. Het laatste hoofdstuk werd geschrapt, de
eerste twee herschreven en toen begon het verhaal weer vanzelf te lopen. En te
groeien.
Ik heb weer de hele dag zitten glimmen en nog, terwijl ik
deze blog aan het schrijven ben.
En ik geniet. Ik geniet van het mooie weer, van het verhaal
dat weer groeit en bloeit, van Yara die elke dag weer weet hoe het verder gaat.
Wat is schrijven toch leuk.
N.B. Nog steeds kun jij de hoofdpersoon zijn in the making
of… ‘help Yara aan een uitgever of literair agent’ Hoe? Je leest het in de volgende
blog: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
dinsdag 21 augustus 2012
Griezelen
Vanmorgen bedacht ik dat ik de laatste tijd als Yara
allemaal dingen doe die ik altijd eng vond. Eng en/of spannend.
Ik vroeg me af wat er nu zo veel anders is, dat ik het toch
doe en alleen maar dat beetje spanning voel voortkomend uit nieuwsgierigheid.
In plaats van spanning voortkomend uit angst.
Sommige mensen genieten intens van een horror of
griezelfilm. Voor mij zijn die films altijd net even té spannend.
Ik weet nog goed dat ik in een grijs verleden een film-Noire
achtige surrealistische, natuurlijk Franse film zat te kijken op een voorloper
van Arte. (in die tijd altijd om 19.30uur op ZDF)
De kinderen lagen op bed, ik
was verder alleen thuis. Toen ik begon te kijken, was het buiten nog licht.
Tegen het einde van de film was het buiten inmiddels donker geworden. De kamer
werd nog slechts verlicht door de flikkerende tv. De bomen buiten wierpen hun
bewegende schaduwen over de muren. De suspense
knalde van het scherm, toen ik langzaam op de muur naast de tv een muis naar
beneden zag komen lopen. De combinatie griezelig eind van de film, donkere
kamer en muis was te veel voor mij. Verstijfd zat ik op de bank en durfde zelfs
niet op te staan om het licht aan te maken.
Hoe lang ik zo gezeten heb, weet ik niet meer. Wel dat ik op
enig moment de telefoon, die gelukkig naast me stond, gepakt heb en mijn beste
vriendin gebeld heb. Haar stem en klaterende lach toen ik de situatie uitlegde, doorbraken de spanning. Nog steeds met de hoorn aan mijn oor (gelukkig een heel lang verlengsnoer, want zo moest dat toen zonder mobiel)
liep ik naar de lichtknop en het laatste restje spanning vervloog.
En dat terwijl ik normaal helemaal niet bang voor muizen ben (ik
schrik alleen door de plotselinge snelheid, waarmee ze altijd verschijnen)
.
Ik geloof dat het de laatste griezelfilm was die ik gezien
heb.
Maar Yara zou waarschijnlijk haar vriendin niet nodig hebben
om over de situatie te kunnen lachen. Yara vind griezelen leuk, en griezelt
daarom nooit echt. Een leuk stukje spanning meer is het niet.
Spanning, zoals ik ook met kromme tenen van spanning een
boek uit wil lezen (zelfs bij mijn eigen boek had ik die spanning en werd ik regelmatig verrast hoe het beschreven wordt!) Spanning omdat je wil weten hoe het afloopt, ook al
verwacht je de afloop wel te weten. Spanning hoe men bij die afloop komt.
Spanning wanneer je gelijk begint te krijgen.
Een beetje spanning is dus leuk.
Spanning hoort bij een boek en die leuke spanning hoort voor
mij ook bij het offensief dat ik deze week begonnen ben om ‘Cupcakes en een
koffer’ uitgegeven te krijgen.
Want ik weet immers dat het uitgegeven gaat worden. Er wachten
te veel lezers op dit boek om het niet te doen.
Alleen hoe dat gaat gebeuren? Hoe gaat het uitgeven van een boek in zijn werk? Welke agent of uitgever past bij het boek? Welke combinatie wordt de gouden formule?
Meer vragen nog dan antwoorden. Dat is nog spannend. Ik ben zo benieuwd.
En stapje voor stapje zal ik daar de komende tijd antwoord
op gaan krijgen. En jullie via mijn blogs ook.
Ben je benieuwd wanneer ‘Cupcakes
en een koffer’ in de winkel zal liggen? Blijf deze blog dan volgen. De
ontknoping volgt binnenkort.
En als trouwe lezer weet je, dat ook jij binnenkort een
hoofdrol kunt spelen in de making of…Yara March. Hoe: http://yaramarch.blogspot.nl/2012/08/boek-vindt-uitgever.html
Misschien moet ik eerst nog maar eens een griezelfilm gaan
kijken. Maar dan wel samen met Yara.
maandag 20 augustus 2012
Boek vindt Uitgever? nieuwe versie
Steeds weer spelen me de woorden van M. door het hoofd.
' Nog leuker dan schrijven, is je boek in de etalage zien liggen.'
Via deze blog ga ik mijn uiterste best doen deze ervaring te realiseren.
Daar heb ik jullie hulp bij nodig.
Allerlei voorbereidingen heb ik al getroffen.
Je vindt mij nu op Linkedin, Twitter, Facebook en ik blog. Ik heb echter nog nauwelijks volgers, dus tweeters, bloggers, Facebookers van Nederland en België en de wereld daarbuiten retweet me, like me, stuur me door naar mensen waarvan jij denkt dat ze me verder kunnen helpen.
Kortom: Geef 'Cupcakes en een koffer', 'Tango met een knal' , 'Geknipt voor haar' een plekje in de boekwinkel.
- Liefde
- Spanning
- Onverwachte verwikkelingen
Vind je het heerlijk als je bij een boek kunt:
- Lachen
- Ontroerd raken
- Grimlachen
Wil je graag moeite hebben te stoppen met lezen?
Je vindt mij nu op Linkedin, Twitter, Facebook en ik blog. Ik heb echter nog nauwelijks volgers, dus tweeters, bloggers, Facebookers van Nederland en België en de wereld daarbuiten retweet me, like me, stuur me door naar mensen waarvan jij denkt dat ze me verder kunnen helpen.
Kortom: Geef 'Cupcakes en een koffer', 'Tango met een knal' , 'Geknipt voor haar' een plekje in de boekwinkel.
Hou je van lezen?
Smelt je helemaal weg bij een combinatie van:- Liefde
- Spanning
- Onverwachte verwikkelingen
Vind je het heerlijk als je bij een boek kunt:
- Lachen
- Ontroerd raken
- Grimlachen
Wil je graag moeite hebben te stoppen met lezen?
Dan is ‘Cupcakes met een koffer’ van Yara March iets voor jou!
Een heerlijke chick-lit gecombineerd met een detective.
In haar boeken vormt de liefde niet het enige gevaar...
- Filmrechten
Dan kun jij wellicht er voor zorgen, dat 'Cupcakes en een koffer' en mijn andere boeken in boekvorm en/of als filmscript zullen gaan verschijnen.
85.448 woorden
Times new roman 12
168 A4-tjes met alleen witregels voor de alinea’s
Als vier vriendinnen met elkaar op vakantie gaan, kunnen ze nog niet vermoeden, dat weldra hun leven op zijn kop zal staan. Twee van hen vinden hun grote liefde. Voor het echter zo ver is, wordt er bij hun ingebroken, worden ze beschoten en als klap op de vuurpijl wordt een van de vier ontvoerd. Er moeten eerst doden vallen voor ook de politie duidelijk wordt, wat er aan de hand is.
In haar boeken vormt de liefde niet het enige gevaar...
Ben jij een agent of uitgeverij die ervaring heeft met:
- Nationale en internationale publicatie van chick-lits c.q. detectives- Filmrechten
Dan kun jij wellicht er voor zorgen, dat 'Cupcakes en een koffer' en mijn andere boeken in boekvorm en/of als filmscript zullen gaan verschijnen.
Cupcakes en een koffer
Nederlands85.448 woorden
Times new roman 12
168 A4-tjes met alleen witregels voor de alinea’s
Als vier vriendinnen met elkaar op vakantie gaan, kunnen ze nog niet vermoeden, dat weldra hun leven op zijn kop zal staan. Twee van hen vinden hun grote liefde. Voor het echter zo ver is, wordt er bij hun ingebroken, worden ze beschoten en als klap op de vuurpijl wordt een van de vier ontvoerd. Er moeten eerst doden vallen voor ook de politie duidelijk wordt, wat er aan de hand is.
Tango met een knal
Nederlands
Times new roman 12
86.532 words
122 A4 pages
Carry-Ann houdt van dansen. Vooral van passionele tango's . Als haar zus, die in Argentinië woont, haar hulp nodig heeft, hoeft ze niet lang na te denken.
Ondanks haar passie voor de tango, gelooft Carry-Ann niet in het bestaan van de alles omverwerpende liefde. Ze is echter ook onverbeterlijk romantisch. Stiekem hoopt ze nog eens iemand tegen te komen, die bewijst dat ze ongelijk heeft. Maar niet in Argentinië. Ze wil niet dezelfde fout maken als haar zus. Dat wordt moeilijk, als op de haciënda van de buren twee knappe broers blijken te wonen, die ook nog eens goddelijk de tango dansen.
Het gevaar blijkt echter niet in alleen in de liefde te schuilen. Brandstichting, sabotage, moord, liefde en bedrog vormen de ingrediënten voor de uiterst explosieve situatie, waar ze in terecht komt. Ineens blijkt haar leven op het spel te staan.
Heeft iemand nog tips met betrekking tot:
- een corrector met liefde voor mijn genre
- persklaar maken
- omslag design dat mijn lezers aantrekt
- boektrailer maken
- (gratis) website passend bij mijn boeken en de vindbaarheid van mijn boeken en blogs vergrotend
- vertaler naar Engels met liefde en respect voor mijn stijl
Times new roman 12
86.532 words
122 A4 pages
Carry-Ann houdt van dansen. Vooral van passionele tango's . Als haar zus, die in Argentinië woont, haar hulp nodig heeft, hoeft ze niet lang na te denken.
Ondanks haar passie voor de tango, gelooft Carry-Ann niet in het bestaan van de alles omverwerpende liefde. Ze is echter ook onverbeterlijk romantisch. Stiekem hoopt ze nog eens iemand tegen te komen, die bewijst dat ze ongelijk heeft. Maar niet in Argentinië. Ze wil niet dezelfde fout maken als haar zus. Dat wordt moeilijk, als op de haciënda van de buren twee knappe broers blijken te wonen, die ook nog eens goddelijk de tango dansen.
Het gevaar blijkt echter niet in alleen in de liefde te schuilen. Brandstichting, sabotage, moord, liefde en bedrog vormen de ingrediënten voor de uiterst explosieve situatie, waar ze in terecht komt. Ineens blijkt haar leven op het spel te staan.
Geknipt voor haar
Met zo'n titel is het niet vreemd, dat mijn derde boek zich in de kapperswereld afspeelt. De vriendinnen uit 'Cupcakes en een koffer' spelen opnieuw een hoofdrol. Net als de liefde trouwens. En een seriemoordenaar..... Een nieuwe spannende chicklit.(under construction)Tips
Nadat ik vorig jaar deze oproep heb geplaatst, heb ik veel tips ontvangen. Vooral over selfpublishing. In eerste instantie wilde ik vooral schrijven en het uitgeven aan vakmensen overlaten. Inmiddels ben ik zo ver, dat ik ook het zelf publiceren in boekvorm en als e-boek overweeg. Ik stik van de ideeën.Heeft iemand nog tips met betrekking tot:
- een corrector met liefde voor mijn genre
- persklaar maken
- omslag design dat mijn lezers aantrekt
- boektrailer maken
- (gratis) website passend bij mijn boeken en de vindbaarheid van mijn boeken en blogs vergrotend
- vertaler naar Engels met liefde en respect voor mijn stijl
- boeken-pr
- (gratis) publiciteit in de media (interviews, reviews, persberichten etc.)
- alles wat nodig is om mijn boeken te publiceren en bij zijn lezers te brengen
Ik hoor jullie tips graag! yara@yaramarch.com
Ik hoor jullie tips graag! yara@yaramarch.com
Weconomy
- Geloof jij net als ik dat er genoeg lezers plezier aan mijn boeken zullen beleven?
- Geloof jij in jouw product (trailer, omslag, corrector, vertaler etc.)
- Ben je bereid je diensten risicodragend(betaling in deel van de opbrengst) te verlenen?
Ben je ondernemer en/of :
- Bereik je dezelfde doelgroep als ik met mijn boeken (moderne leeftijdloze 20+ vrouwen) Ik stel mijn eerste boek gratis ter beschikking als ik gebruik kan maken van jullie marketinginspanningen (o.a. adverteren in relevante tijdschriften en overige media) en jullie het persklaar maken en overige kosten voor je rekening neemt.
- Wil je graag een x-aantal exemplaren van mijn boek (voor)bestellen als relatiegeschenk of in je kerstpakket?
- Sponsor je graag een deel van de kosten voor het persklaar maken van mijn boek(en) Uiteraard met naamsvermelding.
- Wil je graag co-ondernemer zijn in het publiceren van mijn boek(en
Ik kom graag met je in contact: yara@yaramarch.com
Voor wie niet wachten kan op het boek:
The making of……Yara March
De making of mijn boeken kun je al volgen op: yaramarch.blogspot.comhttp://yaramarch.blogspot.nl/2012/07/hoe-het-begon.html
Is de eerste blog en regelmatig verschijnt er een nieuwe blog met de schrijversperikelen, voorproefjes van de muziek in Cupcakes en een koffer, achtergrondinformatie over figuren in mijn boeken. Zelfs in het Engels.
Geïnteresseerd:
Neem contact op met:
Yara March
yara@yaramarch.com
zondag 19 augustus 2012
Liefde, seks en woorden
Eigenlijk ben ik heel erg preuts. Merkte ik.
Mensen willen het niet altijd toegeven maar ook in het normale leven draait alles om de liefde. Mensen zoeken geborgenheid, vertrouwdheid en leven op bij passie. Toch? Alleen als je eenmaal enige tijd bij de koppels hoort, hebben we het er niet meer over. Natuurlijk wel in het begin.En dan alleen maar in algemene zin Dat je verliefd bent en op wie, dat je het nog steeds leuk met elkaar hebt, dat hij of zij zo fantastisch kookt. En dan houdt het op.
Uitgebreid krijg je te horen over dat heerlijke etentje laatst bij dat fantastische restaurant. Of die fantastische maaltijd die een partner gekookt heeft.Meestal word je dan verblijd met details waarbij je het water in de mond loopt. Elke gang, alle bijpassende drankjes, elk sausje en vooral dat bijzondere toetje, alles komt aan bod. Zelfs of je je daarna al dan niet opgeblazen voelde.
Met uitzondering van sommige tv-programma's natuurlijk. Maar in het normale sociale verkeer hoor je nooit iemand over hoe lekker de seks gisteren was, of met wie, laat staan waar en op sappige details hoef je al helemaal niet te rekenen.
In mijn boeken komen natuurlijk heel veel liefdesscènes voor. Dat krijg je nu eenmaal als je een chicklit schrijft.Heerlijk om te schrijven alleen kom ik af en toe voor een dilemma te staan.
Natuurlijk blijft het meestal niet alleen maar bij handjes vasthouden en een kusje. Nee het gaat er af en toe best heftig aan toe. Dan ontkom ik er niet aan om af en toe iets expliciet te beschrijven.
Dan begint de zoektocht naar de juiste woorden. Het mag opwindend beschreven worden, maar niet platvloers. Er mag passie aan te pas komen, maar het moet geen porno worden.
Soms wordt een lichaam gestreeld: lichaam is een heerlijk neutraal woord. Heel af en toe komt dan ook een geslachtsdeel in beeld.(In mijn verhalen dan, in het echte leven natuurlijk veel vaker)
Dan begint de ellende. Onze taal kent natuurlijk heel veel synoniemen voor een geslachtsdeel. Luister maar eens hoeveel synoniemen Van Kooten en de Bie als de klicheemannetjes op de LP Hengstenbal aan de daad zelf hebben gewijd. http://www.youtube.com/watch?v=CvFbL2iGAUw Een sublieme conference.
Aan de meeste synoniemen kleeft echter wel een nadeel. Piemel of lul klinkt zo lullig. Woorden als Zwaard of wapenstok rieken mij te veel naar hele slechte bouquetreeksachtige of porno verhalen. Mijn beste stuk naar voetbalsupporterspraat. Pik klinkt erg hard, maar noemt het beest(je) wel bij zijn naam.
Opmerkzaam heb ik de laatste tijd dan ook de liefdesscènes in boeken van andere schrijvers gelezen.
James Patterson bijvoorbeeld is bestsellerschrijver van verrukkelijke detectives ( De woman murdersclub-serie en de serie met Alex Cross in de hoofdrol in een woord geweldig!) én liefdesromans. Het glazen hart is mijns inziens een van de mooiste liefdesverklaringen ter grootte van een heel boek. En dan ook nog geschreven met de spanning van een detective. Als je het nog niet gelezen hebt: doen!
Hij is ook nog eens Amerikaan. Wat preutsheid betreft overtreffen de Amerikanen mij natuurlijk ruimschoots. Tot mijn opluchting heeft ook hij het gewoon over een pik als hij er, meestal wel sporadisch, over schrijft.
Toch merk ik dat ik expliciete benamingen zo veel mogelijk vermijd. Ik schrijf en herschrijf totdat duidelijk wordt waarover het gaat. Zo veel als mogelijk zonder het beestje bij zijn naam te noemen. Maar wel probeer ik de hartstocht, opwinding en passie die de personen in mijn boek beleven over te laten komen.
Jullie mogen beoordelen of ik daar de juiste woorden voor gevonden heb.
Mensen willen het niet altijd toegeven maar ook in het normale leven draait alles om de liefde. Mensen zoeken geborgenheid, vertrouwdheid en leven op bij passie. Toch? Alleen als je eenmaal enige tijd bij de koppels hoort, hebben we het er niet meer over. Natuurlijk wel in het begin.En dan alleen maar in algemene zin Dat je verliefd bent en op wie, dat je het nog steeds leuk met elkaar hebt, dat hij of zij zo fantastisch kookt. En dan houdt het op.
Uitgebreid krijg je te horen over dat heerlijke etentje laatst bij dat fantastische restaurant. Of die fantastische maaltijd die een partner gekookt heeft.Meestal word je dan verblijd met details waarbij je het water in de mond loopt. Elke gang, alle bijpassende drankjes, elk sausje en vooral dat bijzondere toetje, alles komt aan bod. Zelfs of je je daarna al dan niet opgeblazen voelde.
Met uitzondering van sommige tv-programma's natuurlijk. Maar in het normale sociale verkeer hoor je nooit iemand over hoe lekker de seks gisteren was, of met wie, laat staan waar en op sappige details hoef je al helemaal niet te rekenen.
In mijn boeken komen natuurlijk heel veel liefdesscènes voor. Dat krijg je nu eenmaal als je een chicklit schrijft.Heerlijk om te schrijven alleen kom ik af en toe voor een dilemma te staan.
Natuurlijk blijft het meestal niet alleen maar bij handjes vasthouden en een kusje. Nee het gaat er af en toe best heftig aan toe. Dan ontkom ik er niet aan om af en toe iets expliciet te beschrijven.
Dan begint de zoektocht naar de juiste woorden. Het mag opwindend beschreven worden, maar niet platvloers. Er mag passie aan te pas komen, maar het moet geen porno worden.
Soms wordt een lichaam gestreeld: lichaam is een heerlijk neutraal woord. Heel af en toe komt dan ook een geslachtsdeel in beeld.(In mijn verhalen dan, in het echte leven natuurlijk veel vaker)
Dan begint de ellende. Onze taal kent natuurlijk heel veel synoniemen voor een geslachtsdeel. Luister maar eens hoeveel synoniemen Van Kooten en de Bie als de klicheemannetjes op de LP Hengstenbal aan de daad zelf hebben gewijd. http://www.youtube.com/watch?v=CvFbL2iGAUw Een sublieme conference.
Aan de meeste synoniemen kleeft echter wel een nadeel. Piemel of lul klinkt zo lullig. Woorden als Zwaard of wapenstok rieken mij te veel naar hele slechte bouquetreeksachtige of porno verhalen. Mijn beste stuk naar voetbalsupporterspraat. Pik klinkt erg hard, maar noemt het beest(je) wel bij zijn naam.
Opmerkzaam heb ik de laatste tijd dan ook de liefdesscènes in boeken van andere schrijvers gelezen.
James Patterson bijvoorbeeld is bestsellerschrijver van verrukkelijke detectives ( De woman murdersclub-serie en de serie met Alex Cross in de hoofdrol in een woord geweldig!) én liefdesromans. Het glazen hart is mijns inziens een van de mooiste liefdesverklaringen ter grootte van een heel boek. En dan ook nog geschreven met de spanning van een detective. Als je het nog niet gelezen hebt: doen!
Hij is ook nog eens Amerikaan. Wat preutsheid betreft overtreffen de Amerikanen mij natuurlijk ruimschoots. Tot mijn opluchting heeft ook hij het gewoon over een pik als hij er, meestal wel sporadisch, over schrijft.
Toch merk ik dat ik expliciete benamingen zo veel mogelijk vermijd. Ik schrijf en herschrijf totdat duidelijk wordt waarover het gaat. Zo veel als mogelijk zonder het beestje bij zijn naam te noemen. Maar wel probeer ik de hartstocht, opwinding en passie die de personen in mijn boek beleven over te laten komen.
Jullie mogen beoordelen of ik daar de juiste woorden voor gevonden heb.
zaterdag 18 augustus 2012
Verliefd
Vanmorgen bedacht ik dat schrijven voor mij voelt alsof ik
verliefd ben.
De hele dag bevind ik me in een lichte staat van euforie.
Als iemand me vragen stelt over mijn schrijfsels raak ik niet uitgepraat.
Normaal ben ik ook heel erg geïnteresseerd in de vrienden en mensen om me heen,
maar nu ben ik alleen maar vol van Yara.
’s Nachts kan ik zo maar helemaal opgewonden wakker worden
met een nieuw idee voor mijn blog of voor een van mijn boeken.
Als ik ’s morgens wakker word, wil ik het liefst meteen aan
de computer gaan zitten en schrijven, schrijven, schrijven.
Deze blog schrijf
ik ook nog voor ik ontbeten heb, want ik heb vannacht weer zo veel bedacht, dat
ik nu echt de rust niet heb, om met een krantje lekker in het zonnetje te
ontbijten. Nee, eerst schrijven.
Alle andere dingen lijken van minder belang. Zelfs de
leukste dingen, want ik wil eigenlijk het allerliefste meteen gaan schrijven.
Ik lees nauwelijks meer, lig maar heel af en toe lekker in
de zon op mijn hangmatje te genieten van het prachtige weer, kijk geen tv meer,
zelfs mijn favoriete series moeten maar even op me wachten.
Ik kan me nauwelijks op mijn werk, de krant of een boek concentreren.
Ik betrap me erop dat ik regelmatig dromerig voor me uit zit te staren. Alweer
een nieuw stuk tekst bedenkend.
Ik doe ook alles voor Yara. Zaken waar ik al jaren tegenop
zie om te doen, voor Yara doe ik het. Bloggen (maar dat blijkt net zo leuk als boeken
schrijven), Linked in, Facebook zelfs twitteren, Yara March goes for social
media.
De hele dag heb ik het gevoel dat ik met mijn hoofd in de
wolken loop. En als ik weer een blog of een paar hoofdstukken klaar heb voel ik
mij volledig bevredigd.
Verwachtingsvol en met vlinders in mijn buik maak ik mijn
computer open en iedere keer weer ben ik zeer aangenaam verrast als ik
teruglees wat ik geschreven heb of wil meteen aan de slag om het nog pakkender te vertellen.
Eindelijk weet ik waarom ik schrijven zo leuk vind. Want zeg
nou zelf, er is toch niets leukers dan verliefd te zijn?
vrijdag 17 augustus 2012
Taaldilemma's
Gisteren is Pieter begonnen met het lezen van mijn boek. Als hij begint te lezen ben ik vooral benieuwd naar zijn reactie op de proloog, het enige deel van het
boek, waar ik zelf twijfels bij heb. Er klopt iets niet en ik kan maar niet de
vinger leggen op wat mij nou hindert.
Gelukkig kan hij me dat meteen vertellen. Gisteren dus toch
weer aan de slag met herschrijven. Ik vond het weer leuk! Eindelijk ben ik nu
wel tevreden, Pieter ook trouwens.
Hiermee heb ik ook meteen antwoord gekregen op mijn vraag,
of ik wel tegen kritiek zal kunnen. Ja dus. Het maakt me helemaal niets uit.
Ik heb zelfs zinnen weggeschreven, waar ik trots op ben. Trots op de gevonden
woordkeus. Maar in het nieuwe concept past het niet meer. Gelukkig staan er nog
veel meer leuke vondsten in het boek
Dat ik die woorden nu niet kan gebruiken. Wie weet komen de woorden in
een van de volgende boeken wel weer van pas.
Taal toch al zo iets geks. Eerder schreef ik, dat er soms het
mooiste oud taalgebruik opborrelt. Ik voel het nog steeds als een soort van
geuzendaad om zo’n woord of zo’n uitdrukking juist wel te gebruiken. Eigenlijk ben
ik stiekem trots op mezelf, als de spellingcontroller het stempel ouderwets
taalgebruik op mijn schrijfsel plakt.Ik heb het weer voor elkaar. Weer een 'ouderwets' woord van de ondergang gered.
Lastiger vind ik modern taalgebruik. In een van de eerste
hoofdstukken van Cupcakes en een koffer gaat de telefoon. Automatisch wil ik
schrijven : zij nam de telefoon op. Voor
ik het opschrijf, vraag ik me ineens af of je dat nog wel zo zegt. Tenslotte nam
je bij zo’n ouderwets toestel de hoorn van het toestel. Vandaar het woord opnemen. Maar tegenwoordig heeft bijna
iedereen een mobieltje of een dect-toestel. Die toestellen druk je aan.
Laat ik het maar een deskundige op modern taalgebruik vragen
en ik bel mijn jongste zoon.
Ik kon natuurlijk niet gewoon vragen of je nog steeds de
term ‘de telefoon oppakken of opnemen gebruikt’. Heel omzichtig begin ik dus te
omschrijven: 'Als jouw telefoon overgaat, wat doe je dan?' Yes, hij zegt: ‘meestal hem oppakken’.
Vervolgens hebben we nog een heel gesprek gehad over de correctheid van die
uitdrukking. En zoals meestal als je het over de juistheid van taal hebt, is ook hij tijdens het gesprek gaan twijfelen.
.
Overigens was mijn zoon helemaal verbaasd, dat ik juist hem
belde over correct taalgebruik.. Hij, die volgens zijn moeder niet altijd het
beste Nederlands schrijft, werd nota bene door diezelfde moeder geraadpleegd.
In mijn boek wordt de telefoon dus gewoon opgenomen of
opgepakt. Wel laat ik de personen in mijn boek een nummer intoetsen in plaats
van draaien. Zo modern ben ik dan weer wel.
woensdag 15 augustus 2012
Multiple persoonlijkheid
Sinds Yara geboren is, betrap ik me er op dat ik het steeds
vaker niet over me zelf, maar over Yara heb. Vooral natuurlijk als het over het
schrijven gaat.
Ik heb ook het gevoel, dat als ik ga schrijven, ik in de
huid van Yara kruip. Yara is creatiever en vooral ook laconieker dan ik ben. Ze ziet wel. Waar ik me
nog al eens zorgen kan maken of iets wel goed komt, denkt Yara gewoon ‘komt vanzelf wel
goed’.
En tot mijn grote verbazing lukt het haar dan ook gewoon. Als Yara ’s avonds niet meer weet, hoe het verhaal
verder gaat, vind ze dat prima, kan ze tenminste ook nog eens een avondje wat
anders doen.
Als ik in paniek raak, omdat ik inmiddels al weer drie
andere verhalen bedacht heb, blijft Yara heel kalm en denkt: ‘meer dan een
tegelijkertijd kan ik toch niet schrijven’.
Yara plant mijn tijd veel beter, dan dat ik dat doe. Zij
zorgt er voor, dat ik van het schrijven blijf genieten, ondanks dat al mijn
tijd er nu door opgeslokt wordt.
Zoals ik al gemerkt heb, heeft Yara net als ik een hekel aan
regelzaken. Dat laat ze helaas aan mij over. Wel heb ik van haar geleerd, me
daar minder druk over te maken. Als het niet lukt in de tijd die ik er voor
gepland heb, laat ik het rustig liggen, totdat ik er wel weer tijd voor heb,
ook al duurt dat een paar dagen.
Yara durft ook veel
meer dan ik. Denk ik bij sommige scenes nog wel eens: ‘gaat dit niet te ver,
mijn kinderen en ouders lezen dit ook?’ Yara schrijft ze gewoon.
Pieter zegt nog wel eens gekscherend tegen mij: ‘Er zijn
heel veel mensen die hiervoor behandeld worden’.
Ik ben echter heel blij met mijn multiple persoonlijkheid.
Ik leer veel van Yara. Ik geniet sinds zij er is veel meer van mijn leven en
dankzij Yara, ben ik veel meer de vrouw die ik wil zijn.
Yara schrijft dus nu gewoon deze blog, terwijl ik eigenlijk
de boontjes zou moeten schoonmaken.
Eten we vandaag toch gewoon wat later!
Abonneren op:
Posts (Atom)