Gelukkig is mijn veel jongere buurvrouw minstens net zo sentimenteel als ik. Anders zou ik nog denken dat ik oud word. Ondertussen stonden we met zijn tweeën vanmorgen en vanmiddag heerlijk te janken. De werkelijkheid is zoals altijd veel ontroerender dan mijn fantasie.
Onze buurvrouw Margaretha trouwde vandaag met haar Arno. Wij stonden natuurlijk op de eerste rang toen Arno haar vanmorgen met een schitterende oldtimer op kwam halen. Gisteren had de familie het huis al prachtig versierd. Terwijl hij met het bruidsboeket naar de deur liep, begonnen mijn ogen al te prikken. Ze liet hem ook nog een hele tijd wachten voor de deur openging. Zenuwen natuurlijk. Maar die blik in zijn ogen toen hij haar in haar schitterende jurk zag staan. Ik hield ze niet meer tegen. Daar biggelden de eerste tranen en voorlopig zouden ze niet meer drogen.
De plechtigheid vanmiddag werd ingeluid door een heerlijk spelende brassband, die met veel koperwerk de bruidsmars inzette. Volgens mij heb ik behalve in de film nog nooit echt een bruid op de bruidsmars naar binnen zien komen. Zelfs een spring-in-het-veld als Margaretha schreed, toen ze aan de arm van haar vader over de rode loper naar binnen kwam. Terwijl het bruidspaar alleen maar straalde, stond ik natuurlijk weer te sniffen. Net als mijn buurvrouw.
Alles werkte ook mee om het gevoel in een sprookje beland te zijn, te versterken. De schitterende historische lokatie midden in de bossen van Ulvenhout. Het koetshuis, de plek waar prinses Wilhelmina na de oorlog neerstreek. De prachtige auto, de bijzondere jurk, de ambtenaar van de burgerlijke stand, die de rol van verteller op zich nam. Zo leefden we mee hoe deze twee elkaar ontmoet hebben, wanneer ze verliefd werden en hoe het 'aan' ging. Bij het verhaal van het huwelijksaanzoek op tweede kerstdag, hield ik het alweer niet meer droog.
Vanavond nog terug om samen met hen te feesten. Hopelijk kan ik de zakdoekjes dan in de tas houden. Hoewel, zou de buurvrouw er genoeg bij zich hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten