Gisteren schreef ik de laatste zin van mijn tweede boek. Nu
begint het moeizame proces van het herschrijven. Hoewel moeizaam?
Was ik gisteren nog heel ontdaan, dat mijn boek zo maar af
was. Vandaag begint dat gevoel al een beetje te slijten. Was ik ontdaan
omdat ik het gevoel had, dat er nog van alles verteld moest worden, vandaag
diende de oplossing daar voor zich al aan.
Voelde het gisteren nog alsof iemand me midden in een zin
onderbreekt om me er op te wijzen dat mijn verhaal helemaal niet interessant is,
vandaag weet ik dat het klopt.
Als ik nu nog verder zou vertellen wordt het langdradig.
Toch mag het nog verteld worden. Het moet alleen eerder in het boek.
Ongemerkt ben ik vanmorgen al weer begonnen met het
herschrijven van wat al geschreven is. En ik sta nog te popelen ook. Te popelen
om wat nog verteld moet worden in te voegen. Te popelen te gaan lezen of ik werkelijk in het
begin een broer heb beschreven, die helemaal geen nut in het verhaal heeft en
die geschrapt moet worden. Te popelen om te ervaren of ik ook dit boek met
spanning lees.
Te popelen ook eindelijk achter de titel te komen. Te popelen
ook om snel aan mijn volgende boek te mogen beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten