Illusie

Zoals een goochelaar zijn publiek probeert te misleiden, doet een schrijver dat ook. Laatst heb ik eens goed kunnen oefenen in het misleiden van publiek. Op het terras waar we zaten begon,  met een hoofdzakelijk Engels publiek, een Karaoke. Mijn lief wilde al wegvluchten, maar de muziek was leuk, er werd redelijk goed gezongen en de wijn viel goed. Op zeker moment trok ik de stoute schoenen aan. Ik had zin om te dansen.

Ik ging naar de organisator, verklaarde plechtig dat ik niet kan zingen, wel dansen. Ik vroeg een paar twistnummers aan en ja hoor, binnen de kortte keren had ik twee terrassen vol mensen aan het dansen. Af en toe slaakte ik een kreet of riep een stuk tekst om extra dansers aan te moedigen, maar daar hield het zingen wel mee op. Verder had ik de nummers zo uit gekozen dat de mensen zelf volop meezongen. De organisator, die wel kon zingen, vulde de ontbrekende zang aan. Het werd een dolle boel.

Regelmatig kwam ik de rest van de avond terug op het podium. Na de tweede keer hoefde de organisator alleen nog maar aan te kondigen dat de ‘crazy dutch woman that can’t sing’ weer op zou treden of er ging al een luid gejuich en applaus op. Ik had die avond een heel dankbaar publiek. En maakte vrienden voor het leven.

Het leukste gebeurde nog na die avond. Telkens kwam ik mensen tegen, die vertelden dat ze zo’n leuke avond hadden gehad. Ook hoorde ik mensen aan een tafeltje achter ons vertellen, dat ze zo’n leuke karaoke hadden gehad. Dat het voor het eerst was dat ze op een karaoke hadden gedanst. Blijkbaar is dat niet gebruikelijk. Ben ik even blij dat ik dat niet wist. Anders had ik nooit zo’n leuke avond gehad.

Ook had ik anders nooit zo vaak gehoord, dat ik zo prachtig kan zingen. De mensen die ik de volgende dagen ontmoette, dachten echt dat ik ze voor de gek hield, als ik ze vertelde, dat ik  die avond geen noot gezongen heb.

Ik kan namelijk niet zingen.

En nu maar af wachten of ik in mijn boeken, mijn publiek net zo goed kan misleiden. Dat ze heel lang niet weten wie er achter de moorden zit. Dat ze heel lang niet weten welk koppel voor elkaar valt of wie wie bedriegt.

Schrijven vind ik niet alleen leuk, het gaat me ook steeds beter af. Ik wacht al vol spanning af, totdat de eerste mensen me komen vertellen dat het zo’n leuk boek was, dat ze gelezen hebben.