Verliefd

Vanmorgen bedacht ik dat schrijven voor mij voelt alsof ik verliefd ben.

De hele dag bevind ik me in een lichte staat van euforie. Als iemand me vragen stelt over mijn schrijfsels raak ik niet uitgepraat. Normaal ben ik ook heel erg geïnteresseerd in de vrienden en mensen om me heen, maar nu ben ik alleen maar vol van Yara.

’s Nachts kan ik zo maar helemaal opgewonden wakker worden met een nieuw idee voor mijn blog of voor een van mijn boeken.

Als ik ’s morgens wakker word, wil ik het liefst meteen aan de computer gaan zitten en schrijven, schrijven, schrijven.

Deze blog schrijf ik ook nog voor ik ontbeten heb, want ik heb vannacht weer zo veel bedacht, dat ik nu echt de rust niet heb, om met een krantje lekker in het zonnetje te ontbijten. Nee, eerst schrijven.

Alle andere dingen lijken van minder belang. Zelfs de leukste dingen, want ik wil eigenlijk het allerliefste meteen gaan schrijven.

Ik lees nauwelijks meer, lig maar heel af en toe lekker in de zon op mijn hangmatje te genieten van het prachtige weer, kijk geen tv meer, zelfs mijn favoriete series moeten maar even op me wachten.

Ik kan me nauwelijks op mijn werk, de krant of een boek concentreren. Ik betrap me erop dat ik regelmatig dromerig voor me uit zit te staren. Alweer een nieuw stuk tekst bedenkend.

Ik doe ook alles voor Yara. Zaken waar ik al jaren tegenop zie om te doen, voor Yara doe ik het. Bloggen (maar dat blijkt net zo leuk als boeken schrijven), Linked in, Facebook zelfs twitteren, Yara March goes for social media.

De hele dag heb ik het gevoel dat ik met mijn hoofd in de wolken loop. En als ik weer een blog of een paar hoofdstukken klaar heb voel ik mij volledig bevredigd.

Verwachtingsvol en met vlinders in mijn buik maak ik mijn computer open en iedere keer weer ben ik zeer aangenaam verrast als ik teruglees wat ik geschreven heb of wil meteen aan de slag om het nog pakkender te vertellen.

Eindelijk weet ik waarom ik schrijven zo leuk vind. Want zeg nou zelf, er is toch niets leukers dan verliefd te zijn?